Νουά Ντίκο: Η διαδρομή από το Παρίσι στο Ηράκλειο & ο ΟΦΗ της εξάδας

Παρίσι, Στρασβούργο, Γουίγκαν, Μπλάκπουλ, Γουλβερχάμπτον, Ρόδεραμ, Χαλ, Άρνεμ, Γκαζιαντέπ, Μαλάτια και, εσχάτως, Ηράκλειο Κρήτης. Τα όνειρα που έκανε σαν παιδί, όταν κλοτσούσε μέρα-νύχτα μία μπάλα με τα αδέρφια και τους φίλους του, έγιναν πραγματικότητα και του επέτρεψαν να ταξιδέψει και να ζήσει σε μπόλικες γωνιές της Ευρώπης.

Στη δική μας ήρθε τον περασμένο Αύγουστο, για χάρη του ΟΦΗ. Λίγες μέρες πριν, τον οδήγησε στο σπουδαίο διπλό επί του Ατρομήτου στο Περιστέρι, μετρώντας μία ασίστ και το νικητήριο γκολ. «Η συνέντευξη ήταν γούρικη», αστειευτήκαμε την επόμενη μέρα, με τον σύλλογο του Ηρακλείου να κάνει τρομερό finish στη σεζόν και να ετοιμάζεται να τερματίσει στην κορυφή των playouts, αφήνοντας υποσχέσεις για τη νέα χρονιά.

Ιδού λοιπόν, ο Νουά Ντίκο, η ιστορία του & οι στόχοι του...

Κάθε αρχή και δύσκολη

Μπορεί ο ΟΦΗ να μπήκε στην τελική ευθεία της σεζόν με το πόδι πατημένο στο γκάζι, ωστόσο το ξεκίνημα της σεζόν ήταν πολύ διαφορετικό. Δύο μόλις νίκες πριν τη διακοπή του Νοεμβρίου, ένας αποκλεισμός στο Κύπελλο από την Κηφισιά της Super League 2, μία αλλαγή προπονητή, τα πράγματα δεν έδειχναν ιδανικά στην ασπρόμαυρη πλευρά του Ηρακλείου, ωστόσο η δουλειά του Βάλντας Νταμπράουσκας και των παικτών του, απέδωσαν καρπούς.

Όπως αναφέρει ο Ντίκο, στην πρώτη του μεγάλη συνέντευξη στη χώρα μας, «ήταν μια ενδιαφέρουσα σεζόν, με τα κάτω της και τα πάνω της. Με αυτή τη σειρά, καθώς δεν είχαμε ξεκινήσει πολύ καλά. Τελειώνουμε όμως καλά τη χρονιά, αν και πιστεύω ότι μπορούμε να βελτιωθούμε ακόμη περισσότερο.

Όταν ήρθε ο Νταμπράουσκας δεν άλλαξε πράγματα κατευθείαν, έδωσε χρόνο για να μεταβιβάσει τις ιδέες του στην ομάδα και μας βοήθησε πολύ. Αρχίσαμε να μαθαίνουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον, επίσης η φυσική μας κατάσταση βελτιώθηκε. Δεν ήμασταν έτοιμοι στην αρχή, αρκετοί από εμάς είχαμε έρθει αργά.



Ο στόχος για του χρόνου θα είναι να τα πάμε καλύτερα από φέτος, σαν ομάδα αλλά κι εγώ προσωπικά. Μου πήρε λίγο χρόνο να προσαρμοστώ στη νέα μου ζωή στην Κρήτη και στο ελληνικό ποδόσφαιρο, το δεύτερο μέρος της σεζόν ήταν πολύ καλύτερο από το πρώτο. Ο στόχος μας θα είναι τα playoffs και να προσπαθήσουμε να παίξουμε στην Ευρώπη. Είναι κάτι που δεν έχω ζήσει πολύ στην καριέρα μου, είχα παίξει μόνο στο Europa League με τη Γουίγκαν πριν από πολύ καιρό (σ.σ. τη σεζόν 2013/14). Είχε κατακτήσει το Κύπελλο, έχω και το μετάλλιο.

Πιστεύω θα είναι ωραία για την Κρήτη και το ποδόσφαιρο του νησιού να παίξουμε στην Ευρώπη, θεωρώ ότι έχουμε την ποιότητα για την εξάδα και πως μπορούμε να τα καταφέρουμε.



Για μένα η χειρότερη στιγμή της σεζόν ήταν μάλλον ολόκληρο το πρώτο μέρος της, που προσπαθούσα ακόμα να προσαρμοστώ. Η φυσική μου κατάσταση δεν ήταν η καλύτερη, είχα έρθει αργά στην ομάδα και δεν ήμουν καλά προετοιμασμένος, δεν ήμουν αρκετά... φιτ.

Η καλύτερή μου στιγμή ήταν το πρώτο μου γκολ, το ανάποδο ψαλίδι με τον Παναιτωλικό. Η ομάδα κι εγώ το χρειαζόμασταν. Θυμάμαι επίσης καλές εμφανίσεις, όπως ενάντια στον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό, που μπορούμε να χτίσουμε πάνω σε αυτές.



Σίγουρα θα πρότεινα το ελληνικό πρωτάθλημα σε ξένους παίκτες. Εγώ βέβαια είχα την τύχη να έρθω στον ΟΦΗ, όπου συμπεριφέρονται στους ποδοσφαιριστές πολύ καλά. Δεν ξέρω για τις άλλες ομάδες. Αν επρόκειτο για τον ΟΦΗ, θα τους έλεγα να έρθουν κατευθείαν και πως αν βοηθήσουν την ομάδα θα περάσουν καλά».

«Ο στόχος μας του χρόνου θα είναι να μπούμε στα playoffs και να προσπαθήσουμε να παίξουμε στην Ευρώπη»

Έχοντας παίξει σε Championship, League One, Super Lig και Eredivisie, ο έμπειρος επιθετικός έχει τα φόντα να κρίνει το ελληνικό πρωτάθλημα. Και ο... βαθμός που του βάζει είναι καλός, όπως και σε μερικούς από τους αντιπάλους που ξεχώρισε.

«Με εξέπληξε το ελληνικό πρωτάθλημα, είδα πολλή ποιότητα σε αυτό, μου έκανε εντύπωση πόσο ανταγωνιστικό είναι. Υπάρχουν καλοί παίκτες σε όλες τις ομάδες, μπορείς να χαρείς το ποδόσφαιρο εδώ.



Θυμάμαι τον Φαντιγκά στον Ιωνικό, που παίζει δανεικός από τον Ολυμπιακό. Στον ΠΑΟΚ υπάρχει εκείνος ο νεαρός παίκτης που δεν μπορώ να πω το όνομά του, εγώ φταίω, δεν μπορώ να το προφέρω (σ.σ. γέλια – ο Κωνσταντέλιας), στον Ολυμπιακό έχουν πολύ ταλέντο αλλά σαν ομάδα ήταν λίγο διαφορετικά. Θυμάμαι τον Νοτιοκορεάτη μέσο, τον Χουάνγκ, είναι φοβερός παίκτης, φυσικά τον Μπακαμπού, ήταν και ο Χάμες, δεν ξέρω τι έγινε με αυτόν.

Υπήρχαν μερικά γήπεδα που η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη, όπως στη Λεωφόρο όπου πήραμε το 1-1 από τον Παναθηναϊκό. Και στο γήπεδο της ΑΕΚ ήταν ωραία, οι οπαδοί έκαναν το νέο γήπεδο ακόμα καλύτερο. Φυσικά και στο γήπεδο του Ολυμπιακού. Δεν μπορώ να επιλέξω κάποιο συγκεκριμένο».



Πώς όμως έφτασε να παίξει στην Ελλάδα ο, διεθνής με το Μάλι, ποδοσφαιριστής; Ήταν στα μέσα του περασμένου καλοκαιριού, όταν η προοπτική του ΟΦΗ εμφανίστηκε και τον τράβηξε προς τα μέρη μας, παρότι είχε άλλες προτάσεις. Όπως είπε βέβαια, αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα του που ελληνικός σύλλογος είχε ενδιαφερθεί για εκείνον...

«Είχα μερικές άλλες προσφορές αλλά δεν με ενδιέφεραν πολύ. Όταν ήρθε η πρόταση από τον ΟΦΗ σκέφτηκα πως είναι μία καλή περίπτωση, είχαν στόχους και φιλοδοξίες στην ομάδα. Ασφαλώς το σκέφτηκα πολύ, κάθε απόφαση στο ποδόσφαιρο είναι σημαντική, αλλά βλέποντας πόσο με ήθελε ο ΟΦΗ και την προσπάθεια που έκαναν οι άνθρωποί του, δέχτηκα, και ο τρόπος που μου έχουν συμπεριφερθεί φέτος, με κάνει να μην μετανιώνω. Το απολαμβάνω και ελπίζω ότι είναι το ξεκίνημα για κάτι σπουδαίο.



Για την Ελλάδα, προφανώς ήξερα για το Euro του 2004. Όλοι ξέρουν τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, είχαν και μερικούς Γάλλους παίκτες, ήξερα τον ΠΑΟΚ καθώς είχαν παίξει γνωστοί μου εκεί.

Και ήξερα και την ΑΕΚ γιατί στο παρελθόν είχαμε μερικές επαφές για μεταγραφή. Είχε υπάρξει ενδιαφέρον αλλά τίποτα το ουσιαστικό. Απ’ όσο θυμάμαι ήταν μία καλή επιλογή αλλά δεν είχε προχωρήσει, ήταν στο ξεκίνημα της μεταγραφικής περιόδου το 2020, οπότε μάλλον ήμουν ένας μεταξύ πολλών παικτών που είχαν στη λίστα τους».

Από τα «δύο λεπτά απ’ το σπίτι», στην ξενιτιά

Γιος μεταναστών από το Μάλι, ο 31χρονος σέντερ φορ άρχισε να πρωτοκλοτσά την μπάλα στις γειτονιές του Παρισιού. Όπως τα περισσότερα παιδιά, ονειρευόταν να γίνει ποδοσφαιριστής. Σε αντίθεση με τα περισσότερα από αυτά, εκείνος θα τα κατάφερνε.

Με δικά του λόγια...

«Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να παίξω μπάλα, είμαι τυχερός και ευγνώμων που κατάφερα να το κάνω. Σαν παιδί έπαιζα μπάλα με τους φίλους μου και τα αδέρφια μου, έχω πολλούς αδερφούς και αδερφές. Όλη την ώρα παίζαμε. Είχα χαρούμενα παιδικά χρόνια αλλά δύσκολα, δεν ήμασταν πλούσιοι, ο πατέρας μου έπαιρνε έναν μικρό μισθό. Είχαμε το μίνιμουμ αλλά ήμουν ένα χαρούμενο παιδάκι και είμαι ικανοποιημένος που τελικά κατάφερα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.



Θυμάμαι την πρώτη μου ομάδα, λεγόταν Ζαν Ντ’ Αρκ ντε Μεζόν-Αλφόρ, θα στην καθαρογράψω (σ.σ. γέλια). Ήταν δύο λεπτά μακριά από το σπίτι μου. Ανέκαθεν έπαιζα επιθετικός, ο αγαπημένος μου ποδοσφαιριστής ήταν ο Ρονάλντο, το Φαινόμενο, ο... ορίτζιναλ! Ήταν το πρότυπο για κάθε πιτσιρικά ποδοσφαιριστή.

Η δεύτερη ομάδα μου ήταν η Κρετέιγ, όπου ήταν λίγο πιο επαγγελματικά. Πήγα εκεί όταν ήμουν δώδεκα ετών και έμεινα για τρία χρόνια. Τότε ήρθε η ακαδημία του Στρασβούργου. Μετακόμισα εκεί μόνος μου στα 15 μου. Όλοι οι παίκτες που ήμασταν από άλλες πόλεις μέναμε στην ακαδημία. Οι πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι αλλά μόλις συνήθισα ήταν τέλεια.

«Όλοι ξέρουν τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ τη γνώριζα γιατί είχε υπάρξει ενδιαφέρον στο παρελθόν αλλά δεν είχε προχωρήσει»

Έπαιξα με την πρώτη ομάδα αλλά τότε το Στρασβούργο ήταν στις χαμηλές κατηγορίες, οπότε δεν έκανα ακριβώς το επαγγελματικό μου ντεμπούτο. Δυστυχώς μετά η ομάδα υποβιβάστηκε λόγω οικονομικών προβλημάτων, το 2011, κι εγώ πήγα στην Αγγλία»...

Έχοντας συνηθίσει να ζει μακριά από την οικογένειά του από τα εφηβικά του χρόνια, ο Ντίκο δεν μάσησε όταν αποφάσισε να περάσει τη Μάγχη σε ηλικία 19 ετών. Και η ιστορία τον δικαίωσε, καθώς στην Αγγλία θα περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του...

«Το Στρασβούργο είχε καλές ακαδημίες, οπότε όταν έφυγα από εκεί κάποιος είχε έρθει σε επαφή μαζί μου και μου προσέφερε δοκιμή μίας εβδομάδας στη Γουίγκαν. Τελικά έμεινα τρεις εβδομάδες και μετά είχα την τύχη να μου προσφέρουν συμβόλαιο. Ήταν το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο. Κάπου εκεί ξεκίνησε η επαγγελματική μου καριέρα.



Η προσαρμογή δεν ήταν και τόσο δύσκολη, αλλά ζορίστηκα λίγο με τη γλώσσα. Μιλούσα λίγα αγγλικά που είχα μάθει στο σχολείο. Όμως το Γουίγκαν είναι κοντά στο Μάντσεστερ και στο Λίβερπουλ, οπότε η προφορά ήταν βαριά! Τους πρώτους 3-4 μήνες, μέχρι να μάθω την προφορά της περιοχής ήταν δύσκολα. Αλλά μόλις την έπιασα, η προσαρμογή ήταν πολύ ευκολότερη.

Ο πρώτος μου δανεισμός ήταν στην Μπλάκπουλ. Ήταν μία μεγάλη αλλαγή, γιατί έπαιζα σε χαμηλή κατηγορία στη Γαλλία, μετά με τη Γουίγκαν ήμουν πότε με την πρώτη ομάδα και πότε με τη δεύτερη. Και κάπου εκεί βρέθηκα στην Championship. Άλλαξα ομάδες, πήγα δανεικός και σε Γουλβς και Ρόδεραμ, ήταν δύσκολο να αλλάζω ομάδα συνέχεια αλλά ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να πάρω χρόνο συμμετοχής».

Η καθιέρωση και ο τραυματισμός

Μετά τις συνεχόμενες αλλαγές φανέλας και περιβάλλοντος, ο Ντίκο θα έβρισκε την ποδοσφαιρική του Ιθάκη στο Γουλβερχάμπτον. Αυτή τη φορά, η μεταγραφή θα ήταν κανονική και όχι δανεισμός. Στα 360 χιλιάρικα κοστολογεί το Transfermarkt την αγορά του από τη Γουίγκαν, με τον νυν παίκτη του ΟΦΗ να κάνει απόσβεση άμεσα, συνεργαζόμενος άψογα με τον νυν ποδοσφαιριστή του Λεβαδειακού, Μπακαρί Σακό.

«Η Γουλβς αποφάσισε να με αγοράσει το 2014. Εκεί είχα τα καλύτερά μου χρόνια, η ομάδα είχε πέσει μόλις στη League One. Πήγα για δεύτερη φορά μεσούσης της σεζόν, πέτυχα 13 γκολ και επιστρέψαμε στην Championship. Την πρώτη χρονιά εκεί, τα playoffs χάθηκαν στη διαφορά τερμάτων με την Ίπσουιτς και την Μπρέντφορντ. Πρέπει να είσαι σταθερός σε αυτήν την κατηγορία, είναι μαραθώνιος.



Το 2015, τον Σεπτέμβριο, έπαθα ρήξη χιαστού. Ήταν ένα ματς με την Τσάρλτον, δεν ήταν τόσο σκληρό μαρκάρισμα, ο αντίπαλος ούτε που με άγγιξε. Αλλά η προσγείωση ήταν κακή, μετά έκανα εγχείρηση και έχασα όλη τη σεζόν. Έμαθα πολλά από αυτό και έκτοτε ευτυχώς δεν είχα άλλον μεγάλο τραυματισμό».

Συνολικά, με την πορτοκαλί φανέλα θα μετρούσε 35 γκολ και 16 ασίστ σε 108 συμμετοχές. Μπορεί οι «λύκοι» τότε να βρίσκονταν μακριά από την Premier League και από το καρνέ του Ζόρζε Μέντες, ωστόσο παρέμεναν ένας τεράστιος σύλλογος με μπλουζάκι βαρύ σαν ιστορία.

Η αναζήτηση σε Ολλανδία, Τουρκία και... Κρήτη

Ο Ντίκο θα φορούσε στη συνέχεια μία άλλη πορτοκαλί φανέλα, εκείνη της Χαλ, ωστόσο θα την άλλαζε συχνά κατά τα επόμενα χρόνια και μάλιστα θα έφτανε στο σημείο να παίξει ξανά, για πρώτη φορά μετά από οκτώ χρόνια, εκτός Αγγλίας – κι ενώ θα φορούσε, μεταξύ 2014 και 2018, και τρεις φορές το εθνόσημο του Μάλι.

«Το 2017 πήγα στη Χαλ, όπου έπαιζαν ο Τοράλ και ο Οντουμπάτζο. Το 2019 ήρθε ο δανεισμός στη Φίτεσε, στην Ολλανδία. Εκεί πιστεύω πως είχα τη δεύτερη καλύτερή μου εμπειρία μετά τη Γουλβς. Πήγαμε καλά αλλά ξέσπασε η πανδημία του κορωνοϊού και το πρωτάθλημα διακόπηκε. Οι πρώτοι μήνες ήταν πολύ καλοί, είχα έναν προπονητή με τον οποίο είχα συνεργαστεί και στη Χαλ, τον Λέονιντ Σλούτσκι, αυτός με έφερε και στις δύο ομάδες. Ξεκινήσαμε καλά αλλά μετά από λίγο η ομάδα άρχισε να δυσκολεύεται και τελικά έφυγε.



Όταν ξέσπασε η πανδημία, είχα κολλήσει νομίζω για δύο μήνες στην Ολλανδία. Ωστόσο σε κάποιες περιπτώσεις επιτρεπόταν να ταξιδέψεις εάν είχες λόγο, οπότε έπαιρνα το αυτοκίνητό μου και πήγαινα στο Παρίσι, ήταν περίπου 4 με 4,5 ώρες.

Δεν ξέρω αν θα έμενα στη Φίτεσε εάν δεν είχε προκύψει η πανδημία, θα μου άρεσε να συνεχίσω αλλά όταν έφυγε ο Σλούτσκι τα πράγματα ήταν διαφορετικά για εμένα. Είχε φύγει και ο αθλητικός διευθυντής, δεν ξέρω εάν το νέο επιτελείο ήθελε να με κρατήσει.

Θα μου άρεσε να μείνω αλλά πιστεύω στη μοίρα. Ακόμα τσεκάρω τι κάνει η Φίτεσε. Και είναι αστείο ότι η ημερομηνία γέννησής μου, στις 14 Μαΐου, συμπίπτει με την ίδρυση του συλλόγου, 100 χρόνια νωρίτερα».



Το τέλος του δανεισμού στην ολλανδική ομάδα αλλά και του συμβολαίου του με τη Χαλ, έφερε τη νέα περιπέτεια του Ντίκο. Η επόμενη διετία θα τον έβρισκε στην άλλη άκρη της Ευρώπης και συγκεκριμένα στην Τουρκία, όπου θα αγωνιζόταν σε δύο συλλόγους.

«Έχω κάποιες καλές αναμνήσεις από την Τουρκία. Η πρώτη χρονιά με την Γκαζιαντέπ ήταν πολύ καλή, σε κάποια φάση ήμασταν μέχρι και στην κορυφή αλλά δεν καταφέραμε να μείνουμε εκεί. Η δεύτερη χρονιά ήταν κάπως πιο δύσκολη και πήγα στη Μαλάτια. Βέβαια δεν ήταν καλή περίοδος για το κλαμπ.

«Έχω μάθει μερικές βασικές ελληνικές λέξεις αλλά καμία... κακή»

Γενικά ήταν καλά στην Τουρκία επειδή είμαι κι εγώ μουσουλμάνος, ενώ δεν είναι και τόσο μακριά από τη Γαλλία. Από την Κωνσταντινούπολη ήταν μόνο τρεις ώρες με το αεροπλάνο, από την ανατολική πλευρά της χώρας ήταν παραπάνω αλλά τι να κάνεις!

Υπάρχουν κάποιες ομοιότητες μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Για παράδειγμα και οι δύο λαοί είναι πάρα πολύ φιλόξενοι με τους ξένους και έχουν ωραία νοοτροπία».

Κλείνοντας τη διήγηση της πορείας του, μέχρι εκείνη να συνεχιστεί στο Ηράκλειο, ο Ντίκο αναφέρεται στη ζωή στην κρητική πόλη, όσα έχει κάνει και όσα σκοπεύει να κάνει.



«Ξέρω ότι πρέπει να πάω στα μπουζούκια, άκουσα ότι είναι κάτι που πρέπει να δω. Γενικά μου αρέσει να κάθομαι σπίτι, βλέπω σειρές και ταινίες. Όταν βέβαια έχει καλό καιρό, ξέρω πλέον τα μέρη για να πάω να περπατήσω. Ο καιρός βέβαια είναι συνήθως καλός.
Απολαμβάνω τη ζωή στην Κρήτη και ξέρω πως έχω ακόμα πολλά να ανακαλύψω.

Από ελληνικά έχω μάθει μερικές βασικές λέξεις, όπως καλημέρα, καλησπέρα, εντάξει, καλό, ευχαριστώ αλλά δεν ξέρω κακές λέξεις.

Στην Ελλάδα τα πράγματα αργούν να γίνουν, οι άνθρωποι θέλουν να πάρουν τον χρόνο τους, είναι πιο χαλαροί, δεν είναι τόσο αγχωμένοι».