Η αμήχανη στιγμή που ο Ολυμπιακός έχει ό,τι χρειάζεται ο Παναθηναϊκός και το αντίστροφο

Ο κανόνας παλαιότερων ετών στο ελληνικό μπάσκετ και όχι μόνο, είναι το… mirroring. Μια μεγάλη ομάδα συχνά ακολουθεί τη συνταγή στελέχωσης του μεγάλου ανταγωνιστή της, με στόχο να ματσάρουν καλύτερα, αφού εν πολλοίς (αλλά όχι απόλυτα γιατί υπάρχει και η Ευρωλίγκα) η σεζόν τους θα κριθεί από τα μεταξύ τους παιχνίδια. Το είχαμε δει κατά κόρον στο πρόσφατο παρελθόν, όταν λόγου χάρη έγιναν… τάση οι mobile ψηλοί ή εσχάτως πλέον όταν επέστρεψαν στη μόδα οι «δεινόσαυροι» στη θέση του σέντερ. Μια άλλη σχολή σκέψης, πάντως, επιτάσσει να μην αποτελείς τον καθρέφτη του μεγάλου σου αντιπάλου, γιατί το πρωτότυπο πάντα θα είναι καλύτερο και θα έχει το πλεονέκτημα της χημείας.

Σε κάθε περίπτωση, φέτος συμβαίνει το… παρανοϊκό ο Παναθηναϊκός να πονά και να έχει ανάγκη σε χαρακτηριστικά παικτών που διαθέτει ο Ολυμπιακός και αντιστρόφως. Δύσκολα θα το παραδεχτούν αμφότεροι, ειδικά κάποιοι οπαδοί τους, αλλά το αρκετά αντιπροσωπευτικό (αν και όχι ακόμη ασφαλές) δείγμα που έχουμε κλίνει προς αυτό που αναφέρουμε.



Τι λείπει από τον Παναθηναϊκό, τουλάχιστον με όσα έχουμε δει στις πρώτες περίπου 50 μέρες της σεζόν; Αρχικά ένας γκαρντ με μέγεθος και αμυντικές αρετές, που θα αναλαμβάνει την εξολόθρευση του καλύτερου περιφερειακού της αντίπαλης ομάδας, θα κατεβάζει με ασφάλεια την μπάλα, θα μπορεί να προσφέρει σε σκορ και δημιουργία αλλά θα αφήνει τον κύριο ρόλο σε αυτό το κομμάτι σε παίκτες τύπου Σλούκα και Βιλντόσα. Ένας… Γουόκαπ δηλαδή! Κατά δεύτερο ρόλο, οι «πράσινοι» θα ήθελαν έναν φόργουορντ που θα αποτελεί τον λεγόμενο glue guy, θα «ενώνει» τις γραμμές, θα κάνει τις μικρές πλην όμως πολύτιμες δουλειές και χωρίς να ζητά αρκετή ώρα την μπάλα στα χέρια, θα μπορεί να προσφέρει δράσεις και κοψίματα στην αντίπαλη ρακέτα εκμεταλλευόμενος την προσοχή που τραβούν κάποιοι συμπαίκτες του. Έναν Παπανικολάου, δηλαδή! Και, τέλος, ο Παναθηναϊκός θα ήθελε έναν 7-footer σέντερ, που θα συμπληρώνει τα χαρακτηριστικά που λείπουν από τον Λεσόρ, θα προσφέρει rim protection στην άμυνα και παιχνίδι με πλάτη-είτε σκοράροντας είτε δημιουργώντας-στην επίθεση. Έναν Μιλουτίνοφ ή έναν Φαλ δηλαδή!



Αντίστοιχα, τι λείπει από τον Ολυμπιακό; Ένας γκαρντ που θα είναι top level στη δημιουργία, αλλά και ικανός να παίρνει τις κατάλληλες αποφάσεις στις δύσκολες στιγμές καθορίζοντας παιχνίδια που κρίνονται στην κόψη του ξυραφιού. Έναν… Σλούκα δηλαδή, όσο κι αν θα δυσαρεστηθούν αρκετοί φίλοι του Ολυμπιακού. Τι άλλο θα ήθελαν οι «ερυθρόλευκοι»; Έναν γκαρντ με ικανότητα στο ένας εναντίον ενός, που θα μπορέσει να προσφέρει προσωπικό σκορ ή να δημιουργήσει ρήγματα και ανισορροπίες στην αντίπαλη άμυνα. Κάτι σαν τον Ναν, δηλαδή, που ούτως ή άλλως ήταν στο στόχαστρο του Ολυμπιακού για αρκετές εβδομάδες. Και τι ακόμη στερείται ο Ολυμπιακός τώρα; Έναν παίκτη που θα μπορεί να προσφέρει στο «4» και στο «5» με την ίδια επιτυχία, θα έχει αθλητικότητα, ικανότητα στο μακρινό σουτ αλλά και καλό παιχνίδι κοντά στο καλάθι. Έναν Μήτογλου, δηλαδή.



Πείτε την αλήθεια: μια… μεικτή Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, με παίκτες τα χαρακτηριστικά των οποίων αλληλοσυμπληρώνονται, αλλά και ικανό αριθμό Ελλήνων (για να μην υπάρχει πρόβλημα με τα διαβατήρια στις εγχώριες διοργανώσεις) θα μπορούσε να κάνει θαύματα στην Ευρωλίγκα. Στο ουτοπικό αυτό σενάριο το depth chart της ομάδας των «αιωνίων» θα μπορούσε να ήταν κάπως έτσι:

Point Guard: Γουόκαπ, Σλούκας (Γκος/Γκραντ)
Shooting Guard: Ναν, Κάνααν, Λαρεντζάκης
Small Forward: Παπανικολάου, Γκριγκόνις (Παπαπέτρου)
Power Forward: Πίτερς, Μήτογλου (Χουάντσο)
Center: Λεσόρ, Μιλουτίνοφ, Φαλ

Κάθε διαφωνία, ευπρόσδεκτη, αλλά… κάντε το εικόνα!