Με δάκρυα στα μάτια…

Τα συναισθήματα που βγάζει το ποδόσφαιρο, πολλές φορές δείχνουν πως δεν είναι ένα απλό άθλημα… Δεν είναι μια «δουλειά», δεν υπάρχει μόνο επαγγελματισμός. Υπάρχει χαρά, λύπη, καρδιά, ψυχή, πόνος, κλάμα…

Και δυστυχώς για την Εθνική βρήκαν εφαρμογή τα «αρνητικά». Γιατί όταν παλεύεις για 120 λεπτά, όταν δίνεις όλο σου το «είναι» για μια πρόκριση και αποτυγχάνεις, λυγίζεις, πονάς, στεναχωριέσαι, βουρκώνεις.

Όπως έκαναν όλοι οι διεθνείς μετά τον αποκλεισμό απ’ την Κόστα Ρίκα. Το έβλεπες στα κοντινά πλάνα της τηλεόρασης, τα μάτια τους ήταν κόκκινα, είχαν συγκινηθεί, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν πως έχασαν έτσι την ευκαιρία να γράψουν ιστορία. Και πώς να μην είναι; Δεν είναι απλά μια μπάλα που κλοτσάς, ρε παιδιά…

Και ό,τι και να γίνεται, όσα και να λέγονται, όσα και να γράφονται, η Εθνική παραμένει ΟΜΑΔΑ. Και ναι αυτή την φορά μοιραίος ήταν ο Φάνης Γκέκας. Να τον παρηγορήσεις είναι δύσκολο, ας μην γελιόμαστε. Αλλά όλοι οι διεθνείς έτρεξαν πάνω του, τον αγκάλιασαν, του έδειξαν πως όλοι μαζί κερδίζουν κι όλοι μαζί χάνουν. Ένας για όλους κι όλοι για έναν. Γιατί αυτό κάνουν οι ομάδες, φαίνονται στις πράξεις, όπως αυτή τη δύσκολη στο Μουντιάλ της Βραζιλίας...

Επιμέλεια: Αποστόλης Σπυρόπουλος