Κλάτενμπεργκ για την ιστορική γκάφα του: «Δεν ήταν λάθος μου»

Σοβαρή γκάφα, για την οποία όμως δεν ευθύνεται ο ίδιος, χαρακτηρίζει ο Μαρκ Κλάτενμπεργκ στο βιβλίο του αυτή που συνέβη το 2005. Τότε σε έναν αγώνα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την Τότεναμ, δεν είδε πως η μπάλα πέρασε για… ένα μέτρο τη γραμμή της εστίας των γηπεδούχων, προτού την απομακρύνει ο Ρόι Κάρολ.

«Δεν είναι έκπληξη που η σχέση μου με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον άρχισε καλά, αν και αυτό συνέβη για τους λάθος λόγους από τη δική μου οπτική. Ήταν Γενάρης του 2005, όταν σφύριζα για πρώτη φορά αγώνα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, απέναντι στην Τότεναμ στο ‘Ολντ Τράφορντ’. Τότε ήμουν διαιτητές για μόλις πέντε μήνες στην Premier League. Το ματς ήταν στο 0-0 φτάνοντας στο 89’, όταν ο Πέδρο Μέντες έκανε ένα σουτ από μακριά και η μπάλα πέρασε περίπου ένα μέτρο μέσα από τη γραμμή της εστίας προτού τη βγάλει έξω ο Ρόι Κάρολ. Μόνο που εγώ και ο βοηθός μου δεν το είδαμε και δεν κατακυρώσαμε το γκολ. Δεν ήταν λάθος μας, θα αναλύσω παρακάτω γιατί, αλλά χάρισε έναν βαθμό στη Γιουνάιτεντ και στέρησε τη νίκη στην Τότεναμ. Ο Φέργκι δεν είχε σίγουρα κανένα πρόβλημα μαζί μου εκείνη τη μέρα και ήταν πάντα ευχάριστος όποτε τον συναντούσα τα επόμενα χρόνια», αναφέρει.

«Πώς θα μπορούσα να το δω; Ήταν τόσα μέτρα μακριά; Θα έπρεπε να μαντέψω. Για να κατακυρώσεις ένα γκολ θα πρέπει να είσαι 100% σίγουρος. Αυτό ήταν αδύνατο για μένα. Χωρίς την τεχνολογία γραμμής ήταν αδύνατο να μετρήσω το γκολ. Όταν είδα το ριπλέι μετά τον αγώνα, ήμουν σκασμένος. Η μπάλα είχε περάσει πολύ μέσα από τη γραμμή της εστίας. Όμως επιμένω πως δεν ήταν λάθος μου, ούτε του βοηθού μου, γιατί από τη θέση που βρισκόμασταν δεν μπορούσαμε να το δούμε. Είναι ένα από τα πιο φημισμένα λάθη στην ιστορία, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Το ανθρώπινο μάτι δεν είχε τύχη σε τέτοια φάση. Ευτυχώς αυτή η φάση κίνησε τις διαδικασίες για την τεχνολογία γραμμής. Φυσικά οι οπαδοί της Τότεναμ δεν το βλέπουν έτσι και ακόμη και σήμερα μου το θυμίζουν. Από όλες τις αποφάσεις που πήρα στην καριέρα μου, αυτή θα ήταν η πρώτη που θα άλλαζα».

Όσο για την πίεση που ένιωθαν οι διαιτητές που «σφύριζαν» αγώνες της Γιουνάιτεντ, είπε: «Ο Φέργκιουσον συνήθιζε να κατηγορεί τους πάντες, από τον διαιτητή μέχρι την κυρία του κέτερινγκ. Ήθελε να δημιουργήσει μια συγκεκριμένη νοοτροπία στους παίκτες του, αλλά και να επηρεάσει μελλοντικές αποφάσεις των διαιτητών προκαταβάλλοντάς τους. Οι παίκτες του συνήθιζαν να έρχονται μαζικά πάνω σου μετά από κάποια απόφαση που δεν τους άρεσε. Λες και είχαν ένα σύστημα ροτέισον, έρχονταν κάθε φορά 3-4 διαφορετικοί για να μην αποβληθούν. Ο Φέρντιναντ, ο Νέβιλ, ο Κιν, ο Σκόουλς και ο Ρούνεϊ έρχονταν και κολλούσαν πάνω στο πρόσωπό σου. Έπρεπε να είσαι σοφός για να καταλάβεις το κίνητρό σου. Δεν ήθελαν να αλλάξουν την απόφασή σου, αλλά να σε επηρεάσουν για την επόμενη που θα πάρεις. Με μένα πάντως αυτό δεν δούλευε. Δεν υπήρχε προκατάληψη απέναντι στη Γιουνάιτεντ από τους διαιτητές, όπως υποστηρίζουν οπαδοί άλλων ομάδων. Σίγουρα υπήρχε μια αύρα βέβαια, γιατί μιλάμε για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Έπρεπε να είσαι πνευματικά δυνατός για να πας στο ‘Ολντ Τράφορντ’, γιατί θα έκαναν τα πάντα για να σε επηρεάσουν. Ο Φέργκι μπορούσε να στρέψει το κοινό εναντίον του διαιτητή χοροπηδώντας για μια απόφαση. Σε φόβιζε και δεν είναι ντροπή να το παραδεχτείς. Όλοι θα ένιωθαν την πίεση, το θέμα είναι να μπορέσεις να αντισταθείς. Αυτό κάνει έναν διαιτητή καλό».