Η Στεφανίδη είναι μία «ιπτάμενη» νευροψυχολόγος

Ακόμη μπερδεύει ημέρες, ώρες και βρίσκει ιδιαίτερα… ελκυστικό κάθε έπιπλο του σπιτιού της στο οποίο μπορεί να ακουμπήσει για να ξεκλέψει λίγο ύπνο. Εχοντας επιστρέψει πριν από λίγα 24ωρα από τις ΗΠΑ όπου ζει, η Κατερίνα Στεφανίδη προσπαθεί να προσαρμοστεί, αλλά δεν χάνει το γέλιο της.

Αλλωστε, η 22χρονη «ιπτάμενη» και νευροψυχολόγος- πλέον- έχει μάθει να… ρυθμίζει μυαλό και συναίσθημα χάρη στο αντικείμενο των σπουδών της τις οποίες ολοκλήρωσε στο Στάνφορντ.

Συνέντευξη στη Ρούλα Βλασσοπούλου

«Ναι, μάλλον αναλύω τον εαυτό μου πριν από κάθε άλμα», λέει με χιούμορ η άλτρια που ετοιμάζεται για δύο μεγάλους στόχους αυτό το καλοκαίρι. Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και τους Ολυμπιακούς αγώνες.

Στο πρώτο ταξίδι, την Τρίτη αναχωρεί για το Ελσίνκι, θα έχει ως «όπλο» στις… αποσκευές της τα 4,51 μ. που πέρασε στον τελευταίο της αγώνα στις ΗΠΑ, που αποτελεί πανελλήνιο ρεκόρ Νέων. Ενα αποτέλεσμα που ήρθε με πολύ ιδιαίτερο τρόπο όπως διηγείται.

«Εχει πλάκα. Δύο ημέρες πριν από τον αγώνα το πανεπιστήμιο έκανε ένα δείπνο για τους απόφοιτους. Ηταν μία γιορτή, περάσαμε πολύ καλά, ήπιαμε λίγο… Δύο ημέρες μετά, έκανα ρεκόρ! Μήπως πρέπει να δοκιμάζω αυτή την τακτική κάθε φορά;», αναρωτιέται και ξεσπά σε γέλια.

Το πτυχίο είναι πλέον στα χέρια της, αλλά η επιστροφή στην Ελλάδα για μόνιμη εγκατάσταση δεν είναι ακόμη στα πλάνα της. Αλλωστε, αμέσως έπειτα από το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, θα αναχωρήσει για τις ΗΠΑ. «Ολοι μου λένε ότι θα κουραστώ από το υπερατλαντικό ταξίδι, αλλά δεν… θα τρέχω τις ώρες της πτήσης, θα κάθομαι!», λέει αστειευόμενη και προσθέτει με σοβαρό ύφος: «Ενα μήνα πριν από τους Ολυμπιακούς αγώνες δεν γίνεται να μείνω μακριά από τον προπονητή μου». Ο άνθρωπος που την καθοδηγεί τεχνικά- και όπως τονίζει πάντα η ίδια έχει βρει το… κουμπί της- είναι ο παλιός πρωταθλητής του επί κοντώ, Τόμπι Στίβενσον.

Πέρα από αυτό όμως, οι ΗΠΑ θα αποτελούν το «σπίτι» της για αρκετό καιρό ακόμη. Αλλωστε, θα εργαστεί ως βοηθός καθηγητή διδάσκοντας μία τάξη, ενώ παράλληλα απασχολείται σε εργαστήριο με έρευνες, αφού στόχος της είναι σε 1-2 χρόνια να κάνει και το διδακτορικό της εκεί. «Η αλήθεια είναι πως δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμη ότι θα σταθώ μπροστά σε μερικά παιδιά και θα τους μιλάω!», παραδέχεται.

Με όσα λέει, καταλαβαίνει κανείς πόσο δίκιο έχει όταν τονίζει πως ίσως το επί κοντώ είναι η λιγότερο κουραστική από τις ασχολίες της.

Αντίθετα, φαίνεται πως είναι αυτό που τη χαλαρώνει. Και αυτό που ανυπομονεί στο Ελσίνκι, είναι επιτέλους να ευχαριστηθεί τον αγώνα της.

«Θεωρώ ότι μπορώ να μπω στον τελικό. Αλλωστε δεν έχω θέμα με τον καιρό, πηδάω καλά και με κακές συνθήκες. Είμαι σε πολύ καλή κατάσταση, καλύτερα από ότι δείχνουν οι επιδόσεις μου. Νομίζω ότι με 4,60 μ. μπορώ να μπω στον τελικό τόσο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα όσο και στους Ολυμπιακούς αγώνες», λέει για τα ραντεβού αυτού του καλοκαιριού.

«Εχω αγωνιστεί τόσο πολύ φέτος, μου έχει βγει… η ψυχή. Για αυτό τώρα θέλω να το ευχαριστηθώ. Ημουν τόσο αγχωμένη έως τώρα, γιατί δεν αγωνιζόμουν μόνο για εμένα, αλλά και για τους βαθμούς της ομάδας του Πανεπιστημίου. Μόλις τελείωσα την πανεπιστημιακή μου καριέρα απελευθερώθηκα», εξομολογείται. Ταυτόχρονα όμως, αυτή η ομαδική δουλειά στο Στάνφορντ ήταν για εκείνη ένα σημαντικό μάθημα.

«Ημασταν ομάδα. Κάθε ημέρα μαζί, στις δύσκολες προπονήσεις, στα ταξίδια υποφέραμε όλοι μαζί, δεθήκαμε με άλλο τρόπο. Ηταν τόσο σημαντικό να βλέπω συναθλητές μου, που την άλλη ημέρα είχαν αγώνα, να μένουν ως το βράδυ στο στάδιο για να δώσουν ρυθμό στα άλματά μου. Ακόμη και εγώ που δεν ήμουν… ομαδική παίκτρια, άλλαξα. Δυστυχώς αυτό είναι ένα στοιχείο που δεν έχουμε στην Ελλάδα», εξηγεί.

Δεν είναι το μόνο που της φαίνεται διαφορετικό σε κάθε επιστροφή της. Παραδέχεται ότι όπως και όταν ήταν στις ΗΠΑ και μάθαινε τα νέα για τις εξελίξεις στη χώρα μας, έτσι και τώρα αναρωτιέται «Μα τι γίνεται;». «Η αλήθεια είναι πως τα οικονομικά και η πολιτική δεν είναι η… ειδικότητά μου. Από την άλλη όμως, είμαι σε μία δική μου "φούσκα" και δεν καταλαβαίνω ιδιαίτερα τι γίνεται εδώ», καταλήγει.

Και ίσως έτσι να είναι καλύτερα για εκείνη…