Μουντιάλ 1970: Ονδούρα και Ελ Σαλβαδόρ πολεμούν επί 100 ώρες για ένα εισιτήριο

Τα προσχήματα που έχουν επιστρατευθεί διαχρονικά για το ξεκίνημα ενός πολέμου είναι ... ευφάνταστα. Από την αρπαγή της ωραίας Ελένης μέχρι την «εξαγωγή δημοκρατίας και ελευθερίας» και από την εκτέλεση του αρχιδούκα Φερνάνδου έως την «αναζήτηση ζωτικού χώρου», η ανθρωπότητα έχει ποτιστεί με αρκετή... πλύση εγκεφάλου προκειμένου να σύρεται στο αιματοκύλισμα. Το ποδόσφαιρο αποτέλεσε ιδανική αφορμή το 1969, για να ξεσπάσουν συγκρούσεις ανάμεσα σε Ονδούρα και Ελ Σαλβαδόρ.

Τα δύο αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα είχαν τερματίσει πρώτα στους ομίλους τους και επιθυμούσαν διακαώς την προκρισή τους στο Μουντιάλ του 1970. Τελευταίο εμπόδιο ήταν τα μετάξυ τους παιχνίδια. Η ομάδα που θα έφθανε πρώτη στις δύο νίκες θα φώναζε παρών στα γήπεδα του Μεξικό. Ο «θάνατος» της μίας ήταν η «ζωή» της άλλης, όπως, δυστυχώς, αποδείχθηκε σύντομα.

Στις 6 Ιουνίου 1969 οι εθνικές ομάδες της γηπεδούχου Ονδούρας και του φιλοξενούμενους Ελ Σαλβαδόρ παρατάχθηκαν για τον πρώτο τους αγώνα, στην προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970. Η Ονδούρα νίκησε 1-0, με γκολ ελάχιστα πριν την εκπνοή. Η ήττα δεν ήταν αναίμακτη, καθώς την ακολούθησε η τραγική αυτοκτονία της 18χρονης Αμέλια Μπολάνιος με το περίστροφο του πατέρα της. Η νεαρή κοπέλα έγινε σύμβολο για τους συμπατριώτες της, οι οποίοι ζητούσαν απεγνωσμένα εκδίκηση, αλλά και την πρόκριση στο Μουντιάλ.

Στις 15 Ιουνίου, κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, διεξήχθη ο επαναληπτικός, στην έδρα του Ελ Σαλβαδόρ. Οι οικοδεσπότες χωρίς δυσκολία πήραν τη νίκη με 3-0 και όλα θα κρίνονταν σε τρίτη αναμέτρηση. Παρά την πρόληψη, βίαια επεισόδια εκτυλίχθηκαν μεταξύ των οπαδών των δύο πλευρών.


Οι 11 που εκπροσώπησαν το Ελ Σαλβαδόρ στον , κρίσμο , τρίτο αγώνα

11 μέρες αργότερα , το Ελ Σαλβαδόρ διέκοψε κάθε διπλωματική σχέση με την Ονδούρα, κατηγορώντας την για αδικήματα της αστυνομίας σε βάρος σαλβαδοριανών μεταναστών.

Από τις αρχές του 20ου αιώνα υπήρχε ένα σταδιακό μεταναστευτικό ρεύμα από το Ελ Σαλβαδόρ προς την Ονδούρα. Οι μετανάστες από το Ελ Σαλβαδόρ ξεπέρασαν τις 500.000 και αριθμούσαν το 13-15% του συνολικού πληθυσμού της Ονδούρας. Οι μετανάστες εργαλειοποιήθηκαν από τις δύο πλευρές. Ο δικτάτορας της Ονδούρας δήμευσε την περιουσία τους, μοιράζοντάς την στους ντόπιους. Οι μετανάστες από το Ελ Σαλβαδόρ που εξωθήθηκαν στην μετανάστευση λόγω της φτώχειας που υφίσταντο στην πατρίδα τους, έγιναν ... αντικείμενο προστασίας από τον... δικό τους, συμπατριώτη δικτάτορα. Οι σχέσεις των δύο γειτονικών κρατών επιδεινώνονταν με γοργούς ρυθμούς.

Στις 27 Ιουνίου , διεξήχθη το τρίτο και καθοριστικό παιχνίδι. Το Ελ Σαλβαδόρ θριάμβευσε με 3-2 στην παράταση και κατέκτησε το πολυπόθητο εισιτήριο για το Μουντιάλ. Ο σκόρερ Κουαντανίλα πέρασε στο πάνθεον των ηρώων της πατρίδας του, μνημονεύεται ακόμη και σήμερα ως εθνικός ήρωας.

Η προπαγάνδα των δύο κυβερνήσεων έδινε και έπαιρνε μετά το πέρας των συναντήσεων των ομάδων, ο Τύπος ήταν όπλο στα χέρια τους οξύνοντας τη διαπάλη με εμπρηστικά δημοσιεύματα. Οι πολεμικές επιχειρήσεις δεν άργησαν. Στις 14 Ιουλίου το Ελ Σαλβαδόρ σαν να... συνέχιζε από κει που σταμάτησε στο χορτάρι, βομβάρδισε την πρωτεύουσα της Ονδούρας, Τεγκουσιγκάλπα, ενώ την ίδια ώρα παραβίασε με χιλιάδες στρατό τα σύνορά της. Η Ονδούρα απάντησε στοχεύοντας επιτυχημένα τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του Ελ Σαλβαδόρ.

Το πρωί της 16ης Ιουλίου το θανατηφόρο σκηνικό στα πεδία των μαχών μαινόταν, οι νεκροί πληθύνονταν. Οι Σαλβαδοριανοί κυριαρχούσαν στην ξηρά και οι Ονδουριανοί στον αέρα. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 18ης Ιουλίου, επετεύχθη συμφωνία για την κατάπαυση του πυρός και απόσυρση των δυνάμεων του Ελ Σαλβαδόρ, τα οποία σταδιακά αποχώρησαν.

Ο τετραήμερος «πόλεμος του ποδοσφαίρου» είχε περάσει στην ιστορία , διαρκώντας πολύ παραπάνω από 90 λεπτά και αφήνοντας στο διάβα του 3.000 νεκρούς και τραυματίες.


Σκληρές οι αναμετρήσεις των δύο αντιπάλων , εντός και εκτός γηπέδων

Το Ελ Σαλβαδόρ γνώρισε τρεις ήττες σε ισάριθμους αγώνες στον 1ο όμιλο του Μουντιάλ του 1970 (3-0 Βέλγιο, 4-0 Μεξικό και 2-0 Σοβιετική Ένωση), τερματίζοντας στην τελευταία θέση.

Το ποδόσφαιρο, ως κοινωνικό φαινόμενο που εμπεριέχει τον φανατισμό των μαζών, την αξιοποίησή του από τους υψηλά ιστάμενους, συγκεντρώνει όλα όσα απαιτούνται ώστε να καταστεί πρόσχημα για μίση. Όταν κάποιος κακόβουλος το συνειδητοποιήσει προς όφελός του, το παιχνίδι που όλοι λατρεύουμε μετατρέπεται σε... απαίσιο όπιο, με ανεξέλεγκτες συνέπειες.

Επιμέλεια: Λευτέρη Παύλου