«Σκίστε τους! Γ@^&%ε τους»!

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας θα μείνει στην ιστορία και θα το κάνει για πολλούς και διάφορους λόγους, όπως άλλωστε έχει συμβεί και με άλλες διοργανώσεις στο παρελθόν. Το πραγματικά αξιοπερίεργο σε αυτό του Μουντιάλ είναι πως η διαφορετικότητά του σε σχέση με προηγούμενα και η αιτία που το κάνει να ξεχωρίζει σχετίζεται με πράγματα που φαινομενικά μοιάζουν αδύνατο να συνυπάρξουν.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Το κύριο χαρακτηριστικό, εκείνο που τραβάει το μάτι του κάθε φιλάθλου είναι η ευκολία με την οποία οι ομάδες βρίσκουν δίχτυα. Ένα στοιχείο που στα νοκ-άουτ ματς δεν ήταν πια τόσο έντονο, αλλά και πάλι παρέμενε ικανό για να προσδώσει μεγαλύτερη γοητεία στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Τα 2,8 γκολ ανά παιχνίδι συγκρινόμενα με τα 2,3 του προηγούμενου, αποτελούν παράσημα για επιθετικούς όπως ο Χάμες Ροντρίγκες (6 τέρματα), Μίλερ, Μέσι, Νεϊμάρ (από 4), ιδιαίτερα αν στην εξίσωση προσθέσει κανείς και τη σχεδόν αλλόκοσμη παρουσία των γκολκίπερ.

Οι τύποι που φορούν (συνήθως) φανέλες με το «9» και το «10» στην πλάτη είναι οι ευνοημένοι της υπόθεσης. Στέλνουν την μπάλα στο πλεχτό και για τους οπαδούς γίνονται κάτι σαν front man σε γκρουπ που για την πάρτη τους ξεροσταλιάζουν τα κοριτσάκια στις συναυλίες. Σε αυτήν τη διοργάνωση τα κατάφεραν μια χαρά, παρά το γεγονός πως απέναντί τους βρήκαν τερματοφύλακες-κέρβερους. Όσοι ζήσαμε αυτό το Μουντιάλ θα περιγράφουμε τα κατορθώματα του Κέιλορ Νάβας, του Οτσόα, του Χάουαρντ ή του Νόιερ αργότερα και όσοι μας ακούν θα πιστεύουν πως δεν ήταν άνθρωποι, αλλά σούπερ ήρωες που τα γάντια τους αποτελούσαν το μυστικό και την πηγή των υπερδυνάμεων που διέθεταν στην κατοχή τους.

Εκτός από αυτούς τους φανερούς «εχθρούς», οι ποδοσφαιριστές σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο -είναι ξεκάθαρο πια- είχαν να αντιμετωπίσουν κι άλλους. Μιλάμε για τους διαιτητές που εμφανίζουν μια ακατανόητη ανοχή σχεδόν σε κάθε παραβατική συμπεριφορά που συμβαίνει στο γήπεδο… Σαν σύγχρονοι Πάπες δείχνουν έτοιμοι να δώσουν συγχωροχάρτι στον κάθε «δολοφόνο» που χρησιμοποιεί τις τάπες σαν φονικό όργανο.

Οι μόλις 2,9 κάρτες ανά αγώνα, τη στιγμή που στην προηγούμενη διοργάνωση ο αριθμός αυτός πλησίαζε τις 4, δυστυχώς δεν αποτελεί ένδειξη πως το ποδόσφαιρο μετατρέπεται σταδιακά σε σπορ που θα συναγωνίζεται σε… ευγένεια το τένις. Τουλάχιστον, όχι για εκείνους που έχουν παρακολουθήσει τα περισσότερα παιχνίδια και αντιλαμβάνονται πως αυτό το νούμερο προκύπτει εξ αιτίας της εγκληματικά πλημμελούς εφαρμογής πειθαρχικού ελέγχου από την πλευρά των διαιτητών. Μόνο τάκλιν στην καρωτίδα δεν έχουμε δει να περνάει ατιμώρητο… Τα συγκεκριμένα «κοράκια» μπορεί να μην κράζουν, αλλά σφυρίζουν (η σωστή διατύπωση είναι δεν σφυρίζουν) αδιάφορα όταν ο Χ αμυντικός σακατεύει τον αστράγαλο αντιπάλου, όταν είναι συνεπής στο ραντεβού της σχάρας του παπουτσιού του με το καλάμι που βρήκε μπροστά του ή όταν ο αμυνόμενος με τη συμπεριφορά του δείχνει το πόσο μεγάλος θιασώτης του δόγματος «ή ο παίχτης ή η μπάλα» είναι.

Όταν οι ποδοσφαιριστές αντιλήφθηκαν το θείο δώρο αυτής της ιδιότυπης ασυλίας που κατείχαν, ξέφυγαν τελείως. Σε ένα ματς (Βραζιλία-Κολομβία) με 54 φάουλ, η πρώτη κάρτα εδέησε να βγει από την κωλότσεπη του Καρμπάγιο μετά από 64 λεπτά αγώνα και αφορούσε την παρεμπόδιση ενός τερματοφύλακα να κάνει βολέ. Αντίθετα, η καρατιά του Σούνιγκα (σύντομα θα αποκτήσει το προσωνύμιο «χασάπης») στον Νεϊμάρ δεν έτυχε αντίστοιχης αντιμετώπισης. Έτσι το Μουντιάλ έχασε μια από τις μεγαλύτερες ατραξιόν του, οι Βραζιλιάνοι τη μισή δύναμή τους και λίγο έλειψε να χάσουμε μια και καλή τον ίδιο τον Νεϊμάρ.

Μετά από τόσα συνεχόμενα περιστατικά ατιμωρησίας, πώς να μην πάει ο νους σου σε θεωρίες συνωμοσίας; Πώς να μη συμπεράνει κανείς πως οι διαιτητές έχουν πάρει εντολές από τους προϊσταμένους τους στη FIFA να επιτρέπουν το σκληρό παιχνίδι; Εάν αυτό ισχύει, γιατί άραγε; Εάν αυτό δεν συμβαίνει, γιατί δεν τους τιμωρεί η Παγκόσμια Συνομοσπονδία;

Το ποδόσφαιρο έχει περάσει και άλλες τέτοιες περιόδους που το σκληρό παιχνίδι έγινε το σήμα κατατεθέν του. Αυτή κατάσταση οδήγησε σε δραστική μείωση του αριθμού των γκολ που βλέπαμε και τελικά λειτούργησε σε βάρος του θεάματος και του ίδιου του σπορ. Αυτή τη στιγμή η μόνη ευνοϊκή συγκυρία που εμποδίζει την επιστροφή του αθλήματος στο δικό του Μεσαίωνα είναι η συνύπαρξη μιας-δυο γενιών εξαιρετικά προικισμένων ποδοσφαιριστών που τα καταφέρνουν παρά τα δρεπάνια που καλούνται να αντιμετωπίσουν.

Αναρωτιέμαι τι θα συμβεί εάν δυο-τρεις από δαύτους καταλήξουν για μήνες στα νοσοκομεία…

Υ.Γ Δόξα και τιμή στον Μπέντζαμιν Ουίλιαμς, τον διαιτητή του Κόστα Ρίκα-Ελλάδα που κόντρα στις… επιταγές ή τη μόδα, τόλμησε να δείξει μια κόκκινη και οκτώ κίτρινες κάρτες. Μέχρι και τον Σάντος απέβαλε αυτός ο μοναχικός θεούλης.