Αυτή η γ@@@@@νη γαλανόλευκη φανέλα!

Flash back στην πρώτη μέρα προετοιμασίας… Η Εθνική ομάδα συγκεντρώνεται με την ατμόσφαιρα να μυρίζει ακόμη μπαρούτι μετά τους τοξικούς τελικούς. Το ταλέντο είναι εκεί, συγκεντρωμένο, αλλά μαζί και η ανησυχία μήπως το δηλητήριο ποτίσει την προσπάθεια, όπως έχει συμβεί-άλλωστε και στο παρελθόν. Όχι όμως αυτή τη φορά. Ο Βασίλης Σπανούλης φροντίζει από την πρώτη μέρα να στείλει το μήνυμα προς όλους πως δεν υπάρχει χώρος για τίποτε άλλο όταν μιλάμε για το κάλεσμα της πατρίδας.



«Αυτή τη γαμημένη φανέλα (σ.σ. μπαρδόν για τα «γαλλικά», αλλά… Παρίσι θα πάμε) πρέπει να την έχετε πάνω από όλα. Όταν θα τη φοράτε, θα παλεύετε όλοι μαζί, ο ένας για τον άλλο και για όλους τους Έλληνες που εκπροσωπείτε. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Πρέπει επιτέλους να πετύχουμε κάτι σημαντικό. Έχετε όλες τις δυνατότητες να τα καταφέρετε. Όποιος δεν το πιστεύει, καλύτερα να μην είναι εδώ», λέει-σε ελεύθερη απόδοση-στους παίκτες του στις πρώτες του κουβέντες. Πιο σαφής δεν γίνεται. Όλοι ακούνε προσοχή, από τον Αντετοκούνμπο μέχρι τον Αβδάλα. Μήνυμα όχι απλώς εστάλη, αλλά ελήφθη και σφηνώνεται στο μυαλό όλων πως αυτή η ομάδα μόνο ενωμένη θα πετύχει. Όχι ότι τα παιδιά έφτασαν στην προπόνηση για να συνεχίσουν τις κοκορομαχίες των τελικών, αλλά όταν υπάρχει τέτοια ξεκάθαρη εντολή από το τοτέμ, ακόμη και η όποια κακή σκέψη πάει περίπατο.

Αυτή ήταν η πρώτη και μάλλον η μεγαλύτερη για τον Kill Bill, γιατί χωρίς αυτή δεν θα υπήρχαν όσες ακολούθησαν κι έστρωσαν το δρόμο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και ίσως μόνο αυτός θα μπορούσε να αποτελέσει την δικλείδα ασφαλείας πως άπαντες θα ήταν διαθέσιμοι και πλήρως ταγμένοι στην αποστολή της Εθνικής ομάδας.

Ομάδα με τα ΟΛΑ της

Καλό το οικογενειακό κλίμα, απαραίτητο το πλεόνασμα ταλέντου σε σχέση με τον ανταγωνισμό, σπουδαία υπόθεση η έμπνευση που προσφέρει η εμβληματική μορφή στην άκρη του πάγκου, σημαντικός παράγων η έδρα, αναγκαία η διαθεσιμότητα των περισσότερων παικτών, αλλά όλα αυτά από μόνα τους δεν αρκούν ή έστω κάποια και όχι όλα μαζί δεν φτάνουν. Η Εθνική έφτασε στην Ιθάκη που έψαχνε για 15 χρόνια γιατί πολύ απλώς ήταν ομάδα με ΟΛΑ τα γράμματα κεφαλαία. Όχι μόνο με ομοψυχία και διάθεση αλλά που κατέθεσε σε αυτά τα τέσσερα παιχνίδια ωραίο μπάσκετ. Με αρχές, ρόλους και αποτελεσματικότητα.

Ένα σύνολο που απέδωσε ανάλογα ή και πάνω από το άθροισμα του ταλέντου των παικτών του, που δεν έμοιαζε σε κανένα σημείο του τουρνουά «δέσμιο» ενός ή δύο παικτών, αλλά μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Μια ομάδα που όχι απλώς έπαιξε καταπληκτική ατομική και ομαδική άμυνα, όπως ζητούσε ως προαπαιτούμενο ο προπονητής της, αλλά και που παρουσίασε νεωτερισμούς που θαύμασαν όλοι και αρετές που δεν ξέραμε πως μπορούμε να παρουσιάσουμε ως μπασκετικό έθνος. Γρήγορη κυκλοφορία, αποστάσεις, καλής ποιότητας σουτ, συνεργασίες, εμπιστοσύνη στους εκτελεστές, όλα μέσα στο πλαίσιο μιας ελευθερίας με αρχές και ουχί ασυδοσίας που έδωσε ο Kill Bill στους παίκτες του.

Να το πούμε και με αριθμούς; Σε τέσσερα παιχνίδια η Εθνική είχε 94,5 πόντους ανά αγώνα, με 26,8 ασίστ για μόλις 9 λάθη ανά αγώνα, με 65,5% στα δίποντα και 43,5% στα τρίποντα (!) έχοντας απίθανη ισορροπία στο παιχνίδι μέσα κι έξω από τα καλάθι, ήτοι 35,5 δίποντα και 31 τρίποντα εκτελεσμένα ανά αγώνα. Μια νέα Εθνική, που όχι μόνο δέρνει, αλλά... σπέρνει!

Όταν οι νικητές κερδίζουν μαζί

Η Εθνική ομάδα κι όλα αυτά τα χρόνια είχε παίκτες νικητές. Το μαρτυρούν τα παράσημά τους στο υψηλότερο διασυλλογικό επίπεδο. Όμως σε αυτές τις 2-3 εβδομάδες έμαθαν να κερδίζουν μαζί. Πολύ απλά γιατί όλοι αντιλήφθηκαν πως θα πρέπει να κάνουν ό,τι τους ζητηθεί από την Εθνική ομάδα αφήνοντας στην άκρη εγωισμούς ή συνήθειες από τους συλλόγους τους. Ακόμη κι ολόκληρος Αντετοκούνμπο παραχώρησε το μονοπώλιο των επιθέσεων που είχε τα προηγούμενα χρόνια για να κάνει συχνά μόνο σκριν… Όταν αυτό το κάνεις και τελικά κερδίζεις, είσαι πρόθυμος να το συνεχίσεις, αφού λειτουργεί. Κι αυτός ο πόντος ανήκει επίσης στον Βασίλη Σπανούλη. Ίσως του μεγαλύτερου νικητή που έχει αναδείξει το ελληνικό μπάσκετ.



ΥΓ1: Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στο Παρίσι. Το όνειρο ενός παιδιού που ξεκίνησε από το μηδέν και έφτασε στην κορυφή. Ταυτόχρονα όμως και ο εφιάλτης του κάθε φασίστα. Πού να ήξεραν πόση προσπάθεια κατέβαλε για να φορέσει αυτό το καλοκαίρι τα γαλανόλευκα.

ΥΓ2: Η επιτυχία αυτή είναι η δικαίωση μιας ολόκληρης γενιάς που είχε το ταλέντο αλλά για διάφορους λόγους κινδύνευε να κλείσει τον κύκλο της στην Εθνική ομάδα χωρίς επιτυχία. Το δείχνουν τα δάκρυα του Παπανικολάου, του Γιάννη, του Νικ... Και κάτι μας λέει πως αυτά τα παιδιά δεν είπαν ακόμη την τελευταία τους λέξη. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το Ευρωμπάσκετ του 2025 είναι μπροστά…

ΥΓ3: Άψογη η διοργάνωση του Προολυμπιακού, σε ένα γήπεδο που έγινε ανθρώπινο μέσα σε λίγες εβδομάδες. Οι συγκρίσεις για όσους ήταν παρόντες και στο Final 4 του Βερολίνου είναι αναπόφευκτες. Ώρα να έρθει στη χώρα και μια ακόμη μεγάλη διοργάνωση σε επίπεδο Ανδρών.