Το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ και ο κος Νίκος Χαραλαμπόπουλος είχαν την χαρά να φιλοξενήσουν τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού και της Εθνικής Ελλάδος, Γιάννη Γκούμα.
Ο προπονητής της Εθνικής ομάδας Νέων ποδοσφαίρου, μίλησε στους σπουδαστές του Κ.Α.Ρ για τα 15 χρόνια που πέρασε στον Παναθηναϊκό, την Εθνική ομάδα, τη χρυσή γενιά του 2004, την κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά και τα μελλοντικά του σχέδια.
Ποιο ήταν το χειρότερο παιχνίδι στην καριέρα του και γιατί έκανε μία εβδομάδα να βγει από το σπίτι του μετά από ήττες από τον Ολυμπιακό;
Για ποιο ματς είναι υπερήφανος;
Τι γινόταν στα αποδυτήρια της Εθνικής στην Πορτογαλία το 2004;
Γιατί μετάνιωσε που δεν έφυγε στο εξωτερικό;
Μία πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με τους μελλοντικούς αθλητικογράφους..
Αναλυτικά όσα είπε ο Γιάννης Γκούμας στο Κ.Α.Ρ.
Για το πως πήγε στον Παναθηναϊκό: «Σε ηλικία 16 ετών με είδε ένας σκάουτερ του Παναθηναϊκού ο κος Πατσαβούρας, με έφερε στην Παιανία, δοκιμάστηκα 4-5 μέρες και μετά ο κος Ζάετς που ήταν υπεύθυνος ακαδημιών είπε το ΟΚ. Πήγα στις ακαδημίες 17 ετών. Ταυτόχρονα πήγαινα και σχολείο για να τελειώσω την τρίτη λυκείου. Πέρασα με εξετάσεις στη Γυμναστική Ακαδημία και είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό γιατί το να παίζεις ποδόσφαιρο και να διαβάζεις, και ειδικά σε ένα ξενοδοχείο που είναι συγκεντρωμένα 30 παιδιά και είναι δύσκολο. Είμαι περήφανος γι’ αυτό που κατάφερα και ας μην πήρα το πτυχίο γιατί δεν είχα χρόνο»
Για το πως έγινε αμυντικός: «Εγώ στις ακαδημίες ξεκίνησα σαν σέντερ φορ, μετά κατέβηκα αμυντικό χαφ και στην πρώτη ομάδα ο κος Ρότσα με έβαλε στα σεντερ μπακ κι έκανα την καριέρα που έκανα. Και για καλή μου τύχη καλύτερα που με έβαλε πίσω γιατί μπροστά ήταν ο Βαζέχα και δεν πρόκειται να έπαιζα ποτέ σεντερ φορ εκεί. Ο Βαζέχα ήταν μεγαθήριο, για μένα ο καλύτερος ξένος παίχτης που έχει περάσει. Σαν αμυντικός, το γεγονός ότι σε μικρότερες ηλικίες είχα περάσει από τις θέσεις του σέντερ φορ και χαφ, με βοήθησε να έχω ευχέρεια στο σκοράρισμα κι έτσι εξηγείται το ότι πέτυχα πολλά γκολ σαν αμυντικός και ήταν μερικά πολύ όμορφα αν θυμάστε με τη Γιουβέντους, με τη Ρεάλ και απέναντι σε τερματοφύλακες όπως ο Κασίγιας, ο Βαν Ντε Σαρ. Είμαι τυχερός που έζησα τόσο καλές ευρωπαϊκές πορείες. Νομίζω ότι εκείνη την εποχή ο ΠΑΟ θα μπορούσε να είχε πάρει ένα τρόπαιο, το UEFA. Είχαμε κερδίσει μέσα στην Πόρτο του Μουρίνιο. Ήταν για να πάμε στους 4 . Εδώ όμως μας κέρδισε η Πόρτο. Αν περνούσαμε εκείνο το παιχνίδι νομίζω θα φτάναμε στον τελικό»
Για τη χειρότερη ήττα του με τον Παναθηναϊκό: «Χειρότερη ήττα για μένα ήταν αυτή της Ριζούπολης. Θέλαμε 3 αποτελέσματα, και με 1-0 να χάναμε παίρναμε πρωτάθλημα. Οι συνθήκες όμως ήταν τριτοκοσμικές από τύχη δεν θρηνήσαμε κάποιο θύμα ποδοσφαιριστή. Τα παιδιά που βγήκαν για ζέσταμα, δεν έκαναν ζέσταμα αλλά προσπαθούσαν να αποφύγουν τις φωτοβολίδες που τους πετούσαν. Το παιχνίδι δεν έπρεπε να ξεκινήσει καν. Κι εμείς όμως δεν βρεθήκαμε σε καλή μέρα. Με πόνεσε πολύ αυτή η ήττα. Σχεδόν μετά από κάθε ήττα και ειδικά από τον Ολυμπιακό μπορεί να έκανα και μία εβδομάδα να βγω από το σπίτι. Την επομένη της Ριζούπολης ήρθαν στην προπόνηση οι φίλαθλοι να ζητήσουν τα ρέστα. Οι ξένοι παίχτες ειδικά έκλαιγαν γιατί μας κυνηγούσαν να μας χτυπήσουν. Παρόλα αυτά νομίζω ότι ήταν τεράστιο λάθος που διαλύθηκε αυτή η ομάδα της Ριζούπολης και νομίζω ότι το έχουν μετανιώσει και οι τότε παράγοντες γιατί μετά ο ΠΑΟ δεν έκανε την πορεία που έπρεπε. Όσον αφορά νίκη, θα σου πω ήττα που είμαι περήφανος γιατί ήταν σαν νίκη. Μέσα στη Μπαρτσελόνα. Είχαμε κερδίσει 1-0 εδώ τη Μπαρτσελόνα με ονόματα παγκόσμιας κλάσης. Πήγαμε εκεί, προηγηθήκαμε 1-0 με τον Κωνσταντίνου για πρόκριση στους 4 του Τσάμπιονς Λιγκ. Το γύρισε σε 3-1 και από το 75ο ως το 90ο λεπτό είχαμε 3 κλασσικές ευκαιρίες. Μου έκανε εντύπωση ότι 100.000 Ισπανοί μέσα στο γήπεδο τα τελευταία 5 λεπτά σφύριζαν στο διαιτητή να λήξει το παιχνίδι. Ένιωσα σαν να είμαστε εμείς η Μπαρτσελόνα»
Για το αν φλέρταρε ποτέ με την αποχώρηση από τους πράσινους: «Είχα αρκετές προτάσεις και από ελληνικούς συλλόγους και από ομάδες του εξωτερικού. Τώρα που το σκέφτομαι πιο ώριμα νομίζω ότι έκανα ένα λάθος στη ζωή μου. Έπρεπε να φύγω στο εξωτερικό κάποια στιγμή. Όταν ήμουν 26 ετών και τελείωνε το συμβόλαιό μου στην καλύτερη ποδοσφαιρική ηλικία, είχα μία πρόταση από την Παρί Σεν Ζερμέν που μπορεί να μην ήταν η τωρινή των σεΐχηδων αλλά ήταν μεγάλο όνομα. Είχα επίσημη πρόταση αλλά επειδή στη ζωή μου είμαι αισθηματίας τα έβαλα κάτω και είπε θα μείνω στον Παναθηναϊκό να με θυμάται και ο κόσμος ότι δεν έχω παίξει για άλλη ομάδα. Θα μείνω εδώ. Τώρα που είμαι πιο ώριμος λέω ότι έπρεπε να έχω δοκιμάσει την τύχη μου στο εξωτερικό. Είναι άλλο επίπεδο εκεί. Εκεί πάνω από όλα είναι ο ποδοσφαιριστής. Εδώ ζει με το άγχος τι θα γράψουν οι εφημερίδες»
Για τους αντιπάλους του: «Δυσκολότεροι αντίπαλοι ήταν ο Τζιοβάνι του Ολυμπιακού, ο Σεφτσένκο που ήταν στη Μίλαν και ο Ανρί της Άρσεναλ. Ειδικά ο Ανρί δεν πιανόταν ούτε με λάσο. Έλληνα παρτενέρ θα ήθελα να έχω τον Παρασκευά τον Άντζα. Για μένα ήταν από τους καλύτερους Έλληνες στόπερ, πολύ υψηλών προδιαγραφών»
Για τους αμυντικούς της εποχής: «Από Έλληνες κορυφαίους θεωρώ τον Παπασταθόπουλο, τον Μανωλά αλλά και τον Κυριάκο Παπαδόπουλο. Είναι πολύ καλοί γι’ αυτό παίζουν κι εκεί που παίζουν. Από ξένους μου αρέσει ο Πικέ»
Για το αν τον έχει πλησιάσει ποτέ κανείς για χειραγώγηση παιχνιδιού: «‘Όχι ποτέ. Τα 16 χρόνια που έπαιζα επαγγελματικά δεν με πλησίασε ποτέ κανείς, ούτε διαιτητής, ούτε μάνατζερ, ούτε διοικητικός παράγοντας. Και να μου το έκανε αυτό θα του γύριζα την πλάτη γιατί έχω μεγαλώσει από μία οικογένεια που είναι ηθικών αρχών και μόνο με την ιδέα ότι θα γινόταν κάτι για να στηθεί ένα παιχνίδι με αηδιάζει»
Για την εθνική νέων: «Είχα τους παίχτες που ήταν σε πολύ κακή ψυχολογία και σε μία ευαίσθητη ηλικία συν ότι είχαμε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διοργανωνόταν στην Ελλάδα. Ήμασταν στην τελική φάση λόγω διοργανώτριας κι έπρεπε να παρουσιάσουμε ένα σύνολο, μην γίνουμε ρεζίλι μέσα στη χώρα μας. Εγώ πάντα πίστευα και πιστεύω στον Έλληνα ποδοσφαιριστή και στο ταλέντο του. Στην πρώτη ομιλία τους είπα ξεχάστε ότι έχει γίνει. Εδώ θα κάνουμε 3 πράγματα. Το τρίπτυχο της επιτυχίας και θα το λέω σε όποια ομάδα και να είμαι είναι: δουλειά – πειθαρχία – οικογένεια. Δουλειά στην προπόνηση σαν να είναι αγώνας, πειθαρχία δηλαδή ο καθένας έχει το ρόλο του και δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει. Πειθαρχία όμως κι εκτός αγωνιστικού χώρου. Δεν μπορείς να φοράς το εθνόσημο και να είσαι σε ένα ξενοδοχείο ή σε μία εκδήλωση και να πουλάς μαγκιές. Είναι τιμή και είστε τυχεροί να εκπροσωπείτε. Και το τρίτο είναι η οικογένεια, αυτό που είχαμε εμείς το 2004. Οικογένεια σημαίνει αυτός που είναι στον πάγκο να μην παρακαλάει να κάνει το λάθος αυτός που είναι μέσα για να πάρει τη θέση του. Έτσι γίνονται οι ομάδες. Κι έτσι από τα 10 γκολ φτάσαμε στα ημιτελικά και από συγκυρίες δεν περάσαμε στον τελικό. Τώρα τον Μάρτη είχαμε προκριματικά Euro στην Ισπανία. Παίξαμε με Ισπανία, Αγγλία και Γεωργία. Λόγω κακής διαιτησίας στο ματς με την Αγγλία δεν μας άφησαν να περάσουμε και είναι κρίμα για τα παιδιά γιατί θα πήγαιναν και στο Μουντιάλ. Πρέπει να πιστέψουμε στον Έλληνα ποδοσφαιριστή γιατί έχει πολύ ταλέντο αλλά θέλει καθοδήγηση».
Για την εθνική ανδρών: «Η ΕΠΟ προσπαθεί να αξιοποιήσει αυτά τα παιδιά. Η αρχή έγινε σε προπονητικό επίπεδο με την πρόσληψη μου και αυτή του Αντώνη Νικοπολίδη .Σε διοικητικό επίπεδο απαιτείται χρόνος . Δεν είναι τόσο εύκολο»
Για την κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο: «Είναι ένα πολύ λυπηρό φαινόμενο. Αλλά για να μιλήσουμε έξω από τα δόντια οι ομάδες αν θέλουν να τους τελειώσουν όλους αυτούς τους τελειώνουν σε μια μέρα. Βολεύει τις ομάδες να γίνονται επεισόδια γιατί τα χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να κρυφτούν από μια αποτυχία. Θεωρώ ότι όλους αυτούς οι παράγοντες τους ξέρουν αλλά τους βολεύει γι’ αυτό και τους συντηρούν»
Για το αν θα πήγαινε ποτέ να εργαστεί στην ΑΕΛ: «Σίγουρα είναι μέσα στα πλάνα μου προπονητικά να δουλέψω κάποια στιγμή στην Λάρισα. Μπορεί να μην έχω παίξει γιατί έφυγα μικρός αλλά είναι τόπος μου, τον αγαπάω και αν το φέρει η τύχη θα ήθελα να δουλέψω εκεί»
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
