Πέρασε στην ιστορία

Του Παναγιώτη Σγαρδέλη

Αστέρι. Χωρίς αμφιβολία ο Murthel Groenhart. Δεν ήρθε ως φαβορί, αλλά ούτε κι ως αουτσάιντερ, επειδή πολύ απλά κανείς δεν περίμενε ότι θα κάνει όσα έκανε. Ξεχείλιζε από πάθος, ήταν ασταμάτητος και με τρεις επιβλητικές νίκες (με ισάριθμα νοκ-άουτ) κατέκτησε την ζώνη του Κ-1 για το 2012, μόλις στην πρώτη του παρουσία στην οκτάδα της κορυφαίας διοργάνωσης στα 70 κιλά. Το πώς καταφέρνει ν’ αγωνίζεται (και) σε αυτήν την κατηγορία με τέτοια σωματοδομή είναι μια άλλη ιστορία.

Βίβλος. Από το 2002 μέχρι και σήμερα έχουν στεφθεί έξι διαφορετικοί πρωταθλητές. Στην παρθενική διοργάνωση ο Albert Kraus κι από εκεί και πέρα οι Masato (2003, 2008), Buakaw (2004, 2006), Andy Souwer (2005, 2007) και Giorgio Petrosyan (2009, 2010). Στην «χρυσή βίβλο» γράφτηκε από το βράδυ του Σαββάτου (15/12) και τ’ όνομα του Murthel Groenhart.

Γεύση. Αναπόφευκτα γλυκόπικρη. Οποιαδήποτε συζήτηση γύρω από το Κ-1 με τον Μιχάλη Ζαμπίδη να προχωρούσε μέχρι το τέλος, θα γινόταν σε διαφορετική βάση. Μένουν όλα τα υπόλοιπα που συνέβησαν στο ΟΑΚΑ. Πραγματικά άξιζαν τον κόπο.

Διοργάνωση. Μετά από διάλειμμα ενός χρόνου το Κ-1 επανέκαμψε προς μεγάλη ικανοποίηση όλων. Και επανέκαμψε με μια ριζική αλλαγή. Για πρώτη φορά στα χρονικά (από το 1993 με τους heavyweights και από το 2002 με τους 70άρηδες) η τελική φάση της διοργάνωσης έγινε εκτός Ιαπωνίας. Η τυχερή της υπόθεσης ήταν η Ελλάδα, η οποία τηρουμένων των αναλογιών έδειξε ότι μπορεί να σηκώσει το φορτίο μιας απαιτητικής διοργάνωσης.

Ελληνάρες. Αν ένα πράγμα προκάλεσε αρνητική εντύπωση, αυτό ήταν οι -ευτυχώς- λιγοστοί θεατές που λίγα δευτερόλεπτα αφότου ο Μιχάλης Ζαμπίδης έχασε την ευκαιρία ν’ αγωνιστεί στον τελικό σηκώθηκαν από τα καθίσματά τους κι έγιναν «καπνός». Στην πραγματικότητα ούτε η προσπάθεια του «δικού τους πρωταθλητή» τους ενδιέφερε. Στοίχημα ότι ήταν από εκείνους που έβαζαν λυτούς και δεμένους να βρουν τελευταία στιγμή ένα εισιτήριο ή μια πρόσκληση.

Ζόρι. Να κάνεις καλά τον Groenhart. Ο πιο ολοκληρωμένος μαχητής της βραδιάς, με αποφασιστικότητα, φουριόζικο στιλ, αρμονία σε χέρια και πόδια ήταν η αποκάλυψη της διοργάνωσης.

Ήθος. Όλοι συνέβαλαν για να μην χαλάσει το κλίμα. Από τον κόσμο μέχρι τους αθλητές που δέχθηκαν με αξιοπρέπεια και σεβασμό τις αποφάσεις των κριτών.

Θέληση. Όποιος ανέβηκε στο ρινγκ αξίζει σεβασμού. Για την προσπάθειά του, την σκληρή προετοιμασία του, τις στερήσεις για να φτάσει στην κορυφαία οκτάδα. Πιο συγκεκριμένα οι Reece McAllister, Yasuhiro Kido, Chris Ngimbi και Andy Ristie, που έπαιξαν κι έχασαν στα προημιτελικά.

Ιron Mike. Οξύμωρο, αλλά λύγισε. Εκείνος ο «καταραμένος» τραυματισμός στο σαγόνι (ο πρώτος σοβαρός της καριέρας του) από τον Batu Khasikov το 2011 μοιάζει να τον έχει στοιχειώσει. Στα προκριματικά του Κ-1 απέναντι στον Chahid έδειξε να τον έχει ξεπεράσει. Στην Αθήνα ήταν ένας Ζαμπίδης εμφανώς κάτω από τα υψηλά στάνταρ του (τουλάχιστον μέχρι το 2010 και τον ημιτελικό με τον Petrosyan).

Κόσμος. Οι διοργανωτές έβαλαν ψηλά τον πήχη επιλέγοντας ως χώρο διεξαγωγής το κλειστό του ΟΑΚΑ. Τα περίπου 8.000-9.000 άτομα που υπολογίζεται ότι βρέθηκαν στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις ήταν ένα νούμερο ικανοποιητικό, μιλώντας για οτιδήποτε άλλο εκτός ποδοσφαίρου και μπάσκετ (κι αυτό μόνο σε ντέρμπι «αιωνίων»). Ο ίδιος κόσμος στο ΣΕΦ ή στο Ελληνικό θα δημιουργούσε ακόμα πιο ζεστή ατμόσφαιρα.

Λεφτά. Καλή η δόξα, αλλά και το χρηματικό έπαθλο δεν πάει πίσω. Ο Groenhart έφυγε με την ζώνη του Κ-1 και με μια επιταγή 230.000 ευρώ. Ο Kyshenko θα …πνίξει τον πόνο του στα 78.000 ευρώ που προβλέπεται να πάρει ο φιναλίστ, ενώ οι Ζαμπίδης και Souwer που συμπλήρωσαν την τετράδα θα πάρουν περίπου 40.000 ευρώ. Ειδικά ο Kyshenko και ο Ζαμπίδης θα προτιμούσαν να γευτούν για πρώτη φορά στην καριέρα τους την χαρά της κατάκτησης του Κ-1 απ’ όλα τα εκατομμύρια του κόσμου.

Mike Passenier. Ο άνθρωπος πίσω από το Mike’s Gym και δεκάδες πρωταθλητές, έβαλε δύο αθλητές στον τελικό (Groenhart - Kyshenko). Όπως ήταν φυσικό δεν κάθισε σε κανενός την γωνία στον τελικό. Τους άφησε με τους προσωπικούς τους προπονητές. Η χαρά του πάντως θα ήταν η ίδια όποιο και να ‘ταν το αποτέλεσμα. Πώς να ξεχωρίσει τα «παιδιά» του;

Νοκ-άουτ. 4/7. Τα τρία από τον Groenhart που είχε προειδοποιήσει ότι μπορεί να βγάλει νοκ-άουτ οποιονδήποτε αντίπαλό του. Και δεν έλεγε ψέματα. Ο Ολλανδός άφησε αναίσθητους στο καναβάτσο τους Kido, Kyshenko, ενώ το σκίσιμο που προκάλεσε στο πρόσωπο του Ζαμπίδη δεν άφησε άλλη επιλογή στον γιατρό από το να διακόψει τον αγώνα πριν ξεκινήσει ο τρίτος γύρος.

Ξινή. Ο Kido έκανε την… διαφορά με τις γραφικότητές του και την είσοδο α λα Gangnam Style, αλλά ο Groenhart τον επανέφερε στην τάξη. Ένα δεξί πόδι στον πρώτο γύρο τον «υποχρέωσε» να δει τον ουρανό του ΟΑΚΑ και να φύγει μια ώρα αρχύτερα για τα αποδυτήρια. Του βγήκε ξινή η βραδιά…

Ολλανδοί. Μπορεί κανείς να φανταστεί το kickboxing χωρίς αυτούς; Η κορυφαία σχολή, με πρωταγωνιστικό ρόλο στα κορυφαία promotion. Ένα «κράμα» γηγενών και Ολλανδοθρεμμένων. Δεν σταματά να εξελίσσεται και να προσελκύει αθλητές από όλο τον κόσμο στα γυμναστήριά της. Το Κ-1 της Αθήνας είχε φαρδιά πλατιά την «υπογραφή» τους.

Παρουσίαση. Η ατμόσφαιρα, η είσοδος κάθε αθλητή, το τραγούδι που τον συνόδευε μπαίνοντας στην αρένα, είναι κάτι που συμβαίνει σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Η αύρα όμως του Κ-1 τα κάνει όλα να μοιάζουν ξεχωριστά. Και μια κουβέντα για τον Γιώργο Λιανό που αν και κάποιοι ξαφνιάστηκαν από την επιλογή, αξίζει να σημειωθεί ότι ανταποκρίθηκε στον ρόλο του παρουσιαστή.

Ράκος. Κανείς δεν στεναχωρήθηκε για τον αποκλεισμό του Μιχάλη Ζαμπίδη στα ημιτελικά περισσότερο από τον ίδιο τον Μιχάλη Ζαμπίδη. Το σκίσιμο στο δεξί μάτι, ήταν η χειρότερη δυνατή εξέλιξη. Η φόρα του Ολλανδού που ήταν στην καλύτερη βραδιά της καριέρας του κι η ακατάσχετη αιμορραγία του στέρησαν την ευκαιρία να φτάσει στον τελικό. Έφυγε απαρηγόρητος από το ρινγκ, αλλά επέστρεψε ως οικοδεσπότης για να κάνει την απονομή στον Groenhart.

Σεβασμός. Στον Andy Souwer. Θρύλος του παγκόσμιου kickboxing και ειδικότερα του Κ-1 με δύο πρωτιές στο παρελθόν, ήρθε στην Αθήνα για να γίνει ο μοναδικός με τρεις κατακτήσεις. Τον σταμάτησε ξανά σε ημιτελικό μεγάλης διοργάνωσης ο Kyshenko. Έμεινε με το παράπονο ότι δεν του δόθηκε έξτρα γύρος. Παρόλα αυτά κάθισε στην γωνία του Ουκρανού στον μεγάλο τελικό! Κορυφαίος αθλητής, κορυφαία προσωπικότητα. Ίσως αν ένα μήνα πριν δεν συμμετείχε στο Shoot boxing στην Ιαπωνία, να ήταν διαφορετικά τα πράγματα.

Τιμή. Για την Ελλάδα που της ανατέθηκε μια τόσο σημαντική διοργάνωση. Η λάμψη του Κ-1 ταξίδεψε από την Ιαπωνία, στα μέρη μας. Όποια και να είναι η τύχη του Κ-1 στο μέλλον θ’ αποτελεί σημείο αναφοράς ότι η μοναδική φορά που έγινε μακριά από την χώρα του ανατέλλοντος ηλίου ήταν το 2012 στην Ελλάδα.

Υστεροφημία. Την έχει κερδίσει πανάξια με την διαδρομή του ο Μιχάλης Ζαμπίδης. Δέκα χρόνια σε τοπ επίπεδο με 173 αγώνες και 152 νίκες (86 Kos). Βαδίζει στα 32, αλλά ακόμα έχει μερικές δουλειές να τελειώσει. Για αρχή έχει να ξεπληρώσει ένα «γραμμάτιο» στον Khasikov τον ερχόμενο Φεβρουάριο.

Φράση. «Ευχαριστώ πολύ για όλα. Θέλω να ζητήσω συγγνώμη που δεν κατάφερα να είμαι εγώ ο νικητής», είπε απαρηγόρητος ο Μιχάλης Ζαμπίδης. Δέχθηκε το θερμό χειροκρότημα της εξέδρας, έκανε την απονομή στον Groenhart (σήκωσε την ελληνική σημαία) κι αποχώρησε βουρκωμένος.

Χαμένος. Θα περίμενε κανείς να δει το όνομα του Μιχάλη Ζαμπίδη. Στην πραγματικότητα όμως ο μεγάλος χαμένος ήταν ο Artur Kyshenko. Ο Ουκρανός έφτασε για δεύτερη φορά στην πηγή, αλλά δεν ήπιε νερό. Το 2008 ήταν ο Μασάτο. Σούπερ «κόντρα» με τον Ιάπωνα και ήττα στον έξτρα γύρο. Το 2012, πιο ώριμος κι έχοντας δουλέψει κι αυτός δίπλα σε Ολλανδούς θεωρούσε ότι ήταν έτοιμος να φτάσεις ως το τέλος. Ξεκίνησε καλύτερα, με νοκ-ντάουν, αλλά κατέληξε ο ίδιος στο καναβάτσο χωρίς να έχει το κουράγιο να ξανασηκωθεί. Μέχρι να πάρει μια μεγάλη διοργάνωση, θα κυκλοφορεί με την «ταμπέλα» του loser.

Ψυχή. Όλοι ανεξαιρέτως από τα pre-games και τα superfights μέχρι την οκτάδα, έδωσαν και την ψυχή τους για να δικαιώσουν τις προσδοκίες. Άλλοι τα κατάφεραν καλύτερα κι άλλοι χειρότερα.

Ωρα… να φεύγει το 2012. Το Glory εδραιώνεται με πρωταθλητή τον Giorgio Petrosyan που όλοι θέλουν να τον νικήσουν, ωστόσο στο φίνις της χρονιάς επέστρεψε δυναμικά στο προσκήνιο το Κ-1 που ελπίζεται να κρατηθεί σε υψηλό επίπεδο και το 2013.