Σλοβενία, γιατί κάπως έτσι γράφονται τα παραμύθια

Η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ από τη Σλοβενία είναι από μόνη της ιστορικό γεγονός. Όμως ο τρόπος που αυτή ήρθε αγγίζει τα όρια του μύθου και προσφέρει μία από τις ομορφότερες αθλητικές ιστορίες όλων των εποχών.

Δεν είναι μόνο πως η «Σταχτοπούτα» ήρθε περίπου από το πουθενά, ξεπάστρεψε στη διαδρομή παραδοσιακές δυνάμεις όπως η Ελλάδα, η Γαλλία, η Ισπανία και την κορυφαία μπασκετική σχολή της Ευρώπης, αυτή της Σερβίας και κέρδισε πανάξια αυτό που είχε γίνει μαράζι για γενιές και γενιές που έφταναν κοντά στην πηγή αλλά έμεναν με το παράπονο.

Οι αντιξοότητες μέσα από τις οποίες ήρθε αυτό το επίτευγμα το μετατρέπουν από ιστορικό σε περίπου μυθικό. Και ίσως για την ίδια τη Σλοβενία ανεπανάληπτο…

Θαρρείς κι ο Θεός του μπάσκετ είχε προαποφασίσει να στέψει αυτή την ομάδα πρωταθλήτρια. Όλα όσα συνέβησαν όχι μόνο στη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ αλλά και στην προπαρασκευή αυτού έμοιαζαν πραγματικά ευλογημένα. Η πρόταση του (γενικού γραμματέα της ομοσπονδίας) Ράσο Νεστέροβιτς να προσληφθεί ο Ιγκόρ Κοκόσκοφ, η επιλογή να «σλοβενοποιηθεί» ο Άντονι Ράντολφ και το ψηστήρι του συμπαίκτη του στη Ρεάλ, Λούκα Ντόντσιτς, η απόφαση του τελευταίου να αναβάλει τη συμμετοχή στο ντραφτ που ίσως θα τον κρατούσε εκτός Ευρωμπάσκετ, αλλά και η επιμονή του Γκόραν Ντράγκιτς για μία… last ride με την εθνική ομάδα σε μια προσπάθεια που έμοιαζε απέλπιδα για ένα χρυσό... όλα έγιναν θαρρείς για έναν ανώτερο σκοπό.

Η Σλοβενία έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ στο τουρνουά, δεν έχασε από ΚΑΝΕΝΑΝ (για πρώτη φορά αήττητη πρωταθλήτρια Ευρώπης μετά το 2003) και κέρδισε την υποστήριξη όλων των ουδέτερων. Η μεγάλη της υπέρβαση όμως έγινε στον τελικό. Όταν ο Ντόντσιτς έπεφτε λαβωμένος και λίγο μετά τον ακολουθούσε ο εξουθενωμένος Ντράγκιτς, το τρόπαιο έμοιαζε να γλιστρά από τα σλοβενικά χέρια και τα αντίστοιχα σερβικά είχαν ήδη ανοίξει να τα αγκαλιάσουν. Όμως η τελευταία παράσταση αυτής της ομάδας έμοιαζε βαλτή να μας αποδείξει πως μία ομάδα πλέον δεν μπορεί να βασίζεται σε έναν, ούτε καν σε δύο παικταράδες. Οι «ρεζέρβες», αυτοί που ως τώρα ήταν οι κομπάρσοι των δύο σταρ της ομάδας και πολλοί υποτίμησαν θεωρώντας πως απλώς φωτίζονται από τη λάμψη αυτών των δύο έκαναν όχι ένα, αλλά πολλά βήματα μπροστά. Ο Νίκολιτς και ο Μπλάζιτς έγιναν για λίγο Ντράγκιτς και Ντόντσιτς μαζί πετυχαίνοντας πολύτιμους πόντους και βγάζοντας απίθανες άμυνες. Ο Βίντμαρ για πολλοστή φορά τα έβγαλε πέρα με πιο διαφημισμένους και (αλήθεια είναι) πιο ταλαντούχους ψηλούς και ο Ράντολφ έβγαλε ψυχή θαρρείς και δεν ήταν μισθοφόρος, αλλά γεννημένος στη… Λιουμπλιάνα. Ο Ιγκόρ Κοκόσκοφ κράτησε τις χρυσές εφεδρείες μέσα ως το τέλος, όχι επειδή «ξύπνησε» μέσα του το αίσθημα της πατρίδας του, αλλά γιατί πραγματικά πίστευε στο πνεύμα της ομάδας και τον τελευταίο αναπληρωματικό του. Και δικαιώθηκε.

Κάπως έτσι το θαύμα έγινε και πιθανότατα θα είναι ανεπανάληπτο. Αυτή η χώρα των δύο και κάτι εκατομμυρίων ανθρώπων μοιάζει αδύνατο να επαναλάβει κάτι τέτοιο στο μέλλον. Για σταθείτε όμως… Έτσι δεν πιστεύαμε και μέχρι πριν το Ευρωμπάσκετ;

Follow @ChristosRobolis