Πριν 53 χρόνια η Ελλάδα έφτασε… ένα γκολ μακριά από το Μουντιάλ του Μεξικού!

Για πολλούς η ιστορία της Εθνικής ομάδας στις διεθνείς διοργανώσεις ξεκινά το 1980 με τη συμμετοχή στο παρθενικό μας Euro. Όμως λίγα χρόνια νωρίτερα και συγκεκριμένα το 1969, για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970 στο Μεξικό, η Ελλάδα όχι μόνο έφτασε μια ανάσα από ένα άπιαστο όνειρο, αλλά για ένα... γκολ δεν πήγε στο μεγάλο γεγονός! Φυσικά για να πλησιάσει τόσο, χρειάστηκε να διαθέτει στο ρόστερ ονόματα τοτέμ του εγχώριου ποδοσφαίρου που διέπρεψαν με τους συλλόγους τους και άφησαν ανεξίτηλο το όνομά του στην ιστορία του αθλήματος. Μίμης Δομάζος, Γιώργος Κούδας, Μίμης Παπαϊωάννου και Γιώργος Σιδέρης ήταν ενδεικτικά κάποιοι από αυτούς!

Το ταξίδι αυτό δεν ήταν εύκολο εξ αρχής και λιγοστοί πίστεψαν ότι θα πάει τόσο καλά. Αντίπαλο σε αυτό το μεγάλο δρόμο ήταν η εκπληκτική Πορτογαλία του Εουσέμπιο, η ανερχόμενη δύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου Ρουμανία και η πάντα επικίνδυνη Ελβετία. Η Ελλάδα ξεκίνησε με ήττα στη Βασιλεία, με τον Κώστα Καραπατή να αποχαιρετά τον πάγκο! Γιατί; Κατά την επιστροφή απαίτησε να κατέβει από το πούλμαν η σύζυγος του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, Δέσποινα, επειδή μαζί με φίλες της κάπνιζαν! Φυσικά το καθεστώς της Χούντας τον απομάκρυνε από τη θέση του με... συνοπτικές διαδικασίες και τα ηνία ανέλαβε ο Νταν Γεωργιάδης.



Στο κατάμεστο Στάδιο Καραϊσκάκη, η Εθνική «πάτησε» με 4-2 την Πορτογαλία για τη 2η αγωνιστική έγινε ξακουστή σε όλο τον κόσμο για το επίτευγμά της! Εκεί που όλα έδειχναν να έχουν βρει τον δρόμο, η Ρουμανία πήρε ισοπαλία μέσα στον Πειραιά (2-2), σε ένα ματς που θα ήταν κομβικό για την τελική έκβαση των προκριματικών. Σε αυτό το ματς δεν αγωνίστηκε ο Μίμης Δομάζος ως τιμωρία από τον προπονητή του. Γιατί συνέβη αυτό; Δεν φορούσε μπλούζα στο πρωινό και ήρθε η τιμωρία του «στρατηγού» από τον πανίσχυρο ΓΓΑ της χούντας, Κωνσταντίνο Ασλανίδη. Παρόλα αυτά η «γαλανόλευκη» μετέπειτα ταξιδεύει στο Πόρτο όπου παίρνει μια ακόμα ιστορική ισοπαλία (2-2), αν και κέρδιζε 2-0 έως το 80'!

Ο αείμνηστος Λάκης Πετρόπουλος αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία και την Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 1969, δεν πέφτει καρφίτσα στο Καυτατζόγλειο με 45.000 Έλληνες! Φυσικά, ακολούθησε θρίαμβος απέναντι στην Ελβετία με 4-1 και όλοι ετοιμάστηκαν για την τελευταία μάχη που θα έκρινε το εισιτήριο στο Βουκουρέστι. 15.000 συμπατριώτες μας βρέθηκαν στο πλάι της Εθνικής μας σε αυτό το ιστορικό παιχνίδι. Πίσω σε κάθε πόλη της πατρίδα επικρατούσε... χαμός για μια θέση κοντά σε τηλεόραση, αφού το ματς μεταδιδόταν ζωντανά και ο λαός διψούσε για τη διάκριση.



Ο ομοσπονδιακός μας προπονητής επέλεξε ένα... περίπου 4-3-3. Ο Οικονομόπουλος ήταν κάτω από τα δοκάρια, με τους Δημητρίου, Καμάρα, Σπυρίδων και Γκαϊτατζή να δημιουργούν μια σκληρή τετράδα στην άμυνα. Μπροστά τους στα χαφ ξεκίνησαν οι σπουδαίοι Χάϊτας, Κούδας και Δομάζος. Οι μύθοι Σιδέρης και Παπαϊωάννου βρίσκονταν στην κορυφή της επίθεσης, με τον Ελευθεράκη να πλαγιοκοπεί ανοίγοντας χώρους στους προωθημένους. Το πλάνο ήταν ξεκάθαρο και ήταν μόνο νίκη! Οι Ρουμάνοι εξασφάλιζαν την πρόκριση και με ισοπαλία, οπότε η Εθνική ήθελε καθαρό «διπλό» για να πετύχει κάτι που μέχρι πριν λίγους μήνες πριν όχι μόνο έμοιαζε, ακατόρθωτο, αλλά σκέτη τρέλα.

Οι γηπεδούχοι μπήκαν αρκετά αμυντικά με την άμυνα εφαρμοσμένη πάνω στον Δομάζο, ώσπου ξαφνικά ένα λάθος στα ελληνικά μετόπισθεν και ο ώμος του Ντεμπρόφσκι έκαναν στο 37’ το 1-0. Ο «γαλανόλευκη» βρέθηκε να κυνηγάει στο παιχνίδι όμως κάπου ο θρύλος Δομάζος ανέλαβε δράση. Προσποιήθηκε ότι θα πασάρει στον Σιδέρη που ήταν ανοιχτός και με έναν κεραυνό προσγείωσε τη μπάλα στο παραθυράκι του Ραντουκάνου για το 1-1 στο 50’! Οι διεθνείς μας τα έδωσαν όλα, όμως οι συγκλονιστικές χαμένες ευκαιρίες των Σιδέρη, Παπαϊωάννου, Χάϊτα, Μποτίνου και Δέδε, δεν μπόρεσαν να αλλάξουν το αποτέλεσμα. Έτσι, η ανερχόμενη δύναμη Ρουμανία, με τον Μιρσέα Λουτσέσκου αρχηγό της, μας... έκοψε το όνειρο και πήγε αυτό στο Μεξικό.