Ντροπή σε όλους μας!

Όσα έγιναν χθες στο «Γ. Καραϊσκάκης», όσα έχουν προηγηθεί εκεί και σε πολλά άλλα γήπεδα, αλλά και όσα σίγουρα θα επαναληφθούν δεν αναδεικνύουν πρωταθλητές ή ηθικούς νικητές παρά μόνο έναν μεγάλο χαμένο: το ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι εικόνες ντροπής ήδη κάνουν το γύρο του κόσμου και διασύρουν διεθνώς μία χώρα που αντιμετωπίζεται κάθε μέρα και από περισσότερους ως τριτοκοσμική στο εξωτερικό.

Γιατί-δυστυχώς-δεν πρόκειται για μία κακή παρένθεση ή μία στιγμή έντασης, αλλά πλέον για τον κανόνα κι έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα που κρατά δέσμιο τον ελληνικό αθλητισμό.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ένας απλός αγώνας αντιμετωπίζεται εκατέρωθεν, αλλά και την πλειοψηφία του Τύπου σαν πόλεμος.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που στο βωμό της εφήμερης χαράς που προσφέρει μία αθλητική νίκη θυσιάζονται τα πάντα και που ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Δεν ήταν τα πρώτα φαλτσοσφυρίγματα από ανθρώπους που επανειλημμένως έχουν αποδειχτεί ανεπαρκείς και επικίνδυνοι.

Δεν ήταν η πρώτη εισβολή ούτε ο πρώτος προπηλακισμός σε βάρος ανθρώπων που απλώς θέλουν να παίξουν μπάλα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, παρασυρόμενοι από τη γενικότερη αλλοφροσύνη, υποπίπτουν σε ατοπήματα, βρίζονται και ανταλλάσσουν χτυπήματα με συναδέλφους ή-ακόμη χειρότερα-συμπαίκτες τους στην Εθνική ομάδα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι αρμόδιοι κωφεύουν, ούτε η πρώτη φορά που οι νόμοι δεν εφαρμόζονται.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι διοικήσεις χαϊδεύουν τα αυτιά των οπαδών τους για να μη χάσουν τους «πελάτες».

Δεν ήταν η πρώτη φορά που όλοι οι περισσότερο ή λιγότερο υπεύθυνοι προτίμησαν την εύκολη λύση της μετάθεσης των ευθυνών στους… απέναντι.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που όσοι πραγματικά αγαπούν αυτό που λέγεται αθλητισμός νιώθουν αηδία για το πώς έχει καταντήσει στη χώρα που τον διέδωσε σε όλο τον κόσμο.

Και δυστυχώς δεν θα είναι ούτε και η τελευταία…

Όσοι βλέπουμε το πρωτάθλημα που κατακτά ο Ολυμπιακός ή που χάνει ο Παναθηναϊκός και όσοι μοναδικό μας μέλημα έχουμε να μετρήσουμε πού ευνοήθηκε ο μεν ή πού αδικήθηκε ο δε, απλώς βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Ένα δάσος που έχει παραδοθεί στις φλόγες εδώ και χρόνια κι εμείς αντί για νερό τη σβήνουμε με… βενζίνη. Ή απλώς… παρακολουθούμε απαθείς την πυρκαγιά που στο τέλος θα μας κάψει όλους.

Η επόμενη μέρα του ντέρμπι δεν προσφέρεται ούτε για γλέντια στα μπουζούκια και φιέστες τίτλου, ούτε για διακηρύξεις περί ηθικών νικητών και αδικημένων, παρά μόνο για προβληματισμό και περισυλλογή. Από όλους μας.

Αλήθεια, πώς καταφέραμε να μεταμορφώσουμε (ή μάλλον να παραμορφώσουμε) ένα πράγμα που προορίζεται να μας δίνει χαρά, την οποία τόσο έχουμε ανάγκη μέσα στη δίνη των πραγματικών προβλημάτων της καθημερινότητας, σε κάτι που μαυρίζει την ψυχή μας, χαλά τη διάθεσή μας και μας κάνει χειρότερους ανθρώπους; Διάολε, είμαστε καλύτεροι από αυτό που δείχνουμε και το κατάντημα αυτό είναι ντροπή για όλους μας!