Γιώργος Στεφανόπουλος στο sport-fm.gr : «Ένας αγώνας πυγμαχίας είναι η ζωή σε σμίκρυνση»

Το 1984, στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λος Άντζελες, ο Γιώργος Στεφανόπουλος μπήκε στο ρινγκ και έκανε αυτό που ήξερε πολύ καλά... πυγμάχησε. Έφερε έτσι την πέμπτη θέση για την Ελλάδα και στιγμές που ανέδειξαν με τον τρόπο τους το άθλημα της πυγμαχίας.

Ο πυγμάχος Γιώργος Στεφανόπουλος μίλησε στο sport-fm.gr για τα χρόνια που έπαιζε ως ερασιτέχνης, τον ΣΕΠ και την απόφαση του να φέρει την επαγγελματική πυγμαχία στη χώρα μας, για το συναίσθημα να τρως αλλά και να δίνεις χτυπήματα, μα πάνω από όλα για την ίδια τη ζωή που για εκείνον είναι ένα ρινγκ.
Άλλωστε στην καθημερινότητα καλείται κανείς να δώσει τις μεγαλύτερες και πιο δύσκολες μάχες, ενώ τα νοκ αουτ στη ζωή πονάνε πιο πολύ από αυτά μέσα στο ρινγκ.

Συνέντευξη στους: Νικολέττα Γκαρέτσου και Δημοσθένη Καραμούζα


Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σας με την πυγμαχία;

Εντελώς τυχαία. Aναζητούσα στον Πανελλήνιο την αίθουσα με τα βάρη, που ήταν τότε της μόδας και έπεσα τυχαία πάνω στην πόρτα της πυγμαχίας. Ζήτησα από τον κ. Στέλιο Κούρκουλα να με δεχτεί στην ομάδα. Αν και δεν του γέμισα το μάτι, γιατί ήμουν κοντός και χοντρός, με δέχτηκε. Μου έμαθε πυγμαχία και από τότε δεν έφυγα από το άθλημα.

Εκείνα τα χρόνια τι εικόνα επικρατούσε για τα μαχητικά σπορ;

Κυρίως αρνητική. Ήταν αρκετά παρεξηγημένα και ταυτισμένα από τον κόσμο με αλητεία και νύχτα, άρα τα επέλεγαν λίγοι.

Ποια η διαφορά της τότε ερασιτεχνικής πυγμαχίας στην Ελλάδα σε σχέση με σήμερα;

Καμία σχέση. Εμείς πηγαίναμε τότε σε μιά διεθνή διοργάνωση και μετράγαμε κεφάλι και μετάλλιο. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα... δυστυχώς. Νοσηρές καταστάσεις που διώχνουν τον κόσμο. Υπάρχουν πολύ καλοί αθλητές, αλλά αυτό δε φτάνει.

Μιλήστε μας για την πορεία σας στην Εθνική ομάδα και τους αγώνες για τη σημαία.

Η Εθνική ομάδα είναι για μένα τα νιάτα μου. Μπήκα στο ΟΑΚΑ στα 17 και βγήκα στα 34. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν γεμάτα ξενώνες, προετοιμασία, αγώνες και ευτυχώς επιτυχίες. Όχι μόνο για μένα, αλλά για όλη την Εθνική ομάδα. Όλοι μας καταφέραμε να υψωθεί η σημαία πολλές φορές εκτός Ελλάδος. Όμορφα χρόνια...

Κεφάλαιο Ολυμπιακοί Αγώνες. Περιγράψτε μας το συναίσθημα και την πορεία προς αυτούς.

Συναισθήματα ανάμικτα. Αναφέρομαι στο Λος Άντζελες. Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία και δεκάδες αρνήσεις από την Πολιτεία να πάω στους Ολυμπιακούς, 2 βδομάδες πριν τον αγώνα μου επέτρεψαν τελικά να πάω. Πήγα και πέτυχα το ασύλληπτο. Νοκ άουτ στον Aγγλο Γιάνγκ. Το να πετύχει Έλληνας νοκ άουτ σε Ολυμπιακους στα βαρέα και μάλιστα απέναντι σε Βρετανό ακόμα και σήμερα είναι ασύλληπτο. Νόμιζα τότε ότι είχα πετύχει το απόλυτο και ότι είχα κλείσει τα στόματα αυτών που με εμπόδιζαν να πάω στους Ολυμπιακούς. Μετά από αυτό το νοκ άουτ χαλάρωσα. Ήμουν 22 ετών. Βρέθηκαν δίπλα μου οι λάθος άνθρωποι. Εγώ ήμουν πολύ ανώριμος για να σκεφτώ σωστά κι έτσι έχασα μια τεράστια ευκαιρία να πάρω εγώ και η Ελλάδα ένα μετάλλιο στην πυγμαχία.
Στη Βαρκελώνη δεν πήγα καλά. Περνούσα τότε μια πολύ δύσκολη προσωπική, οικογενειακή κατάσταση, ήμουν χάλια ψυχολογικά και αυτό βγήκε στο ρινγκ.
Στην Ατλάντα ήμουν πανέτοιμος, τέλεια προετοιμασμένος, πιο ώριμος από ποτέ και είχα μάθει από τα λάθη του παρελθόντος. Προετοιμαζόμουν 2 χρόνια κλεισμένος στο ΟΑΚΑ και μπροστά μου έβλεπα μόνο μετάλλιο. Δυστυχώς δε μου επέτρεψαν να πάω λόγω ορίου ηλικίας.




Πότε ήρθε το φινάλε για σας ως αθλητής; Πώς πήρατε την απόφαση να κρεμάσετε τα γάντια;

Τα γάντια μου δεν τα κρέμασα ποτέ. Δεν έκλεισε ποτέ ο κύκλος . Αναγκάστηκα να σταματήσω το μποξ στην καλύτερη μου φάση, ενώ ένιωθα μέσα μου πολύ δυνατός και είχα ακόμα πολλά να δώσω. Με σταμάτησε το διεθνές όριο ηλικίας των 34 ετών. Αν δεν υπήρχε όριο ηλικίας είχα δυνάμεις για 10 τουλάχιστον χρόνια ακόμα.

Πιστεύετε ότι αν είχε έρθει ένα μετάλλιο τότε στους Ολυμπιακούς, θα άλλαζε η εικόνα του αθλήματος στην Ελλάδα;

Όχι, δε νομίζω ότι φταίει αυτό. Η εικόνα του αθλήματος έχει χαλάσει από άλλους παράγοντες. Και η άρση βαρών που σάρωσε τα μετάλλια, δεν είναι το πρώτο άθλημα που θα σκεφτεί ένας γονιός για να στείλει το παιδί του. Αλλού είναι το πρόβλημα.

Τι σας τράβηξε στο Ερασιτεχνικό μποξ που σας έκανε να μην σκεφτείτε το επαγγελματικό;

Η ερασιτεχνική δεν ήταν επιλογή για μένα. Ήταν μονόδρομος. Αν υπήρχε τότε επαγγελματική πυγμαχία στην Ελλάδα θα συνέχιζα σίγουρα. Δυστυχώς δεν υπήρχε τότε ένας ΣΕΠ για να ασχοληθώ με την επαγγελματική. Ήρθαν προτάσεις βέβαια από το εξωτερικό, αλλά τα πράγματα ήταν τότε πολύ διαφορετικά. Αν κάποιος ερχόταν και μου ζητούσε να πάρω λεφτά για να χάσω, ή θα με σκότωνε, ή θα τον σκότωνα. Εγώ δεν μπορώ να χάνω. Γνωρίζω 2 διαφορετικές περιπτώσεις ανθρώπων της εποχής μου που δε δέχτηκαν πριν τον αγώνα να πάρουν λεφτά για να χάσουν και λίγη ώρα μετά τον αγώνα έπαθαν κι οι δυο τροχαίο και σακατεύτηκαν. Προτίμησα να μείνει το όνομά μου ψηλά κι ας μην έβγαζα από την επαγγελματική τα εκατομμύρια που με περίμεναν.

Η μετάβαση από αθλητής σε προπονητής πώς ήρθε;

Είναι νομίζω η φυσική πορεία και εξέλιξη ενός πυγμάχου που δεν αντέχει στην ιδέα να βγάλει την πυγμαχία από τη ζωή του. Νομίζω ότι οι πυγμάχοι μετά το τέλος της καριέρας μας ψάχνουμε ένα τρόπο να μείνουμε κοντά στο ρινγκ. Η προπονητική είναι ένας τέτοιος τρόπος.

Μιλήστε μας για τα πρώτα χρόνια ως προπονητής.

Τα πρώτα χρόνια ήμουν πολύ σκληρός και απαιτητικός με τους πυγμάχους του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΥ. Κάναμε πρωταθλητισμό και είχα βγάλει αρκετούς πρωταθλητές. Όταν όμως είδα ότι οι αθλητές μου χρησιμοποιούνταν ως αντίπαλοι για να μοιραστούν οι ημέτεροι τα μετάλλια, από σεβασμό προς τους αθλητές μου δεν ξανασχολήθηκα με την ερασιτεχνική.

Πώς ήρθε η ιδέα για τον ΣΕΠ;

Όταν αποστασιοποιήθηκα από την ερασιτεχνική άρχισα να παρακολουθώ από μακριά διάφορα μαχητικά σόου κι έβλεπα τη δίψα όλων και το θαυμασμό τους προς την επαγγελματική πυγμαχία. Τότε άρχισα να σκέφτομαι ότι μπορώ να δημιουργήσω εγώ την επαγγελματική πυγμαχία στην Ελλάδα και το έκανα. Το προσπάθησαν αρκετοί, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.



Πού θέλετε να φτάσετε την όλη προσπάθεια με τον ΣΕΠ;

Όσο πιο ψηλά γίνεται. Δεν έχω ταβάνι. Το πρότυπο είναι πάντα η Αμερική.

Άνθρωποι μέσα από το χώρο σας έχουν βάλει τρικλοποδιές σε αυτήν την προσπάθεια και γιατί;

Ναι δυστυχώς. Στην αρχή ειδικά πολλές. Αυτό ήταν η πρώτη δυσάρεστη έκπληξη. Μέχρι να κάνω τον ΣΕΠ, η λέξη επαγγελματική ήταν καραμέλα στο χώρο, χωρίς να υπάρχει στ’ αλήθεια επαγγελματική στην Ελλάδα. Μόλις δημιούργησα εγώ την επαγγελματική, άρχισαν κάποιοι να την απαξιώνουν, έλεγαν σιγά το κατόρθωμα, να διαδίδουν ψέματα του τύπου ότι είναι μόνο για ένα χρόνο το όλο θέμα, επηρέαζαν αρνητικά τους πυγμάχους ή και τους απειλούσαν να μην έρθουν κοντά μου, έλεγαν ότι θα ναυαγήσει το όλο εγχείρημα επειδή δε μιλάω αγγλικά ή επειδή είμαι άσχετος με επαγγελματική και άλλα πολλά . Η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα, γιατί δεν έχω βλάψει ποτέ κάποιον μεσα στο χώρο, το αντίθετο θα έλεγα. Πέρα από αυτό είναι ανοησία να πολεμάς το συμφέρον σου. Γιατί η ανάπτυξη της επαγγελματικής συμφέρει τους πάντες στο χώρο και δε βλάπτει κανέναν. Το γιατί έγινε αυτό δεν το ξέρω, και ούτε ασχολήθηκα ιδιαίτερα. Σε αυτό με βοήθησε ο πρωταθλητισμός, που με έμαθε να χαράζω στόχους και να μη χάνω το χρόνο μου με ανούσια πράγματα. Αντέδρασα μόνο όταν είδα ότι αυτή η λάσπη επηρέαζε τους πυγμάχους. Νομίζω πάντως ότι αυτό που αιφνιδίασε τους πάντες είναι ότι δεν το περίμεναν από μένα. Η δημιουργία της επαγγελματικής είναι κάτι πολύ δυνατό στο χώρο. Τάραξε τα λιμνάζοντα για χρόνια νερά. Ήταν αδύνατον να μην προκαλέσει αντιδράσεις. Όλα αυτά βέβαια είναι παρελθόν. Έχει ωριμάσει τώρα ο χώρος και δεν υπάρχουν τέτοια προβλήματα. Ήταν οι αντιδράσεις που προκαλεί κάθε τι καινούριο. Παραμένω ανοιχτός προς όλους και κοιτάζω μόνο μπροστά για το καλό της πυγμαχίας.

Οι αθλητές πώς αντιμετώπισαν αυτήν την πρωτοβουλία;

Τον πρώτο χρόνο που είχε ξεσπάσει ο πόλεμος υπήρξε αμηχανία. Οι αθλητές ήταν διχασμένοι και δεν ήξεραν ποιον να πιστέψουν. Υπήρξαν περιπτώσεις που ξεκινούσαν πυγμάχοι να έρθουν στα σπάρινγκ του ΣΕΠ και στο δρόμο δέχονταν τηλεφωνήματα που τους απέτρεπαν και τους τρομοκρατούσαν και δεν έφταναν στα σπάρινγκ ποτέ. Στην πορεία άλλαξαν τα πράγματα. Οι πυγμάχοι που κατάφεραν να φτάσουν στα σπάρινγκ ήταν η διαφήμιση του ΣΕΠ. Μετά τα πράγματα ηρέμησαν και πήραν όλα το δρόμο τους. Τώρα οι πυγμάχοι βλέπουν το ΣΕΠ σαν το παράθυρο που θα τους οδηγήσει στο όνειρό τους κι αυτό θέλω κι εγώ για τους ίδιους.

Τι δυσκολίες έχετε αντιμετωπίσει όλα αυτά τα χρόνια στην προσπάθεια να προωθήσετε την επαγγελματική πυγμαχία στη χώρα μας;

Οι δυσκολίες είναι τεράστιες. Η σημαντικότερη είναι η οικονομική κρίση που φρενάρει τα πάντα. Αν όλο αυτό είχε ξεκινήσει δέκα χρόνια πριν, τώρα θα είχαμε φτάσει πολύ ψηλά, αλλά αγωνιζόμαστε πολύ για αυτό. Η δεύτερη μεγάλη δυσκολία που αντιμετώπισα είναι το ότι για να διοικήσω τον ΣΕΠ δεν έφτανε το ότι ήμουν κορυφαίος πυγμάχος. Δεν ήξερα πώς να διοικήσω όλο αυτό το τεράστιο κομμάτι με ευθύνες και δράσεις που ήρθε στα χέρια μου. Είχα όραμα, είχα θέληση, είχα στόχο, αλλά δεν ήξερα όλα όσα έπρεπε. Δεν το ‘χω σπουδάσει, ούτε είχα στο παρελθόν τέτοια εμπειρία. Είχα όμως μια τεράστια δύναμη στα χέρια μου. Το μποξ με έμαθε όλα αυτά τα χρόνια να βάζω στόχους, να τους πετυχαίνω και να ξεπερνάω τα εμπόδια. Ευτυχώς είχα δίπλα μου σε κάθε δυσκολία τον πρόεδρο της EBU τον κ . Λότζιστ, ο οποίος με καθοδηγούσε και με συμβούλευε σε ότι χρειαζόμουν και με προστάτευσε πολλές φορές, πρώτα σαν φίλος και έπειτα σαν πρόεδρος. Στην αρχή υπήρχαν πολλά πράγματα στο στήσιμο της επαγγελματικής που δεν τα γνώριζα και έτσι καθυστερούσα. Με τον καιρό όμως, ψάχνοντας συνεχώς, ρωτώντας, διαβάζοντας και κυρίως επιλέγοντας δίπλα μου ανθρώπους με πολλές γνώσεις όπως ο Χρήστος Γάτσης, ξεπέρασα αρκετές δυσκολίες και σήμερα έχει φτάσει ο ΣΕΠ σε ένα πολύ καλό επίπεδο. Συνεχίζω βέβαια κάθε μέρα να ψάχνω και να μαθαίνω. Ο ΣΕΠ απέδειξε ότι τη γνώση κι αν δεν την έχεις τη βρίσκεις. Αυτό που είναι δύσκολο στις μέρες μας, είναι να βρεις ανθρώπους με όραμα που είναι πρόθυμοι και πιστοί να δουλέψουν, ακόμα και με θυσίες για ένα μεγάλο στόχο.




Μιλήστε μας για τους επαγγελματικούς αγώνες που διοργανώνετε.

Η δράση της επαγγελματικής έχει δύο σκέλη. Το ένα είναι η δράση των Ελλήνων πυγμάχων εντός Ελλάδος και το άλλο είναι η αγωνιστική τους δράση εκτός που τους αποφέρει φυσικά περισσότερα χρήματα. Το δεύτερο κομμάτι είναι αυτό που ο ΣΕΠ δίνει αυτή τη στιγμή μεγάλη βαρύτητα και το δουλεύει ο Χρήστος Γάτσης τόσο καλά, ώστε έχουμε φτάσει σε ένα σημείο να έχουμε κάθε εβδομάδα μία πρόταση για αγώνα στο εξωτερικό. Την περασμένη εβδομάδα είχαμε πρόταση για τη ζώνη της WBC Ιnternational στην οποία δυστυχώς δεν είχαμε κάποιον Έλληνα σε αυτή την κατηγορία που μας ζητήθηκε να στείλουμε. Σημασία έχει ότι προτάσεις υπάρχουν. Επειδή οι πυγμάχοι έχουν χαμηλό σκορ, συνήθως δεν τους προτιμούν οι ξένοι. Για αυτό θα αναπτύξουμε στη νέα σεζόν το πρώτο σκέλος, δηλαδή τους εντός Ελλάδος αγώνες, ώστε να βελτιωθεί το σκορ τους και να επιλέγονται από τους ξένους. Θα γίνουν από τον ΣΕΠ αγώνες επίσημοι που δε θα έχουν εμπορικό χαρακτήρα. Θα εγκαινιάσουμε νέα χαρακτηριστικά που δεν έχουν εφαρμοστεί μέχρι τώρα, ενώ αποτελούν ρουτίνα για το εξωτερικό και θα κάνουμε ένα βήμα παρακάτω ως ΣΕΠ. Περισσότερα θα ανακοινωθούν το επόμενο διάστημα.

Ένας Έλληνας αθλητής που συμμετέχει στους επαγγελματικούς αγώνες που διοργανώνετε, που μπορεί να αποσκοπήσει;

Πρώτα τον ενδιαφέρει φυσικά να βγάλει λεφτά. Έπειτα τον ενδιαφέρει το όνομά του. Δηλαδή η δόξα.

Τι λείπει από τα μαχητικά σπορ και την πυγμαχία στην Ελλάδα;

Λείπει πιστεύω η ευρύτερη προβολή. Αν μπορούσαν να τα απολαύσουν ως θέαμα οι άνθρωποι στο σπίτι τους θα άλλαζαν πολλά.

Τελικά τι είναι η πυγμαχία και ποιο το συναίσθημα όταν μπαίνεις στο ρινγκ;

Είναι η ίδια η ζωή. Ένας πυγμαχικός αγώνας είναι η ζωή σε σμίκρυνση. Παρακολουθώντας έναν αγώνα, εγώ μετά από τόσα χρόνια στο μποξ μπορώ να καταλάβω τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα ενός πυγμάχου. Το ρινγκ είναι ο καθρέφτης. Μπορώ να δω τον δειλό, τον λίγο, τον εγωιστή, τον γενναίο, το μαχητή, τον δίκαιο, τον τίμιο, τον ψευτοπυγμάχο. Ακόμα και η αντίδραση στο αποτέλεσμα, δίκαιο ή άδικο λέει πολλά.

Είναι απλά ένα βάρβαρο σπορ ή κάτι το ανώτερο;

Δεν υπάρχει καμία βαρβαρότητα. Ξύλο βλέπουν οι άσχετοι. Το μποξ είναι φιλοσοφία και στάση ζωής και αυτό προσπαθώ να περάσω στους αθλητές μου στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ. Εκείνος που βλέπει στο μποξ μόνο ξύλο έχει πολλά καρβέλια ακόμα μπροστά του. Είναι ένα από τα αρχαιότερα αθλήματα. Δε θα μπορούσαν οι αρχαίοι Έλληνες να ασχολούνται με κάτι φτηνό.

Ποιο είναι το όνειρο σας για την πυγμαχία στην Ελλάδα;

Το όνειρό μου είναι ένα. Να δω την επαγγελματική πυγμαχία δίπλα στο ποδόσφαιρό και στο μπάσκετ.

Υπάρχουν ταλαντούχοι αθλητές στη χώρα μας και αν ναι τελικά βρίσκουν τον δρόμο τους;

Ταλαντούχοι πυγμάχοι υπάρχουν πολλοί, αλλά το ταλέντο δε φτάνει. Σε όλη τη διαδρομή μου είδα πολλά ταλέντα να χάνονται λόγω τεμπελιάς ή κακών επιλογών. Το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί. Χωρίς δουλειά και σωστές επιλογές δεν προχωράς. Ο κάθε πυγμάχος έχει την ευθύνη των επιλογών του για το δρόμο που θα επιλέξει και για τα πρόσωπα που θα βάλει δίπλα του, προπονητές, παράγοντες και γενικότερο αθλητικό περιβάλλον.

Πιστεύετε ότι μπορεί κάποια στιγμή να έρθει Ολυμπιακή διάκριση για την Ελλάδα στην πυγμαχία;

Ναι το πιστεύω, αλλά για να το δούμε αυτό πρέπει να αλλάξουν στην πυγμαχία τα πάντα. Με τα σημερινά δεδομένα μόνο από θαύμα μπορούμε να δούμε μετάλλιο σε Ολυμπιακούς.

Τι θα λέγατε στους γονείς που φοβούνται να γράψουν τα παιδιά τους σε ένα μαχητικό άθλημα;

Θα τους έλεγα ότι είναι προτιμότερο να χτυπήσει και να χτυπηθεί το παιδί τους μέσα στο ρινγκ, δίπλα στον προπονητή του και από κάποιον συναθλητή, παρά στο δρόμο από κάποιο "μάγκα".

Για ποιούς λόγους είναι παρεξηγημένο το άθλημα στην Ελλάδα;

Η Πολιτεία αδιαφορούσε πάντα για την πυγμαχία. Είναι ένα άθλημα αδικημένο πολύ. Οι πυγμάχοι που δεν προχωρούν την καριέρα τους, τελειώνοντας το μποξ δεν έχουν επαγγελματικές επιλογές και μοιραία επιλέγουν προκειμένου να επιβιώσουν, να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους, τη μυϊκή τους δύναμη και το ξύλο. Πολλοί πυγμάχοι έτσι οδηγούνται σε παραβατικές συμπεριφορές, με αποτέλεσμα να καταλήγουν στην παρανομία. Αυτό θέλω να αλλάξω με τον ΣΕΠ. Θέλω να μπορούν οι πυγμάχοι να ζουν από το μποξ και να μη χρειάζεται να καταφεύγουν στην παρανομία.

Ποιο είναι το επόμενο βήμα του ΣΕΠ;

Στη νέα σεζόν θα πραγματοποιηθεί ένα τεράστιο γεγονός σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων του ΣΕΠ, που για πρώτη φορά συμβαίνει στην Ελλάδα. Στόχος μου είναι μέσα και από αυτή την κίνηση, να προσεγγίσω ακόμα περισσότερο τις μεγάλες ομοσπονδίες της Αμερικής και να ανοίξω δρόμους για τους Έλληνες πυγμάχους. Το θέμα αυτό είναι ήδη δρομολογημένο, αλλά περισσότερα θα ανακοινωθούν όταν έρθει η ώρα.