Μια μεγάλη επιτυχία πέτυχαν για την Ελλάδα η Εύα Βενέτη και ο Φίλιππος Θεοχάρης, αφού κατέλαβαν την 9η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Cheerleading στην κατηγορία Senior Cheer Hip Hop, που διεξήχθη στην Αμερική, με 3.000 αθλητές και αθλήτριες από όλο τον κόσμο.
Μάλιστα ήταν η πρώτη συμμετοχή της Ελλάδας σε μια τέτοια διοργάνωση, ενώ παράλληλα η χώρα μας ήταν η μοναδική που έλαβε πρόσκληση από την Παγκόσμια Ομοσπονδία και αυτό συνέβη μόλις 10 μέρες πριν την έναρξη του διαγωνισμού.
Ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας κ. Μιχάλης Φουντεδάκης επέλεξε τη 18χρονη Εύα και το 16χρονο Φίλιππο, αθλητές από τον Σύλλογο Τρικάλων “Εύαθλοι”, οι οποίοι ήταν και οι μικρότεροι ηλικιακά σε αυτόν τον αγώνα. Ένα επιπλέον σημαντικό στοιχείο είναι πως άνοιξαν την παρέλαση.
Πλέον έχοντας επιστρέψει από αυτή την καταπληκτική εμπειρία μιλούν στο sport-fm.gr για όσα τους έκαναν εντύπωση, πώς προετοιμάστηκαν για αυτή τη συμμετοχή, αλλά και για το αναπτυσσόμενο άθλημα του Cheerleading, όπου αναμένεται η ένταξή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2028.
Πρώτα απ’ όλα «ο χορός είναι άθλημα και πιστεύω είναι το μοναδικό που σου βγάζει μια ελευθερία. Μπορείς να το κάνεις για τη δική σου ευχαρίστηση και ταυτόχρονα ως δουλειά. Έχεις την άνεση να κάνεις ό,τι θέλεις με το σώμα σου, τα συναισθήματά σου και πώς θα εκφραστείς. Αυτό είναι χορός. Και ο θεατής το βλέπει αυτό, τον συνεπαίρνει και σε ακολουθεί», αναφέρει η Εύα.
Ένα κορίτσι που ξεκίνησε από 7 χρονών και από το δημοτικό ήθελε να ασχοληθεί επαγγελματικά. «Από 10 χρονών έλεγα ότι θέλω να γίνω επαγγελματίας χορεύτρια και ευτυχώς το έχω καταφέρει μέχρι στιγμής και θα δούμε στη συνέχεια, επειδή είμαι μικρή. Σκέφτομαι ότι σε τέτοια ηλικία ήδη έχω καταφέρει πολλά. Ο χορός, όπως και τα άλλα αθλήματα, είναι ένα ρίσκο που πρέπει να πάρεις και ποτέ δεν είσαι σίγουρος, κυρίως λόγω τραυματισμών». Σε αυτή την ηλικία «είμαι δασκάλα Latin και Hip Hop. Έφερα στα Τρίκαλα το είδος του New Style Hip Hop και είδα ότι τα παιδιά ψάχνουν το διαφορετικό, θέλουν το καινούριο».
Ο Φίλιππος χορεύει εδώ και πέντε χρόνια ξεκινώντας από Break Dance και μετά συνεχίζοντας με Hip Hop. “Είχα κάνει και άλλα αθλήματα, αλλά τα σταματούσα μετά από μήνες. Ο χορός μου αρέσει και δεν πιστεύω ότι θα πάψω να χορεύω. Με την Εύα ξεκινήσαμε περίπου πριν 2 χρόνια. Ήμασταν στην ίδια ομάδα Hip Hop και μας είχε βάλει μια φορά η καθηγήτριά μας, η Μάρθα Μπέτα, να χορέψουμε μαζί σε ένα battle που είχε γίνει. Από τότε αρχίσαμε να κατεβαίνουμε μαζί σε αγώνες και συνεχίσαμε.”
Πώς ήταν η εμπειρία αυτής της διοργάνωσης;
Νιώθουμε ευλογημένοι και ήταν τέλεια εμπειρία αν συνυπολογίσεις και την ηλικία. Ήταν πολύ ξαφνικό, αλλά νιώθαμε και ότι το αξίζαμε, γιατί δουλέψαμε πάρα πολύ μόνοι μας. Όλοι οι αθλητές είχαν από 2 προπονητές και πάνω και ήμασταν οι μικρότεροι.
Στόχος μας ήταν να μπούμε στον τελικό, τα καταφέραμε, ικανοποιηθήκαμε, παρότι δεν είχαμε χρόνο να προπονηθούμε αρκετά. Οι ομάδες που συμμετείχαν στο παγκόσμιο έκαναν προετοιμασία μήνες πριν. Οι περισσότεροι πήγαν με την ίδια χορογραφία που χόρεψαν στο Πανευρωπαϊκό. Εμείς θεωρήσαμε καλύτερο να βγάλουμε κάτι καινούριο, καθώς την είχαμε παρουσιάσει.
Όλα ήταν πολύ ξαφνικά, δηλαδή μάθαμε ότι θα ταξιδέψουμε 9 μέρες πριν. Δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει ότι θα πάμε εκεί, γιατί όλο έγινε πολύ γρήγορα. Δεν είχαμε χρόνο να φτιάξουμε τη χορογραφία, ούτε καν διαβατήρια δεν είχαμε. Αυτά βγήκαν δυο μέρες πριν ταξιδέψουμε. Η χορογραφία ήταν 9 ημερών, στην οποία δεν είχαμε κάποια βάση, αλλά ήταν καινούρια. Για να γίνει αυτή λοιπόν κάναμε πάρα πολλές ώρες προπόνηση την ημέρα. Αφήσαμε σχεδόν όλα τα άλλα πίσω, π.χ. φροντιστήρια και βάλαμε αυτό πάνω από όλα. Ουσιαστικά ήταν για εμάς βαρύ, γιατί ήταν παγκόσμιο.
Πιστεύατε πώς θα προκριθείτε στον τελικό;
Δεν περιμέναμε να μπούμε τελικό γιατί είχαμε καταλάβει τα λάθη που είχαμε κάνει (σ.σ πέρασαν στον τελικό μεταξύ 17 χωρών). Ήταν απίστευτο ότι προκριθήκαμε. Δεν φοβηθήκαμε καθόλου τους υπόλοιπους αθλητές, γιατί σκεφτόμασταν ότι είμαστε εκεί για κάποιο λόγο. Μόνο και μόνο που ήμασταν σε αυτή τη θέση, σήμαινε ότι ήμασταν ίσοι. Δεν έχει σημασία ποιος θα βγει πρώτος, δεύτερος, τρίτος ακόμα και ο δέκατος. Μόνο και μόνο που μπήκαμε στον τελικό δεν επηρεαστήκαμε για να πούμε ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι. Αυτοί που πήραν την πρωτιά στην κατηγορία μας ήταν 26 χρονών. Εμείς δεν ξέρουμε πώς θα είμαστε σε αυτή την ηλικία. Είδαμε τι καταφέραμε σε 9 μέρες και ποτέ δεν ξέρεις τι ευκαιρία θα σου έρθει.
Προτού χορέψουμε ήμασταν πολύ “κουμπωμένοι” και όταν βγήκαμε στη σκηνή για πρώτη φορά, ο κ. Φουντεδάκης χτυπούσε παλαμάκια στο ρυθμό και ξεκίνησαν να χτυπούν και οι υπόλοιποι, κάτι που μας ενθάρρυνε πάρα πολύ. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός εκεί. Στην Ελλάδα το χορό τον έχουν τυποποιήσει. Παλεύουν οι χορευτές μεταξύ τους για το ποιος θα φανεί καλύτερος. Δεν υποστηρίζεις τους άλλους, δείχνεις εχθρικότητα, είσαι με την ομάδα σου και η ομάδα σου πρέπει να κερδίσει. Είναι πολύ σημαντικό οι χορευτές να καταλάβουν ότι όλοι είμαστε ένα και όλοι κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Δηλαδή, όταν ξέρεις ότι κάποιος κάνει κάτι που αγαπάς και εσύ και το κάνει με τον ίδιο τρόπο, αυτό αυτομάτως σε δένει μαζί του.
Τι περιμένατε τι δεν περιμένατε να συναντήσετε εκεί;
Όταν φτάσαμε στο γήπεδο, αντικρύσαμε κάτι το οποίο δεν το είχαμε συναντήσει ξανά στην Ελλάδα. Δεν υπήρχε καθόλου αντιπαλότητα, όλοι υποστήριζαν τους άλλους, όταν βγαίναμε στη σκηνή υπήρχαν οι αθλητές που μας εύχονταν καλή επιτυχία και όταν ολοκληρώναμε το πρόγραμμα όλοι χειροκροτούσαν. Στα Πανελλήνια και Πανευρωπαϊκά έχουμε αντιμετωπίσει διάφορες δυσκολίες με αντίπαλα ζευγάρια, μέχρι και χορογραφία να μας έχουν “κλέψει”, αλλά στην Αμερική αυτά δεν υπήρχαν.
Επίσης πρώτη φορά είδαμε τόσους άντρες να χορεύουν Cheer. Ακόμα, πιστεύαμε ότι δεν θα έχουμε καθόλου κερκίδα γιατί ήμασταν μόνο 4 άτομα. Αυτό που μας εντυπωσίασε είναι ότι μόλις βγήκαμε στη σκηνή είδαμε πολλά ελληνικά σημαιάκια που κρατούσαν άτομα από διάφορες χώρες.
Πώς ήταν να ανοίγετε την παρέλαση;
Ήταν αγχωτικό, αλλά ταυτόχρονα και πάρα πολύ ωραίο γιατί είσαι ο πρώτος που ανοίγεις την παρέλαση και καταλαβαίνεις πόσο σημαντικός είσαι στον αγώνα. Και η Ελλάδα φάνηκε πολύ στο διαγωνισμό. Οι Αμερικάνοι ήθελαν να συμμετέχει η χώρα μας και να την τιμήσουν λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων.
Επειδή δεν μπήκαμε από το Πανευρωπαϊκό, μας έβαλε από τις διακρίσεις. Μας κάλεσαν από την Αμερική. Ήμασταν η μόνη χώρα που συμμετείχαμε με πρόσκληση.
Με ποιο κριτήριο επέλεξαν εσάς για να εκπροσωπήσετε την Ελλάδα;
Ο κ. Φουντεδάκης, ο πρόεδρος της ομοσπονδίας μας, είδε κάτι το ξεχωριστό σε εμάς. Βρήκαμε 1οι στο Πανελλήνιο και 4οι στο Πανευρωπαϊκό, όπου είχαμε πολύ μικρή απόκλιση από την τριάδα. Μπορούσε να πάρει την κόρη του, που έχει και περισσότερες πρωτιές στα πανελλήνια, αλλά προτίμησε να πάρει εμάς. Έβλεπε ότι προπονούμασταν πολύ και ότι πάνω μας θα μπορούσε να χτίσει. Έτσι μας επέλεξε.
Πώς ήταν εκείνη η εβδομάδα προετοιμασίας;
Ήταν πολύ κουραστική βδομάδα γιατί έπρεπε να συνδυάσουμε φροντιστήρια, διάβασμα, σχολείο, προπονήσεις. Έχουμε όμως, συνηθίσει σε αυτές τις θυσίες γιατί ήδη από μικρή ηλικία είχαμε σχολείο, φροντιστήριο, χορό. Δεν έβγαινα, το έξω ήταν μια φορά το μήνα και αν. Επομένως για εμάς δεν ήταν κάτι δύσκολο αλλά κάποιες θυσίες που θα κάνεις. Τα μαθήματα στα φροντιστήρια αναπληρώνονται, όμως αυτή ήταν μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για να την χάσουμε, αναφέρει η Εύα.
Η βοήθεια της ομοσπονδίας;
Συνεχίζει λέγοντας “Μας βοηθάει πολύ, μας στηρίζει. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον κ. Φουντεδάκη, πριν βγω να χορέψω που του είπα: “τώρα νιώθω το βάρος της ελληνικής σημαίας” και μου απάντησε: “όταν θα χορεύεις θα νιώθεις το βάρος της πλάτης μου, να σε στηρίζει”. Εκείνη τη στιγμή μου έφυγαν όλα, δεν σκεφτόμουν τίποτα. Όλοι μας στηρίζουν και μας εμψυχώνουν. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε την κα. Γιούλια Πατεράκη, τον κ. Σταύρο Σούλιο, τον κ. Μιχάλη Φουντεδάκη και τον κ. Ιωάννη Ζουμπούλη.”
Πώς θα μπορούσε να γίνει πιο δημοφιλές το συγκεκριμένο άθλημα;
Τα πρωταθλήματα τώρα έχουν ξεκινήσει, οπότε σιγά σιγά αρχίζουν να γίνονται γνωστά. Θα βλέπουν τα βήματα που θα κάνει γενικά η ομοσπονδία, τις διακρίσεις και τι προσφέρει στα παιδιά. Το Cheer είναι παρεξηγημένο στην Ελλάδα και δεν πιστεύουν ότι ο χορός είναι άθλημα. Είναι και μάλιστα πολύ δύσκολο, καθώς πρέπει να χρησιμοποιήσεις όλο σου το σώμα, έκφραση, πλαστικότητα, συγχρονισμό, δυναμικότητα, ευλυγισία και πρέπει να μάθεις να τα συνδυάζεις για να βγαίνει ένα αρμονικό αποτέλεσμα.
Ποια είναι η άποψή σας που το Cheerleading θα ενταχθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2028;
Επιτέλους. Μόλις το μάθαμε είπαμε ότι θα πάρουν το χορό στα σοβαρά. Αν και θα είμαστε λίγο μεγάλοι τότε (γέλια). Επαγγελματικά χορεύεις μέχρι τα 30-32 σου χρόνια και προσπαθείς να χτίσεις ένα όνομα, όταν το καταφέρεις αυτό και επιθυμείς να προπονήσεις μετά, όλα έρχονται. Το θέμα είναι το ταξίδι που θα κάνεις, από όταν ξεκινήσεις, μέχρι το σώμα σου να μην σε ακολουθεί άλλο.
Επόμενοι αγώνες τους είναι το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Cheerleading τον Ιούνιο, αλλά και το Πανευρωπαϊκό στη Ρωσία λίγες μέρες αργότερα. Δύο παιδιά που σε αυτή την ηλικία έχουν καταφέρει να πετύχουν πολλά, αλλά συνεχίζουν να προπονούνται σκληρότερα και να θέτουν στόχους.
Επιμέλεια: Φωτεινή Κρεμαστιώτη
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
