Το (κιτρινό)μαυρο κουτί…

Άρχισε σαν απλή ανησυχία. Εξελίχθηκε σε φόβος και τελικά το κακό δεν έγινε. Όσο και αν δεν το χωρά ο νους, ειδικά των πολυπληθών φίλων της, η ΑΕΚ είναι στη Β’ Εθνική. Όσα έγιναν χθες στο ΟΑΚΑ και υπέγραψαν την καταδίκη της ήταν απλώς το πιο ταιριαστό φινάλε στο δράμα του ιστορικού συλλόγου. Πριν καλά-καλά καθίσει η σκόνη από τα συντρίμμια, το www.sport-fm.gr επιχειρεί να ρίξει φως στα αίτια που οδήγησαν την «Ένωση» σε… αποσύνθεση.

Μέτοχοι-αμέτοχοι

Το ψάρι βρωμά από το κεφάλι. Και δυστυχώς η ΑΕΚ ήταν εδώ και καιρό όχι Δικέφαλη αλλά… ακέφαλη. Η ομάδα του 2004 όχι απλώς δεν τήρησε το «μόνη ξανά δεν θα σ’ αφήσω» αλλά αποσυντέθηκε σταδιακά αφήνοντας πίσω της όχι περισσότερα χρέη από όσα παρέλαβε, αλλά πάντως αρκετά «βαρίδια» στην ομάδα. Που αρχικά την κράτησαν μακριά από την κορυφή, εν συνεχεία την έφεραν χαμηλά και τελικά την βύθισαν στον πάτο. Όσοι δεν πρόλαβαν να πηδήξουν από το καράβι που βούλιαζε, απλώς αδιαφόρησαν. Οι μέτοχοι έγιναν αμέτοχοι και η χρηματοδότηση της ΠΑΕ έφτασε να γίνει άγνωστη λέξη. Στην απελπισία της, η διοίκηση κατάντησε να κάνει εράνους για να εκδώσει εισιτήρια και να ζητεί από τον κόσμο να γεμίσει το γήπεδο για να πληρωθούν παίκτες και υπάλληλοι, μέχρι και να δέχεται δάνεια άγνωστης προέλευσης.

Οι «διαχειριστές»

Με τους μετόχους προκλητικά απόντες, οι τύχες της ΑΕΚ εδώ και χρόνια πέρασαν σε «διαχειριστές». Ανθρώπους που ήταν φίλοι της ομάδας, αλλά δεν είχαν ούτε την τεχνογνωσία, ούτε την πυγμή στα κέντρα αποφάσεων και φυσικά ούτε τα μέσα για να τη φέρουν εκεί που της αξίζει. Από τον Θανόπουλο και τον Αδαμίδη, μέχρι το Δημητρέλο… Έκαναν τραγικές επιλογές, πήραν λάθος αποφάσεις, δεν κατάφεραν να προστατέψουν την ομάδα από διαιτητές και «συμμαχίες», αλλά και τελικά να τη σώσουν. Καλό και χρήσιμο το ξημεροβράδιασμα στις Εφορίες, αλλά δεν αρκεί.

Σχεδιασμός στο πόδι

Οικονομικά προβλήματα και κακοί χειρισμοί των διοικήσεων οδήγησαν στην αποψίλωση του ρόστερ της ΑΕΚ και την αποχώρηση ποιοτικών και έμπειρων παικτών. Δίχως αδειοδότηση και δυνατότητα ουσιαστικής κάλυψης των κενών, η ομάδα φτιάχτηκε το καλοκαίρι στο πόδι. Αμούστακα παιδιά κλήθηκαν εν μια νυκτί να φορέσουν τη φανέλα με το δικέφαλο στο στήθος και λύγισαν από το βάρος της. Το δικαίωμα για τρεις προσθήκες ξένων ή παικτών άνω των 24 «ξοδεύτηκε» σε παίκτες με μηδαμινή προσφορά όπως ο ανεκδιήγητος Φουρτάδο και ο περιορισμένων δυνατοτήτων Γιάγκο (εξαίρεση ο Κορδέρο), οι ποιοτικές «ενέσεις» του χειμώνα δεν αποδείχτηκαν αρκετές και τελικά η «Ένωση» βρέθηκε στον πόλεμο με… νεροπίστολα.

Από τον Βλάχο, στον Δέλλα

Οι επιλογές προπονητών δεν θα μπορούσαν να ήταν χειρότερες. Ο Βαγγέλης Βλάχος δεν κατάφερε να παρουσιάσει έργο και αποχώρησε τον Οκτώβριο αφήνοντας την ΑΕΚ στην ουρά της βαθμολογίας. Ο Έβαλντ Λίνεν διόρθωσε προσωρινά την κατάσταση, αλλά έκανε τραγικά λάθη στο φινάλε, ήρθε σε ρήξη πολλές φορές με τους παίκτες κι «έχασε» τα αποδυτήρια και τον έλεγχο στην πιο κρίσιμη καμπή. Και ο Τραϊανός Δέλλας δέχτηκε-με μοναδικό κίνητρο την αγάπη του για την ομάδα-να αναλάβει μία αποστολή αυτοκτονίας δίχως την εμπειρία, τις γνώσεις αλλά κυρίως το χρόνο να αλλάξει κάτι.

«Πείνα»

Νηστικό αρκούδι δεν χορεύει… Και στην περίπτωση της ΑΕΚ αυτό δεν ήταν απλώς μία έκφραση. Ποδοσφαιριστές της ομάδας αντιμετώπισαν προβλήματα διαβίωσης, πήγαιναν συχνά με άδειο στομάχι στις προπονήσεις, δεν είχαν καν να πληρώσουν τα διόδια για να μεταβούν στο προπονητικό κέντρο, ενώ απειλούνταν με εξώσεις επειδή η διοίκηση δεν είχε να πληρώσει τα ενοίκια των σπιτιών τους. Οι παλαιότεροι, που έχουν κάποιο «κομπόδεμα», συχνά έδιναν στους μικρούς χαρτζιλίκι για να τα βγάλουν πέρα. Τραγικά πράγματα δηλαδή…

Εσωστρέφεια

Τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Και στην ΑΕΚ η εσωστρέφεια, που ήταν παρούσα ακόμη και σε εποχές ευημερίας, δεν έλειψε στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας της. Η σεζόν άρχισε με την κόντρα Δημητρέλου-Μαύρου και την περίφημη ατάκα περί Τζορτζ Μπεστ των Σπατών, συνεχίστηκε με αιχμές του Τσιάρτα για μεταγραφές που πρότειναν ταξιτζήδες και κατέληξε με κόντρες πρώην μετόχων ή στελεχών της διοίκησης και… επισκέψεις στη ΓΑΔΑ. Ούτε νίκες δεν μπόρεσε να χαρεί η ΑΕΚ, αφού μία τέτοια-αυτή επί της Βέροιας-ήρθε να επισκιαστεί από τη συμπεριφορά του Κατίδη και όσα ακολούθησαν.

Ακόμη περιμένουν

Η έλλειψη ενός ισχυρού άνδρα στην κεφαλή της ΑΕΚ ήταν περισσότερο εμφανής από ποτέ φέτος. Η εμφάνιση του Δημήτρη Βιντιάδη το περασμένο καλοκαίρι γέννησε ελπίδες που… έμειναν τέτοιες. Συνεχείς αναβολές, αναμονή πότε για τον Κιθ Χάρις ή τους Κινέζους και πότε για την τρόικα και τη ρύθμιση των χρεών, αλλά ουσία μηδέν. Μελισσανίδης και Νικολαΐδης διατηρήθηκαν από τον Τύπο στο προσκήνιο δίχως κανείς να είναι πραγματικά σίγουρος αν είχαν ποτέ πρόθεση να ξαναβοηθήσουν. Κάποιοι θα μιλήσουν για αδυναμία των ενδιαφερόμενων, άλλοι θα φτάσουν να κάνουν λόγο για εμπόριο ελπίδας… Η πικρή αλήθεια είναι πως η ΑΕΚ ακόμη περιμένει τον σωτήρα της.

Διαιτησία και συμμαχίες

«Έλα μωρέ, ΑΕΚ είναι, δεν θα την αφήσουν να πέσει». Πόσο λάθος έκαναν όσοι είπαν κάτι τέτοιο. Γιατί η ΑΕΚ όχι απλώς δεν πήρε σφυρίγματα για να σωθεί, αλλά αδικήθηκε αρκετές φορές στο πρωτάθλημα, από τις πρώτες αγωνιστικές μέχρι και το φινάλε του πρωταθλήματος, την ώρα που ανταγωνιστές της είχαν τα «τυχερά» τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η «Ένωση»-μεγάλη ομάδα ούσα και μην έχοντας εμπειρία από τέτοιου είδους «πόλεμο»-πίστευε πως θα σωζόταν παίζοντας ποδόσφαιρο, ενώ άλλοι έπαιζαν… άλλα παιχνίδια και δημιουργούσαν «συμμαχίες» στην πλάτη της.

Καλύτερα να τη μισούσαν…

Ο κόσμος της ΑΕΚ στάθηκε δίπλα στην ομάδα του. Από την πρώτη αγωνιστική, μέχρι και την τελευταία αντιλαμβανόμενος τη δύσκολη συγκυρία ήταν στο πλευρό της, με τη φωνή του και τον… οβολό του. Όμως δεν έλειψαν κι αυτοί που προφασιζόμενοι την αγάπη τους για την ομάδα, τελικά της έκαναν το μεγαλύτερο κακό. Από εκείνους που εισέβαλαν στην προπόνηση για να δείρουν τον Φουρτάδο μέχρι αυτούς λίγους που εισέβαλαν χθες στο γήπεδο και υπέγραψαν την καταδίκη της σε υποβιβασμό. Αν αυτή είναι η αγάπη τους, καλύτερα να τη μισούσαν…