Ο Κώστας Κεντέρης… εξομολογείται

«Σκέφτηκα να τα παρατήσω…», εξομολογήθηκε ο Κώστας Κεντέρης στους σπουδαστές του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ για την περιπέτειά του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. «Είχα αποφασίσει να σταματήσω την καριέρα μου μετά τους αγώνες της Αθήνας. Βλέποντας στον τελικό των 200 μέτρων 80.000 φιλάθλους να φωνάζουν το όνομά μου, κατάλαβα ότι ο κόσμος έχει και κρίση και μνήμη», συμπλήρωσε. «Δεν κρατάω κακία σε κανέναν. Πολλοί με κατηγόρησαν, αλλά δεν πειράζει. Καλή καρδιά», απάντησε στο ερώτημα για το αν πικράθηκε από τη στάση ορισμένων. «Δεν κάνω νέο ξεκίνημα, απλώς συνεχίζω την πορεία μου. Έχω μείνει πίσω, προπονούμαι, αλλά δεν ξέρω αν το σώμα μου αντέχει μέχρι το Πεκίνο. Μπορεί όμως και να μην ξανατρέξω σε αγώνες…», τόνισε για την επιστροφή του στους στίβους.

Ακολουθούν αναλυτικά οι απαντήσεις του Κώστα Κεντέρη στους σπουδαστές του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ:

-Με όλα αυτά που συνέβησαν πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, σκέφτηκες να τα παρατήσεις;

«Ναι, σκέφτηκα να τα παρατήσω. Πριν από την έναρξη, είχα αποφασίσει να σταματήσω την καριέρα μου μετά τους αγώνες της Αθήνας, όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα».

-Έχεις παράπονο από τη συμπεριφορά της Ομοσπονδίας στίβου προς το πρόσωπό σου;

«Η ομοσπονδία μού στάθηκε και ήξεραν ότι είχα δίκιο. Είναι το σπίτι μου. Άλλωστε, για να βρεθείς σε έλεγχο πρέπει να σου το ζητήσουν και στην περίπτωσή μου δεν το ζήτησε κανείς».

-Αυτά που συνέβησαν σίγουρα σε πλήγωσαν. Έχεις ανάγκη να κατηγορήσεις κάποιους;

«Δεν έχω τέτοια ανάγκη, γιατί δεν κρατάω κακία σε κανέναν. Οι περισσότεροι με κατηγόρησαν, εκείνη την περίοδο, αλλά δεν πειράζει. Καλή καρδιά».

-Πιστεύεις ότι θα υπάρχει προκατάληψη στο νέο σου ξεκίνημα;

«Δεν με νοιάζει και δεν με ενδιαφέρει. Δεν κάνω νέο ξεκίνημα, απλώς συνεχίζω την πορεία μου».

-Τον τελικό της Αθήνας τον παρακολούθησες;

«Ναι, τον είδα. Δεν κρύβω ότι, ξεκινώντας τη μέρα μου, δεν ήθελα να τον δω. Άνοιξα την τηλεόραση όταν με πήρε ένας φίλος μου και μου είπε ότι 80.000 χιλιάδες κόσμου φωνάζουν το όνομά μου. Τότε κατάλαβα ότι ο κόσμος έχει και κρίση και μνήμη».

-Ποια ήταν τα συναισθήματά σου πριν και μετά τους αγώνες της Αθήνας;

«Πριν αναρωτιόμουν γιατί να γίνεται με μένα. Το να ψάχνουν αθλητή για έλεγχο, γίνεται σε όλους τους αγώνες. Αν δεν γίνονταν στην Αθήνα οι αγώνες, δεν θα συνέβαινε τίποτα. Μετά τον τελικό, χάρηκα για την αναγνώριση που είχα από τον κόσμο».

-Στο ατύχημα ήσουν με την Κατερίνα Θάνου. Πώς είναι πλέον η σχέση σας, τόσο με την ίδια αλλά και με τον πρώην προπονητή σας, Χρήστο Τζέκο;

«Η σχέση μας είναι φιλική. Τόσο με την Κατερίνα όσο και με τον Χρήστο Τζέκο συνεργαζόμασταν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήμασταν κολλητοί».

-Μπορούμε να περιμένουμε στο μέλλον μεγάλες επιτυχίες από σένα, για παράδειγμα, ένα μετάλλιο στο Πεκίνο;

«Είναι νωρίς, δεν βάζω στόχους για δύο χρόνια μετά. Αυτό τον καιρό έχω μείνει πίσω, προπονούμαι, αλλά δεν ξέρω αν το σώμα μου αντέχει μέχρι το Πεκίνο. Αυτό που ξέρω είναι ότι προπονούμαι και κάνω την προσπάθεια».

-Μπορείς να πραγματοποιήσεις ένα χρόνο ανάλογο του 19.85;

«Τώρα δεν τον έχω. Στον αθλητισμό δεν μπορείς να ξέρεις. Μπορεί το καλοκαίρι ή του χρόνου να τα καταφέρω. Μπορεί όμως και να μην ξανατρέξω σε αγώνες».

-Θα άλλαζες το μετάλλιο του Σίδνεϊ με τη συμμετοχή στους αγώνες της Αθήνας;

«Όχι, με τίποτα».

-Ποιο κομμάτι της καριέρας σου θα ξεχώριζες και τι θα άλλαζες;

«Όλα όσα έχω κάνει είναι επιλογές μου και πιστεύω πως ό,τι γίνεται είναι για καλό. Δεν θα άλλαζα τίποτα, ο καθένας μας κουβαλά ένα σταυρό, που όμως δεν είναι μεγαλύτερος από αυτόν που μπορούμε να σηκώσουμε. Πάντα υπάρχουν δυσκολίες και σφαλιάρες, αλλά πρέπει να συνεχίζουμε».

-Ένας αθλητής πρέπει να γεννηθεί αστέρι ή μπορεί να γίνει; Τι θα συμβούλευες τους νέους;

«Είναι συνδυασμός. Πρέπει να υπάρχει το ταλέντο και η όρεξη για δουλειά. Οι μύες καλλιεργούνται. Εγώ έχω περάσει 25 χρόνια μέσα στα γήπεδα. Δεν πρέπει να υπάρχει στο μυαλό των παιδιών το χρήμα , αλλά να το βλέπουν σαν διασκέδαση και παιχνίδι. Πάνω από όλα να αγαπούν αυτό που κάνουν και το μέλλον θα δείξει».

-Αν με την επιστροφή σου τα αποτελέσματα δεν είναι αναμενόμενα, σκέφτεσαι να ασχοληθείς με την προπονητική;

«Στη ζωή δεν αποκλείω τίποτα. Ωστόσο, όπως νιώθω τώρα, όχι, δεν θα ήθελα. Θα προτιμούσα να κάνω κάτι που να βρίσκομαι κοντά σε παιδιά και ανθρώπους που έχουν προβλήματα».

-Θεωρείς ακραίο οι Ολυμπιονίκες να αποκαλούνται εθνικοί ήρωες;

«Δεν υπάρχει εθνικός ήρωας. Εγώ τα έχω αποποιηθεί όλα αυτά. Είμαστε απλώς αθλητές, αλλά λόγω των ΜΜΕ γινόμαστε ευρύτερα γνωστοί».

-Τα 200 μέτρα ήταν πάντα το αγώνισμά σου;

«Ξεκίνησα με το μήκος, συνέχισα με αγώνες δρόμου, αλλά πάντα είχα μια τάση για τα σπριντ. Έτσι πήρα την απόφαση και κατέληξα στα 200 μέτρα».

-Ποιες είναι οι σκέψεις σου πριν από την εκκίνηση;

«Όταν φτάνει η εκκίνηση, δεν σκέφτομαι τίποτα και προσπαθώ να βγάλω τα πάντα από το μυαλό μου, να προσηλωθώ μόνο στην πιστολιά του αφέτη».

-Θα ήθελες κάποια στιγμή να επισκεφτείς τις πόλεις που έκανες τις μεγάλες επιτυχίες σου;

«Δεν έχω ξαναδεί καν τους αγώνες μου. Δεν κοιτάω το παρελθόν. Κάποια στιγμή ίσως πάω με τα παιδιά μου».

-Ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημα που είχες αντιμετωπίσει παλαιότερα στο πόδι σου;

«Στις 14 Φεβρουαρίου του 1994, στον κλειστό στίβο, πάνω σε μια στροφή, έπαθα θλάση κοιλιακών προσαγωγών και χρειάστηκε 3-4 χρόνια για να επανέλθω. Όταν επέστρεψα, το δεξί μου πόδι ήταν πιο κοντό, γύρω στο 1,5 χιλιοστό, από το αριστερό. Έτσι, όλη η επιβάρυνση έπεφτε στη δεξιά πλευρά. Στη συνέχεια ήρθε ο φυσιοθεραπευτής μου, Χρήστος Καρβουνίδης και μου έδωσε τη λύση, βάζοντας έναν πάτο στο παπούτσι. Από τότε όλα πήγαν καλά».

-Στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, στη θέση σου ήταν ο Νίκος Κακλαμανάκης. Πώς ένιωσες εκείνη τη στιγμή;

«Για μένα είχε σημασία ο αγώνας. Αυτό που με πείραξε ήταν ότι δεν μπορούσα να αγωνιστώ και όχι ότι δεν συμμετείχα στην τελετή έναρξης».

Επιμέλεια: Βαγγέλης Νερατζιάς