Αν το Κογιότ είχε τα σωστά παπούτσια…

Το Κογιότ είναι το απόλυτο σύμβολο των ανεκπλήρωτων εμμονών μας, που προσπαθούμε να πετύχουμε με τους πλέον λάθος τρόπους.

Χρησιμοποιεί κάθε πιθανό και, κυρίως, απίθανο μέσο για να πιάσει το Μπιπ-Μπιπ, με την αποτυχία να παραμονεύει σε κάθε επεισόδιο και να είναι πιο σίγουρη και από τους τσαμπουκάδες του Πέπε σε «Clasico».

Η παιδική ηλικία εκατομμυρίων πιτσιρικιών σημαδεύτηκε από τις περίπλοκες προσπάθειες του πιο συμπαθητικού «καρτουνικού» κακού να πιάσει το αναθεματισμένο πουλί που ήταν πιο γρήγορο και πιο έξυπνο από τον ίδιο.

Από τα πυραυλοκίνητα πατίνια της «Αcme», μέχρι το βομβαρδιστικό αεροπλάνο της ίδιας εταιρείας, το Κογιότ ξόδεψε σε αναποτελεσματικές καινοτομίες παραπάνω από όσα θα μπορούσε να έχει μαζέψει σε μια ολόκληρη ζωή ένα μοναχικό σαρκοφάγο της αμερικανικής ερήμου.

Και εντάξει, αν η πράξη αποδεικνύει ότι δεν μπορούσε να φανεί πιο έξυπνο από τον Μπιπ-Μπιπ, το να τον φτάσει σε ταχύτητα με έναν τρόπο αρκετά απλό που θα μπορούσε να τον διαχειριστεί δεν είναι δα και τόσο δύσκολο.

Ίσως η λύση για τα προβλήματα του Κογιότ να μην βρίσκεται ούτε σε καταπέλτες που θα βρεθούν να τον καταπλακώνουν, ούτε σε εξωφρενικές πτητικές στολές που θα τον στείλουν κατευθείαν στα βάθη του Γκραντ Κάνιον. Ίσως η λύση να είναι τόσο απλή όσο ένα ζευγάρι καλά αθλητικά παπούτσια.

Τέτοια που θα τον βοηθήσουν να βρεθεί στο κατόπι του, χωρίς υπερβολές που θα στραφούν εις βάρος του.
Και στην τελική, ακόμα κι αν ούτε αυτή η απλή ιδέα κατέληγε στην εκπλήρωση του διακαούς πόθου του, λίγο τζόγκινγκ δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Ίσως και το Κογιότ τότε να ξεκολλούσε από τη ματαιότητα του κυνηγιού του βρωμόπουλου και, ποιος ξέρει, μπορεί να έπιανε τα όρια για τα 400 μέτρα των επόμενων Ολυμπιακών Αγώνων…