Καλή σου τύχη, «Τούμι»...

Φτάνουν 672 λέξεις για να πεις «αντίο»; Όταν τα λόγια βγαίνουν μέσα από την καρδιά, φτάνουν και περισσεύουν.

Ο Τουμέρ Μετίν, ένας από τους σημαντικότερους ποδοσφαιριστές που πέρασαν από τα ελληνικά γήπεδα τα τελευταία χρόνια, αποφάσισε ότι να κλείσει την καριέρα του και η Κέρκυρα, την οποία κόσμησε με την παρουσία του τού αποδίδει ελάχιστο φόρο τιμής.

Αναλυτικά...

«Η ΠΑΕ ΑΟ Κέρκυρα γνωστοποιεί, με απόλυτο αίσθημα κατανόησης, την απόφαση του Τουμέρ Μετίν, του μεγαλύτερου ποδοσφαιρικού «ονόματος», που πέρασε απ’ το νησί, να αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Για την ομάδα η παρουσία του υπήρξε τιμή και παρακαταθήκη. Το ίδιο και η ιστορική σημείωση πως ο Μετίν κλείνει την καριέρα του με τα δικά της χρώματα. Η ΠΑΕ ΑΟ Κέρκυρα, ευχαριστεί τον Τουμέρ Μετίν για την προσφορά του στην ομάδα και του εύχεται καλή τύχη σε ό,τι αποφασίσει να κάνει από δω και πέρα. Αισθανόμενη ότι δεν χαιρετά έναν ποδοσφαιριστή. Αλλά έναν πολύ καλό της φίλο.
Λόγια σ’ έναν φίλο...

(iyi sanslar, my friend...)

Kάποτε, η Σάρα Μπερνάρ, αυτή η άγια ντίβα του γαλλικού πολιτισμού, είχε «ζωγραφίσει» την έννοια της υστεροφημίας, μέσα από μια διαχρονική κουβέντα: «Σημασία έχει πώς θα βγεις απ’ τη σκηνή». Η μυθολογία των σπουδαίων ζητούσε πάντοτε συγκεκριμένο τρόπο: αξιοπρεπής και αρυτίδωτος, μακριά από τις ύπουλες παγίδες της φθοράς.

Το κατά πόσο τα κατάφερνες, είχε ως μέτρο του την ποσότητα συγκίνησης που έβγαζε το «φεύγω» σου. Στους άλλους, τους ανθρώπους της δικής σου (ποδοσφαιρικής) κοινωνίας. Αν το προσπέρναγαν μέσα από δύο τυπικά ξεπροβοδίσματα, υπήρχε θέμα.
Αν, πάλι, «γεννούσε» εκείνη τη σιωπηλή αμηχανία και το ειλικρινές χτύπημα στην πλάτη, το πράμα είχε γίνει όπως έπρεπε. Όπως, εντέλει, ήταν άξιο και στη δική του την περίπτωση. Την περίπτωση ενός πολύ μεγάλου ποδοσφαιριστή, που η ιστορία έγραψε πως- έστω και για λίγο- φόρεσε τη φανέλα του ΑΟ Κέρκυρα. Πριν το φινάλε της καριερας του. Του Τουμέρ Μετίν.

Πρωί Παρασκευής, στον Πλάντραφο, την ώρα που ο 37χρονος Τούρκος ανακοίνωνε στο ποδοσφαιρικό τμήμα του ΑΟΚ την απόφασή του να σταματήσει το ποδόσφαιρο, η αλήθεια της Μπερνάρ, μπορούσε, να ξεκουράζεται πιο ήσυχη...

Τούτη, θα μπορούσε να είναι (άλλη) μία ανακοίνωση κλισέ, «χτισμένη» πάνω στις γνωστές «ξύλινες» εκφραστικές φόρμουλες των τύπων: «Η ΠΑΕ ΑΟ Κέρκυρα ανακοινώνει…». Και τα λοιπά και τα λοιπά. Δεν γίνεται (τουλάχιστον, μόνο αυτό). Ο Μετίν δεν υπήρξε «άλλη μια μεταγραφή». Αλλά το ισχυρότερο ποδοσφαιρικό brand name που πέρασε ποτέ από τον τόπο. Ένα παιδί που ξεκίνησε κάποτε από ένα ξερό κομμάτι γης στη Μαύρη Θάλασσα, το Ζίνγκουλντακ και είδε να του στήνουνε αγάλματα. Μικρά τοτέμ κι αφιερώματα.

Η Μπεσίκτας, η Φενέρ, ο -για τα μάτια- του «εμφύλιος διχασμός», το Champions League, η Εθνική, το Euro, οι προσκυνητές του Αλκαζάρ. Και παραδίπλα, ακροτελεύτιος σταθμός - το κομμάτι ολοκλήρωσης σε ένα σούπερ παζλ - το «καραβάκι» το ΑΟ Κέρκυρα. Τιμή. Για όσους μπορούν να το αντιληφθούν…

Για τον Μετίν, δεν ήταν εύκολη η απόφαση. Μπορεί τα δεδομένα ως προς το γνωστό θέμα της θητείας του (που δεν έκρυψε ποτέ) να άνοιγαν εδώ και λίγο διάστημα, το δρόμο της επιστροφής του στην πατρίδα, υπήρχε, όμως, στη μέση μια υπόσχεση, μια δέσμευση και ένα συμβόλαιο τιμής. Όχι στα χαρτιά. Αντρίκεια, στα λόγια.

Τραμπάλιζε η ζυγαριά, ανάμεσα σε δύο πόλους. Το «οφείλω» και το ανθρώπινο «θέλω». Ένας δύσκολος γρίφος συνείδησης, που, τελικά, ανακουφίστηκε μέσα απ’ την κατανόηση που έδειξε η ΠΑΕ. Όχι γιατί έπρεπε. «Πρέπει» στον αυστηρό επαγγελματισμό του 21ου αιώνα δεν υπάρχουν. Αλλά γιατί έτσι ήτανε το ηθικά σωστό.

Πάντα, ετούτη η ομάδα, πάνω από «εταιρεία», ήταν, είναι (και καμάρωνε γιαυτό) μία φαμίλια. Με κανόνες φτιαγμένους σε μία λογική μακριά και πέρα από «στυγνά» δικονομικά μελάνια και πολυσέλιδα συμβόλαια. Ανθρώπινη. Ψυχής. Σεβασμού και συνεννόησης, που δεν ορίζεται από «κρύες» ρήτρες και άτσαλες υπογραφές. Αλλά μονάχα από ανθρώπους. Προς ανθρώπους.

Από σήμερα, Παρασκευή, 9 Δεκεμβρίου του 2012, ο Τουμέρ Μετίν περνάει το κατώφλι της εξώπορτας. Του νησιού, του ΑΟ Κέρκυρα και μιας τεράστιας καριέρας, γεμάτη από χρυσόσκονη. Η κοινωνία της ομάδας τον ευχαριστεί για όσα έδωσε στο κλαμπ και, κυρίως, για όσα το ενέπνευσε. Και χαιρετά με ειλικρίνεια, όχι έναν ποδοσφαιριστή που τα ‘φερε η ζωή να περάσει και απ’ τα μέρη μας. Μα, έναν φίλο σπουδαίο και παντοτινό. Με την ευχή, σε ό,τι αποφασίσει στο εξής, να είναι γερός και καλοτάξιδος. Και κάποια μέρα -ποιος το ξέρει;- ίσως ανταμώσουμε ξανά.

Καλή σου τύχη, «Τούμι»...

Ή, όπως λέτε και στα μέρη σας, «iyi sanslar, my friend…».

Y.Γ.: Σ' ευχαριστούμε για το χθες, το σήμερα, το αύριο...