Μικρός τελικός, αυτή η ανοησία…

Υπάρχουν διάφορα άχρηστα πράγματα σ’ αυτό τον κόσμο.

Ο στεγνωτήρας αυτιών. Ένα καπάκι κατσαρόλας -χωρίς την κατσαρόλα. Η ερώτηση «ήρθες» την ώρα που μόλις έχει μπει στο σπίτι.

Ε, αν αθροιστεί η απορία ύπαρξης όλων αυτών και πάλι δεν πλησιάζει τον ορισμό της ανόητης εφεύρεσης: Τον μικρό τελικό!

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Φτιαγμένη, λες, για να τιμωρεί τις ομάδες που αποκλείστηκαν από τα ημιτελικά, αυτή η αναγκαστική επιπλέον παράσταση, αυτό το «σκάσε και κολύμπα» του ποδοσφαίρου (και των άλλων ομαδικών αθλημάτων) για κάποιον ανεξήγητο λόγο συνεχίζει να επιβιώνει στα χρόνια.

Για να κάνει τι; Να προσφέρει τι; Παρηγοριά στους αποκλεισμένους; Ο άντρας ρε όταν αποτυγχάνει θέλει να μείνει μόνος του. Να πιεί. Να τα χώσει στην καρ…α (στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μια τέτοια φταίει). Όχι να συνεχίσει να χορεύει αναγκαστικά σαν αρκούδα αθίγγανου κλαρινιτζή.

Και πες ότι είσαι μια Σουηδία του 1994. Μια Κροατία του 1998. Μια Τουρκία του 2002. Ομάδες που κάνανε υπέρβαση κι ακόμα και το ένα σκαλί παραπάνω στη διοργάνωση είναι τιμή. Όταν είσαι Βραζιλία όμως (κι ακόμα σβουρίζει το κεφάλι σου απ’ τη γερμανική σφαλιάρα) τι να σου πει η τρίτη θέση; Όταν είσαι Ολλανδία (κι έχεις αργήσει ξανά σε ραντεβού με την ιστορία εξαιτίας των πέναλτι) τι να το κάνεις το χάλκινο μετάλλιο;

Άλλωστε σ’ αυτό το παιχνίδι κανείς δεν θα ενθουσιαστεί αν νικήσεις. Κανείς δε θα στενοχωρηθεί πραγματικά αν χάσεις. Και φυσικά δε θα λειτουργήσει ΠΟΤΕ ως «ορεκτικό» του μεγάλου τελικού. Πολύ απλά γιατί κανείς δεν έχει… όρεξη! Αντίθετα. Το ξενέρωμα παικτών, προπονητών και φιλάθλων μολύνει εμφανώς την ατμόσφαιρα.

Μέχρι και το περίφημο δόγμα των Αμερικανών -ανεξάρτητα αν συμφωνείς ή όχι μαζί του- δίνει στον μικρό τελικό αυτό που του αξίζει: Περιφρόνηση! Γιατί λέει ότι «ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος είναι τίποτα». Με τον τρίτο δεν ασχολείται καν!

Όχι επειδή δεν αξίζει. Αλλά επειδή δε νοιάζει ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ αυτή η διάκριση. Είναι σαν να την έπεσες, ρε παιδί μου, σε ξανθιά «πιστόλα» στην απέναντι μεριά του μπαρ. Να γοήτευσες -τελικά- την άσχημη φίλη της. Και να πρέπει μετά -από ευγένεια- να κάτσεις μαζί της! Ε, όχι. Αν μπορούσες, θα δραπέτευες. Θα απέφευγες την αγγαρεία. Και θα ένωνες τη φωνή σου μαζί μας: «Σκ…ά στον μικρό τελικό»!