Πενήντα χρόνια αναμνήσεις

Η ιστορία γράφεται από τους ανθρώπους και σε αυτή των 50 χρόνων της Α’ Εθνικής Κατηγορίας πολλοί άφησαν το στίγμα τους στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τις αναμνήσεις τους από αυτή την ιστορική διαδρομή μοιράστηκαν με τους ακροατές του NovaΣΠΟΡ FM 94,6 ο Νίκος Φίλιος, ο Φάνης Τασίνος, ο Στράτος Γιδόπουλος, ο Γιώργος Γιαννακόπουλος, ο Μίμης Δομάζος, ο Θωμάς Μαύρος, ο Παναγιώτης Κελεσίδης, ο Κώστας Ιωσηφίδης, ο Γιάννης Βαλαώρας, ο Γιάτσεκ Γκμοχ, ο Τάσος Κατσαμπής και ο Ντούσαν Μπάγεβιτς.

Αναλυτικά οι δηλώσεις τους:

Νίκος Φίλιος (μέλος της Προοδευτικής στην πρώτη αγωνιστική της Α’ Εθνικής απέναντι στον Απόλλωνα Καλαμαριάς):

«Ήταν πρωινός ο αγώνας αυτός και ήταν ένα ματς που έπρεπε να νικήσουμε, επειδή ήταν οι ομάδες που έπρεπε να κερδίσουμε για να μπορούμε εμείς να σταθούμε στην Α’ κατηγορία. Ο κ. Βουλγαράκης, ο πρόεδρός μας, θυμάμαι πολύ έντονα ότι μας είχε δώσει ό,τι ζητάγαμε για να κερδίσουμε αυτό τον αγώνα, επειδή ήταν ο πρώτος και έπρεπε να νικήσουμε. Έπρεπε να κερδίζουμε τις ομάδες της Θεσσαλονίκης για να μην έχουμε πρόβλημα μετά και πέσει η ομάδα. Κάναμε ένα πάρα πολύ καλό παιχνίδι και κερδίσαμε. Ήταν ένα ματς στο οποίο αφήσαμε καλές εντυπώσεις, ο κόσμος ευχαριστήθηκε, επειδή είδε και καλό ποδόσφαιρο.

Είχατε δώσει τρία συνεχόμενα μπαράζ μέσα σε λίγες μέρες με τον Ολυμπιακό για να μπορέσετε να εξασφαλίσετε τη θέση…

«Βεβαίως, για να μπορέσουμε να ανέβουμε στην κατηγορία. Δυστυχώς, μας βάζανε και κάναμε τέτοιους αγώνες και ήταν δύσκολο, όμως καταφέραμε και τα φέραμε βόλτα. Όμως είχαμε και έναν καλό πρόεδρο. Ο αείμνηστος Βουλγαράκης ήταν ένας άνθρωπος που δεν υπολόγιζε το χρήμα, δεν υπολόγιζε την ταλαιπωρία».

Φάνης Τασίνος (μέλος του Παγκορινθιακού που νίκησε στην πρεμιέρα τον Ολυμπιακό):

«Εμείς ήμασταν πρωτάρηδες στις μεγάλες κατηγορίες. Εκείνη τη χρονιά είχαμε ανέβει, το 1959, που δημιουργήθηκε η Α’ Εθνική κατηγορία. Θυμάμαι ότι είχε γίνει μεγάλος σε όλη την Κορινθία που θα έπαιζε ο Παγκορινθιακός, η ομάδα μας, με τον Ολυμπιακό. χαρακτηριστικό εκείνης της ημέρας ήταν ότι φυσούσε πάρα πολύ, αλλά φυσούσε και για εμάς κι για τον Ολυμπιακό. Ο Ολυμπιακός που είχε καλύτερες μονάδες, δεν μπορούσε να παίξει το παιχνίδι του, αφού τον εμπόδιζε ο αέρας κατά κάποιον τρόπο, αλλά και εμείς ήμασταν μια ομάδα καλή, που είχε ενθουσιασμό, που μπήκαμε στην Α’ Εθνική και ασφαλώς ήταν ένα παιχνίδι που δεν το περίμενε κανένας. Κερδίσαμε με ένα γκολ, με ένα φάουλ του αείμνηστου Κόη και ο Ολυμπιακός βέβαια δεν μπόρεσε να μας ισοφαρίσει και να πάρει το παιχνίδι».

Ο αγώνας είχε γίνει στο γήπεδο του στρατοπέδου της Κορίνθου. Δεν είχατε άλλο γήπεδο;

«Εκεί παίζαμε, δεν είχαμε άλλο γήπεδο. Το γήπεδο του στρατοπέδου ήταν η έδρα μας, εκεί παίζαμε, δεν υπήρχε χορτάρι. Ο κόσμος ήταν γύρω από το γήπεδο, είχε κάτι κερκίδες στη δυτική πλευρά και σε όλο το υπόλοιπο γήπεδο ο κόσμος ήταν γύρω-γύρω. Η ομάδα η δική μας είχε κάνει μια σπουδαία πορεία από το ’57 που ιδρύθηκε μέχρι το ’59 που φτάσαμε να ανέβουμε στην Α’ Εθνική. Είχαμε κάνει πάρα πολύ καλή πορεία. Ήταν μια πολύ καλή φουρνιά της Κορινθίας. Ήταν καταρχήν ο Γιάννης Κόλλιας, ο Γιώργος Κόης, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της Ελλάδας για εμένα που έχω γνωρίσει. Έπαιζε στον Αθηναϊκό, ήταν πάρα πολύ μεγάλος παίκτης. Μετά ήταν ο Νέζης, ο Μήττας, ο Πατριαρχέας, ο Τσαγκλής, ο Χατζής, ήταν ο Γιώργος Μαντάς, ο αείμνηστος ο Μιχάλης Τσουπρής. Είχαμε πάρα πολύ καλή ομάδα, με προπονητή τον Γαβριήλ Γαζή.

Δεν μας υποτίμησε ο Ολυμπιακός. Το γκολ το δεχθηκαν νωρίς, δεν το δέχθηκαν στο τέλος. Διάβαζα στην εφημερίδα κάποιες δηλώσεις των παικτών του Ολυμπιακού που έλεγαν ότι τους έφταιξε ο αέρας, τους έφταιξαν πολλά και διάφορα άλλα, όπως το γήπεδο. Μα και τα άλλα γήπεδα ήταν ξερά τότε. Κι αν πάμε στον δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος, με ένα 1-0 μας κέρδισαν στο Καραϊσκάκη και μας ακύρωσαν κανονικό γκολ του Μαντά. Δεν ήταν η ομάδα τότε ευκαταφρόνητη.

Οι περισσότεροι Κορίνθιοι ήταν Ολυμπιακοί και δεν το περίμεναν αυτό που είχε συμβεί στην πρώτη αγωνιστική. Μπορώ να πω ότι ήταν δυσαρεστημένοι, επειδή ο Ολυμπιακός είχε έρθει από μία μεγάλη επιτυχία, στη Μίλαν είχε φέρει 1-2, και είχε την πίστη ότι το παιχνίδι το έχει στην τσέπη του.

Στράτος Γιδόπουλος (τερματοφύλακας Απόλλωνα Αθηνών)

«Είχα την τύχη σε εκείνη την ομάδα του Απόλλωνα να υπάρχουν δύο τεράστιοι τερματοφύλακες, ο Ταουξής και ο Τσαναγκντής. Εγώ ήμουν μικρός τότε και ο προπονητής μου (σ.σ.: Κίριλ Σιμονόφσκι) με έβαλε να παίξω. Το γήπεδο ήταν λασπωμένο, το πόδι έμπαινε μέχρι τον αστράγαλλο στη λάσπη και σε κάποια στιγμή μας είχανε πει ότι έχουμε 1.000 δραχμές πριμ νίκης και στην ισοπαλία 500.

Κάποια στιγμή είναι το προτελευταίο λεπτό του αγώνος και πάει ένας παίκτης του Ηρακλή να χτυπήσει ένα φάουλ και έρχεται ο Λ. Σεραφείδης και μου λέει: “πρόσεξε μαλ…ο μικρό μην δεχθείς γκολ και χάσω το πεντακοσάρικο, θα σε σκοτώσω!”. Αστειευόμενος βέβαια… Όταν σούταρε το φάουλ στη γωνία και από την ταραχή μου, έπιασα μπάλα και δοκάρι μαζί. Έρχεται μου χαϊδεύει το κεφάλι και μου λέει: “Την πήραμε την πεντακοσάρα”.

Είχα τρομακτική εύνοια να παίζω με αυτούς τους παίκτες (όπως ο Σεραφείδης). Τότε προπονητής ήταν ο Σιμονόφσκι, που έφερε στην Ελλάδα το 4-2-4. Τότε εμφανίστηκε το συγκεκριμένο σύστημα. Ο Απόλλωνας ήταν μια ομάδα σε πολύ καλή κατάσταση, που “χτυπούσε” όποιον αντίπαλο ήθελε. Μετά από αυτό το ματς που με έβαλε, δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα, πάμε να παίξουμε ένα παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στη “Λεωφόρο Αλεξάνδρας” και εκείνη την εποχή οι ομάδες δεν πήγαιναν σε κάποιο ξενοδοχείο. Έλεγε ο προπονητής 15-17-20 που θα έρθετε αύριο, θα διαλέξω την ομάδα. Εμένα δεν με καλούσαν βέβαια, ήμουν ο πιο μικρός. Εγώ, όμως, εκεί, σαν κολαούζος από πίσω. Πήγα εκεί στην κλειστή αίθουσα του Παναθηναϊκού, στον ‘Τάφο του Ινδού’, που μαζευτήκαμε σαν ομάδα πριν από το ματς και προς έκπληξη γυρίζει ο Σιμονόφσκι και λέει “παίζει ο μικρός” και βάζει εμένα! Κόκκαλο όλοι!

Ήταν κάποιες επιλογές που έκανε ο Σιμονόφσκι, όπως είχε καθιερώσει τον Μπεχράκη χαφ στο 4-2-4. Είχε κάνει πάρα πολλές καινοτομίες. Ας μην ξεχνάμε ότι μετά ο Σιμονόφσκι έβγαλε τους ‘μπέμπηδες’ του Ολυμπιακού. Είχε μανία με τους μικρούς. Τότε πρωτοπαίξαμε στον Απόλλωνα εγώ και ο Αριστείδης Καμάρας.

Όλο τον πρώτο γύρο σχεδόν ήμασταν αήττητοι, ήμασταν πάρα πολύ καλή ομάδα. Ήταν άλλες εποχές, πολύ καλύτερες και πιστεύω ότι οι ποδοσφαιριστές εκείνης την εποχής ήταν πολύ καλύτεροι. Αν έπαιζαν σήμερα οι Παπάζογλου, Καμάρας, Δερμάτης, Χολέβας, Σανιόγλου, Σεραφείδης θα έλυναν το πρόβλημα της ζωής τους για τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους. Ήταν άλλη πάστα ποδοσφαιριστών».

Γιώργος Γιαννακόπουλος (μέλος του Πανιωνίου στην πρεμιέρα της Α’ Εθνικής απέναντι στην ΑΕ Νικαίας)

«Εκείνη την εποχή υπήρχε ένα άλλου είδους ποδόσφαιρο. Υπήρχε η συμπάθεια της ομάδας προς την αντίπαλη και το μόνο που κοιτούσαμε ήταν να παίξουμε το ποδόσφαιρό μας. Όποιος ήταν ο καλύτερος ας κέρδιζε και εκτός αυτού υπήρχε η αγάπη μεταξύ των ποδοσφαιριστών, ο ένας με τον άλλον, που τα έδιναν όλα για την ομάδα τους. Δεν υπήρχαν αυτά τα πράγματα που υπάρχουν τώρα, για να μην αναφερθώ στα οικονομικά θέματα.

Τότε η ΑΕ Νικαίας ήταν μία από τις καλύτερες ομάδες στον Πειραιά. Είχε καλούς παίκτες και καλούς χαρακτήρες. Θυμάμαι τη Νίκαια που ήταν από τις καλές ομάδες, διότι είχε καλό σύνολο.

Σεβόμασταν τον Σαραβάκο, που ήταν ένας ποδοσφαιριστής πιο μεγάλους από όλους. Εγώ ήμουν 18 ετών όταν έπαιξα στην Α’ Εθνική και την ομάδα του Πανιωνίου. Όχι μόνο σεβόμουν τον Σαραβάκο, αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν μπορούσα να πω τίποτα. Ήταν άλλους είδους ποδόσφαιρο, άλλου είδους διοικήσεων και τα υπόλοιπα…».

Μίμης Δομάζος (ρεκόρ συμμετοχών 536):

«Έχω τις πιο πολλές συμμετοχές στην πρώτη κατηγορία,. Αυτό το ρεκόρ δεν θα το σπάσει κανείς. Ήμουνα σωστός, δεν ήμουν επαγγελματίας, αλλά έκανα ζωή επαγγελματία. Και το ταλέντο είχα και τη θέληση να είμαι κάθε Κυριακή στο γήπεδο και να παίζω πάρα πολύ καλά. Δεν ήθελα να χάνω κάθε Κυριακή. Αυτό ήταν μέσα στον εγωισμό μου. Νομίζω ότι όλα αυτά μου δώσανε αυτή τη μεγάλη πορεία που έκανα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Εκείνη την εποχή που έπαιζα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, δεν ήταν όπως σήμερα που τα έχουν όλα οι παίκτες. Εμείς δεν είχαμε αυτή την πολυτέλεια να μας ξέρουν στο εξωτερικό. Από εκεί και πέρα, νομίζω ότι εκείνη η εποχή ήταν η πιο ωραία, επειδή είχε πάρα πολλούς πολύ μεγάλους παίκτες, όχι μόνο ο Παναθηναϊκός και όλες οι ομάδες. Για αυτό γινόταν νομίζω ένα πρωτάθλημα πάρα πολύ δύσκολο για την ομάδα που θα έβγαινε πρωταθλήτρια.

Θωμάς Μαύρος (πρώτος σκόρε με 260 γκολ)

Ποιο είναι το μυστικό για έναν ποδοσφαιριστή να έχει διάρκεια στην πορεία των χρόνων και να είναι πρώτος σκόρερ;

«Νομίζω ότι είναι η αγάπη για το ποδόσφαιρο, η αγάπη για τη νίκη και εφόσον είναι επιθετικός η αγάπη για το γκολ. Νομίζω ότι εγώ από μικρό παιδί από τις αλάνες, αγαπούσα πάρα πολύ να βάζω γκολ και αυτό μεταφράστηκε στα γήπεδα των ελληνικών πρωταθλημάτων.

Μετά από την αγάπη και το ταλέντο που έχεις, χρειάζεται και σκληρή δουλειά γιατί υπάρχουν λάθη, υπάρχουν αδυναμίες που πρέπει να διορθώνονται και να εμφανίζεσαι καλύτερος από παιχνίδι σε παιχνίδι, ώστε να φτάσεις σε ένα επιθυμητό όριο να σκοράρεις από όλες τις φάσεις, από όλες τις θέσεις στη μεγάλη περιοχή ή έξω και έτσι να έχεις μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.

Ένιωσα από ένα σημείο, γύρω στα 21-22, ότι έπρεπε από τη στιγμή που μπήκα στην περιοχή και ήταν πολλοί αντίπαλοι, ψηλοί και δυνατοί αμυντικοί, να γυμναστώ πιο πολύ και να αντεπεξέρχομαι στις δύσκολες φάσεις, ώστε να μην χάνω το γκολ. Σίγουρα αυτό με βοήθησε πάρα πολύ.

Όλα τα γκολ τα αγαπούσα και τα θεωρούσα σημαντικά. Δεν θα πω κάποιο που πέτυχα σε ντέρμπι, θα επιλέξω ένα που ήταν πάρα πολύ δύσκολο ποιοτικά με το Αιγάλεω και κάποιος δημοσιογράφος γνωστός είχε γράψει πως «αυτό το γκολ θα το ζήλευε ακόμα και ο Πελέ»! Ήταν πάρα πολύ δύσκολο και ένιωσα πολύ ωραία όταν διάβασα το σχόλιο του δημοσιογράφου.

Παναγιώτης Κελεσίδης (13 γκολ παθητικό 1972-73)

Είχα έρθει το 1972 από τον Πανσερραϊκό στον Ολυμπιακό και κατακτήσαμε το συγκεκριμένο πρωτάθλημα με 13 γκολ παθητικό και 109 γκολ στην επίθεση. Δεν έχει σπάσει μέχρι σήμερα αυτό το ρεκόρ. Είναι πράγματι πάρα πολύ μεγάλο το χρονικό διάστημα. Πιστεύω ότι φέτος ήρθε η ώρα να σπάσει το ρεκόρ και πιστεύω ότι αυτό το ρεκόρ θα το σπάσει ο Ολυμπιακός και όχι καμιά άλλη ομάδα.

Πήγα σε μια ηλικία 21 στα 22 στον Ολυμπιακό από τον Πανσερραϊκό, ήμουν μέλος της Εθνικής Ελπίδων και μία φορά με είχε καλέσει ο μακαρίτης ο Πετρόπουλος, προπονητής στην Εθνική, μαζί με δύο μεγάλες μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου, που ήταν ο Τάκης Οικονομόπουλος και ο Νίκος Χρηστίδης. Με είχε καλέσει σαν τρίτο. Ερχόμενος στον Ολυμπιακό, βέβαια, αφότου έπαιξα την πρώτη χρονιά και πήγα πολύ καλά, άρχιζα να παίζω στην Εθνική. Τι να σας πω; Είχα ταλέντο και επειδή από τα μικρά μου χρόνια, όπως έχω πει, είχα γίνει γνωστός στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στις διάφορες Εθνικές.

Ερχόμενος στον Ολυμπιακό, βέβαια, συνάντησα μια άμυνα πολύ δυνατή. Θυμάμαι το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Σε αυτό το παιχνίδι όπως έγραψαν οι εφημερίδες εκείνης της εποχής είχε παίξει ο Παναθηναϊκός με τον Κελεσίδη και το σκορ ήταν 0-1. Αυτό το παιχνίδι ήταν η αφετηρία της καριέρας μου στον Ολυμπιακό.

Κώστας Ιωσηφίδης (2 πρωταθλήματα με ΠΑΟΚ – μοναδικός – 1976 και 1985)

Τι θυμάστε με ικανοποίηση από εκείνα τα πρωταθλήματα;

Σίγουρα τον πρώτο τίτλο, το ’72 (σ.σ.: Κύπελλο Ελλάδας) και το πρώτο πρωτάθλημα το 1975-76, ήταν ιστορική περίοδος. Ήταν κάτι συγκινητικό, κάτι πρωτόγνωρο, κάτι μεγάλο για τον σύλλογό μας, τον ΠΑΟΚ.

Το ίδιο γλυκό ήταν - και το 1985 – και ήταν πολύ καλό για εμένα, επειδή ήταν η τελευταία μου χρονιά σαν αρχηγός στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα, με την επόμενη γενιά του ΠΑΟΚ. Τελείωσε η ποδοσφαιρική μου καριέρα και σαν αρχηγός σήκωσα εκείνο το πρωτάθλημα.Σίγουρα το πρώτο ήταν πιο ωραίο, αλλά μου έχει μείνει και το δεύτερο, επειδή ήταν η τελευταία μου χρονιά και τελείωσα με ένα πρωτάθλημα σαν αρχηγός, μετά από 15 χρόνια.

Το πρώτο πρωτάθλημα ήταν πολύ πιο δύσκολο, επειδή δεν ξεκινήσαμε και καλά, επειδή είχε έρθει ένας καινούργιος προπονητής. Είχαμε μεγάλες δυσκολίες, ήταν ένα πρωτάθλημα πολύ δυνατό, αλλά καταφέραμε και το πήραμε με την ΑΕΚ που ήταν διεκδικήτρια στην Τούμπα μέσα.

Στο δεύτερο ήμουν αρχηγός σε εκείνη την ομάδα, είχε γίνει πολύ μεγάλη προσπάθεια και από τα παιδιά που πλαισίωναν την ομάδα. Νομίζω ότι το είχαμε πάρει δίκαια, επειδή ήμασταν καλύτεροι σε όλη τη διάρκεια του πρωταθλήματος.

Γιάννης Βαλαώρας (πρωτάθλημα με Λάρισα 1987-88):

«Από το 1979 μέχρι και το 1988 που πήραμε το πρωτάθλημα, η Λάρισα έπαιζε ένα ποδόσφαιρο πρωτοποριακό, δηλαδή δεν υπήρχαν θέσεις για κανέναν, εκτός από τον τερματοφύλακα. Είχαμε τέτοια αλληλοκάλυψη και θα τονίσω-και αυτό πρέπει να το προσέξουν οι ΠΑΕ-ότι ήμασταν παίκτες επαρχίας και παίκτες του Νομού Λαρίσης. Δηλαδή ήμασταν σχεδόν όλοι Έλληνες. Βλέπαμε τις μεγάλες ομάδες, ΑΕΚ, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ότι δεν είχαν τα φόντα, δεν είχαν τον ρυθμό, που έπρεπε να έχουν, όπως είχαν τα άλλα χρόνια και πάντα πήγαιναν πρώτοι, δεύτεροι, τρίτοι…

Βλέπαμε ότι παίζαμε καλό ποδόσφαιρο, βλέπαμε ότι τα αποτελέσματα μάς βοηθούσαν. Παίζαμε ο ένας για τον άλλον και νομίζω ότι μαζί με τη διοίκηση και τον προπονητή μας, τον Γιάτσεκ Γκμοχ, κάναμε ένα πάρα πολύ καλό σύνολο. Παίζαμε πραγματικά πάρα πολύ καλό ποδόσφαιρο και βλέπαμε τα αποτελέσματα με τις μεγάλες ομάδες. Δηλαδή αν κερδίσεις τις μεγάλες ομάδες και μέσα στην έδρα σου και εκτός φέρεις καλό αποτέλεσμα, δεν νομίζω ότι δεν μπορεί να σε κρατήσει κανένας.

Δεν το πίστευαν πολλοί διοικούντες ότι το πρωτάθλημα μπορούμε να το πάρουμε. Εγώ μόλις είδα τις ομάδες, ήμουν ο μόνος μαζί με τον Σάκη Τσιώλη και τον Γιώργο Μητσιμπόνα που είπαμε ότι αυτή η χρονιά είναι δική μας και πραγματικά έτσι έγινε».

Γιάτσεκ Γκμοχ (προπονητής στους τρεις μεγάλους και τη Λάρισα, πρωτάθλημα με «βυσσινί» και Παναθηναϊκό):

«Θυμάμαι που με χτυπήσανε στον αγώνα Ηρακλής-Παναθηναϊκός, που το 2-2 ήταν για εμάς ένα πολύ σημαντικό αποτέλεσμα που παίξαμε στη Θεσσαλονίκη. Έφαγα μια πέτρα στο μάτι μου και πραγματικά ήταν λίγο τρομακτικό. Πάντα μπορείς να βρεις κάποιους ανθρώπους που μπορεί να πούνε ότι στο γήπεδο δεν υπάρχουν νόμοι και μπορείς να έχεις κάποια συμπεριφορά χωρίς έλεγχο. Αυτό είναι πολύ κακό.

Θυμάμαι το πρωτάθλημα της Λάρισας, που έγραψε ιστορία και από τον πρώτο αγώνα μέχρι τον τελευταίο ήμασταν πρώτοι και άξια πήραμε το πρωτάθλημα. Στον τελευταίο αγώνα είχαμε αντιμετωπίσει τον Ηρακλή στη Λάρισα. Είχαμε μεγάλη χαρά, για ομάδα σαν τη Λάρισα και όλους τους παίκτες και παράγοντες της ομάδας, που συμμετείχαν σε αυτή την προσπάθεια. Με τον Παναθηναϊκό είχαμε 22 αγώνες χωρίς ήττα. Στη Λάρισα έρχεται ο Γιάννης Βαλαώρας, που σπάνια σούταρε εκτός από την περιοχή και έτσι χάσαμε 1-0.

Τάσος Κατσαμπής (πρώτος εν ενεργεία παίκτης με 378 συμμετοχές)

«Οι εμπειρίες είναι πάρα πολλές… Από ό,τι θυμάμαι πρέπει να παίζω από το 1994-95, όταν ξεκίνησα να αγωνίζομαι στον Πανιώνιο. Πάρα πολλές εμπειρίες, καλές και κακές. Είναι πάνω από όλα τι σωματότυπο έχεις, αλλά νομίζω για να το διατηρήσεις αυτό, πρέπει να κάνεις πάρα πολύ καλή ζωή.

Στερούμαστε όλοι οι ποδοσφαιριστές πολλά πράγματα, δεν πίνω, δεν καπνίζω, πολύ σπάνια βγαίνω έξω… Τα τελευταία έξι χρόνια περισσότερη δύναμη μου δίνει η κόρη μου και η αγάπη που μου δίνει ο κόσμος. Θεωρώ ότι μου δίνει δύναμη για να συνεχίσω όσα χρόνια μπορώ να παίξω. Ασχέτως αν είμαι λίγο απογοητευμένος, γενικά από το ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια. Θεωρώ ότι είμαστε πολλά χρόνια πίσω, αλλά το αγαπάω και δεν μπορώ να το αφήσω με τίποτα.

Στον Πανιώνιο ανδρώθηκα ποδοσφαιρικά, δεν το συζητάω. Μια χρονιά θυμάμαι, όταν ο Πανιώνιος έπεσε στη Β’ Εθνική, είχα βγει πρώτος σκόρερ με 11 γκολ, και το Κύπελλο που είχαμε πάρει και κερδίσαμε τον Παναθηναϊκό στο παλιό Καραϊσκάκη. Στον ΠΑΟΚ σίγουρα το Κύπελλο που σήκωσα σαν αρχηγός στη Φιλαδέλφεια που κερδίσαμε τον Ολυμπιακό. Στον Ηρακλή έχω περάσει πάρα πολλές καλές στιγμές και ευελπιστώ φέτος να μπορέσουμε να πάρουμε το Κύπελλο. Θα είναι μια μεγάλη επιτυχία και θα έχω καταφέρει να σηκώσω τρία Κύπελλα με τη φανέλα τριών διαφορετικών ομάδων. Κι όχι του βεληνεκούς των μεγάλων ομάδων.

Θεωρώ ότι στον Ηρακλή αυτό που έχω να θυμάμαι και με έχει στιγματίσει είναι το γκολ που έβαλα πριν από τρία χρόνια στην Ξάνθη και η ομάδα έμεινε στην κατηγορία.

Επιμέλεια: Σταύρος Καλογεράκης, Χρήστος Ρομπόλης