Ένα μεσημέρι με ένα φοβισμένο παιδί που το έλεγαν Πύρρο στη Βαρκελώνη

Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ο κόσμος που κινείται 24 ώρες το 24ωρο στους δρόμους της πόλης. Οι πολύχρωμες σημαίες στα χέρια των τουριστών, το μόνιμο χαμόγελο όσων ζουν από κοντά τη γιορτή. Αλλά και οι πρωταγωνιστές έναν εκ των οποίων είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά πριν 29 χρόνια.

Ήταν 31 Ιουλίου του 1992 όταν ένα παιδί 19 ετών από τη Χειμάρρα της βόρειας Ηπείρου στην Αλβανία έγραψε ιστορία. Ο Πύρρος όπως ήταν το όνομά του δεν ήξερε καλά-καλά να μιλάει ελληνικά και η μόνη του επαφή με τη χώρα των γονιών του, τη χώρα την οποία δόξασε και δοξάστηκε ήταν μέσα από όσα τηλεοπτικά προγράμματα μπορούσε να “πιάσει” η κεραία της τηλεόρασης στο σπίτι της φαμίλιας του.

Για να έρθει στην Ελλάδα περπάτησε για ώρες μέχρι να περάσει τα σύνορα, σκαστός, ενάμιση χρόνο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι Έλληνες από άρση βαρών είχαμε ακουστά μόνο τον προπονητή και δεύτερο "πατέρα" του, τον Χρήστο Ιακώβου αλλά ο Πύρρος Δήμας μας την έμαθε για τα καλά.

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο…