Το βλέπεις στα μάτια τους…

Ο Τύπος-στην αναζήτηση ενός εμπορικού τίτλου πέραν των τετριμμένων και κλισέ δηλώσεων-προσπαθεί να αποσπάσει από τα μέλη της Εθνικής ένα «Πάμε για μετάλλιο». Το έκανε από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας, μέχρι και κατά την αναχώρηση της ομάδας για το Ζάγκρεμπ. Εις μάτην. Κανείς δεν θα βγει να το δηλώσει, όχι γιατί φοβούνται μήπως αποτύχουν, ούτε για να αποπροσανατολίσουν τους αντιπάλους εκμεταλλευόμενοι τυχόν πλεονέκτημα αιφνιδιασμού. Αλλά γιατί γνωρίζουν πως δεν χρειάζονται λόγια, παρά μόνο έργα. Και τα τελευταία, σε αντίθεση με τα πρώτα έχουν λείψει τα τελευταία χρόνια.

Οι μεγαλοστομίες δεν βοηθούν σε τίποτα. Ακόμη κι ο Μιχάλης Κακιούζης που είχε δηλώσει απερίφραστα «Πάμε να το πάρουμε» το 2005, είχε αντιμετωπιστεί περίπου σαν τρελός. Η πορεία τον δικαίωσε πανηγυρικά, βέβαια, αλλά τη στιγμή που έλεγε τα λόγια εκείνα ίσως να ήταν και ο μόνος που τα πίστευε, με τους υπόλοιπους να τον θεωρούν από αλαζόνα, μέχρι γραφικό.

Μην αμφιβάλλει κανείς: Οι παίκτες της Εθνικής έχουν πλήρη επίγνωση της αποστολής τους και ποια είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ επιτυχίας κι αποτυχίας. Αντιλαμβάνονται πλήρως πως βάσει δυνατοτήτων είναι υποχρέωση η πρόκριση αρχικά στους «16» κι εν συνεχεία στους «8» και πως ο προημιτελικός θα είναι αυτός που θα αποτελέσει κριτήριο για την παρουσία τους στο Ευρωμπάσκετ. Είτε, λοιπόν, εκεί χάνουν, περιορίζουν το στόχο τους στο μάλλον απογοητευτικό μίνιμουμ μιας θέσης για τα προολυμπιακά τουρνουά και θα έχουν πετάξει στα σκουπίδια μια χρυσή ευκαιρία, είτε νικούν, βάζουν αυτομάτως θετικό πρόσημο στην πορεία τους στη διοργάνωση και δίχως κανένα άγχος πλέον παίζουν για το μέγιστο.

Αυτό που διέκρινε κανείς πίσω από τα βλέμματα των διεθνών στο δρόμο προς το Ζάγκρεμπ δεν ήταν φόβος, ούτε καν αμφιβολία. Ήταν αποφασιστικότητα και πλήρης συνείδηση ότι αυτή είναι μια χρυσή ευκαιρία και ΔΕΝ πρέπει να πάει χαμένη. Ίσως να κάνουμε πολλά χρόνια μέχρι να ξαναδούμε ένα τόσο εκρηκτικό μείγμα. Το υλικό είναι καλύτερο από ποτέ, ξεχειλίζει από ταλέντο, αθλητικότητα, μυαλό και εμπειρία, ενώ το πάθος περισσεύει. Και το ξέρουν και οι παίκτες, γι’ αυτό το μάτι τους γυαλίζει.

ΥΓ: Όποιος μιλήσει για… εκδρομή, βλέποντας τις οικογένειες (γυναίκες, παιδιά, γονείς) των παικτών να τους ακολουθούν στο Ζάγκρεμπ, είναι απλώς ανόητος. Τα αγαπημένα τους πρόσωπα είναι απλώς εκεί για να τους αποφορτίζουν και να τους χαλαρώνουν, μέχρι να… τσιτώσουν για τις μεγάλες μάχες στο παρκέ. Καλύτερα οι δικοί τους να’ ναι στο πλευρό τους πριν τους αγώνες, παρά εκείνοι να ήταν μαζί τους και μακριά από την Εθνική.

Follow @ChristosRobolis