Αν ο Μπόγρης ήταν στην Αμερική…

Αφορμή για το κείμενο αυτό στάθηκαν τα σχόλια στο Facebook κάτω από την ανάρτηση της είδησης για τα όσα ανέφερε ο Γιώργος Μπόγρης στο blog του για το Eurocup. Ο νεαρός σέντερ πέρα από τα συνήθη αμιγώς αγωνιστικά έβαλε την προσωπική του πινελιά σχολιάζοντας με διάθεση χιούμορ από τους συμπαίκτες του, μέχρι το ταλέντο του στο ποδόσφαιρο και τη μόδα με τα γένια στην Ελλάδα. Οι αντιδράσεις των επισκεπτών της σελίδας; Ως επί το πλείστον χλεύαζαν τον παίκτη, αποκαλώντας τον από ασόβαρο μέχρι ατάλαντο και γελοιοποιούσαν τη σχέση του με γνωστή τραγουδίστρια.

Δυστυχώς στην Ελλάδα υπάρχει το φαινόμενο να παίρνουμε τα σοβαρά στην πλάκα και τα αστεία σοβαρά. Ο αθλητισμός δεν εκλαμβάνεται ως αυτό που είναι, ένας ευχάριστος τρόπος για να περνάμε την ώρα μας, και ανάγεται από κάποιους σε ζήτημα ζωής ή θανάτου. Πολύς κόσμος δεν ενοχλείται όταν η τρόικα και οι κυβερνήσεις του κλέβουν τον ιδρώτα του και υποθηκεύουν μέλλον το δικό του και των παιδιών του, αλλά είναι έτοιμοι να χαλάσουν τον κόσμο-κάποιοι, δε, είναι έτοιμοι και να σκοτωθούν-για το πέναλτι που δεν δόθηκε στην ομάδα τους ή τα βήματα που δεν καταλογίστηκαν στον αντίπαλο.

Παρόμοια είναι και η αντιμετώπιση των αθλητών. Δεν τους βλέπουμε σαν διασκεδαστές, αλλά θεωρούμε πως πρεσβεύουν κάτι πολύ πιο σοβαρό και σημαντικό για τις ζωές μας. Οποιαδήποτε δήλωση πέρα από τα τετριμμένα ξενίζει και ενοχλεί. Φαίνεται πως προτιμάμε να ακούμε «έντεκα εμείς, έντεκα κι αυτοί», «πάμε παιχνίδι με παιχνίδι», «θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο δυνατό» κι άλλες χιλιοειπωμένες φράσεις που μοιάζουν βγαλμένες από κασετοφωνάκι και προκαλούν χασμουρητά στους αναγνώστες/ακροατές/τηλεθεατές και τους ίδιους τους δημοσιογράφους.

Όποιος ξεφύγει λίγο από τα στενά όρια που του έχουμε βάλει βαπτίζεται αμέσως ασόβαρος και γραφικός. Το χιούμορ απαγορεύεται και κάθε ατάκα υπεραναλύεται και μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον αυτού που την εκστομίζει. Ίσως όχι… άμεσα, αλλά στην πρώτη στραβή. Όπως λόγου χάρη συνέβη με τον Αντρέα Τρινκιέρι, που όλο το καλοκαίρι ήταν ένας ωραίος τύπος, με πάντα ενδιαφέρουσες δηλώσεις και ο καλύτερος φίλος των δημοσιογράφων, αλλά μόλις ήρθε η αποτυχία στο Ευρωμπάσκετ αντιμετωπίστηκε περίπου ως… κλόουν.

Είναι άγνωστο πού θα φτάσουν σε επίπεδο καριέρας ο Μπόγρης ή ο Τρινκιέρι και δεν είναι εδώ αυτό το θέμα μας. Αν, πάντως, τύποι σαν τον σέντερ του ΠΑΟΚ ή τον Ιταλό προπονητή βρίσκονταν στις ΗΠΑ, θα είχαν ήδη εξασφαλισμένο τηλεοπτικό συμβόλαιο με τη λήξη της καριέρας τους. Ο κόσμος πέρα από θέαμα στα γήπεδα και «επιστημονικές» αναλύσεις για τακτικές θέλει και… χαβαλέ. Στην αμερικανική τηλεόραση κάνουν θραύση άτομα σαν τον Σακίλ Ο’ Νιλ και τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ, που πέρα και πάνω από τις γνώσεις τους για το άθλημα προσφέρουν στο κοινό γέλιο. Χωρίς φόβο για το τι θα τους γράψουν οι εφημερίδες, κριτικάρουν ελεύθερα τους πάντες και τα πάντα και αυτοσαρκάζονται διαρκώς. Οι αθλητές πηγαίνουν σε talk show και μιλούν για καθετί χωρίς ταμπού και δίχως να διστάζουν να «τσαλακώσουν» την εικόνα τους.

Την ίδια ώρα στην ελληνική τηλεόραση προτιμούμε να διυλίζουμε τον κώνωπα μετρώντας τα εκατοστά για ένα οφσάιντ ή τα δευτερόλεπτα που μένει κάποιος στην αντίπαλη ρακέτα, αυτολογοκρινόμαστε για να μη θίξουμε τον τάδε αθλητή ή τη δείνα ομάδα και μας έρθει κανένα εξώδικο και ακούμε διαρκώς τις ίδιες δηλώσεις με μοναδική αλλαγή κάθε φορά στο πρόσωπο που τις κάνει, χωρίς καμία φαντασία, καμία πρωτοτυπία, κανένα ενδιαφέρον.

Με λίγα λόγια… βουλιάζουμε στη μιζέρια που εμείς οι ίδιοι έχουμε καταφέρει να «ποτίσουμε» και τον αθλητισμό μας και καλά να πάθουμε. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν τα ΜΜΕ λειτουργούσαν πιο ελεύθερα και δημιουργικά, οι αθλητές δεν αντιμετώπιζαν τον Τύπο ως αγγαρεία και αναγκαίο κακό αλλά ως αυτό που τους φέρνει πιο κοντά στον κόσμο, αλλά προπαντός αν οι φίλαθλοι ήταν πιο ανοιχτόμυαλοι...

Follow @ChristosRobolis