Δίκιο είχες Λεμπρόν, αλλά…

Όταν μετά την ήττα των Καβαλίερς στον πέμπτο τελικό ο Λεμπρόν Τζέιμς είχε ερωτηθεί αν η πίστη του έχει κλονιστεί, η απάντηση που έδωσε ήταν: «Μπα… Έχω αυτοπεποίθηση γιατί είμαι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Είναι απλό».

Αλαζονικό μεν, αλλά… πραγματικότητα. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, ούτε και φέτος αρκετό για να του χαρίσει το πρωτάθλημα. Αν το μπάσκετ ήταν ατομικό σπορ, ο Λεμπρόν Τζέιμς δεν θα είχε αντίπαλο. Όχι φέτος, αλλά εδώ και αρκετά χρόνια. Δεν θα έβλεπε ούτε τους Γουόριορς τώρα, ούτε τους Σπερς πέρσι, ούτε και τους Μάβερικς προ τεσσάρων ετών να φεύγουν με το δαχτυλίδι και τον ίδιο με «γυμνά» δάχτυλα.

Αρέσει-δεν αρέσει, πρόκειται για τον κορυφαίο σύγχρονο παίκτη και πιθανότατα για αυτόν που διαχρονικά έχει καταφέρει να επηρεάζει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο το παιχνίδι των ομάδων του και την ανταγωνιστικότητά τους, παρότι υπολείπεται σε αυθεντικό ταλέντο αρκετών συναδέλφων του. Επειδή όμως πρόκειται για ομαδικό άθλημα, η κατάκτηση του τίτλου από τους Γουόριορς συνιστά απονομή δικαιοσύνης και η επιτυχία τους έρχεται για μία ακόμη φορά να υπενθυμίσει σε όλους πως ένα εξαιρετικό σύνολο θα νικά πάντα τη μονάδα, ακόμη κι αν αυτή κάνει πράγματα που φαντάζουν, ενδεχομένως και να είναι, υπεράνθρωπα.

Στα ηρωικά κατορθώματα του απελπιστικά μόνου «βασιλιά» και των φιλότιμων συνοδοιπόρων που απέμειναν στο πλευρό του από τη στιγμή που έπεσαν λαβωμένα τα πρωτοπαλίκαρά του (Λοβ, Ίρβινγκ), οι Γουόριορς είχαν να αντιπαρατάξουν αμέτρητο βάθος. Τη στιγμή που η ανάγκη των Καβαλίερς να βρουν στηρίγματα ηρωοποιούσε παίκτες περιορισμένων δυνατοτήτων όπως ο Ντελαβεντόβα και ο Τόμπσον, ο Στιβ Κερ διέθετε την πολυτέλεια να αφήνει στην άκρη του πάγκου και συχνά αχρείαστους παίκτες όπως οι Μπόγκουτ, Λι και Σπέιτς. Την ώρα που ο… σολίστ Λεμπρόν Τζέιμς πετύχαινε ή δημιουργούσε 367 από τους 561 πόντους της αναπόφευκτα προβλέψιμης ομάδας του στους τελικούς (65%), οι αντίπαλοι είχαν μεν πρώτο βιολί τον Κάρι, αλλά στο πλευρό του μια «καλοκουρδισμένη» ορχήστρα που έπαιρνε τον τόνο από τον ηγέτη της και έπαιζε τη μουσική της. Κι εκεί που οι δυνάμεις άρχισαν φυσιολογικά να στερεύουν, βγήκε στον αφρό η ομάδα με τις περισσότερες επιλογές απέναντι σε μία που έδειχνε παιχνίδι με παιχνίδι να φθίνει μένοντας από καύσιμα και δίχως άλλους λαγούς στο καπέλο.

Η ανάδειξη του Αντρέ Ιγκουοντάλα ως MVP σίγουρα ξένισε πολλούς. Μάλλον, όμως, ακόμη και οι λάτρεις των στατιστικών και πιο εύκολα θαμπωμένοι από προσωπικά κατορθώματα Αμερικανοί «διάβασαν» σωστά. Δίχως τον «Ίγκι» δύσκολα θα τα κατάφερναν οι Γουόριορς. Ήταν ο μόνος που μπορούσε να συναγωνιστεί σε αθλητικά προσόντα τον Λεμπρόν, να τον κυνηγήσει, να περιορίσει τη δράση του ή έστω να τον αναγκάσει να καταβάλει πολύ περισσότερη ενέργεια για να γίνει αποτελεσματικός. Όλα αυτά, βέβαια, ο Ιγκουοντάλα τα κατάφερε με την πολύτιμη βοήθεια των συμπαικτών του, αλλά και τη σοφή κίνηση του τεχνικού τιμ να καθιερώσει χαμηλό κι ευέλικτο σχήμα, «θυσιάζοντας» λίγους παραπάνω πόντους από τον Μοζγκόφ ή κάποια χαμένα ριμπάουντ στη διαδρομή. Πέραν της ανεκτίμητης προσφοράς του στο αμυντικό κομμάτι, ο Ιγκουοντάλα εκμεταλλεύτηκε άριστα τον προσανατολισμό των Καβαλίερς στα προφανή επιθετικά όπλα της ομάδας του, βρήκε λαμπρό πεδίο δόξης μπροστά του και το… περπάτησε. Στο τέλος της ημέρας ο Ιγκουοντάλα επιβραβεύτηκε για τον διπλό του ρόλο, σε άμυνα κι επίθεση, όπως αντίστοιχα και πέρσι ο Καουάι Λέοναρντ με τα ανάλογα κατορθώματά του πάνω στον Λεμπρόν με τους Σπερς απέναντι στο Μαϊάμι.

Όσο για τον Λεμπρόν; Ο τρόπος που αγωνίστηκε στα play offs και ειδικά στους τελικούς δεν ήταν εγωιστική επιλογή ή προσπάθεια αυτοπροβολής, αλλά ανάγκη. Απέναντι σε μια ομάδα που είχε συνειδητά επιλέξει να εξουδετερώσει αυτόν παίρνοντας το μικρό ρίσκο να χάσει από τους ως επί το πλείστον ανεπαρκείς συμπαίκτες του, δεν είχε πολλά περιθώρια. Οι πολλοί haters του θα πουν πως οποιαδήποτε συζήτηση για σύγκριση με τον Μάικλ Τζόρνταν σταματά εδώ, από τη στιγμή που ο Air είχε έξι πρωταθλήματα σε ισάριθμες παρουσίες σε τελικούς, ενώ ο κατ’ εκείνους αυτοαποκαλούμενος «βασιλιάς» μετρά ήδη τέσσερα χαμένα πρωταθλήματα σε έξι απόπειρες για δαχτυλίδι.

Όμως είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε οποιοσδήποτε άλλος να κουβαλήσει στις πλάτες του μέχρι εδώ μια ομάδα που χτίστηκε μεν για πρωτάθλημα, αλλά είδε στην πορεία να γκρεμίζονται δύο «κολώνες» της και τα υποστυλώματα να μην είναι αρκετά να την κρατήσουν όρθια μέχρι το τέλος. Οι 35,8 πόντους, τα 13,3 ριμπάουντ και οι 8,8 ασίστ σε 45,8 λεπτά ανά αγώνα στα έξι ματς της σειράς των τελικών του Λεμπρόν μοιάζουν υπεράνθρωπες επιδόσεις. Όμως η ήττα της ομάδας του επαληθεύει τη θνητότητά του και πιστοποιεί το θρίαμβο του συνόλου απέναντι στον έναν. Ακόμη κι αν αυτός είναι ο κορυφαίος και συχνά μοιάζει εξωγήινος.

Follow @ChristosRobolis