Όταν η λέξη «ανίκητος» περιγράφει την πραγματικότητα

Του Χριστόφορου Ευαγγελάτου

Οι δημοσιογράφοι καταφεύγουν πολλές φορές στη υπερβολή, θέλοντας να περιγράψουν με γλαφυρό τρόπο μια επιτυχία. Μια νίκη, ένα ωραίο γκολ, μια τάπα, ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Οτιδήποτε. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που ότι και να πει κάποιος δεν είναι υπερβολή και το σημαντικό για τον ελληνικό αθλητισμό είναι πως μια από τις συγκεκριμένες περιπτώσεις, αφορά έναν Έλληνα αθλητή.

Ο λόγος για τον Λευτέρη Πετρούνια, ο οποίος κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στον τελικό των κρίκων, στο παγκόσμιο κύπελλο που γίνεται στο Μπακού. Μιαν ακόμα τεράστια επιτυχία για τον Έλληνα πρωταθλητή και φυσικά για τον αθλητισμό μας, καθώς αυτό ήταν το όγδοο συνεχόμενο χρυσό μετάλλιο για τον Πετρούνια σε μεγάλες διοργανώσεις τα δύο τελευταία χρόνια. Για να ακριβολογούμε, όχι δύο χρόνια αλλά 22 μήνες.

Είναι από τις στιγμές που ότι και να πει κάποιος δεν μπορεί να περιγράψει ούτε το μέγεθος της επιτυχίας αλλά ούτε και το αστείρευτο ταλέντο του Λευτέρη. Είναι η στιγμή που η λέξη “ανίκητος” μοιάζει να αποδίδει την πραγματικότητα, καθώς ο Έλληνας πρωταθλητής είναι ο κορυφαίος στον κόσμο. Φροντίζει μάλιστα να το αποδεικνύει σε κάθε αγώνα, σε κάθε μεγάλη διοργάνωση. Σίγουρα έχουν απόλυτο δίκιο όσοι υποστηρίζουν πως είναι πιο δύσκολο να κρατηθεί κάποιος στην κορυφή από το να φτάσει σε αυτή. Και ο Πετρούνιας αποδεικνύει γιατί είναι ο καλύτερος όλων.

Αν μη τι άλλο η νέα του επιτυχία, με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Μπακού γεμίζει με υπερηφάνεια όλους τους Έλληνες, γιατί πολύ απλά μέσα από τις επιτυχίες του Λευτέρη κερδίζει πολλά και ο ελληνικός αθλητισμός. Οι διακρίσεις του Πετρούνια είναι μεγάλη προσωπική επιτυχία του αθλητή. Είναι όμως παράλληλα και μια πολύ μεγάλη διάκριση για την Ελλάδα, την οποία διαφημίζει συνεχώς ο άρχοντας τον κρίκων. Υπό τους ήχους του Ζορμπά έβαλε στο στήθος ένα ακόμα χρυσό μετάλλιο και χάρισε μεγάλες στιγμές σε όλους τους Έλληνες.

Θα πρέπει επίσης όμως να σταθεί κάποιος και στην πολύ καλή προσπάθεια του Κωνσταντίνου Κωνσταντινίδη, ο οποίος μπορεί να μην πήρε τελικά μετάλλιο (έμεινε στην τέταρτη θέση) ωστόσο έδειξε πως έχει τις δυνατότητες να πάει ακόμα ψηλότερα στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση. Γιατί να μην καμαρώσουμε δύο Έλληνες αθλητές στο βάθρο. Και μπορούν και το αξίζουν.

Η συνέχεια ανήκει στον Λευτέρη, τον Κωνσταντίνο αλλά και σε άλλα παιδιά που ακολουθούν. Νέα παιδιά που μέσα από τις μεγάλες επιτυχίες του Πετρούνια αγαπούν τον αθλητισμό και κάνουν όνειρα για την κατάκτηση των δικών τους χρυσών μεταλλίων τα επόμενα χρόνια. Ίσως αυτή να είναι και η μεγαλύτερη προσφορά του Λευτέρη στον αθλητισμό.