Πλευρίτου: «Μου χτυπούσαν το κουδούνι και έλεγα ότι έχω προπόνηση. Μέχρι που το κουδούνι σταμάτησε…»

Έρωτας με την πρώτη ματιά ήταν για την Ελευθερία Πλευρίτου το πόλο. Πήγαινε μόλις στην τρίτη Δημοτικού όταν για πρώτη φορά παρακολούθησε την προπόνηση των δύο μεγαλύτερων αδερφών της και έκτοτε αποφάσισε ότι ήταν αυτό που ήθελε να κάνει. Το ταλέντο της, βέβαια, δεν άργησε να φανεί και η πορεία της προς την κορυφή ήταν μονόδρομος. Το ξεκίνημά της στον Ηρακλή προμήνυε τη λαμπρή της πορεία.

Η περιφερειακή του Ολυμπιακού και υπαρχηγός της Εθνικής Ομάδας πόλο μίλησε στο sport-fm.gr και τη Μαριάννα Καραδήμα για το ταξίδι της ζωής της, τις θυσίες, που χρειάστηκε και χρειάζεται ακόμα και σήμερα να κάνει, τους τίτλους, που έχει κερδίσει, αλλά και τις μελλοντικές της φιλοδοξίες.

Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε «ο αθλητισμός ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή να μην είναι χόμπι, αλλά πρωταθλητισμός. Το πρόγραμμα και η καθημερινότητά μου ακόμα και σήμερα βασίζεται γύρω από τις προπονήσεις και τους αγώνες μου. Το πόλο ήταν και είναι ο πυλώνας της ζωής μου».

Σαν μια γροθιά η 25χρονη πρωταθλήτρια και οι δύο αδερφές της, Μαργαρίτα και Βάσω, έκαναν όλες μαζί το μεγάλο και δύσκολο βήμα να εγκαταλείψουν τη γενέτειρά τους, τη Θεσσαλονίκη, όταν τους ζήτησε ο Ολυμπιακός από τον Ηρακλή και να εγκατασταθούν στην Αθήνα. Σε όλα μαζί, στις χαρές, στις δυσκολίες, στις επιτυχίες και στις απογοητεύσεις. Νιώθει τυχερή που έχει τις αδερφές της δίπλα της και στηρίζει η μία την άλλη. «Εκτός από τα πολλά καλά που έχει ο πρωταθλητισμός, ταυτόχρονα είναι απαιτητικός και κάποιες φορές ψυχοφθόρος, οπότε το να μοιραζόμαστε και οι τρεις τις χαρές, αλλά και τις δύσκολες στιγμές μετά από κάποια ήττα, είναι πολύ σημαντικό και μας δίνει δύναμη να συνεχίζουμε κοιτώντας μπροστά».



Αν και νεαρή σε ηλικία η Ελευθερία έχει κερδίσει πολλούς τίτλους, τόσο με την Εθνική ομάδα όσο και με τον Ολυμπιακό. Μάλιστα, σε ατομικό επίπεδο έχει αναδειχθεί πολυτιμότερη παίκτρια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του Σπλιτ πριν μερικούς μήνες, όπως επίσης κατέλαβε την 3η θέση ως καλύτερη πολίστρια στην Ευρώπη για το 2022. «Αυτές οι διακρίσεις έρχονται μετά από σκληρή δουλειά πολλών χρόνων. Όταν έρχεται το μετάλλιο συγκινούμαι και νιώθω ότι όλοι οι κόποι μου ανταμείβονται. Η τιμή για εμένα όταν βγήκα MVP του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ήταν μεγάλη. Κάποιες φορές χρειάζεται να πιστέψουν οι άλλοι σ' εσένα για να πιστέψεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. Η διάκριση αυτή ήρθε σε μια στιγμή, που το είχα ανάγκη ψυχολογικά και μου έδωσε μια επιπλέον αυτοπεποίθηση για να πιστέψω σε εμένα. Στην ομάδα όλες βάζουμε την ατομική μας προσπάθεια, το λιθαράκι μας, για να έρθει η ομαδική επιτυχία».

Οι θυσίες που χρειάστηκε να κάνει για τη μεγάλη της αγάπη, το πόλο, ξεκίνησαν, όπως χαρακτηριστικά είπε, από πολύ μικρή ηλικία. Η στιγμή που δεν θα ξεχάσει ποτέ ήταν όταν έβλεπε τους φίλους της να παίζουν ανέμελοι στο πάρκο και η ίδια να μην μπορεί να ακολουθήσει λόγω του δύσκολου προγράμματός της. Φανερά συγκινημένη, μιλάει για εκείνη την περίοδο της ζωής της. «Θυμάμαι οι φίλες μου να χτυπούν το κουδούνι μου για να παίξουμε και εγώ να λέω ότι έχω προπόνηση. Την επόμενη μέρα το ίδιο. Κάποια στιγμή αυτό το κουδούνι σταμάτησε να χτυπάει. Μου είχε στοιχίσει πολύ, όμως αυτό ήταν το πρώτο σημάδι, που συνειδητοποίησα ότι πρέπει να δώσω πολλά για να συνεχίσω σε αυτό το επίπεδο. Οι πρώτες διακοπές που έκανα ήταν όταν ήμουν 21 χρονών. Μέχρι τότε δεν ήξερα τι θα πει καλοκαιρινές διακοπές. Αυτό με ωρίμασε πολύ νωρίς και πλέον οι θυσίες και οι περιορισμοί έχουν γίνει συνήθεια και μέρος της καθημερινότητάς μου».



Τι προβλήματα, όμως, μπορεί να αντιμετωπίζει μια αθλήτρια πόλο. Εξήγησε, λοιπόν, πως πάντα υπάρχει η φυλετική διάκριση, ακόμα και όταν έρθει ένας τίτλος το γυναικείο πόλο είναι πάντα σε κατώτερη μοίρα από το αντρικό. «Αντιμετωπίζουμε ως γυναίκες διακρίσεις στους μισθούς ακόμα και στην τηλεοπτική κάλυψη. Έχει τύχει να παίξουμε τελικό και να μην το έχει καλύψει η τηλεόραση».

Στο τέλος αναφέρθηκε στις φιλοδοξίες της και τους μελλοντικούς στόχους, που έχει. Με ένα μεγάλο και αληθινό χαμόγελο εξομολογήθηκε πως ο μεγαλύτερος στόχος της είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ενώ δεν έκρυψε τη στενοχώρια της για τους δύο προηγούμενους αποκλεισμούς, που βίωσε με την ομάδας της στο θεσμό. «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι η μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού και ο απώτερος στόχος όλων των αθλητών. Δύο φορές, που δεν προκριθήκαμε, έκλαψα τόσο πολύ όσο δεν έχω κλάψει στη ζωή μου. Το 2016 που αποκλειστήκαμε πρώτη φορά ήμουν 19 χρονών και ήταν ένα δυνατό χαστούκι για εμένα. Δεν θα το χρησιμοποιήσω σαν δικαιολογία, όμως στο δικό μας άθλημα στις γυναίκες το να προκριθείς στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι πιο δύσκολο από το να είσαι εκεί. Το γεγονός ότι γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια μας περιορίζει και ηλικιακά, πόσο μάλλον όταν εμείς οι γυναίκες έχουμε περίπου τα τριάντα έτη μέσο όρο. Στο Παρίσι θέλουμε πολύ να προκριθούμε, θα παλέψουμε γι αυτό και ελπίζουμε όλα να πάνε καλά».