Μια «κόπια» της Ισπανίας

Πρώτα απ' όλα οφείλει να επισημάνει κάποιος ότι είναι ευτύχημα για τον κόσμο που παρακολουθεί το euro, η παρουσία της Κροατίας στη διοργάνωση. Ευτυχώς που έχουμε δει τα δύο ματς των “γειτόνων” μας με Τουρκία και Τσεχία και δεν έχουμε ...ξεχάσει το ποδόσφαιρο από αυτά που παρακολουθήσαμε από τις ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις.

Του Χριστόφορου Ευαγγελάτου

Αυτό ανεξάρτητα από την ισοπαλία που χάρισαν οι Κροάτες στους Τσέχους με το πέναλτι στις καθυστερήσεις. Αυτό το στοιχείο άλλωστε, η “αυτοκαταστροφή”, είναι και το μεγάλο θέμα που καλούνται ν' αντιμετωπίσει η “παρέα” του Μόντριτς. Ας δούμε όμως το παιχνίδι ως παιχνίδι βάζοντας εκτός “κάδρου” το αποτέλεσμα.

Με λίγα λόγια, στα δύο παιχνίδια των Κροατών μπορούσε κάποιος να δει δημιουργία στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού κι επιθετικό προσανατολισμό στην τακτική με στόχο την επίτευξη του γκολ. Ίσως ορισμένες ομάδες να παραδίνουν σημασία στο ανασταλτικό κομμάτι, θέλοντας να εξασφαλίσουν πάνω απ' όλα το μηδέν στα μετόπισθεν αλλά στις μεγάλες διοργανώσεις δεν τις θυμάσαι αυτές τις ομάδες. Ακόμα και όταν έχουν κατακτήσει τον τίτλο.

Παρακολουθείς λοιπόν την Κροατία και η εικόνα που σου βγάζει η ομάδα του Τσάτσιτς είναι μια εξαιρετική “κόπια” της καλής Ισπανίας του προηγούμενου Euro και του Μουντιάλ του 2010. Μεγάλο ρόλο φυσικά σε αυτό παίζει η παρουσία των Μόντριτς και Ράκιτιτς στη μεσαία γραμμή των Κροατών, δύο παικτών που διαπρέπουν σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα αντίστοιχα.

Ασφαλώς κι έχουν μεταφέρει πράγματα από τον τρόπο παιχνιδιού των συλλόγων τους στην εθνική τους ομάδα αλλά όσο εύκολο και αν ακούγεται αυτό δεν είναι. Πρόκειται για μια ομάδα που σαφέστατα στηρίζει πολλά στους δύο μέσους που προαναφέραμε, αλλά πρέπει να σταθεί κάποιος στη γενικότερη λειτουργία της στον αγωνιστικό χώρο. Πρώτα απ' όλα διαπιστώνει κάποιος πως η ταχύτητα με την οποία αναπτύσσεται η κροατική ομάδα είναι ένα από τα μεγάλα της “όπλα”.

Υπάρχουν αυτοματισμοί στο παιχνίδι της και αυτό φαίνεται όχι τόσο στο “σετ” παιχνίδι αλλά όταν η Κροατία βγάζει κόντρα επίθεση όπως για παράδειγμα στο πρώτο γκολ απέναντι στους Τσέχους. Παράλληλα είναι υποδειγματικός ο τρόπος με τον οποίο “απλώνουν” το παιχνίδι τους οι Κροάτες θέλοντας να εκμεταλλευτούν (και το καταφέρνουν) κάθε...σπιθαμή του αγωνιστικού χώρου. Μπορεί Μόντριτς και Ράκιτιτς να ηγούνται στη μεσαία γραμμή αλλά δεν μπορεί να μη σταθεί κάποιος στην επιθετική προσέγγιση που έχει στο παιχνίδι του ο Πέρισιτς και ο Μπρόζοβιτς ή στον τρόπο με τον οποίο “μεταφέρουν” το παιχνίδι από πίσω τα δύο ακραία μπακ της Κροατίας. Με λίγα λόγια, μια ομάδα με πολύ ταλέντο που της αρέσει να παίζει επίθεση. Κι αυτό μας έχει λείψει στο ποδόσφαιρο.

Βαρεθήκαμε ν' ακούμε για καλή αμυντική λειτουργία και θέλουμε να δούμε ομάδα που παίζει για να βάλει γκολ. Κι αυτό ακριβώς είναι η Κροατία. Είπαμε στο φινάλε δέχθηκαν δύο γκολ, κινδύνευσαν να δεχθούν και τρίτο αλλά αυτό που θέλουμε απ' το ποδόσφαιρο μας το έχει δώσει μέχρι στιγμής μόνο η Κροατία σε αυτή τη διοργάνωση. Το πως έγινε το 2-2 ασφαλώς και πρέπει ν' απασχολήσει τον Τσάτσιτς αλλά εμάς μας απασχολεί ότι είδαμε επιθετικό ποδόσφαιρο.