Η σημαία μας ψηλά, οι διαιτητές... όχι, αλλά αυτή η Εθνική μπορεί και εμπνέει!

Ήττες σαν… νίκες δεν υπάρχουν. Όμως η Εθνική ομάδα και οι Έλληνες φίλαθλοι μπορούν να αισθάνονται περήφανοι για την προσπάθεια απέναντι στον πανίσχυρο Καναδά των δέκα ΝΒΑερ, αδικημένοι από τους ανεκδιήγητους διαιτητές, αλλά και αισιόδοξοι για τη συνέχεια της «επίσημης αγαπημένης» στην επιστροφή στους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από 16 χρόνια.

Το αρχικό… σοκ και τα νεκρά διαστήματα

Αμιγώς αγωνιστικά και μακριά από την κουβέντα για τη διαιτησία (που ασφαλώς πρέπει να γίνει), η ελληνική ομάδα πλήρωσε τα κακά διαστήματα. Στην εκκίνηση του αγώνα η Εθνική έδειχνε… σοκαρισμένη από την ασφυκτική πίεση των Καναδών στην μπάλα. Ακόμη κι ο σπουδαίος χειριστής, top στην Ευρώπη, Νικ Καλάθης ζοριζόταν να κατεβάσει την μπάλα και να βρει πάσες, αφού οι Καναδοί εκμεταλλευόμενοι την αθλητικότητα των παικτών τους και το… bullying που έκαναν συχνά υπό τη διαιτητική ανοχή, χαλούσαν τις ελληνικές επιθέσεις που πολλές φορές δεν εκδηλώθηκαν καν.



Η ελληνική ομάδα συνήλθε, με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να… πείθει και τους υπόλοιπους πως ο αντίπαλος δεν είναι δα και ανίκητος. Αντέδρασε, πλησίασε, απείλησε αλλά όσες φορές έφτασε σε απόσταση ενός ή δύο σουτ, πάθαινε μπλακ άουτ. Χαμένες βολές, άστοχα σουτ υπό καλές προϋποθέσεις, κοινώς… λεπτομέρειες έλειψαν και κάπως έτσι έγιναν αμέτρητες οι αποτυχημένες προσπάθειες να ολοκληρωθεί μια από τις ανατροπές που θα ήταν από τις κορυφαίες των ουκ ολίγων που μας έχει χαρίσει αυτή η ομάδα στον 21ο αιώνα, αλλά η αλήθεια είναι πως έχουμε αρκετά χρόνια να ζήσουμε. Η προσπάθεια όμως έγινε, η πίστη υπήρχε και γι' αυτό η Εθνική ομάδα αξίζει το χειροκρότημα όλων.

Σπουδαίος Γιάννης, αρχηγός «Παπ», άνιωθος Τολιόπουλος αλλά… χρειάζονται και άλλοι

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο απέδειξε γιατί είναι κορυφαίος παίκτης στον κόσμο. Έκανε ένα από τα ωριμότερα παιχνίδια του με την Εθνική ομάδα, αντιμετωπίστηκε στα όρια του φάουλ και πέρα από αυτά από τους Καναδούς, αλλά ούτε τα οδοφράγματα που έστηνε ο Τζόρντι Φερνάντεθ, ούτε τα… μπραβιλίκια των Ντορτ και Μπρουκς μπορούσαν να τον αναχαιτίσουν. Περνούσε τους αντιπάλους του χωρίς να τον δουν καν, ενώ μοίραζε άριστα την μπάλα μολονότι οι συμπαίκτες του σπατάλησαν αρκετές ασίστ που τελικά δεν γράφτηκαν ποτέ στη στατιστική. Δυστυχώς, ωστόσο, η κόπωση ήταν εμφανής στις κινήσεις του προς το τέλος του αγώνα, αφού παρότι έβαλε 34 πόντους δεν είναι ακόμη ούτε στο 80% από πλευράς αντοχών έχοντας απουσιάσει από τη δράση για δυόμισι μήνες.



Το αρνητικό ήταν πως ο Greek Freak δεν είχε πολλούς συμπαραστάτες. Ο συγκινητικός Κώστας Παπανικολάου, σε ένα από τα καλύτερα επιθετικά του παιχνίδια με το εθνόσημο, αλλά και ο γεμάτος αυτοπεποίθηση Βασίλης Τολιόπουλος που έπαιξε δίχως άγχος στην πρώτη του μεγάλη διοργάνωση με την Ελλάδα, ήταν τα μόνα αποκούμπια του. Παπαγιάννης και Μήτογλου πάλεψαν στην άμυνα αλλά δεν πρόσφεραν το σκορ που μπορούν, ο Καλάθης όταν απελευθερώθηκε από τις «τανάλιες» πρόσφερε δημιουργικά αλλά υστέρησε εκτελεστικά και ήταν άστοχος σε καθοριστικές βολές, ο Γουόκαπ έσκασε κυνηγώντας τους αντιπάλους του στην άμυνα και δεν πήρε σουτ του ρεπερτορίου, ενώ ο Λαρεντζάκης δεν αξιοποίησε τα καλά looks που είχε στο ματς. Πάντως το πάθος όλων και η αυτοπεποίθηση του Σπανούλη που έχει διαποτιστεί σε όλη την ομάδα, σε συνδυασμό με το άριστο πλάνο ενός προπονητή που δεν είναι απλώς... εμψυχωτής και τοτέμ αλλά κι ένας ικανότατος κόουτς που «αντιδρά» μέσα στο ματς, έφεραν την Εθνική μια ανάσα από το θαύμα.

Ας είναι… Η ελληνική ομάδα έδειξε πως δεν πήγε στη Γαλλία απλώς για να συμμετέχει στο πανηγυράκι της τελετής έναρξης ούτε αρκείται σε απλή συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έδειξε αποφασισμένη και κυρίως ικανή να παλέψει σε όλα τα παιχνίδια, απέναντι και σε αντιπάλους με περισσότερο αθροιστικό ταλέντο και μεγαλύτερο βάθος από εκείνη. Αυτή (πρέπει να) είναι η μοναδική απαίτηση από αυτή την ομάδα και για τη δύσκολη συνέχεια απέναντι σε Ισπανία και Αυστραλία. Το -7 από τους Καναδούς είναι μια… τιμητική ήττα με μια «καλή» διαφορά, αλλά για να φτάσουμε σε σημείο να υπολογίζουμε goal average θα πρέπει πρώτα να κερδίσουμε τουλάχιστον ένα παιχνίδι. Το ματς της Τρίτης με την Ισπανία είναι «τελικός» που πρέπει να κερδηθεί και ίσως εκεί η νίκη να είναι περισσότερο εφικτή σε σχέση με το παιχνίδι απέναντι στην Αυστραλία.

Φτάνει, δεν είναι πια αστείο

Αντί επιλόγου, δύο κουβέντες για τη διαιτησία… Το επίπεδο στις διοργανώσεις της FIBA παραμένει εξαιρετικά προβληματικό, με τους κορυφαίους διαιτητές από Ευρωλίγκα και ΝΒΑ (όπου επίσης, βέβαια, γίνονται λάθη αλλά όχι σε τέτοιον βαθμό) να παραμένουν εκτός. Οι δύο Πορτορικάνοι και ο… σεσημασμένος Πολωνός (είχε σφυρίξει το πέμπτο φάουλ στον Γιάννη Αντετοκούνμπο στο καθοριστικό ματς με την Τσεχία για το Παγκόσμιο Κύπελλο ανακαλύπτοντας επιθετικό φάουλ) που ορίστηκαν στην πρεμιέρα της Εθνικής έπαιξαν ξεκάθαρα «Καναδά». Είναι αδιανόητο σε μια διοργάνωση που συγκεντρώνει την ανφάν γκατέ του παγκοσμίου μπάσκετ οι διαιτητές να μην είναι ούτε κατά διάνοια αντάξιοι του επιπέδου των παικτών. Δεν μπορεί να σφυρίζουν τον Αντετοκούνμπο, τον Γκίλτζους-Αλεξάντερ, τον Γιόκιτς και τον Λεμπρόν κάτι απίθανοι τύποι από «άγραφα» πρωταθλήματα.

*Παρακολουθώντας αρκετά τις μικρές εθνικές ομάδες, τελικά η μεγαλύτερη ανησυχία για το μέλλον δεν είναι στα γκαρντ. Εκεί υπάρχουν παίκτες με προοπτική, όπως ο Καρακώστας, ο Λιοτόπουλος, ο Αβδάλας και άλλοι. Περισσότερο στους ψηλούς υπάρχει πρόβλημα και ίσως ο επόμενος νατουραλιζέ που θα κάνει η Εθνική, όποτε αποφασιστεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να είναι σέντερ.