O Εστιάρτε δείχνει το δρόμο της ανάπτυξης

O Ισπανός σταρ αποτελεί μάλιστα κι ένα από τα «όπλα» του Πεπ Γκουαρντιόλα στο τεχνικό τιμ τόσο της Μπαρτσελόνα τα προηγούμενα χρόνια όσο και της Μπάγερν Μονάχου, σήμερα.

Εδώ και 14 χρόνια δεν έχει βουτήξει σε πισίνα και… μισεί το νερό. Ωστόσο ο θαυμασμός του προς τον μεγαλύτερό του αδερφό τον ώθησε να περάσει περισσότερα από 30 χρόνια της ζωής του, μέσα σε πισίνες. Κατά τη διάρκεια αυτής της τριακονταετίας έγινε ένας από τους καλύτερους (για πάρα πολλούς ο καλύτερος κι ο πιο έξυπνος) αθλητές του πόλο, συμμετέχοντας σε έξι Ολυμπιακούς Αγώνες, κατακτώντας μάλιστα και το χρυσό μετάλλιο με την Εθνική ομάδα της Ισπανίας, στην Ατλάντα το 1996.

«Αυτό μου το έχουν πει, αλλά εγώ δεν το θυμάμαι. Οταν πλησιάζα το νερό πάντα με έπιαναν τα κλάματα. Ομως να πω την αλήθεια, πάντα με τρομάζει το νερό. Ακόμη το σιχαίνομαι!».

Πως κατέληξες τελικά μέσα σε πισίνα;

«Οταν ήμουν μικρός η μητέρα μου με πήγε στην ομάδα της Μανρέσας για να μάθω να κολυμπώ κι εγώ όπως τα μεγαλύτερα αδέρφια μου που ήταν ήδη κολυμβητές» .

Τι σε ώθησε να παίξεις πόλο;

«Ηταν η αγάπη μου προς τον αδερφό μου (Αλμπερτ). Ηθελα να κάνω ό, τι κι αυτός. Επαιζε πόλο αυτός, ήθελα κι εγώ. Αγωνιζότανε με την ομάδα, ήθελα κι εγώ. Ομως όταν τελικά αγωνίστηκα, τον άφησα πίσω μου (σ.σ. γέλια). Νομίζω πως ο αδερφός μου αγαπά το πόλο περισσότερο από εμένα. Ομως εγώ ξέρω πως ασχολήθηκα με το πόλο, για τον ίδιο».

Ξεκίνησες ως κολυμβητής, ωστόσο;

«Ημουν πρωταθλητής στην Ισπανία στα 200μ. και στα 400μ. Ως κολυμβητής προετοιμαζόμουν καθημερινά και συμμετείχα σε πρωταθλήματα κολύμβησης. Οταν η προπόνηση ήταν εξαντλητική κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, την Παρασκευή ο προπονητής μας άφηνε να παίζουμε πόλο».

Πότε άφησες την κολύμβηση για το πόλο;

«Νομίζω πως σε αυτό έπαιξε ρόλο, η περίοδος (χειμώνας) που προετοιμαζόμουν για την παγκόσμια διοργάνωση… Ηταν ένα όνειρο για μένα, να πάρω μέρος εκεί. Ομως, κατά την προθέρμανση σε μια προπόνηση, έσπασα το χέρι μου. Στεναχωρήθηκα τόσο πολύ που δεν θα μπορούσα να λάβω μέρος, καθώς ο τραυματισμός μου με άφησε νοκ-άουτ για ένα μήνα. Την άνοιξη, όμως ο Πέπε Μπράσκο, ο οποίος ήταν πολύ έξυπνος με κάλεσε στην ομάδα».

Κι ήσουν μόνο 15 χρονών;

«Ημουν ένα 15χρονο αγόρι, το οποίο ξαφνικά βρέθηκε να αγωνίζεται πλάι στους καλύτερους στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Γιόνκεπινγκ. Υπήρξε έντονη δυσαρέσκεια για την κλήση μου, διότι ήμουν αρκετός νέος και υπήρχαν καλύτεροι παίκτες από μένα, ωστόσο ο Πέπε ρίσκαρε με μένα και πάντα θα του είμαι ευγνώμων γι’ αυτό».

Ηταν μία μεγάλη εμπειρία για σένα;

«Μπορούσα να ταξιδέψω μακριά από την Μανρέσα, να εξερευνήσω τον κόσμο και να κατακτήσω το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Είχα την ευκαιρία να δω από κοντα τον Ντε Μαγκρίστρις – η νεολαία σήμερα δεν τον γνωρίζει – για τον οποίο μόνο είχα διαβάσει τότε αλλά και αρκετούς άλλους “θρύλους” του πόλο. Ημουν πιτσιρικάς και μπορούσα για πρώτη φορά στη ζωή μου να παίξω πόλο. Το… σχολείο του πόλο για μένα, ήταν αυτό (σημερινή BIWPA)».

Θα ήθελες να υπήρχε τότε μία BIWPA;

«Μακάρι, αλλά δεν υπήρχε…Ωστόσο ο ανταγωνισμός και η BIWPA είναι το ίδιο, το πόλο.Το πόλο είναι πάθος, συναίσθημα, επαφή…».

Τεράστια καριέρα. Ποια είναι, όμως, η σπουδαιότερη στιγμή σου;

«Τέσσερα χρόνια μετά την απώλεια του χρυσού μεταλλίου στη Βαρκελώνη(1992), ήμασταν ξανά στον τελικό της Ατλάντας. Τα συναισθήματα μας όταν ακούσαμε το σφύριγμα της λήξης, ήταν σαν κάποιος να μας… κλωτσάει στην καρδιά. Το παιχνίδι είχε τελειώσει κι εμείς πνιγόμασταν σε αγκαλιές με τους συμπαίκτες μου».

ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ

«Το Ολυμπιακό μετάλλιο δεν έχει κάποια διαφορά τώρα. Τότε όμως είχε. Κυρίως για το δέσιμο που είχαμε μεταξύ μας αλλά και τον πόθο μας για εκδίκηση, μετά την απώλεια του χρυσού μεταλλίου στη Βαρκελώνη. Μια ζωή στο νερό και 30 χρόνια πόλο, αν κάτι από όλα αυτά αξίζει, είναι εκείνη η στιγμή».

Εχετε περάσει κάποια χρόνια μακριά από το πόλο. Ποιος είναι ο λόγος;

«Το να σταματήσω το πόλο μετά την Ατλάντα, όντας 36, ήταν κάτι πάρα πολύ δύσκολο για μένα. Αυτά τα τέσσερα χρόνια μέχρι να φθάσουμε όμως εκεί, που μας αντιμετώπισαν σαν 20χρονους ήταν που με έκανε να σιχαθώ τα πάντα κι ό, τι είχα αφήσει πίσω μου. Η μητέρα μου είπε ότι θα μου λείψει το πόλο, αλλά είχα γνώσεις του τί έκανα. Δεν κολύμπησα ποτέ ξανά, έπειτα από εκείνη τη στιγμή. Εχω να βουτήξω σε πισίνα, περίπου 14 χρόνια…».

Γιατί, όμως;

«Επειδή… τελείωσα. Η ζωή μου είναι υπέροχη και σε αυτό έχει συμβάλει τα μέγιστα το πόλο, το οποίο κατέχει ένα μέρος της και γι’ αυτό το παρακολουθώ με κάθε τρόπο. Σίγουρα θα μπορούσα να προσφέρω περισσότερα, αλλά ότι κι αν ήταν αυτό θα το έκανα δίχως κίνητρα. Για να σου εξηγήσω καλύτερα, ορισμένες φορές παρακολουθώ ένα παιχνίδι πόλο για δύο λεπτά και αμέσως μπορώ να διακρίνω ποιος αξίζει και ποιος όχι, αλλά και τι δουλεύει σωστά. Κι αυτό διότι το πόλο είναι μέσα μου…».

Πως θα σχολιάζατε το πόλο τη σημερινή εποχή;

«Οσοι αγαπούν το πόλο πάντα βρίσκονται δίπλα του, όμως τώρα μπορώ να σου απαντήσω έχοντας πιο καθαρή εικόνα. Εχω βιώσει το άθλημα σε πολλές καταστάσεις.Το σημερινό άθλημα μπορώ να πω πως μοιάζει περισσότερο με αυτό της δεκαετίας του ’40, ’50 και ’60 και νομίζω πως πρέπει να προβληματιστούμε γι’ αυτή την εξέλιξη».

Θεωρείτε πως θα πρέπει να υπάρξουν αλλαγές, όπως ισχυρίζεται η FINA;

«Οταν παρακολουθώ τη Σερβία, την Ισπανία, την Ουγγαρία, την Ιταλία κ.τ.λ., στους Ολυμπιακούς Αγώνες, λατρεύω το πόλο. Εκεί βλέπεις την ποιότητα, τη δύναμη, το πάθος και το συναίσθημα γι’ αυτό που κάνουν… Ομως όταν στρέψεις το βλέμμα σου αλλού, το πόλο δεν σου δίνει αυτή την αίσθηση. Είμαι σίγουρος πως εάν πήγαινα τώρα 50 παιδιά να παρακολουθήσουν ένα ματς πόλο, τα 46 δεν θα έδιναν ιδιαίτερη σημασία».

Ποιο είναι το λάθος;

«Οπως σε όλα τα σπορ, όταν δίνεις την μπάλα στα παιδιά αυτά έχουν το μυαλό τους στο να σκοράρουν και μόνο, αφού δεν υπάρχουν ούτε συστήματα, ούτε άμυνες. Κάτι παρόμοιο θα πρέπει να συμβαίνει και στο πόλο. Το παιδί εάν το αφήσεις σε μία πισίνα θα κατευθυνθεί προς το τέρμα. Αυτή είναι η βάση του αθλητισμού. Ομως εάν πάρετε τώρα ένα παιδί σε παιχνίδι πόλο, το ίδιο το παιδί θα αναρωτηθεί “γιατί δεν σουτάρουν οι αθλητές”;…Κι αντε να του εξηγήσεις, γιατί…».

Στο πόλο θα πρέπει να έχετε υπομονή…

«Το 80% των αθλητών στο πόλο, θεωρούν πως αφού έφθασα να αγωνιστώ, δεν υπάρχει κάτι στη συνέχεια. Ομως αυτό το γεγονός, σε ωθεί μακριά από τη φύση του αθλητισμού. Το έχω υπηρετήσει στο παρελθόν, όμως θεωρώ πως το πόλο δεν με βρίσκει σύμφωνο πλέον. Το πόλο έχει βασιστεί σε λανθασμένη φιλοσοφία».

Πηγή: Waterpolive.gr