Who is… Eder?

Η Πορτογαλία άντεχε στο σφυροκόπημα της Γαλλίας, αλλά ήταν στα σχοινιά. Με τον Κριστιάνο Ρονάλντο εξουδετερωμένο από νωρίς, ο Φερνάντο Σάντος έψαχνε μια λύση κι αυτή ήρθε περίπου από το πουθενά. Ο Έντερ που μετρούσε όλα κι όλα 15 λεπτά συμμετοχής στο Euro πέρασε στο γήπεδο στο 79’ και στο 109’ έκρινε με ένα απίθανο γκολ τον τελικό κάνοντας όλο τον κόσμο να αναρωτηθεί: ποιος είναι αυτός ο Έντερ;

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Το sport-fm.gr παρουσιάζει την πορεία του. Μια διαδρομή που μόνο εύκολη δεν ήταν και πέρασε μέσα από την αμφισβήτηση.

Ο Έντερ είναι ένας από τους πέντε παίκτες της αποστολής της Πορτογαλίας στο Euro που έχει γεννηθεί έξω από τη χώρα. Ο Εντερζίτο Αντόνιο Μασέδο Λόπες, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε το 1987 στη Γουινέα, αλλά η ένδεια ακόμη και των βασικών προς το ζην αγαθών ώθησε την οικογένειά του στην ξενιτιά, όταν εκείνος ήταν τριών. Βρήκαν καταφύγιο στην Πορτογαλία, αρχικά στη Λισαβόνα και εν συνεχεία στην Κοΐμπρα.

«Παίζαμε ποδόσφαιρο στις αλάνες και έσπαζα πολλά παράθυρα. Οι γονείς μου με τιμωρούσαν. Μου τραβούσαν το αυτί, με έστελναν νωρίς για ύπνο και μου απαγόρευαν την τηλεόραση. Πάντως με άφησαν να παίζω, γιατί ο προπονητής μου ερχόταν στο σχολείο και με ζητούσε», είχε πει για την πρώτη του τριβή με το ποδόσφαιρο.

Πάντως για ένα χρόνο έμεινε τελείως εκτός δράσης σκεφτόμενος να αλλάξει ρότα. «Εκείνο το διάστημα έπαιζα μόνο με φίλους, όχι σε ομάδα. Έπρεπε να θυσιάσω πολλά, αλλά συνέχισα. Πάντα πίστευα στον εαυτό μου και την αξία μου», είχε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή του.

Η Αντέμια της Κοΐμπρα ήταν η πρώτη του ομάδα, από τα 15 μέχρι τα 19 και από εκεί έβγαλε τα πρώτα του λεφτά στο ποδόσφαιρο, από την Τουριζένσε. «Έπαιρνα 400 ευρώ. Τα περισσότερα τα έδινα στο σπίτι για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες», αναφέρει ο ίδιος.

Στα 20 του μετακόμισε στην Ακαδέμικα και όλα πήραν το δρόμο τους. Δεν έπαιξε ποτέ σε κάποια από τις μεγάλες ομάδες της Πορτογαλίας, Μπενφίκα, Πόρτο και Σπόρτινγκ, με την Μπράγκα να αποτελεί για τον ίδιο τη μεγαλύτερη «σκηνή». Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που η κλήση του στην εθνική ομάδα αντιμετωπιζόταν ανέκαθεν με δυσπιστία, από την πρώτη του κλήση τον Αύγουστο του 2012, μέχρι και τη συμμετοχή του στην τελική 23άδα για το φετινό Euro.

Ο ίδιος, βέβαια, δεν βοήθησε ώστε να κλείσει τα στόματα των αμφισβητιών. Το πρώτο του γκολ με το εθνόσημο ήρθε μόλις στη 18η συμμετοχή του, μόλις πέρσι τον Ιούνιο σε ένα φιλικό με την Ιταλία στη Γενεύη (1-0). Στο φιλικό με το Βέλγιο το Μάρτιο αποδοκιμάστηκε από το κοινό (!) αναγκάζοντας τον αντιπρόεδρο της ομοσπονδίας, Ζοάο Βιέιρα Πίντο, να τον υπερασπιστεί: «Θα έπρεπε να έχουμε περισσότερο σεβασμό για τους διεθνείς, είτε μας αρέσουν είτε όχι. Ο Έντερ φορά τη φανέλα με το εθνόσημο και πρέπει να τον σεβόμαστε. Για να είναι στην ομάδα, προφανώς ο προπονητής κάτι είδε σε αυτόν», είχε πει τότε.

Ο Έντερ τον είχε ευχαριστήσει λίγες εβδομάδες αργότερα. «Τον ευχαριστώ που με υπερασπίστηκε. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι στους οποίους δεν θα αρέσουμε. Εγώ θα συνεχίσω να δουλεύω. Από μικρό παιδί είχα να αντιμετωπίσω την αμφισβήτηση», είπε.

Αυτό έκανε. Αν και τα περίπου 7 εκατ. ευρώ της Σουόνσι για την αγορά του πήγαν… στο βρόντο, αφού έμεινε άσφαιρος σε 13 ματς, η μετακίνησή του στη Λιλ ως δανεικός τον αναγέννησε. Είχε 6 γκολ σε 13 εμφανίσεις, βοήθησε την ομάδα του να εξασφαλίσει θέση στο Europa League και ο Φερνάντο Σάντος, που ανέκαθεν τον πίστευε, να έχει και την έξωθεν καλή μαρτυρία για την κλήση του στην εθνική.

Στις 29 Μαΐου μετά την αντικατάσταση του Ρικάρντο Καρβάλιο στο φιλικό με τη Νορβηγία το περιβραχιόνιο πήγε στον Έντερ. «Είναι ένας παίκτης που τον εμπιστεύομαι. Είναι ένας έξυπνος άνθρωπος και μπορεί να επιτελέσει και το ρόλο του αρχηγού», είχε πει τότε ο Σάντος απαντώντας σε όσους έκριναν μέχρι και… προσβλητική την απόφαση να φορέσει το «βαρύ» περιβραχιόνιο ένας υπό διαρκή αμφισβήτηση παίκτης.

Όταν τελικά επελέγη στην τελική 23άδα δήλωσε «έτοιμος να προσφέρω για όσο χρειαστεί. Για ένα λεπτό, για πέντε ή για δέκα, θα είμαι έτοιμος να βοηθήσω» ενώ στην ερώτηση για τον πρώτο σκόρερ του Euro απάντησε αστειευόμενος «μπορεί να είμαι κι εγώ».

Πρώτος σκόρερ μπορεί τελικά να μην αναδείχθηκε, αλλά έβαλε το μεγαλύτερο γκολ του Euro, της καριέρας του, της ζωής του. Κι έμεινε για πάντα στην ιστορία.