Ένα «Μαρακανά» γεμάτο... φαντάσματα που γκομενίζουν

Κάθε μεγάλο παιχνίδι έχει τον τρόπο του να "στοιχειώνει" την Ιστορία. Πολλές φορές κιόλας, δεν είναι καν η σημασία και το ειδικό βάρος του αγώνα το στοιχείο που κρίνει το αν ο "σκληρός δίσκος" που κουβαλάνε οι άνθρωποι θα αποφασίσει να τον κρατήσει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη του.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Όπως και να 'χει, σε λίγες ώρες Γερμανία και Αργεντινή κοντράρονται -όχι για πλάκα- αλλά με φόντο ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Για τους ποδοσφαιριστές, τους λαούς των δύο χωρών αλλά και τους... εκασταχού φίλους τους, αυτοσκοπός είναι η κατάκτησή του.

Οι περισσότεροι από εμάς τους υπόλοιπους νιώθουμε σαν υποψηφίους δημοτικών εκλογών που δεν πέρασαν στο δεύτερο γύρο. Μέχρι τον επαναληπτικό, τη σέντρα δηλαδή, θα πρέπει να αποφασίσουμε ποιον θα στηρίξουμε. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που δεν θα πάρουν θέση πάνω στο θέμα, γιατί -διάολε- τελικός Μουντιάλ είναι, αίμα κυλάει στις φλέβες σου, δεν είναι δυνατόν να τον αντιμετωπίσεις (with all due respect) σαν παράσταση στο Μέγαρο!

Παραμένοντας στο... μεσαίο χώρο, πέφτουμε τετ-α-τετ και με τα "φαντάσματα" του "Μαρακανά". Με τα γεγονότα που σμίλεψαν μύθους κι έγιναν συλλογική μνήμη, κτήμα ακόμη και όσων δεν τα έζησαν από κοντά, αλλά τα διηγούνται σαν να το έκαναν.

Τώρα εμείς έχουμε μπροστά μας μια ευκαιρία που δεν παρουσιάζεται συχνά. Να παρακολουθήσουμε ένα ματς που με κάποιο τρόπο -ανεξάρτητα από το νικητή- θα βρει τη θέση του στην Ιστορία και θα στοιχειώσει το μυαλό μας, αναγκάζοντάς μας να γίνουμε εμείς τα "φαντάσματα" του αύριο. Να μετατραπούμε σε "γραφικούληδες -και καλά- cool θείους" που παπαρολογούν ακατάπαυστα ενώπιον βαριεστημένων ακροατηρίων για τα κατορθώματα κάποιων άλλων...

Μέχρι να 'ρθει εκείνη η άγια ώρα που θα βρούμε τη θέση που μας αρμόζει στις οικογενειακές συγκεντρώσεις, λοιπόν, ας ακούσουμε τις περιπέτειες (λυπάμαι, δεν είναι ερωτικού περιεχομένου) που έχουν να μας εξιστορήσουν τα "φαντάσματα" του "Μαρακανά" για όσα έχουν δει τα μάτια τους να συμβαίνουν στο σπουδαιότερο ναό του ποδοσφαίρου.

16 Ιουλίου 1950 Βραζιλία-Ουρουγουάη 1-2

Είναι βέβαιο πως και οι λίγοι που δεν γνώριζαν το κάζο του αιώνα, μετά την "εφτάρα" της Γερμανίας κόντρα στη "σελεσάο", κάτι θα έμαθαν για τη δεύτερη -πλέον- μεγαλύτερη ξεφτίλα που έχει νιώσει στο πετσί της. Τα επίσημα στοιχεία της FIFA λένε πως την "κηδεία" στο "Μαρακανά" παρακολούθησαν 173.850 άνθρωποι και αρκετοί από αυτούς μετά την ήττα και την απώλεια του τίτλου αναγκάστηκαν να πάνε και σε άλλες (κανονικές) κηδείες, αφού αναφέρθηκαν μέχρι και αυτοκτονίες. Η απουσία αυτοχείρων πια δείχνει πως σε ολοένα και περισσότερα μέρη του κόσμου αντιλαμβάνεται κανείς πως δεν αξίζει να πεθάνει για καμία ομάδα.



19 Νοεμβρίου 1969 Σάντος-Βάσκο ντα Γκάμα 2-1

Οι επικριτές του Πελέ υποστηρίζουν πως για να φτάσει στο αστρονομικό νούμερο των 1.281 γκολ που ισχυρίζεται πως έχει σημειώσει, μετρά ακόμη και κάποια που έβαλε απέναντι σε αμερικανούς ναύτες σε φιλικά πάνω σε αεροπλανοφόρα. Βέβαια και τα 650 επίσημα τεμάχια, λίγα δεν τα λες. Αποδεχόμενοι τη "βασιλική" καταμέτρηση, φτάνουμε στο Φθινόπωρο του 1969, όταν ο Πελέ σημειώνει -από το σημείο του πέναλτι- το χιλιοστό μέσα στο "Μαρακανά", προσθέτοντας ακόμη ένα παράσημο στο μυθικό αυτό γήπεδο. Αν και ο ίδιος δεν το παραδέχθηκε ποτέ, υπάρχουν λόγοι να πιστεύει κανείς πως το σκηνικό στήθηκε επίτηδες έτσι προκειμένου να το γιορτάσει μπροστά στους... υπηκόους του. Ισχυρή τονωτική ένεση στα σενάρια των συνομωσιολόγων αποτελεί το γεγονός πως όταν πέτυχε το 999ό έπαιξε... τερματοφύλακας για να αποτρέψει νέο ραντεβού με τα δίχτυα που θα του έδινε το ρεκόρ σε κάποιο επαρχιακό και άσημο στάδιο.



19 Σεπτεμβρίου 1993 Βραζιλία-Ουρουγουάη 2-0

Τι λέγαμε για τους cool θείους; Αν είστε πάνω από 35 κι εκεί που θα δείτε τον τελικό απόψε πετύχετε κάνα νέτο που λόγω ηλικίας μόνο τον άθλιο τον Φρεντ έχει δει να προσποιείται το σέντερ φορ στη Βραζιλία, ιδού ένα tip. Σαγηνεύστε την με τη γοητεία της ωριμότητας (όχι, αυτή δεν εξαντλείται στο τρίπτυχο μπάκα-αρχή καράφλας-γκρίζοι κρόταφοι). Μιλήστε της για τις όχι και τόσο μακρινές μέρες όταν σε αυτήν τη θέση βρισκόταν ο Ρομάριο. Ένας από τους μεγαλύτερους mother fuckers που πάτησαν ποτέ σε χορτάρι. Εκείνο το βράδυ, η "σελεσάο" βρίσκεται ένα βήμα πριν τον αποκλεισμό για μοναδική φορά στην ιστορία της από τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο διάολος έχει βάλει την ουρά του και απέναντί της βρίσκει την Ουρουγουάη... Στο "Μαρακανά"... Τα "φαντάσματα" που λέγαμε τρίβουν τα χέρια τους γνωρίζοντας πως ακόμη ένα θα προστεθεί κατά πάσα πιθανότητα στην παρέα τους μετά το τέλος του ματς. Όλη η πίεση βρίσκεται πάνω στον Ρομάριο που επέστρεψε άρον-άρον στην εθνική μετά από τριετή απουσία με μία και μόνη αποστολή: Να σκοράρει κόντρα στη μισητή Ουρουγουάη. Όσοι τον προλάβατε να παίζει μπάλα, ξέρετε... Δύο γκολ που έφεραν τη σφραγίδα του διαμόρφωσαν το τελικό σκορ κι έδειξαν πως στο ποδόσφαιρο μπορεί να παίζουν έντεκα, αλλά πολύ συχνά μετατρέπεται στο άθλημα του ενός. Εκείνου που βρίσκει τον τρόπο να ξεχωρίζει για όλους τους καλούς (ή και κακούς) λόγους αυτού του κόσμου. Η Βραζιλία "ξόρκισε" το "δαίμονα" κι μερικούς μήνες μετά στις ΗΠΑ θα κατακτούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Σ' εκείνη την αποστολή θα βρισκόταν κι ένα νεαρό -τότε- αγόρι που αν και δεν πήρε λεπτό συμμετοχής θα γινόταν αργότερα ο κορυφαίος σέντερ φορ της γενιάς του -και ένας θεός ξέρει τι άλλο- αν δεν είχε τόσους σοβαρούς τραυματισμούς. Ο Ρονάλντο... Και το κοριτσάκι έχει δει τον.. Φρεντ... Μάθε της μπαλίτσα απόψε!