Πώς να μη χαρείς με τη χαρά της Στεφανίδη;

Κάθε αθλητής ή αθλήτρια που κερδίζει το χρυσό μετάλλιο, το χαίρεται, το πανηγυρίζει, το απολαμβάνει. Δεν είναι καμιά… σοφιστεία αυτό, αλλά κάποιοι το ζουν πιο έντονα, πιο παρορμητικά και εκδηλωτικά, παρασέρνουν το κοινό στη χαρά τους! Όπως ακριβώς έκανε η Κατερίνα Στεφανίδη.

Η 26χρονη ολυμπιονίκης, τα κατάφερε, ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και οι οθόνες μας πλημμύρισαν από το χαμόγελο της! Έπειτα από έναν συγκλονιστικό αγώνα, βγήκε πρώτη, αφήνοντας πίσω της την εντυπωσιακή Μόρις και την 19χρόνη Νεοζηλανδή ΜακΚάρτνεϊ και όμως, αν και Έλληνες δεν πρέπει να σταθούμε μόνο στην συμπατριώτισσα μας.
Η πιτσιρίκα από την Ωκεανία πραγματοποίησε εξαιρετικό αγώνα και το χάλκινο μετάλλιο το χάρηκε με την καρδιά της, τόσο που όσο κι αν στη διάρκεια που επιχειρούσε τα άλματά της, ευχόμασταν να ρίξει τον πήχη, στο τέλος κέρδισε τη συμπάθειά μας με τον τρόπο που πανηγύρισε.

Απόλυτο σεβασμό όμως προκάλεσε η στάση της Μόρις σε όλη τη διάρκεια του αγωνίσματος. Δεν θυμάμαι άλλη παρόμοια περίπτωση, τη στιγμή που οι αντίπαλοι ζητούν από το κοινό να χειροκροτήσει ρυθμικά για να πάρουν ώθηση, να πρωτοστατεί η ίδια και να δίνει το ρυθμό, ενώ βρίσκεται λίγα μέτρα δίπλα από τις ανταγωνίστριές της. Απλά εκπληκτική συμπεριφορά, ο ορισμός του αθλητικού ιδεώδους που θα έπρεπε να κυριαρχεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και προσέξτε, δεν μιλάμε για χειροκρότημα σε επιτυχημένες προσπάθειες των υπολοίπων αθλητριών, αλλά για παρότρυνση για να τις εμψυχώσει. Αθλητικό μεγαλείο…

Η Στεφανίδη πέραν του αθλητικού της επιτεύγματος, κατάφερε κάτι εξίσου σπουδαίο. Να κάνει πολύ κόσμο να μην κοιμηθεί για χάρη της και γεμίσει τα social media με την… αφεντιά της. Το πρώτο δεν ήταν δεδομένο και μάλιστα μας ζήτησε και συγνώμη στις πρώτες της δηλώσεις μετά το μετάλλιο, επειδή χρειάστηκε να ξενυχτίσουμε για να την καμαρώσουμε!

Όσο για το δεύτερο, δεν είναι πρωτοφανές, γιατί ναι μεν πάντα τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα κατακλύζουν τα social media, αλλά σπάνια αυτό συμβαίνει με πλήρη ταύτιση απόψεων. Σε κάθε επιτυχία, συνήθως υπάρχουν οι...πολέμιοι, αυτοί που μηδενίζουν οτιδήποτε, που μπαίνουν στη διαδικασία κριτικής και έναρξης παντός τύπου διαμάχης. «Καφενείο η αντίπαλος, σιγά την επιτυχία», «έλα μωρέ, πάλι με τη σφυρίχτρα κερδίσατε» κτλ, ενώ αυτό έχει ξεπεράσει τα όρια του αθλητισμού και συμβαίνει και στα υπόλοιπα. «Γιατί στεναχώριεστε μόνο για αυτά τα παιδιά και όχι για τα άλλα», «γιατί βοηθάτε αυτούς και όχι τους άλλους», «γιατί κράζετε τους μεν και όχι τους δε» και πάει λέγοντας! Η Στεφανίδη μας ένωσε όλους και αυτό στις μέρες μας είναι… κατόρθωμα!

Το μετάλλιο της, οι περισσότεροι το θεωρούσαμε δεδομένο και αυτό έκανε ακόμα πιο δύσκολη την προσπάθεια της. Το ήξερε κι αυτή ότι ήταν από τα μεγάλα φαβορί και αυτό ίσως αποτελούσε… βαρίδιο! Αλλά όχι, αυτήν λειτουργεί διαφορετικά. Στις 11 Ιουλίου (μια μέρα μετά το χρυσό της μετάλλιο στους Πανευρωπαϊκούς), στη συνέντευξη που μου παραχώρησε στον ΣΠΟΡ FM 94,6, την είχα ρωτήσει αν την αγχώνει ο τίτλος του φαβορί, και τότε είχε απαντήσει: «Δεν αισθάνομαι άγχος, ίσα ίσα, μου δίνει αυτοπεποίθηση. Συνεχώς περιμένω περισσότερα από τον εαυτό μου. Αυτή η πίεση με βοηθάει. Σε κάποιους αθλητές δεν ταιριάζει, θέλουν να μην είναι φαβορί, εμένα μ’ αρέσει».

Σε εκείνη τη συνέντευξη, όταν την αποχαιρέτησα, ανανεώσαμε το τηλεφωνικό μας ραντεβού στον αέρα του ραδιοφώνου για τα τέλη Αυγούστου, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και της είπα ότι ήμουν σίγουρος πως όταν συνέβαινε αυτό, η προσφώνησή μου δεν θα ήταν «πρωταθλήτρια Ευρώπης», αλλά διαφορετική! Πόσο χαίρομαι που η πρόβλεψη επιβεβαιώθηκε κι ας μην καταφέρουμε να μιλήσουμε άμεσα στο ραδιόφωνο, αρκεί που τα κατάφερε!

Η Στεφανίδη δεν είδε την τελευταία αποτυχημένη προσπάθεια της Μόρις στα 4.90μ. που την ανέβασε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, όπως δεν έβλεπε καμία προσπάθεια των άλλων αθλητριών, και όταν ο σύζυγος και προπονητής της πήδηξε από τις κερκίδες για να πανηγυρίσει μαζί της … ξέσπασε! Το γέλιο της, το μετέδωσε αυτομάτως στα χείλη όλων μας, το χάρηκε με την καρδιά της, μας έκανε άπαντες αποδέκτες της χαράς της και την καμαρώσαμε, κι ας μην έχουμε το παραμικρό μερίδιο στην επιτυχία που είναι όλη δική της!

Χαιρόταν σαν να είχε πιάσει το τζακ ποτ του τζόκερ, σαν να της χάρισε κάποιος το πιο σπουδαίο δώρο! Κι όμως όχι, δεν ήταν έτσι, δεν ήταν θέμα τύχης για να είχε πιάσει το τζόκερ, ούτε της χαρίστηκε τίποτα. Ό,τι ζούσε το κέρδισε με τους κόπους και τις θυσίες της, με το σπαθί της! Ρούφηξε μέχρι το μεδούλι την πραγματοποίηση του μεγαλύτερου ονείρου της και δικαίως ήταν πανευτυχής!

Μα ήταν τόσο… γενναιόδωρη που αυτήν την ευτυχία της τη μοιράστηκε μαζί μας, σαν να ήμασταν όλοι καλεσμένοι στο πάρτι της! Ακόμα και ο πιο… κατσούφης, δεν μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος, αμέτοχος, αδιάφορος σε όλο αυτό. Με τον τρόπο της και την ανείπωτη, αυθεντική, σχεδόν… κοριτσίστικη χαρά της, δεν μας άφησε απλούς παρατηρητές.
Απλά δεν γινόταν να μη χαρούμε με τη χαρά της!!!

ΥΓ. Το κερασάκι στην υπέροχη αυτή τούρτα της Στεφανίδη ήταν η φωτογραφία της με τον Μπολτ κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών τους μετά την κατάκτηση των χρυσών μεταλλίων τους. Η αντίδρασή της Ελληνίδας άλτριας όταν είδε μπροστά στα μάτια της τον Τζαμαϊκανό σούπερ σταρ, ήταν τόσο αυθόρμητη και η χαρά της τόσο μεγάλη, όση μιας… Ρουβίτσας που είδε δίπλα της ξαφνικά στο πάρτι των γενεθλίων της τον Ρουβά να της τραγουδάει το “happy birthday”! Αλήθεια, τι καλύτερο στιγμιότυπο και τι πιο λαμπερό για την πιο λαμπερή νύχτα της καριέρας της;