Χάκα εσείς, γιούρια εμείς!

Συμβαίνει και στη ζωή… Αυτός που δεν μπορεί να επιβληθεί με την αξία του, προσπαθεί να το κάνει φωνάζοντας ή τραμπουκίζοντας κόσμο. Κάπως έτσι θα προσπαθήσει και η Νέα Ζηλανδία να παγιδεύσει την Εθνική στον «τελικό» της Τετάρτης για το Παγκόσμιο Κύπελλο: επιστρατεύοντας τον πολεμικό χορό «Χάκα» πριν το τζάμπολ όχι μόνο για να τιμήσει την παράδοσή της, αλλά και για να προϊδεάσει την ελληνική ομάδα για ό,τι θα ακολουθήσει. Στο «ξύλο» των Tall Blacks η ελληνική ομάδα θα πρέπει να απαντήσει ομοίως χωρίς να ξεχνά τις αρχές και την ποιότητα, όπου υπερτερεί σαφώς. Γιούρια, δηλαδή!

Γράφει από τη Μανίλα ο Χρήστος Ρομπόλης

Ζούμε ένα deja vu. Όπως το 2019 μετά την καταστροφική (όπως μετέπειτα αποδείχτηκε) ήττα από τη Βραζιλία ο τρίτος αγώνας της πρώτης φάσης ομίλων απέναντι στη Νέα Ζηλανδία είχε αποκτήσει χαρακτήρα τελικού πρόκρισης, έτσι και τώρα, μετά την λογική ήττα από τις ΗΠΑ και η Εθνική ομάδα απαιτείται να κερδίσει τον ίδιο αντίπαλο για να μην βρεθεί εκτός των «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου και υποστεί το βασανιστήριο των αγώνων κατάταξης 17-32 για το τριήμερο που θα ακολουθήσει.



Το παιχνίδι δεν είναι εύκολο και όχι μόνο λόγω του «πρέπει» που υπάρχει, ίσως για τελευταία φορά σε τέτοιο βαθμό, στη διοργάνωση για την Εθνική ομάδα. Ο αντίπαλος μπορεί να μη γεμίζει το μάτι, αλλά πρόκειται για ένα σύνολο πολεμιστών, με οκτώ στους δώδεκα παίκτες να αγωνίζονται στο ιδιαίτερα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα της Αυστραλίας και έναν (Γιάνι Βέτσελ) στην Άλμπα. Παρότι δεν διαθέτουν μέγεθος, οι παίκτες του Πέρο Κάμερον έχουν την ταυτότητα που είχε και ο ίδιος ως παίκτης: βαράνε στο ψαχνό, βουτάνε για κάθε μπάλα, ορμούν με μανία στα επιθετικά ριμπάουντ και αυτό τους καθιστά επικίνδυνους για κάθε αντίπαλο που μπορεί να αυταπατάται πως θα τους κερδίσει εύκολα. Ακόμη και η… πολλή Team USA τούς ένιωσε στο κορμάκι της μέχρι να τους ρίξει 27 στην πρεμιέρα.

Στις αρετές αυτές προσθέστε πως οι Tall Blacks είναι η πέμπτη ομάδα σε ευστοχία στα τρίποντα στο Παγκόσμιο με 41,5% εκτελώντας 26,5 ανά αγώνα (η Ελλάδα είναι μόλις 16η με 34,5% και σουτάρει 27,5 τρίποντα κατά μέσο όρο στη διοργάνωση). Οι Λιάφα, Τε Ράνγκι και Ίλι είναι βραχύσωμοι ελεύθεροι σκοπευτές (που πάντως το ελληνικό ρόστερ έχει τα «εργαλεία» να περιορίσει), ενώ και ο Ντιλέινι αποτελεί έναν σύγχρονο φόργουορντ με καλό ρεπερτόριο όπως έδειξε και με την έκπληξη και νικήτρια του BCL, Βόννη. Αντίθετα, μην έχοντας σημεία αναφοράς κοντά στο καλάθι πέρα από τους τίμιους πλην όμως ούτε καν επιπέδου Ευρωλίγκας Φότου και Βέτσελ, έχουν το προτελευταίο ποσοστό σε δίποντα (41,8%). Δεν έχουν παίκτες με ιδιαίτερο ταλέντο στην προσωπική φάση, αλλά με κάποιες κινήσεις μακριά από την μπάλα προσπαθούν και συχνά καταφέρνουν να ανακατέψουν την άμυνα και να βγάλουν «κοψίματα» μέσα στη ρακέτα ή ελεύθερα σουτ.



Παρ’ όλες αυτές τις αρετές, η Νέα Ζηλανδία δεν μπορεί να τρομάξει την Εθνική ομάδα. Υπερέχει σε ποιότητα, εμπειρία, παραστάσεις, βάθος... στα πάντα και αν δεν μειονεκτήσει στη σκληράδα, θα ορίσει τη μοίρα του αγώνα με τη δική της απόδοση. Η οποία πέρα από τις πολλές απουσίες αυτού του καλοκαιριού, θα κληθεί να αποδείξει πως μπορεί να διαχειριστεί και την πίεση του αποτελέσματος. Ουδείς στο Γουέλινγκτον ή το Όκλαντ θα ασχοληθεί αν η εθνική τους ομάδα αποκλειστεί, σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου πάντα οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις είναι μεγάλες, ακόμη και με ελλιπή σύνθεση.

Το παιχνίδι είναι, λοιπόν, στο χέρι της Εθνικής ομάδας για να το κερδίσει ή να το χάσει. Για να συμβεί το πρώτο θα χρειαστεί ένα οφθαλμόν αντί οφθαλμού στο ξύλο των Νεοζηλανδών, απόλυτη συγκέντρωση και επιτέλους λίγη νορμάλ ευστοχία στο μακρινό σουτ (που λογικά θα… θυσιάσουν οι αντίπαλοι) αλλά και στις βολές όπου η Ελλάδα είναι με διαφορά ουραγός στη διοργάνωση με 52,9%. Μόνο αν αυτά δεν συμβούν και το φάσμα της ήττας γίνει βάρος ασήκωτο στα πόδια των παικτών μπορεί να στραβώσει αυτό το ματς.

Ώρα να τελειώνει λοιπόν η πλάκα και η Χάκα και να κλείσουμε θέση στους «16». Το αξίζουμε, αλλά πρέπει να το δείξουμε!