Και τώρα τι;

Τελικά δεν ήταν εφιάλτης από τον οποίο θα ξυπνούσε ο κόσμος της. Αποδείχτηκε πραγματικότητα και δυστυχώς ζοφερή για την ΑΕΚ και την ιστορία της, που στη δεύτερη μέρα του 90ου έτους της ζωής της έμελε να βιώσει την πιο τραγική στιγμή της. Ο δεδομένος υποβιβασμός της ήταν το ταιριαστό φινάλε σε μία καταστροφική χρονιά.

Κι αν η διαγραφόμενη-μέχρι τη διακοπή του αγώνα-ήττα από τον Πανθρακικό του ΟΑΚΑ δεν ήταν αρκετή για να υπογράψει την καταδίκη της ΑΕΚ, αυτό το «πέτυχαν» με την εισβολή τους κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι φίλοι της που οδηγούν σε δεδομένο υποβιβασμό και τιμωρία ακόμη και για του χρόνου την ομάδα τους. Αλλά και η διοίκηση, που πέρα από τις πράξεις ή παραλείψεις της όλη τη σεζόν (αν και σοβαρό ελαφρυντικό αποτελούν μονίμως τα οικονομικά προβλήματα που κληρονόμησε και η απουσία των μετόχων) ήταν εμφατικά απούσα όταν ο «στρατιώτης» μέχρι τέλους Τραϊανός Δέλλας πάλευε να μεταπείσει τον διαιτητή Τριτσώνη να μη διακόψει οριστικά τον αγώνα για να αποφευχθεί η καταστροφή. Γιατί αν συνεχιζόταν ο αγώνας, ακόμη και αν έχανε η ΑΕΚ, υπήρχαν βάσιμες ελπίδες σωτηρίας την τελευταία αγωνιστική…

Δεν έχει τύχη

Η ποινή αφαίρεσης βαθμών από το τρέχον αλλά και το επόμενο πρωτάθλημα δείχνει αναπόφευκτη για την ΑΕΚ και θα αποτελέσει το τελευταίο καρφί στην καρδιά της. Το νομικό τμήμα της ΠΑΕ μετά το κατηγορητήριο που θα της απαγγελθεί την Τρίτη (το φύλλο αγώνα είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικό) θα σχεδιάσει την υπερασπιστική γραμμή εν όψει της απολογίας στην οποία θα κληθεί για την Πέμπτη. Η καταδικαστική απόφαση αναμένεται την ίδια μέρα και είναι απίθανο να αλλάξει ακόμη και μετά την έφεση, που θα συζητηθεί μετά την τελευταία αγωνιστική.

Ράκος οι παίκτες

Ψυχολογικά (κάποιοι εξ αυτών και σωματικά αφού δεν γλίτωσαν από την οργή «ανεγκέφαλων που έφτασαν μέχρι και τα αποδυτήρια) τραυματισμένοι, πιθανώς και για πάντα, είναι οι παίκτες της ΑΕΚ. Στα αποδυτήρια ξέσπασαν σε λυγμούς-όπως άλλωστε και πολλοί αγνοί φίλαθλοι της ομάδας-γνωρίζοντας πως-δίχως ασφαλώς να φέρουν εκείνοι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης-η ιστορία θα τους αναγράψει ως εκείνους που έπαιζαν στην ΑΕΚ που υποβιβάστηκε. Ο Τραϊανός Δέλλας στάθηκε σαν πατέρας δίπλα τους, προσπάθησε να τους αποφορτίσει πριν τον «τελικό», αλλά κάποια πράγματα είναι απλώς αδύνατο να γίνουν. Ο αγώνας της Κυριακής με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι μοιάζει με μαρτύριο, αφού απλώς θα αποτελέσει τον επίλογο της τραγωδίας.

Έρχονται… δυσκολότερα

Η επόμενη μέρα είναι πολύ δύσκολη για την ΑΕΚ. Ίσως και δυσκολότερη από αυτή που προηγήθηκε. Η ομάδα καλείται-αν δεν υπάρξει κάποιο τρομερό απρόοπτο και σωθεί-να παίξει στη Β’ Εθνική, αλλά είναι αμφίβολο αν θα τα καταφέρει να σταθεί εκεί.

Τα χρέη της ΠΑΕ είναι δυσβάσταχτα. Θα ήταν ακόμη κι αν παρέμενε στη μεγάλη κατηγορία με αυξημένα έσοδα (από τηλεοπτικά δικαιώματα, χορηγούς, εισιτήρια κλπ.) και προοπτική εξόδου στην Ευρώπη στο εγγύς ή απώτερο μέλλον. Πόσω μάλλον στη «φτωχή» Β’ Εθνική…

Παράλληλα, ο σωτήρας που αναζητείται εδώ και καιρό -πείτε τον Βιντιάδη, Μελισσανίδη ή όπως αλλιώς θέλετε- ακόμη κι αν έχει αγνές προθέσεις είναι δύσκολο να μην αποθαρρυνθεί. Αν μέχρι χθες απαιτείτο ένας «τρελός» για να πάρει την ΑΕΚ, τώρα χρειάζεται ένας… «θεότρελος».

Και δεν είναι μόνο αυτά… Για την άμεση επιστροφή στη μεγάλη κατηγορία απαιτούνται αποφάσεις για προπονητή, παίκτες, ακόμη και την έδρα που θα παίζει η ΑΕΚ μιας και το ΟΑΚΑ μοιάζει πλέον πολυδάπανη πολυτέλεια.

Χρειάζονται να παρθούν πολλές και δύσκολες αποφάσεις. Κάποιος πρέπει να τις πάρει. Αλλά ποιος είναι αυτός; Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη και το βάρος;