Μπάλα δεν παίζουν τα γήπεδα…

Θλίψη, κατήφεια και απογοήτευση επικρατεί στις τάξεις των οπαδών της Λάρισας. Η ελπίδα για το θαύμα έσβησε και πλέον οι «βυσσινί», η πιο ιστορική ομάδα της περιφέρειας, από του χρόνου θα αγωνίζονται στη Football League.

Τραγική ειρωνεία για την ΑΕΛ: Τη χρονιά που μπήκε στο νέο της στολίδι, το «AEL FC ARENA», βγήκε για τρίτη φορά στην ιστορία της από τα σαλόνια.

Γράφει ο Κώστας Τσούγκος

Αν στην αρχή της σεζόν έλεγες σε οποιονδήποτε ποδοσφαιρόφιλο της χώρας ότι η ΑΕΛ του χρόνου θα αγωνίζεται στη Football League, θα σε ειρωνευόταν και με τη γνωστή καχυποψία (που δίκαια ή άδικα ταλανίζει το ελληνικό μυαλό σε θέματα που αφορούν το ποδόσφαιρο) θα σου απαντούσε με στόμφο: «Είσαι… μυρουδιάς και δεν ξέρεις τι σου γίνεται… Σιγά μην αφήσουν την ΑΕΛ με νέο γήπεδο να πέσει». Λες και κάποια… ανώτερη δύναμη θα της έδινε χείρα βοηθείας για να την κρατήσει στην κατηγορία.

Το κλίμα αυτό βέβαια ανετράπη πολύ γρήγορα, αλλά η καχυποψία στα μυαλά των… ειδημόνων παρέμεινε. Οι ίδιοι άνθρωποι που ισχυρίζονταν τα παραπάνω, στο τέλος του πρώτου γύρου και με τα διαιτητικά λάθη που έγιναν εις βάρος των «βυσσινί», άλλαξαν εντελώς το τροπάριο. Η… ανώτερη δύναμη, τώρα, έσπρωχνε την ΑΕΛ στον υποβιβασμό.

Κανείς δεν ασχολήθηκε με την ουσία, με τα σημάδια αγωνιστικής κατάρρευσης που έδειχνε η ομάδα. Ούτε καν αυτοί που έπρεπε. Πλέον, αυτό που πριν μερικούς μήνες φαινόταν ως αστείο (ακόμη και οι «εχθροί» των «βυσσινί» που το έλεγαν κατά βάθος δεν το πολυπίστευαν), είναι η θλιβερή και σκληρή πραγματικότητα:

«Η ΑΕΛ θα έχει από του χρόνου το καλύτερο γήπεδο της Football League».

Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Η διοίκηση, οι αδιάφοροι παίκτες, οι κακές διαιτησίες, ο κόσμος, όλοι έβαλαν το λιθαράκι τους…

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή

Η χρονιά ξεκίνησε με πολλές φιλοδοξίες. Διοίκηση και προπονητικό τιμ έδειχναν εμπιστοσύνη στο ρόστερ, ο κόσμος, ειδικά με την μεταγραφή του Γκέρεμι, έπλεε σε πελάγη ευτυχίας και το νέο γήπεδο που βρισκόταν στα σκαριά είχε βάλει φωτιά στα όνειρα όλων που έβλεπαν… τουλάχιστον μέχρι πεντάδα.



Η κατρακύλα…

Στην περίπτωση της φετινής ΑΕΛ η φράση «η καλημέρα από το πρωί φαίνεται» δεν βρήκε την απόλυτη εφαρμογή της. Η πρώτη αγωνιστική με τον Ατρόμητο και η νίκη με σκορ 1-0 δεν προμήνυε σε καμία περίπτωση αυτά που επρόκειτο να συμβούν. Στις έξι αγωνιστικές που ακολούθησαν, η ΑΕΛ δεν πήρε ούτε μία νίκη και η μουρμούρα είχε αρχίσει να σκεπάζει σαν μαύρο σύννεφο το «Αλκαζάρ».

Στο πλαίσιο της 8ης αγωνιστικής υποδέχεται την Ξάνθη και την «κερνάει» τρία γκολ! Τα χαμόγελα επέστρεψαν, αλλά η νίκη κόντρα στους Ακρίτες, πολύ γρήγορα αποδείχθηκε πως ήταν μία ευχάριστη παρένθεση. Ακολουθούν δύο ισοπαλίες με Άρη και Παναθηναϊκό, που κράτησαν «ζεστό» τον κόσμο και η ώρα για το μεγάλο αντίο στο ιστορικό «Αλκαζάρ» είχε έρθει.



Όλοι, σε αυτή τη συγκυρία, ήθελαν τη «βασίλισσα του κάμπου» να αποχαιρετά το «σπίτι» της με το κεφάλι ψηλά. Κανείς όμως δεν υπολόγιζε τον Πανιώνιο. Η ομάδα της Νέας Σμύρνης πήγε στη Λάρισα για να «πικράνει» το αντίο των «βυσσινί» στο γήπεδο όπου έζησαν κατακτήσεις τίτλων, αλλά και υποβιβασμούς, και τα κατάφερε (11η αγωνιστική). Η ήττα την επόμενη αγωνιστική (12η) στην Κρήτη από τον Εργοτέλη είχε φτάσει τον κόμπο στο χτένι, η ομάδα είχε βρεθεί κι εκτός του στόχου του Κυπέλλου και ο Γιάννης Παπακώστας θέτει την παραίτησή του στην διοίκηση, η οποία την αποδέχεται.



Το καράβι μένει στην ουσία ακυβέρνητο και οι πανηγυρισμοί στα εγκαίνια του «AEL FC ARENA» τον Νοέμβριο επισκιάζονται από την ήττα με τον ΠΑΟΚ, στο πρώτο ματς των «βυσσινί» στο νέο τους γήπεδο (13η αγωνιστική). Η «τεσσάρα» από την ΑΕΚ στην επόμενη «στροφή» ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο.

Στο μεταξύ, παρέλαυναν καθημερινά από το ρεπορτάζ της ομάδας ονόματα προπονητών, με τους οπαδούς να βγάζουν σπυράκια για όλους όσους ακούγονταν και το παρελθόν τους ήταν συνδεδεμένο με κάποιον άλλο σύλλογο εντός συνόρων.

Σύμφωνοι. Η ΑΕΛ, είναι μεγάλη ομάδα, έχει κατακτήσει τίτλους, είναι «βασίλισσα». Τότε, όμως, ήταν θέμα επιβίωσης, ζήτημα «ζωής και θανάτου», αλλά κανένας δεν ήθελε να παραμερίσει τον εγωισμό του για να το δει. Την ώρα που η ομάδα χρειαζόταν έναν προπονητή γνώστη της ελληνικής πραγματικότητας, o οποίος θα την έβγαζε από τον βούρκο, την ώρα που η διοίκηση τον είχε βρει στο πρόσωπο του Παύλου Δερμιτζάκη (κανείς δεν ξέρει αν είχε δίκιο ή άδικο, ούτε θα μάθει ποτέ), ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και έθεσε με τον τρόπο του βέτο.

Πρόκειται για το διάστημα που έπαιξε τον καθοριστικότερο ρόλο στην κατρακύλα της ΑΕΛ. Η διοίκηση αδυνατούσε να πάρει μία απόφαση που θα ερχόταν σύμφωνη με τις επιθυμίες του κόσμου, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στη λύση του Γιορν Άντερσεν, ο οποίος ήταν ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων.

Ο Βέλγος κάνει ντεμπούτο με τον Ολυμπιακό εντός έδρας και η ΑΕΛ γνωρίζει την ήττα με σκορ 1-0. Ακολουθούν δύο συνεχόμενες ήττες από Ατρόμητο (3-0) και Καβάλα (1-0), ώστε η διοίκηση να αναγνωρίσει το λάθος της και να διακόψει τη συνεργασία με τον Άντερσεν, που, υπό την καθοδήγησή του, η ομάδα δεν πέτυχε ούτε ένα γκολ.



Τα κομπιουτεράκια είχαν πάρει φωτιά από τους υπολογισμούς για τους βαθμούς που χρειαζόταν η ΑΕΛ προκειμένου να σωθεί και ο Νίκος Κωστένογλου αναλαμβάνει το τιμόνι, με πίστη και αφοσίωση στο θαύμα. Μία μερίδα παικτών, που μέχρι εκείνο το σημείο εμφανίζονταν παντελώς αδιάφοροι, δείχνουν σιγά- σιγά να αντιλαμβάνονται πώς είχε η κατάσταση και να παίρνουν μπροστά. Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ήταν πλέον αργά. Η νίκη με τον Ηρακλή στην 18η αγωνιστική κρατάει ζωντανές τις ελπίδες. Ακολουθεί όμως η σφαλιάρα εκτός έδρας από την Κέρκυρα για να γειώσει τα πάντα.

Η ΑΕΛ του Νικου Κωστένογλου επανέρχεται. Νίκη με Πανσερραϊκό εντός, ισοπαλία με Αστέρα Τρίπολης εκτός, σε ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να φύγει και με το «διπλό». Ο χρόνος για το μεγάλο ντέρμπι της Θεσσαλίας κυλούσε αντίστροφα…

Η ιστορική ΑΕΛ φιλοξενεί τον φιλόδοξο Ολυμπιακό Βόλου και χάνει, στο νέο της στολίδι, με σκορ 2-1. Τα όσα ακολουθούν του ντέρμπι, με το χαρτοπόλεμο μεταξύ των δύο ΠΑΕ, ανήκουν στα γραφικά και… ωραία του ελληνικού ποδοσφαίρου.



Στη συνέχεια ήρθαν πέντε αγωνιστικές, κατά τις οποίες η ήττα αγνοήθηκε. Αποκορύφωμα η μεγάλη νίκη εντός έδρας 2-0 επί του ΠΑΟ. Ο ΠΑΟΚ, όμως, στο πλαίσιο της 28ης αγωνιστικής βάζει στοπ στα όνειρα και αφήνει την ΑΕΛ μόνο με μαθηματικές ελπίδες για την παραμονή. Αυτές, όμως, εξανεμίστηκαν την Κυριακή στην αναμέτρηση με την ΑΕΚ και τώρα, την τελευταία αγωνιστική στο «Καραϊσκάκη», η ΑΕΛ, η πρωταθλήτρια Ελλάδας του 1988, θα παίξει μόνο για την ιστορία της σε ένα γήπεδο που θα γιορτάζει την κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος και μετά θα πει "αντίο".

Διαιτησία

Στο τέλος του πρώτου γύρου, κι ενώ ήδη η απειλή του υποβιβασμού περιφερόταν στον κάμπο, γράφτηκε μία… θάλασσα λέξεων για την «εγκληματική» διαιτησία που αντιμετώπισε η Λάρισα στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος.

Οι «βυσσινί» είχαν λόγο να φωνάξουν για πάρα πολλά λάθη που έγιναν εις βάρος τους. Και το έκαναν με κάθε δυνατό τρόπο. Όμως, όταν λέγεσαι ΑΕΛ και κουβαλάς το βάρος που φέρει το όνομά σου, πατάς στα πόδια σου, στηρίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις και δεν αφήνεις τίποτα να σταθεί ως άλλοθι για την κατάστασή που βρίσκεσαι. Έχεις υποχρέωση στον κόσμο που σε ακολουθεί να παλέψεις μέχρι το τέλος, με κάθε κόστος.

Οι διοικούντες τον σύλλογο άφησαν την γκρίνια στην άκρη και έδωσαν το βάρος στο μεταγραφικό σχεδιασμό του Ιανουαρίου. Εν αντιθέσει με τις υπόλοιπες ομάδες της Σούπερ Λίγκας, η ΑΕΛ, αν και βρισκόταν με το πιστόλι στον κρόταφο, κινήθηκε όσο λίγες στο μεταγραφικό παζάρι. Τώρα, αν πήρε την αναμενόμενη βοήθεια από τις μεταγραφικές προσθήκες που έκανε το χειμώνα, η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι σίγουρα όχι.

Μόνο ο Τσιμπάμπα βοήθησε ουσιαστικά, αλλά η έλλειψη πειθαρχίας που έδειξε (εξαφανίστηκε χωρίς λόγο δύο φορές από τις προπονήσεις), «αμαύρωσαν» την εικόνα κι αυτής της μεταγραφής.

Η πολιορκία στο πούλμαν

Μετά τη λήξη της αναμέτρησης της 16ης αγωνιστικής με τον Ατρόμητο, σε ένα παιχνίδι στο οποίο η Λάρισα γνώρισε ταπεινωτική ήττα 3-0 με κατεβασμένα τα χέρια, περίπου 500 οπαδοί έφτασαν στο ξενοδοχείο «Imperial» για να περιμένουν την αποστολή.

Πύρινα οδοφράγματα, σπασμένα τζάμια, γιαούρτια, αυγά και άλλα πολλά, συνέθεσαν το σκηνικό της πεντάωρης πολιορκίας της αποστολής της ομάδας από τους οπαδούς της. Η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου και, σίγουρα, ως περιστατικό, δεν θα ξεχαστεί εύκολα από κανέναν.



Η εκνευριστική αδιαφορία…

Ο κόσμος της ΑΕΛ πάνω στη φούρια του και βλέποντας ότι η ομάδα διέρχεται από μία «αρρωστημένη» κατάσταση φώναξε για πολλά. Ορισμένες φορές μπορεί να φώναζε αδίκως, αλλά, για την περίπτωση ορισμένων ποδοσφαιριστών, που έσερναν το κορμί τους στον αγωνιστικό χώρο, είχε δίκιο.

Δεν ήταν λίγες οι φορές, κατά τη διάρκεια της σεζόν, που έβλεπες «βυσσινί» φανέλες να περιφέρονται μέσα στο χορτάρι, μη έχοντας επίγνωση της κατάστασής που βρισκόταν η ομάδα και βάζοντας την αυτοπροβολή τους ψηλότερα από όλους και όλα. Τα κουτσομπολιά στην πόλη περί νυχτοπερπατημάτων έδιναν και έπαιρναν και η κατάσταση έμοιαζε με βόμβα που ήταν συνεχώς έτοιμη να εκραγεί.

Αυτοκριτική

Ο υποβιβασμός της ΑΕΛ οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Όλοι έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Από την κορυφή ως τα νύχια, η κατάσταση της ομάδας, καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν, δεν ήταν υγιής.

Η διοίκηση, εφόσον παραμείνει ως έχει, πρέπει να αναλογιστεί τις ευθύνες της, ενώ όσοι ποδοσφαιριστές μείνουν ή έρθουν θα πρέπει να γνωρίζουν το βάρος που φέρει η φανέλα του συλλόγου. Η θέση της ΑΕΛ δεν είναι στη Football League, κι αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν όλοι όσοι ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο.