«Μεγαλώσαμε μαζί με τον ΠΑΟΚ!»

Στον Κωνσταντίνο Χατζηδημητρίου

Το γυναικείο χάντμπολ του ΠΑΟΚ δημιουργήθηκε το 2007 και την επόμενη χρονιά, ξεκίνησαν την… κοινή τους ζωή.
Ανέβασε την ομάδα στην Α1 Γυναικών και την έκανε πρωταγωνίστρια, αφού μόλις σε έξι χρόνια στην μεγάλη κατηγορία μετράει την κατάκτηση τριών τίτλων (πρωτάθλημα 2013, κύπελλα 2014, 2016).
Η Γρηγορία Γκόλια έχει συνδέσει το όνομα της με την λέξη επιτυχία.
Δεν είναι τυχαίο ότι ως αθλήτρια κατέκτησε τους περισσότερους τίτλους στο ελληνικό χάντμπολ, 15 πρωταθλήματα, 11 κύπελλα και 2 Πανελλήνια Νεανίδων, ενώ υπήρξε η πρώτη ελληνίδα χαντμπολίστρια που έφυγε από την Ελλάδα για να παίξει στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Γερμανική Όλντενμπουργκ (2002-2005).

Λίγες ημέρες μετά την κατάκτηση του κυπέλλου γυναικών από τον ΠΑΟΚ σε έναν τελικό- διαφήμιση απέναντι στην Νέα Ιωνία, η 42χρονη προπονήτρια του «δικέφαλου» του Βορρά αποκαλύπτεται στο sport-fm.gr


Τι σημαίνει αυτό το κύπελλο για το γυναικείο χάντμπολ του ΠΑΟΚ και για σένα προσωπικά;
«Είναι ένα τρόπαιο για τον Σύλλογο μας τον οποίο υπηρετούμε και αγαπάμε. Είναι μια αναγνώριση και μία καταξίωση. Εγώ έχω μάθει από μικρή να πρωταγωνιστώ με τις ομάδες που έπαιξα. Από την ΓΕ Βέροιας, στη συνέχεια με την Αναγέννηση Άρτας. Έχει γίνει τρόπος ζωής για μένα πια η κατάκτηση των τίτλων».

Είναι ενθαρρυντικό για το γυναικείο χάντμπολ το επίπεδο του τελικού;
«Έχουν αλλάξει αρκετά τα πράγματα στο ευρωπαϊκό χάντμπολ και προσπαθώ να παρακολουθώ πολλά παιχνίδια και να ξεφύγουμε από τα ελληνικά δεδομένα, να πηγαίνουμε αργά και να παίζουμε αντιχάντμπολ με σκοπό να κρατήσουμε χαμηλά το σκορ. Αυτό δεν βγάζει πουθενά. Εμείς προσπαθούμε να παίξουμε γρήγορα, με ανοιχτές άμυνες με πολλά λάθη και όποιος αντέξει. Πράγματι ήταν ένα ματς εφάμιλλο πολλών παιχνιδιών της Α1 Ανδρών. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που είδα ένα παιχνίδι τόσο ποιοτικό στο γυναικείο χάντμπολ. Ίσως οι «μονομαχίες» Ορμής- Αναγέννησης Άρτας πριν 9-10 χρόνια. ΠΑΟΚ και Νέα Ιωνία έχουν το καλύτερο υλικό στην Ελλάδα και έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν ευρωπαϊκό δρόμο. Καταλαβαίνω ότι οι άλλες ομάδες δυσκολεύονται οικονομικά να κάνουν μεταγραφές, αλλά μπορούν να παίζουμε γρήγορο χάντμπολ. Δεν είναι ντροπή να χάνεις 45-15, ντροπή είναι να κρύβεις την αλήθεια και να μην προσπαθείς να αλλάξεις, να γίνεις καλύτερος».

Τι άλλαξε από τον περσινό τελικό στη Θεσσαλονίκη. Σας πείσμωσε η περσινή ήττα (24-19) και η απώλεια του κυπέλλου από την Νέα Ιωνία;
«Δεν μας πείσμωσε, μας έκανε καλό. Πέρσι πολλές αθλήτριες δεν είχαν επανέλθει από τους τραυματισμούς. Ανθίτση και Προκοπίδου προέρχονταν από ρήξη χιαστών, ενώ η Παπαδοπούλου ήταν στο στάδιο της αποθεραπείας, επίσης από λήξη χιαστών. Ένας αθλητής που έχει υποστεί σοβαρό τραυματισμό για να μπει 100% μέσα στο κλίμα μιας ομάδας ψυχολογικά και αγωνιστικά χρειάζεται 18 μήνες. Το ξέρω καλά και από τον εαυτό μου γιατί και εγώ είχα σοβαρούς τραυματισμούς.
Δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε τον ρυθμό του αγώνα. Επίσης είναι πραγματικότητα ότι φέτος έχουμε καλύτερο υλικό. Το γεγονός ότι δεν πήραμε κανέναν τίτλο πέρσι σίγουρα μας βοήθησε να κάνουμε τις απαραίτητες κινήσεις το καλοκαίρι».



Επόμενος στόχος φαντάζομαι είναι το πρωτάθλημα. Βοηθάει έστω και ψυχολογικά η κατάκτηση του Κυπέλλου;
«Είναι αλήθεια ότι σε ένα σημείο βοηθάει, αλλά αυτό αν δεν το φιλτράρεις σωστά μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ. Η άποψη μου είναι ότι δύο ημέρες χαράς ήταν αρκετές, την τρίτη ημέρα από την κατάκτηση του κυπέλλου αρχίζουμε πάλι δουλειά. Για μένα το πλεονέκτημα έδρας δεν υπάρχει στις γυναίκες. Το έχουμε περάσει αυτό το μήνυμα στην ομάδα. Το εντός έδρας παιχνίδι ίσως είναι και λίγο βάρος για τις γυναίκες. Όπως φαίνεται θα παίξουμε αρκετές φορές με την Νέα Ιωνία και πιστεύω θα είναι δυνατά παιχνίδια. Οι διαφορές των ομάδων είναι μικρές και οι αγώνες θα κριθούν στις λεπτομέρειες. Ίσως να είναι και θέμα ημέρας».

Τι τίτλο θα έβαζες σε αυτή την κατάκτηση του Κυπέλλου;
«Δεν ξέρω αν μπορώ με 2-3 λέξεις να χαρακτηρίσω όλη αυτή την προσπάθεια. Θέλω όμως να δώσω συγχαρητήρια στις αθλήτριες μου που δούλεψαν πολύ και να τους πω ένα μεγάλο συγνώμη γιατί τις πιέζω και τις πιέζω αρκετά γιατί τις πιστεύω. Επίσης θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και στον ΠΑΟΚ γιατί μου εμπιστεύεται την ομάδα και έχει στην διάθεση μου όλες αυτές τις αθλήτριες».

Τι θέση έχει το χάντμπολ στον Σύλλογο του ΠΑΟΚ;
«Στην αρχή ελάχιστοι γνώριζαν το άθλημα, όπως όλη η Ελλάδα και ήταν λίγο διστακτικοί, αλλά πλέον το έχουν αγκαλιάσει και πιστεύω ότι περιμένουν πολλά από αυτό το τμήμα».



Συνήθως λένε ότι οι μεγάλες παίκτριες δεν γίνονται και μεγάλες προπονήτριες. Πιστεύεις ότι ως προπονήτρια μπορείς να ξεπεράσεις την καριέρα που έκανες ως αθλήτρια;
«Πρώτα απ’ όλα θεωρώ ότι αυτό το παράδειγμα ισχύει για παίκτριες παγκόσμιας κλάσης και δεν θεωρώ ότι ήμουν τέτοια. Βέβαια η παρουσία μου στο εξωτερικό μπορώ να πω ότι ήταν μεγάλο σχολείο. Απομυθοποιήθηκε ο τίτλος της καλής παίκτριας στην Ελλάδα. Με έβαλε να σκεφτώ κάποια πράγματα από την αρχή, να προβληματιστώ, να αντιμετωπίσω καλύτερες παίκτριες από εμένα και να δουλέψω. Εξάλλου ένας από τους λόγους που αποφάσισα να παίξω έξω ήταν η στεναχώρια και απορία μου: Τι κάνουν καλά αυτοί που δεν μπορούμε εμείς και τι λάθη κάνουμε;
Είναι πολύ διαφορετικό να είσαι παίκτρια και άλλο πράγμα να είσαι προπονήτρια. Σαν παίκτρια πρέπει να είσαι συγκεντρωμένη, να σκέφτεσαι τον ρόλο που σου έχει δώσει η ομάδα. Αν έχεις μια κακή ημέρα κάποιος άλλος θα αναλάβει την ευθύνη να σε κάνει η αλλαγή ή να σε αφήσει στον αγωνιστικό χώρο. Όταν είσαι προπονητής πρέπει να έχεις καθαρό μυαλό, να μοιράσεις σωστά ρόλους, να δέσεις μια ομάδα με διαφορετικούς χαρακτήρες, πρέπει να μην έχεις εγωισμό για το καλό της ομάδας».

Τι λάθη κάνουμε;
«Είναι πολλά, όλοι κάνουν λάθη. Το βασικότερο όμως είναι η νοοτροπία μας. Όλα τα άλλα διορθώνονται. Οι άνθρωποι έξω αγαπούν τον αθλητισμό και είναι τρόπος ζωής για αυτούς. Εμείς δεν έχουμε αθλητική κουλτούρα».

Πότε κατάλαβες ότι θες να γίνεις προπονήτρια και πότε απέβαλλες τον ρόλο της αθλήτριας;
«Όταν αποφάσισα να σταματήσω θεώρησα ότι δεν είχα να δώσω κάτι άλλο σαν αθλήτρια. Είχα κουραστεί σωματικά και ψυχολογικά. Θεώρησα ότι είχα ολοκληρώσει τον κύκλο μου. Έβλεπα νέα παιδιά που και καταλάβαινα ότι δεν έχω θέσει, πρέπει να τις αφήσω να παίξουν και να χαρούν, όπως έκανα και εγώ. Πίστευα ότι μπορώ να βοηθήσω με άλλο τρόπο.
Δεν σου κρύβω πως όταν πλησιάζουν τα μεγάλα παιχνίδια η καρδιά μου χτυπά δυνατά και μου λέει να μπω μέσα. Αυτό δεν αλλάζει και ίσως να μην αλλάξει ποτέ. Ειδικά την τελευταία εβδομάδα του τελικού, έδενα τα παπούτσια μου σαν να είχα σκοπό να παίξω και όχι να είμαι στον πάγκο!
Ήμουν ωστόσο συνειδητοποιημένη από την αρχή που σταμάτησα, αφού ήθελα να γίνω προπονήτρια. Από την Γερμανία κιόλας είχα αναλάβει προπονήτρια ηλικιακών και προετοιμαζόμουν. Παρακολουθούσα προπονήσεις και έκανα κάποια μαθήματα. Προετοιμαζόμουν με στόχο όταν γυρίσω Ελλάδα να αναλάβω κάποια ομάδα. Αυτό που θέλω είναι να μαθαίνω συνέχεια και να γίνω κάποια στιγμή καλή προπονήτρια γιατί δεν θεωρώ πως ακόμα είμαι καλή προπονήτρια».




Πως πείστηκες να αναλάβεις μια ομάδα που δεν είχε καμία προϊστορία στο άθλημα; Δεν ήταν ρίσκο;
«Πιο όμορφο ήταν αυτό, γιατί και εγώ και ο ΠΑΟΚ ξεκινήσαμε από το μηδέν. Σαν προπονήτρια δεν είχα καμία εμπειρία. Μεγαλώσαμε μαζί με τον ΠΑΟΚ. Οι κουβέντες του Δημήτρη Χασεκίδη (έφορος τμήματος) θυμάμαι με είχαν εμπνεύσει. Μου είπε ότι δεν θέλω μια ομάδα απλά για να υπάρχει, θέλω να πάρουμε πρωτάθλημα μέσα σε μια πενταετία, όπως και έγινε το 2013. Του είπα ότι βρήκες τον άνθρωπο σου, γιατί και εγώ το ήθελα πολύ. Η παρουσία γενικά του Δημήτρη είναι κομβική, είναι πολύ σημαντικός στην καθημερινότητα της ομάδας».

Με αφορμή την εξαιρετική παρουσία Μούρνου, Μίλασιτς και Τσαουσίδου που προέρχονται από την Ορμή, ήθελα να ρωτήσω πως αισθάνθηκες όταν έμαθες ότι διαλύθηκε η ομάδα της Πάτρας;
«Τα τελευταία δέκα χρόνια ήταν πρωταγωνίστρια. Έπαιξα, κατέκτησα τίτλους με την ομάδα. Εγώ όμως θα σε πάω πιο πίσω όταν διαλύθηκε η πραγματικά δική μου ομάδα, η ΓΕ Βέροιας. Με στεναχώρησε πολύ, όπως τότε, όμως η ζωή συνεχίζεται. Εδώ χάνουμε ανθρώπους, τους κρατάμε σαν καλή ανάμνηση και συνεχίζουμε. Και την διάλυση του Αθηναϊκού βίωσα επίσης. Είναι άσχημο να διαλύονται έτσι τα σωματεία. Υπήρχαν προβλήματα και δεν έγινε σωστή διαχείριση. Όλες αυτές οι ομάδες ήταν φανερό ότι κάποια στιγμή δεν θα αντέξουν».

Ποιος είναι ο απώτερος σκοπός του ΠΑΟΚ; Το μεγάλο όνειρο;
«Πρώτος στόχος είναι να καθιερωθούμε στο γυναικείο χάντμπολ και όταν θα έχουμε πλέον τις σωστές βάσεις με ελληνίδες αθλήτριες, τότε θέλουμε να παίξουμε στην Ευρώπη. Είναι ένα από τα όνειρα μου είναι σαν προπονήτρια να βρεθώ με τον ΠΑΟΚ στο Τσάμπιονς Λιγκ. Κάποια πράγματα φυσικά δεν αφορούν μόνο τον ΠΑΟΚ, αλλά όλο το γυναικείο χάντμπολ. Πρέπει στην Ελλάδα να ασχοληθούμε ακόμα πιο δυναμικά και να πιστέψουμε αυτό που κάνουμε και όχι επιδερμικά. Όλοι χρειάζονται, κανείς δεν περισσεύει, αλλά με περισσότερο μεράκι και πιο ξεκάθαρους ρόλους. Ο προπονητής είναι προπονητής, ο αθλητής είναι αθλητής, ο παράγοντας είναι παράγοντας. Όλοι θέλουν να βοηθήσουν, αλλά μπερδευόμαστε και… χάνουμε κάπως την μπάλα.
Το ξέρουμε ότι είναι δύσκολο να παίξεις σε μία τέτοια διοργάνωση, ειδικά με τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν, αλλά γιατί να μην ονειρευόμαστε;»