Δεν τα παρατάει ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης

Το αποτέλεσμα του αγώνα ήταν το λιγότερο σημαντικό απ' όλα στο χθεσινό come-back του Αλέξανδρου Νικολαΐδη στο ρινγκ.

Μόλις έντεκα μήνες έπειτα από το σοβαρό τροχαίο με τη μηχανή του, νίκη ήταν και μόνο ότι κατάφερε να επανέλθει.

Η επάνοδός του δεν ήταν σίγουρα όπως την είχε φανταστεί, ωστόσο δεν σκοπεύει να αποσυρθεί. Μονάχα να ξεκουραστεί για ένα διάστημα.

Το μήνυμα του Αλέξανδρου Νικολαΐδη:

«Μετά από 18 συνεχόμενα χρόνια πάνω στα ρινγκ και μέσα στα γυμναστήρια… Μετά από 18 χρόνια γεμάτα πάθος και αγάπη, γεμάτα καλές και κακές στιγμές, γεμάτα χαμόγελα και δάκρυα, γεμάτα πόνο και ευχαρίστηση ήρθε η ώρα να ηρεμήσω όσο μπορώ ψυχή και σώματι…

Όσο δυνατός και να είσαι, όσο σκληρός και να είσαι, το άθλημά μας έχει τις επιπτώσεις του. Είναι το πιο εγωιστικό άθλημα στον πλανήτη και αυτό θέλεις δεν θέλεις σου προκαλεί φθορά. Αν συνδυάσεις και αρκετές ατυχίες που είχα στην ζωή μου, το σώμα μου καταπονήθηκε.

18 ολόκληρα χρόνια μετά, η ψυχή μου, το μυαλό μου και η θέλησή μου, ακόμα μου φωνάζουν «Πάμε Αλέξανδρε έχουμε κι άλλο»! Το σώμα μου όμως συγχρόνως ζητάει να ξεκουραστεί, να ηρεμήσει και να του δώσω χρόνο να αναρρώσει.

Δεν εγκαταλείπω όμως. Ποτέ δεν θα εγκαταλείψω, ποτέ δεν θα τα παρατήσω! Αγαπάω αυτόν τον χώρο και πάντα θα είμαι εδώ.
Αν νομίσατε ότι τα παρατάω κάνετε λάθος. Δεν κρεμάω τα γάντια μου! Δεν υπάρχει αυτή η έκφραση για κανέναν από εμάς που έχουμε ματώσει τα καναβάτσο. Απλά αφήνουμε τα γάντια μας να ξεκουραστούν για λίγο.

18 ολόκληρα χρόνια. Σας ευχαριστώ όλους που ήσασταν δίπλα μου αλλά και όλους εσάς που ήσασταν απέναντί μου. Όλα αυτά τα γενναία και υπερήφανα παιδιά των πολεμικών τεχνών, που μοιραστήκαμε τόσα χρόνια τα ρινγκ και πονέσαμε μαζί. Που μόνο εμείς ξέραμε τι περνάμε και τι θυσίες έχουμε κάνει κάθε φορά που κοιταζόμασταν στα μάτια. Είναι τιμή μου που μοιράστηκα μαζί σας όλο αυτά και για πάντα θα σας θεωρώ αδέρφια μου.

Ευχαριστώ όλους τους προπονητές μου, γιατί υπήρξαν φίλοι και γονείς σε κάθε βήμα. Όλους τους φίλους μου που σε κάθε νίκη και σε κάθε ήττα ήταν πάντα εκεί να με αγκαλιάσουν. Τους γονείς μου, μου που με έκαναν τον άντρα που είμαι και που μου έμαθαν ότι νικητής είναι ο καθένας που πατάει στο ρινγκ και όχι μόνο όσοι παίρνουν το τρόπαιο.

Στα 32 μου πλέον νομίζω ότι δικαιούμαι να ξεκουραστώ όσο μπορώ και να δώσω προτεραιότητα στην οικογένειά μου και το σπίτι μου.

Αισθάνομαι νικητής και μόνο που πάτησα στα ρινγκ και που όσα και να πέρασα δεν έκανα ποτέ πίσω.

Εις το επανιδείν λοιπόν και πιστέψτε με θα είναι σύντομο…»