Το γκολ με τα τρία χάδια: Όταν η μπάλα ήρθε σε… οργασμό με τον Ντένις Μπέργκαμπ!

Ένα έργο τέχνης θα ‘πρεπε να απαγορεύεται να το περιγράψεις με λόγια.

Όσο καλά κι αν το κάνεις κι όσο ξεχωριστές λέξεις κι αν χρησιμοποιήσεις, δεν γίνεται να το αποδώσεις σωστά.

ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να μεταφέρεις στο έπακρο τη μαγεία του και να μην αδικήσεις έστω και λίγο το μεγαλείο του.

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, ίσως δεν θα ‘πρεπε να ακολουθήσουν οι επόμενες γραμμές. Γιατί κατά πάσα πιθανότητα θα μοιάσουν κι εκείνες φτωχές για να υπενθυμίσουν ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα των Παγκοσμίων Κυπέλλων:

Το γκολ του Ντένις Μπέργκαμπ απέναντι στην Αργεντινή το 1998!



Εκείνο το ζεστό απόγευμα της 4ης Ιουλίου τα πάντα λες κι είχαν εξελιχθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να γραφτεί ποδοσφαιρική ιστορία. Λες και όλα είχαν στηθεί για ν’ αποτελέσουν το ιδανικό σκηνικό μιας έμπνευσης που θα περνούσε στην αιωνιότητα. Αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι ο καλλιτέχνης (με τα εισαγωγικά να είναι περιττά στη δική του περίπτωση) θα μπορούσε να… μην είναι καν εκεί!

Διότι πέντε μέρες νωρίτερα, στο παιχνίδι με τη Γιουγκοσλαβία, ο Μπέργκαμπ είχε πατήσει τον Σίνισα Μιχαΐλοβιτς, αλλά ο διαιτητής Γκαρθία Αράντα δεν του είχε δείξει την κόκκινη. Πού να ‘ξερε πόσα εκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλοι θα τον… ευχαριστούσαν εκ των υστέρων γι’ αυτό…

Στον μεγάλο προημιτελικό του «Βελοντρόμ», λοιπόν, η Ολλανδία κατέβηκε κανονικά με το αστέρι της απέναντι στους Λατινοαμερικανούς. Κι εκείνο φρόντισε να προειδοποιήσει ότι η λάμψη του -αν και μεσημέρι- θα αποδεικνυόταν εκτυφλωτική:

Βγάζοντας ασίστ… τριγωνομετρίας με κεφαλιά στον Κλάιφερτ και σερβίροντάς του έτοιμο το πρώτο γκολ των «οράνιε»…

Λίγα χρόνια αργότερα θα απαντούσε με αφοπλιστική απλότητα στο πώς κατάφερνε να «βλέπει» το γήπεδο με τέτοια άνεση και να γνωρίζει ΠΑΝΤΑ που έπρεπε να πάει η μπάλα για να σκοράρει ο ίδιος ή συμπαίκτης του:

«Είναι σαν να φτιάχνεις ένα παζλ. Πάντα είχα μια εικόνα στο κεφάλι μου για το πώς θα ήταν τα πράγματα δύο ή τρία δευτερόλεπτα αργότερα. Μπορούσα να το υπολογίσω. Είναι απίστευτη ευχαρίστηση να κάνεις κάτι που κάποιος άλλος δεν μπορούσε να δει».

Αν όμως η έμπνευση εκείνης της ασίστ έμοιαζε υπέροχη, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά την προαναγγελία εκείνης που θα άφηνε κάγκελο συμπαίκτες και αντιπάλους.



Από το 12’ λοιπόν που δημιούργησε το πρώτο γκολ, ο Μπέργκαμπ σαν να… εξαφανίστηκε. Έμοιαζε άφαντος, αν και στο παιχνίδι γινόταν ένας μικρός χαμός:

Στο 17’ ο Κλάουντιο Λόπες ισοφάρισε (έπειτα από υπέροχη μπαλιά του Βερόν) περνώντας την μπάλα κάτω απ’ τα πόδια του Φαν Ντερ Σαρ. Στο 76’ η Ολλανδία έμεινε με παίκτη λιγότερο εξαιτίας αποβολής με δεύτερη κίτρινη κάρτα του Νιούμαν. Και στο 86’ ο Ορτέγκα πήρε κι εκείνος τον δρόμο για τ’ αποδυτήρια έπειτα από κεφαλιά στο… πηγούνι του Ολλανδού γκολκίπερ.

Είπαμε όμως: Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα είχε σημασία και όλα τους θα έπαιρναν δευτερεύοντα ρόλο στη μνήμη μόλις ο Μπέργκαμπ… εμφανιζόταν ξανά στο 88’. Για να αποδείξει ότι εκτός από τα χέρια, μπορεί κάποιος να ζωγραφίσει και με τα πόδια…

Η μακρινή μπαλιά λοιπόν από τον Φρανκ Ντε Μπουρ (πόσο ειρωνικό ένα από τα πιο εμβληματικά γκολ της ποδοσφαιρικά στιλάτης Ολλανδίας να προέρχεται από «γιόμα») τον βρήκε στο ύψος της περιοχής και δεξιά:

Κοντρόλ που «κόλλησε» την μπάλα στο παπούτσι αν και έπεφτε από τον… θεό. «Τσίμπημα» σε χώρο τηλεφωνικού θαλάμου με το οποίο έστειλε αδιάβαστο τον ποιοτικό Ρομπέρτο Αγιάλα. Πλασέ… πινέλο με το εξωτερικό φάλτσο που ταξίδεψε την μπάλα στο απέναντι παραθυράκι.

Τρία μόλις αγγίγματα, τρία «χάδια» στην μπάλα που ήταν αρκετά για να παράξουν ατόφια ποδοσφαιρική μαγεία. Και μέσα σε μόλις 2,11 δευτερόλεπτα να οδηγήσουν τον Ολλανδό σπίκερ, Τζαν Φαν Χέλντερ σε αναπόφευκτο παραλήρημα…



«Μετά τη δεύτερη επαφή ήξερα ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Ζεις τη μεγάλη σου στιγμή, αυτό είναι το συναίσθημα. Μετά τα δυο πρώτα αγγίγματα… αυτή η στιγμή. Είναι σαν ολόκληρη η ζωή σου να σε έχει οδηγήσει εκεί», όπως έχει εξομολογηθεί ο ίδιος.

Ξέροντας ότι ενδεχομένως θα μπορούσε να το κάνει κι αλλιώς. Με πιο απλές κινήσεις και ένα ξερό τελείωμα. Όμως τότε δεν θα ήταν ο Ντένις Μπέργκαμπ. Η ιστορία των Μουντιάλ δεν θα είχε εμπλουτιστεί με αυτό που θεωρεί κι ο ίδιος ως το μεγαλύτερό του αριστούργημα.

Ως την έμπνευση που σημάδεψε τόσο πολύ τη φύση του ως ποδοσφαιρικός αρτίστας που δεν χρειάστηκε ΚΑΝ να την ξαναδεί από τότε σε ριπλέι:

«Είναι ακόμα στο μυαλό μου. Δεν χρειάζεται να το δω στην τηλεόραση. Ξέρω ακριβώς πως έγινε»…