Ο Γερμανός ξανάρχεται…

Ο κινηματογραφικός «χαφιές» Δήμος Σταρένιος επέμενε ότι «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας».

Έστω κι αν δεν εννοούσε αυτό ακριβώς όμως, στην περίπτωση του Έβαλντ Λίνεν θα ‘χε δίκιο.

Δυο χρόνια μετά τη… guest εμφάνιση στον Ολυμπιακό και περίπου τέσσερα από τότε που ο Πανιώνιος (του) θάμπωνε τη Σούπερ Λίγκα, ο 58χρονος τεχνικός επιστρέφει στην αγαπημένη του Ελλάδα.

Και πριν αναλάβει να αναστήσει την ΑΕΚ, το sport-fm.gr αναλαμβάνει να «ξεψαχνίσει» τα 19 χρόνια του στους πάγκους.

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Από τη μεγάλη καριέρα του ως ποδοσφαιριστής ως τον ανατριχιαστικό τραυματισμό για τον οποίο κατηγόρησε τον… Ότο Ρεχάγκελ. Από τη συνεργασία του με τον Γιουπ Χάινκες ως τις καλύτερες θέσεις (μέχρι τότε) στην ιστορία των Χάνσα Ρόστοκ και Αννόβερου.

Από τις -παρόμοιες με της ΑΕΚ- αποστολές διάσωσης που έφερε εις πέρας με Αννόβερο και Γκλάντμπαχ ως την έξοδο στην Ευρώπη με τον Πανιώνιο. Και φτάνοντας στην πρόωρη… έξοδο του Ολυμπιακού από την Ευρώπη, που του κόστισε τη θέση του και (συνυπολογίζοντας την επιθυμία ν’ αποδείξει πράγματα) έκανε δελεαστικότερη την πρόκληση της «Ένωσης».

Παικτάρα και… τρελάρα!

Ανεξάρτητα από την κατηγορία που θα τον κατέτασσε κανείς ως προπονητή, σίγουρα θα κατέτασσε τον Έβαλντ Λίνεν σ’ εκείνη των σημαντικών (τουλάχιστον) παικτών. Και πώς να μην το κάνει με 551 συμμετοχές με τις φανέλες των Αρμίνια Μπίλεφελντ, Γκλάντμπαχ και Ντούισμπουργκ. Με 95 γκολ -ως εξτρέμ. Με τη συμμετοχή σε δυο τελικούς κυπέλλου UEFA και τη κατάκτηση του τροπαίου σε μια απ’ αυτές το 1979 με την Γκλάντμπαχ.

Πέρα από τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα όμως, αίσθηση είχε προκαλέσει και με ένα ακόμα τέτοιο. Το να σηκωθεί (καταρχάς) από το εγκληματικό μαρκάρισμα του Νόρμπερτ Σίγκμαν το 1981 που τον ανάγκασε σε 23 ράμματα στο μηρό. Και κυρίως το να… πάρει στο κυνήγι -με σκισμένο κατά 25 εκατ. το πόδι- τον Ότο Ρεχάγκελ (σ.σ. ήταν τότε προπονητής της Βέρντερ) θεωρώντας τις οδηγίες του για σκληρό παιχνίδι υπαίτιες για τον τραυματισμό του.



Δεν είναι και «χθεσινός»…

Πάνε σχεδόν 20 χρόνια από τότε που ο Έβαλντ Λίνεν έβγαλε το σορτσάκι κι έκατσε στον πάγκο. Και σίγουρα τα… παντελόνια του κουστουμιού του ως προπονητής τα έχει τιμήσει. Από την πρώτη του ομάδα ακόμα, τη Ντούισμπουργκ, την οποία κράτησε άνετα στην κατηγορία το 1993 τερματίζοντας στην 9η θέση.

Κι αν η απόλυσή του το Νοέμβρη της επόμενης χρονιάς τον πτόησε, στο πλευρό του παλιού προπονητή του στην Γκλάντμπαχ, Γιουπ Χάινκες, ξαναβρήκε την υγειά του. Μένοντας δυο χρόνια ως βοηθός του και φτάνοντας την Τενερίφη -πρώτα στην 5η και την επόμενη σεζόν στη 10η θέση της Primera Division.

Κι όταν ο Χάινκες έφυγε για τη Ρεάλ, ο δρόμος της επιστροφής ήταν μονόδρομος για τον Λίνεν. Που δεν του βγήκε πάντως σε κακό την πρώτη χρονιά, όταν ανέλαβε τη Χάνσα Ρόστοκ και την οδήγησε στην καλύτερη θέση της ιστορίας της ως τότε (την 6η). Αλλά και όταν… του βγήκε (με κακά αποτελέσματα στην αρχή της επόμενης σεζόν και αποχώρηση το Μάρτη μετά από ένα 0-4 από την Μπάγερν) δεν έμεινε «ρέστος».

Αντίθετα, έπαιξε «τα ρέστα του» με την Κολωνία (που μόλις είχε πέσει) και την επανέφερε αμέσως στη μεγάλη κατηγορία. Παρόλο όμως που την επόμενη χρονιά τη διατήρησε αξιοπρεπή (10η θέση), η τρίτη αποδείχθηκε και… φαρμακερή με τον υποβιβασμό και την απομάκρυνσή του.

Μετά λοιπόν από ένα μικρό (και όχι πετυχημένο) πέρασμα από την Τενερίφη, ο Λίνεν ανέλαβε την πρώτη πραγματικά δύσκολη αποστολή του. Αναλαμβάνοντας την Γκλάντμπαχ κάτω από τη ζώνη και καταφέρνοντας -παρόλο που απέμεναν 11 μόλις παιχνίδια- να την κρατήσει στη κατηγορία.

Η πιο όμοια περίπτωση ωστόσο με αυτή της ΑΕΚ ήταν εκείνη του Αννόβερου. Δεν κατάφερε λοιπόν απλά να το σώσει -κι ενώ η ομάδα φλέρταρε έντονα με τον υποβιβασμό. Αλλά την επόμενη χρονιά το οδήγησε στην καλύτερη θέση που είχε πετύχει στην Bundesliga (10η), πριν το κακό ξεκίνημα της μεθεπόμενης σεζόν οδηγήσει στην αποχώρησή του.

Και κάπου εκεί (το καλοκαίρι του 2006) μπαίνει στη ζωή του ο Πανιώνιος. Ή μάλλον μπαίνει εκείνος στη ζωή του Πανιωνίου. Κάνοντάς την πολύ ομορφότερη -και μετατρέποντας μια ομάδα που είχε σωθεί μετά βίας την προηγούμενη σεζόν σε Ευρωπαία. Με αξιοπρεπέστατη παρουσία στους ομίλους (μια νίκη και μια ισοπαλία εκτός έδρας και δυο ήττες εντός). Και καταφέρνοντας τη δεύτερη χρονιά να κρατήσει… τα δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη -αφού ο Πανιώνιος τερματίζει ξανά πέμπτος.

Την ίδια σεζόν μάλιστα (κατά την οποία είναι εκείνος που προωθεί τον Γιάννη Κοντοέ στην πρώτη ομάδα) ο Λίνεν πανηγυρίζει μεγάλη -και οδυνηρή για την ΑΕΚ- νίκη στο ΟΑΚΑ με 2-3, πριν αντιμετωπίσει την «Ένωση» και στα play-off.



Στην τρίτη σεζόν του όμως στη Νέα Σμύρνη το κλίμα άρχισε να μην τον σηκώνει. Φαινόταν καιρό. Και τελικά επιβεβαιώθηκε με το επεισόδιο του βοηθού και γαμπρού του, Αμπντέρ Ραμπντάν με τον Λάμπρο Χούτο, το οποίο έγινε αφορμή για ν’ αποχωρήσει τον Νοέμβρη.

Κι αφού δεν ανέλαβε τελικά την Ανόρθωση τον Απρίλη του 2009 (παρόλο που εμφανιζόταν μια ανάσα) ξαναπήρε το δρόμο της επιστροφής. Της προσωρινής επιστροφής. Διότι η 12η θέση που κατέκτησε με τη Μόναχο 1860 στη δεύτερη κατηγορία δεν πτόησε τον Σωκράτη Κόκκαλη από το να του αναθέσει το καλοκαίρι του 2010 τον Ολυμπιακό. Για λίγο όμως. Πολύ λιγότερο απ’ όσο θα ευχόταν κι ο χειρότερος εχθρός του.

Μετά από δύο νίκες λοιπόν επί της αλβανικής Μπέσα, το εμπόδιο της Μακάμπι Τελ Αβίβ αποδεικνύεται αξεπέραστο (νίκη 2-1 στο «Καραϊσκάκη» και ήττα 1-0). Kαι η απόφαση του Βαγγέλη Μαρινάκη -που είχε πάρει εν τω μεταξύ τα ηνία- αποδεικνύεται ειλημμένη από τη λήξη κιόλας της ρεβάνς στο Ισραήλ. Έτσι, ο Λίνεν αποχωρεί από τον Ολυμπιακό με τέσσερις μόλις παιχνίδια και σημαντικότερη προσφορά τον Χοσέ Χολέμπας, τον οποίο εκείνος έφερε από τη Μόναχο 1860.



Κι αφού ακολούθησε ένα πέρασμα που ούτε ο ίδιος δεν θέλει να θυμάται από την Αρμίνια Μπίλεφελντ (διαδέχθηκε τον Κρίστιαν Τσίγκε, αλλά δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον υποβιβασμό στην τρίτη κατηγορία) ο Γερμανός απέχει 16 σχεδόν μήνες από τους πάγκους.

Διάστημα όχι αμελητέο. Αλλά σίγουρα και όχι αρκετό για να σβήσει το πάθος που (φημίζεται ότι) μεταδίδει στις ομάδες του. Αυτό που θα χρειαστεί να επιστρατεύσει άμεσα στην ΑΕΚ, για ν’ αποδείξει ότι κάνουν λάθος όσοι τον θεωρούν «τελειωμένο» και όσοι έχουν βιαστεί να ξεγράψουν φέτος την «Ένωση».