Παρασκευόπουλος στο sport-fm.gr: «Θέλω να παραμείνω και τη νέα σεζόν στον Παναθηναϊκό»

Ο αρχιτέκτονας τοποθετεί το πρώτο λιθαράκι στην ανόρθωση του πιο εντυπωσιακού οικοδομήματος, είτε πρόκειται για μια νεοκλασική, είτε για την πλέον υπερσύγχρονη κατασκευή.

Με αυτόν τον τρόπο, ο Νικήτας Παρασκευόπουλος, που λίγοι μήνες μόνο τον χωρίζουν από το πτυχίο της αρχιτεκτονικής, έχτισε την πορεία του στα γαλάζια νερά της πισίνας, πάνω στα οποία καθρεφτίζονται γλαφυρά τα γραμμικά σχέδια που έχουν κοινή συντεταγμένη την επιτυχία. Αγαπάει την υδατοσφαίριση και το αποδεικνύει ως θαρραλέος προστάτης μπροστά από τα δίχτυα του Παναθηναϊκού.

Η ευγένεια που πήγαζε μέσα από τα μάτια του, ο χαρακτηριστικός ήχος από το χαμόγελο που συνόδευε κάθε απάντηση και η προσιτή φιγούρα του επιβεβαίωναν πως τα πρότυπα για τους νέους ανθρώπους βρίσκονται πολύ πιο κοντά μας. Δεν ήταν συνέντευξη, μα μια βόλτα στα μονοπάτια που μεγάλωσε. Ένα σύντομο ταξίδι, ως λάτρης αυτών, στη γειτονιά του και μια συζήτηση που μας μετέφερε στον κόσμο όπου το ρητό «δεν έχει σημασία πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες θα σηκωθείς», επιβεβαιώνεται μέσα από τη σοβαρή περιπέτεια της υγείας του.

Παίζει για την ομάδα που υποστηρίζει, μα η αγάπη και το πάθος του αναδύονται από τον βυθό του ίδιου του αθλήματος, αφού «θεωρώ ότι δεν εξαρτάται τόσο πολύ από την ομάδα, αλλά περισσότερο από το κλίμα της ομάδας».

Η επιμονή του στην αρμονική συνεργασία και τις ανθρώπινες σχέσεις προκύπτουν από το ομαδικό πνεύμα που τον διακατέχει. «Δεν έχει να κάνει με το ότι παίζεις με τον Παναθηναϊκό ως Παναθηναϊκός ή ότι παίζεις για τον Πανιώνιο ως Πανιώνιος, αλλά με τη χημεία που έχεις με τα παιδιά, δηλαδή το πόσο καλά είστε μεταξύ σας εξωαγωνιστικά κυρίως» και αμέσως το πρόσωπό του φωτίστηκε σαν να έπεσε ένας νοητός προβολέας πάνω του. «Σίγουρα» ως σωστός επαγγελματίας η απόδοσή του δεν θα επηρεαζόταν από αυτόν τον παράγοντα.

Ούτε, όμως, και από την πνευμονική εμβολή που του χτύπησε την πόρτα στην ηλικία των 20. Μια ηλικία κατά την οποία ο ίδιος βρισκόταν στην αθλητική κορύφωση και αδιαμφισβήτητα ο φόβος θα μπορούσε να σταθεί τροχοπέδη στο μέλλον που λίγο νωρίτερα φάνταζε λαμπερό. «Σίγουρα, άλλαξα στροφή ως προς το άθλημα και την καριέρα μου. Εκείνη την ώρα δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω το πόσο σοβαρό ήταν. Αργότερα, όμως, ναι. Αγωνιστικά μου κόστισε πολύ. Ίσως να μην κατάφερα, όσο θα έπρεπε, να επανέλθω μετά από ένα τέτοιο τραυματισμό. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε ένα αρκετά καλό επίπεδο, όχι, όμως, στο ίδιο που ήμουν. Παίζω με τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μπορώ να ανταπεξέλθω σε επίπεδο εθνικών ομάδων».

Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο στόχος της Εθνικής ξεθωριάζει μπροστά στα μάτια του. «Θα ήταν πολύ ωραίο αλλά, πλέον, με τη σχολή προσπαθώ να συνδυάσω δύο πράγματα. Όταν είσαι σε εθνική ομάδα νομίζω δεν μπορείς να ασχοληθείς παράλληλα με κάτι άλλο, είσαι αποκλειστικά εκεί».

Όπως επίσης και το μεγάλο όνειρο της συμμετοχής σε Ολυμπιακούς Αγώνες. «Tώρα δυστυχώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν υπάρχουν στο μυαλό μου στην ηλικία που είμαι. Δεν είμαι πολύ μεγάλος αλλά είναι κάπως πιο σύνθετα τα πράγματα. Από πιτσιρικάς αποτελούσε το όνειρό μου. Πιστεύω πως ήμουν σε αυτήν την πορεία μέχρι το 2012 περίπου, γιατί τότε είχα και μια κλήση από την Εθνική αντρών. Όμως, αντιμετώπισα κάποια προβλήματα υγείας εκείνη τη χρονιά που με κράτησαν εκτός του αθλητισμού, ουσιαστικά έχασα μια σεζόν, οπότε η ζωή μου έχει αλλάξει στροφή από τότε. Αγαπάω το άθλημα, αλλά θεωρώ ότι μετά από αυτή περίοδο έχει εγκαταλειφθεί αυτός ο στόχος, ρεαλιστικά τουλάχιστον, διότι ρομαντικά ποιος αθλητής δεν θα ήθελε να βρεθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες;».

Όμως, πόσο δύσκολο είναι να «παντρέψεις» σπουδές με αθλητισμό και πόσο επηρεάζεσαι ως προς την προτεραιότητα που πρέπει να επιδείξεις για τη συνέχεια της ζωής σου ανάμεσα στις δύο ιδιότητες; Πλέον είναι ξεκάθαρα τα πράγματα αφού «αν με ρωτούσες την ίδια ερώτηση πριν από 5 χρόνια, θα σου έλεγα ότι έχω το πόλο μπροστά τουλάχιστον μέχρι τα 32-33 που είναι μια ηλικία, στην οποία μπορείς να παίζεις ακόμα. Τώρα έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι. Δηλαδή, ο τραυματισμός με έκανε να αναθεωρήσω. Έδωσα λίγο παραπάνω βαρύτητα στις σπουδές. Αντί να πηγαίνω πρωί- βράδυ στις προπονήσεις, είπα να διατηρήσω ένα ρυθμό καθημερινό αλλά πηγαίνοντας μόνο στις βραδινές για να έχω περισσότερο χρόνο. Για μένα, προτεραιότητα αποτελεί η αρχιτεκτονική. Με έχει κερδίσει η σχολή, με έχει κερδίσει το περιβάλλον και θα ήθελα να ασχοληθώ με αυτό».

Πριν ακόμα τελειώσει αυτή την πρόταση έτρεξε να συμπληρώσει πως «το πόλο δεν το διαγράφω προφανώς, γιαυτό και καθημερινά ασχολούμαι. Του χρόνου, μάλιστα, με τον Παναθηναϊκό που θα ανέβουμε στην Α1 κατηγορία θα συνεχίσω τη προσπάθεια, όσο απαιτείται και προσωπικά θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό».

Σε αυτόυς τους τρελούς καθημερινούς ρυθμούς ο ελεύθερος χρόνος φυλάκισε αρκετές στιγμές που ήρθαν σε δεύτερη μοίρα, όπως «στερήθηκα αρκετές εξόδους με φίλους που θα ήθελα να είχα παραπάνω, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μετανιώνω γιατί δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή. Κάτι κάνεις στη άκρη, κάτι πας μπροστά. Θεωρώ ότι θα έχω αυτόν τον χρόνο σε διαφορετική ηλικία μεν, για να αναπληρώσω ό,τι έχασα. Τα τελευταία 3-4 χρόνια που κάπως έχω εδραιωθεί στην Α2 μου δίνει μεγαλύτερη ελευθερία». Όπως εκείνες οι βραδιές Τσάμπιονς Λιγκ, που αν και δεν είναι λάτρης των υπόλοιπων αθλημάτων, τις απολαμάνει υποστηρίζοντας τη Μπαρτσελόνα.

Εάν, όμω,ς το νερό δεν ήταν η μεγάλη του αδυναμία, ο ίδιος, αν και δυσκολεύτηκε να το φανταστεί, θα ήθελε να δοκιμάσει τις ικανότητές του στο τένις που «μου αρέσει πολύ τελευταία, ίσως λόγω του Τσιτσιπά, ιδίως στη νίκη του κόντρα στον Φέντερερ».

Ο αθλητισμός στην Ελλάδα και ιδίως σε αθλήματα, όπως το πόλο, θα αποτελούσε μια πιο δελεαστική σφαίρα εάν υπήρχαν τα κίνητρα «είτε από τη Πολιτεία, είτε από τα σωματεία» που σε αντίθεση με το εξωτερικό, λείπουν αισθητά. «Κατά καιρούς υπήρχαν. Όπως κάποιες πριμοδοτήσεις για αθλητές σχετικά με σπουδές, καλή ώρα σαν εμένα που ήμουν από τους τυχερούς που πρόλαβαν. Το ιδανικό ήταν να πετύχεις σπουδές και αθλητισμό σε μια ηλικία που χωρίς κίνητρα και πόρους ένα παιδί Λυκείου είναι πολύ εύκολο να προτιμήσει να σταματήσει τον αθλητισμό. Θέλει αφοσίωση, χρόνο, καθημερινή προσπάθεια, πρωί- βράδυ ακόμα και αν είσαι κουρασμένος, οπότε αν δεν είναι κάτι που μπορεί να σε στηρίζει βιοποριστικά στη ζωή σου εγκαταλείπεις».

Η ώρα είχε περάσει και εκείνος στο τέλος αναπολούσε τις καλές και τις κακές στιγμές, που ακόμα και σήμερα, στα 25, είναι χαραγμένες σαν βαθιές ουλές που η αφή τους παράγει συναισθήματα. Ο αγώνας με την Εθνική νέων απέναντι στο μεγάλο φαβορί, τη Σερβία, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αυστραλίας αποτελεί την ήττα που τον βασανίζει συνεχώς καθώς «κρίθηκε στο γκολ το αποτέλεσμα και την επαναφέρω στο μυαλό μου, προσπαθώντας να σκεφτώ τι θα μπορούσε να είχε αλλάξει». Από την άλλη «το πόλο μου έχει χαρίσει πολλές στιγμές ευτυχίας, μα η πιο πρόσφατη ήταν με τον Πανιώνιο όταν είχαμε κατακτήσει την Α2 και ανεβήκαμε στην 1η κατηγορία».

«Θέλω να παραμείνω του χρόνου στον Παναθηναϊκό» είπε και ακολούθησε μια παύση, όπως εκείνες που συνοδεύουν μια μεγάλη αλήθεια. «Είναι το όμορφο κλίμα που επικρατεί, είναι οι συμπαίκτες που είμαστε από πιτσιρικάδες μαζί, είναι ο προπονητής που γνωριζόμαστε χρόνια, είναι η προσπάθεια που γίνετα με μια υγιή διοίκηση, η οποία είναι δύσκολο να επιτευχθεί σε αθλήματα σαν τα δικά μας, τα ερασιτεχνικά, γιατί όντας από το 2009 στον Παναθηναϊκό έχω ακούσει πάρα πολλά, άλλες φορές κάνανε πράγματα, άλλες δεν κάνανε. Μέχρι στιγμής αυτή η διοίκηση έχει δείξει μια σταθερότητα».

Τώρα οι πράσινοι οδεύουν προς την άνοδο, αλλά ο στόχος είναι και η κατάκτηση του πρωταθλήματος. «Μέχρι στιγμής τα πάμε καλά, αν και θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε τον Πανιώνιο, που είναι δυνατός αντίπαλος, στο πλαίσιο των πλέι οφ που αναμένεται να ξεκινήσουν».

Τελικά, οι θυσίες και τα στραβοπατήματα ξεπερνιούνται εάν υπάρχει θέληση, πείσμα, επιμονή και ο Νικήτας Παρασκευόπουλος νιώθει πλέον πως εκτός από τη μητέρα του που «έχει φάει πολύ κρύο» στις ανοιχτές πισίνες, τότε που τον έτρεχε από παιδί, μετράει άλλη μια οικογένεια, αλλιώτικη. Πρόκειται για την αθλητικής φύσεως οικογένεια που τον στηρίζει και τον συντροφεύει σε κάθε παφλασμό που προκαλούν οι αποτελεσματικές αποκρούσεις του.

Επιμέλεια: Τζίλα Ζυλυφτάρι