Αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του Θωμά Μαύρου: «Ποιος, ποιος, ποιος, ο Μαύρος ο Θεός»

Αναπολεί τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Το ξεκίνημά του στον Πανιώνιο και την «επεισοδιακή» μεταγραφή του στην ΑΕΚ. Τις μέρες δόξας και διακρίσεων της ΑΕΚ του Μπάρλου. Την πορεία του στην Εθνική ανδρών. Την κατάκτηση του ασημένιου παπουτσιού και την αναγνώρισή του ως μεγάλου «κανονιέρη» των ευρωπαϊκών γηπέδων. Τη συμμετοχή στη Μικτή Ευρώπης και τη Μικτή Κόσμου. Τον «πικρό» χωρισμό από την ΑΕΚ και την επιστροφή στον Πανιώνιο. Τη ζωή μετά το ποδόσφαιρο.

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ζωντανεύει μια εποχή όπου το κύριο μέλημα του ποδοσφαιριστή ήταν το θέαμα και η ευχαρίστηση των φιλάθλων. Τότε που το ποδόσφαιρο ήταν γιορτή και κάθε Κυριακή μικροί και μεγάλοι γέμιζαν τις κερκίδες των γηπέδων για να απολαύσουν το παιχνίδι και να θαυμάσουν τα ινδάλματά τους.

Η αυτοβιογραφία του Θωμά Μαύρου είναι ένα βιβλίο που θα αγαπήσει κάθε φίλαθλος, αλλά και όλοι όσοι εκτιμούν τους ανθρώπους που, ανεξάρτητα από το ταλέντο τους, δουλεύουν σκληρά, αγωνίζονται με σεβασμό και αξιοπρέπεια να κατακτήσουν την κορυφή, αφήνοντας με ταπεινότητα την ιστορία να μιλήσει για αυτούς.

Το βιβλίο περιέχει πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

Kεφάλαια:
Τα πρώτα βήματα
Από τον Πανιώνιο στο Μαρακανά
Η Άνοδος
Μέχρι το «ασημένιο παπούτσι»
Από Κύπελλο Εθνών στη Μικτή Ευρώπης
Ο αγώνας για την ΑΕΚ
Μετά τη Μικτή Κόσµου, τι;
Επιστροφή στον Πανιώνιο
Η ζωή μετά

Αποσπάσματα

Η ΑΕΚ ΤΟΥ ΜΠΑΡΛΟΥ

Ο Λουκάς, κι εμένα και όλους τους ποδοσφαιριστές, δεν μας έβλεπε ως επαγγελματίες που υποχρεωτικά έπρεπε να αποδίδουν, γιατί τους έδινε χρήματα. Ήταν συνοδοιπόρος μας. Μοιραζόταν τις χαρές, τις λύπες μας, έκανε αστεία, πειράγματα. Με μια λέξη: ήταν εκπληκτικός. Ποιος παίκτης τότε του Δικεφάλου θα διαφωνούσε με αυτό που λέω; Δεν έχει αντίστοιχο ή, εγώ τουλάχιστον, δεν γνωρίζω άλλον.

Ο αγώνας με την ΚΠΡ και το αξέχαστο ’77

«Παίζω» λέω στον προπονητή. Ο Φάντροκ με κοιτάζει σκεφτικός: «Μη βάλω έναν μη υγιή παίκτη αντί για έναν υγιή. Δεν είναι καλό για την ομάδα. Καταλαβαίνεις…» μου λέει. «Όχι, mister» του απαντώ «εγώ θα παίξω». Μου έτριψε το πόδι ο Πανταζής, το έδεσε καλά και βγήκα στο γήπεδο. Από τον ενθουσιασμό του κόσμου τα ξέχασα όλα. Στο ζέσταμα ο πόνος ήταν εκεί? πριν από μισή ώρα δεν μπορούσα να τον διώξω. Όμως, η αγάπη των φιλάθλων μού τον πήρε.

Με το πόδι αυτό βάζω δύο γκολ, κάνω κι ένα πλασάρισμα που χτυπάει στο δοκάρι? το πρώτο τέρμα μόλις στο 11΄ και το δεύτερο στο 65΄. Έρχεται και το «χρυσό κεφάλι» του Μίμη του Παπαϊωάννου και στέλνει στα δίχτυα του Παρκς το τρίτο γκολ για την ΑΕΚ στο 81΄. Θα βάζαμε και τέταρτο, αλλά το απέκρουσε ο Μάσον σχεδόν πάνω στη γραμμή.

«Ποιος; Ποιος; Ο Μαύρος ο θεός». Έμεινε χαραγμένο στη μνήμη του κόσμου. Δεν έχει σημασία σε ποιο παιχνίδι και πότε ακριβώς ειπώθηκε πρώτη φορά. Σημασία έχει μόνο αυτό που γινόταν ανάμεσα στους φιλάθλους και σε μένα. Είναι αδύνατον να το περιγράψω. Έβγαινα έξω στο κατάμεστο γήπεδο και τρελαινόμουν. Οι οπαδοί, συντονισμένοι, φώναζαν. Ήταν συγκλονιστικό να ακούς μια φράση, αυτή τη φράση, από επτά οκτώ χιλιάδες ανθρώπους.

Στη Γαλλία για το «ασημένιο παπούτσι»

Συγκλονιστικές στιγμές, χρειάζεσαι χρόνο για να τις συνειδητοποιήσεις. Εκεί πάνω κατάλαβα τι είχα καταφέρει μέχρι τότε. Αναγνωρίστηκα ως ένας από τους κορυφαίους παίκτες της Ευρώπης. Στο πρόσωπό μου τιμήθηκε το ελληνικό ποδόσφαιρο και η ΑΕΚ. Η χαρά μου ήταν σίγουρα μεγάλη και έγινε μεγαλύτερη βλέποντας τα μάτια των ανθρώπων που είχαν έρθει μαζί μου. Αντικρίζοντας το βλέμμα του Λουκά, αισθάνθηκα ότι με αυτήν τη βράβευση ευχαριστούσα τον άνθρωπο που πίστεψε σε εμένα και με ανέδειξε ως παίκτη. Με αγκάλιασε και με φίλησε βαθιά συγκινημένος.

Μέσα στην έδρα της ΑΕΚ

Αμέσως μετά το γκολ, έσκυψα το κεφάλι και κατευθύνθηκα προς τη μεσαία γραμμή. Δεν σήκωσα το χέρι για να πανηγυρίσω? δεν μου πήγαινε η καρδιά να το κάνω. Καθώς πήγαινα προς τη σέντρα, πρώτα οι οπαδοί στο βορινό πέταλο κι έπειτα όλοι οι φίλαθλοι άρχισαν να χειροκροτούν και να τραγουδούν. Όσο «περίεργο» μου φαινόταν που έβαλα γκολ εναντίον της ΑΕΚ, άλλο τόσο απροσδόκητη ήταν η αντίδραση του κόσμου. Έπρεπε να κάνω τη δουλειά μου? και αυτό έκανα. Αλλά και οι οπαδοί της ΑΕΚ χειροκρότησαν το γκολ της ισοφάρισης, ενώ ο αγώνας δεν είχε κριθεί ακόμη. Ακόμη αναρωτιέμαι πώς δεν έπαθα έμφραγμα σε εκείνον τον αγώνα. Στα είκοσι χρόνια της καριέρας μου δεν έχω ξανανιώσει την καρδιά μου να χτυπάει έτσι.