Η μοναξιά της αθλήτριας στο βάθρο

Στις 9 Αυγούστου, η Νίκη έχασε το πρωινό μπάνιο στη θάλασσα. Κάθισε μαζί με τους γονείς της για να παρακολουθήσει τον τελικό της σκοποβολής. Αυτό το κορίτσι, η Αννα Κορακάκη, λες και μίλαγε στην ψυχή τους. Λίγες ώρες μετά, όταν η Νίκη άκουσε τις πρώτες δηλώσεις της νεαρής ολυμπιονίκου, δεν άντεξε, βούρκωσε. «Ηταν σαν να περιγράφει τη ζωή μου, όλες τις δυσκολίες, το πόσο μόνη παλεύω όλα αυτά τα χρόνια».

Δεν θα το υποψιαζόταν κάποιος βλέποντάς τη, αλλά η 19χρονη Νίκη Πίτα είναι άσος του μποξ: η μοναδική Ελληνίδα παγκόσμια πρωταθλήτρια του ολυμπιακού αθλήματος της πυγμαχίας. Ναι, αυτό το δροσερό κορίτσι, με τα όμορφα μάτια και το γλυκό χαμόγελο, φοιτήτρια Νομικής τις υπόλοιπες ώρες, είναι να μη φορέσει τα γάντια και να σκαρφαλώσει στο ρινγκ. Εκεί της κόβονται τα γέλια και εσένα τα γόνατα. Το 2015, ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων της Ταϊβάν, στα 57 κιλά, αποκλείοντας τις πρωταθλήτριες από την Τουρκία και τη Ρουμανία και κάνοντας τις ξένες αντιπροσωπείες να παραμιλούν. Από πού ήρθε αυτός ο σίφουνας με τον ανεπανάληπτο, ολυμπιακό «άσο» (σ.σ. το αριστερό χέρι του πυγμάχου);

Είχε φτάσει ώς εκεί μόνη, χωρίς χορηγούς και χωρίς ούτε ένα ευρώ από την ομοσπονδία. Εκπροσωπούσε την Ελλάδα με τα έξοδα πληρωμένα αποκλειστικά από τους γονείς της, όπως τόσοι και τόσοι «ατυχήσαντες» αθλητές που δεν επέλεξαν σπορ «πρώτης κλάσης». Η πυγμαχία, η άρση βαρών, η πάλη, είναι αθλήματα των φτωχών, των ομίλων της γειτονιάς. Ελάχιστοι μπορούν να χρηματοδοτήσουν την απαιτητική προετοιμασία για παγκόσμια πρωταθλήματα και Ολυμπιακούς Αγώνες. Τη συναντήσαμε στον όμιλο της Δραπετσώνας όπου προπονείται καθημερινά. Στο ραντεβού μας βρίσκεται και ο πατέρας της – δεν είχαν ποτέ πάρε-δώσε με δημοσιογράφους, προφανώς δεν ήθελε να την αφήσει μόνη. Τα οικονομικά τής οικογένειας είναι περιορισμένης εμβέλειας, γίνεται με κόπο και πόνο όλο αυτό. «Ο πρωταθλητισμός στην Ελλάδα είναι οικογενειακή υπόθεση», λέει στην «Κ». «Και είναι πάρα πολύ στενάχωρο αυτό σας πληροφορώ. Δεν παίζεις με την ίδια ψυχολογία όταν ξέρεις ότι έχεις μια ομάδα πίσω σου, όταν έχεις υποστήριξη. Ακόμη και αυτό που φοράω τώρα (σ.σ. δείχνει τη φόρμα της με το εθνόσημο) το έχει πληρώσει ο μπαμπάς μου». Στο Παγκόσμιο πήγε μόνη και γύρισε μόνη. Για την επιτυχία της δεν τη συνεχάρη ποτέ κανείς. Δύο ραντεβού που είχαν κλειστεί με τον τότε υφυπουργό Αθλητισμού Στ. Κοντονή ακυρώθηκαν λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων του υπουργού. «Δεν έχω επιβραβευθεί ούτε οικονομικά αλλά ούτε και ηθικά. Δεν μου έχει δώσει κανείς το χέρι του».

Η Νίκη, πάντως, βρίσκεται σε τροχιά για το 2020. Εάν όλα πάνε καλά, θα αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Θεωρητικά θα προλάβαινε και το Ρίο, εάν είχε καταφέρει να κάνει την προετοιμασία που απαιτείτο. «Δεν πας έτσι στους Αγώνες, θέλει μέθοδο, προγραμματισμό, μπάτζετ. Κάθε μήνα πρέπει να είσαι στο εξωτερικό για προπόνηση, καμπς, τουρνουά». Οτι δεν τα κατάφερε της στοίχισε, αλλά κοιτάει μπροστά. «Η πυγμαχία είναι μοναχικό άθλημα. Είσαι πολλές ώρες μόνος σου και σκέφτεσαι. Εχω έρθει πολλές φορές στο σημείο να πω “σταματάω”, “δεν μου προσφέρει κάτι αυτό το πράγμα”. Γιατί συνεχίζω; Γιατί είναι κάτι που αγαπάω. Ναι, έχω ξεκινήσει προετοιμασία για το 2020. Ομως, ότι το έκανα μια φορά μόνη μου, δεν σημαίνει ότι μπορώ να το ξανακάνω».

Η επίσημη προετοιμασία ξεκινάει του χρόνου. Αυτόν τον καιρό βρίσκεται σε φάση συντήρησης κιλών, διόρθωσης λαθών κ.λπ. Αυτή την παραμονή Πρωτοχρονιάς, μάλιστα, βγήκε να διασκεδάσει! «Ηταν η πρώτη φορά έπειτα από τρία χρόνια που μπόρεσα να βγω, να φάω. Ολα αυτά τα χρόνια ήμουν σε διαρκή πίεση, καθημερινό ζύγισμα, έντονη ψυχολογική φθορά και πίεση». Προπόνηση πρωί-βράδυ. Συχνά τη ρωτούν οι πιτσιρικάδες του ομίλου αν θα τους πρότεινε να ακολουθήσουν πρωταθλητισμό. «Πώς θα παρακινήσω ένα παιδί να ξεκινήσει; Γιατί να το κάνει; Ποιος θα τον υποστηρίξει; Είναι πράγματι μαγικό να ανεβαίνεις στο βάθρο και να βλέπεις τη σημαία, αλλά ο πρωταθλητισμός είναι 99% πόνος και 1% χαρά. Τι να απαντήσω σε ένα παιδάκι;».

Μέχρι σήμερα, το μόνο που έχει «κερδίσει» από τον πρωταθλητισμό είναι η είσοδός της στο πανεπιστήμιο. Στην εθνική ομάδα από τα 15 της, αναγκαστικά άφησε το σχολείο λίγο πίσω. Τώρα όμως έχει στρωθεί στο διάβασμα. Διάλεξε τη Νομική, μολονότι οι απαιτήσεις της είναι μεγάλες. «Πρωταθλητισμός είναι κι αυτό, θέλει πάρα πολλές ώρες διάβασμα και αφοσίωση, όπως η πυγμαχία. Από μικρή με τράβαγε αυτό το αντικείμενο. Και το δικαστήριο είναι ένα ρινγκ, η δίκη μια μάχη».

Πηγή: kathimerini.gr