Η κορυφή χωράει μόνο έναν

Τα ψέματα τελείωσαν. Η ώρα του μεγάλου τελικού του Champions League έφτασε και η κορυφή χωράει μόνο έναν. Το Σάββατο (21:45, NovaΣΠΟΡ FM 94,6 σε περιγραφή Χρήστου Σωτηρακόπουλου και σχόλιο Ντάρκο Κοβάσεβιτς) Ίντερ και Μπάγερν Μονάχου συγκρούονται στη Μαδρίτη με στόχο το «Ιερό Δισκοπότηρο» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Αν και η πορεία τους ήταν παραμυθένια, σε αυτή την ιστορία δεν υπήρξαν δράκοι, πριγκίπισσες, ξόρκια και κατάρες, παρά μόνο μεγάλοι πρωταγωνιστές έτοιμοι να αγγίξουν τον δικό τους μύθο. Διαβάστε στο www.sport-fm.gr όσα πρέπει να ξέρετε για τη «μητέρα των μαχών».

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Αν φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε έναν τελικό ανάμεσα σε Ίντερ και Μπάγερν έκπληξη, κάτι δεν πάει καλά είτε με εμάς, είτε με τη διοργάνωση. Σύμφωνοι, η Μπαρτσελόνα είχε διαστήματα μέσα στη χρονιά που έπαιξε διαστημικό ποδόσφαιρο και φάνταζε ανίκητη. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έμοιαζε εφτάψυχη και καθοδηγούμενη από την αύρα του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον έδειχνε ικανή να διεκδικήσει το τρόπαιο. Για κάποιους η Ρεάλ Μαδρίτης, με μπάτζετ που ξεπερνά τον προϋπολογισμό κάποιων κρατών, ήταν φαβορί για να παίξει στον τελικό που γίνεται στο «σπίτι» της, το «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Άλλοι πίστευαν ότι σε αυτή τη θέση θα μπορούσε να είναι η Τσέλσι που έσπασε όλα τα ρεκόρ στην Premier League. Καμία αντίρρηση, όμως ο τελικός είναι ταγκό, όχι… καλαματιανό! Χορεύεται αυστηρά από δύο!



Οι μονομάχοι

Μετά την Bundesliga και το Κύπελλο Γερμανίας που κατέκτησε φέτος, η Μπάγερν θέλει ο 49ος μεγάλος τίτλος της ιστορίας της να είναι το Champions League. 22 πρωταθλήματα, 15 Κύπελλα, 3 Σούπερ Καπ Γερμανίας. Τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών/Champions League, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων, ένα Κύπελλο UEFA και δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα κοσμούν τα γραφεία των Βαυαρών, καθιστώντας τους έναν από τους κορυφαίους συλλόγους στον κόσμο. Αυτή η ομάδα μετουσιώνει στο γήπεδο όλα τα στοιχεία του τυπικού γερμανικού χαρακτήρα. Μεθοδικότητα, σχέδιο, προσπάθεια μέχρι το τελευταίο λεπτό, εργατικότητα και μια διαρκή άρνηση υποταγής ώσπου να ακουστεί το σφύριγμα της λήξης. Η φράση του Γκάρι Λίνεκερ: «Tο ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που παίζεται από δύο ομάδες των έντεκα και στο τέλος νικάνε πάντα οι Γερμανοί», αποτελεί ένα πολυφορεμένο κλισέ, κουραστικό πολλές φορές, αλλά δεν παύει να δείχνει την αλήθεια, αφού η Μπάγερν αποτελούσε ανέκαθεν τη ραχοκοκαλιά και της εθνικής των «πάντσερ». Σημείο αναφοράς, μένει πάντα η τεράστια ομάδα της δεκαετίας του ’70, η τελευταία που κατέκτησε τρεις συνεχόμενους τίτλους, δίνοντας το δικαίωμα στους… απογόνους του Μπεκενμπάουερ και του Μίλερ να φέρουν ένα ειδικό σήμα στη φανέλα τους, που μαρτυρά ακριβώς αυτό.



Το Μιλάνο είναι μια από τις πόλεις που έχουν το προνόμιο αλλά και την κατάρα να διαθέτουν δύο ομάδες πολύ υψηλού επιπέδου. Όταν λέγεσαι Ίντερ και απέναντί σου έχεις τη Μίλαν, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες και ξεφεύγουν από τα στενά τοπικά πλαίσια. Η «άσπονδη» γειτόνισσα έγινε η πρώτη ιταλική ομάδα που σήκωσε το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Σε αυτήν την επιτυχία της Μίλαν, η Ίντερ απάντησε άμεσα κατακτώντας τα δύο επόμενα (1964, 1965), αλλά αυτή ήταν η τελευταία φορά που την προσπερνούσε. Όσο οι… απέναντι προσέθεταν χρυσές σελίδες στην ευρωπαϊκή τους ιστορία, στην Ίντερ ζούσαν με τις αναμνήσεις και μερικά ασπρόμαυρα πλάνα εκείνων των ένδοξων ημερών. Φέτος, ίσως έφτασε η ώρα να μπει επιτέλους λίγο χρώμα. Δίπλα στις εικόνες του Πίκι, ο οποίος σήκωνε το τρόπαιο φορώντας μια φανέλα που στον τηλεοπτικό φακό έμοιαζε γκρίζα, ίσως μπουν εκείνες του Ζανέτι που θα δείξουν ότι επέστρεψαν οι «νερατζούρι». Τα 18 πρωταθλήματα, 6 Κύπελλα και 4 Σούπερ Καπ Ιταλίας έρχονται να προστεθούν στα δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών, τρία Κύπελλα UEFA και τα δύο Διηπειρωτικά στις διασυλλογικές διοργανώσεις.



Πώς έφτασαν στον τελικό

Η Μπάγερν συμμετείχε στο 1ο όμιλο του Champions League μαζί με Γιουβέντους, Μπορντό και Μακάμπι Χάϊφα. Μετά από μια εύκολη επικράτηση 3-0 στο Ισραήλ, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα ήθελε. Εντός έδρας «λευκή» ισοπαλία κόντρα στους Ιταλούς και δύο σερί ήττες από τους Γάλλους την είχαν ρίξει πολύ πίσω στη βαθμολογία μετά από τέσσερις αγωνιστικές. Ακόμα ύστερα από το «καχεκτικό» 1-0 επί της Μακάμπι δεν υπήρχε πολύ αισιοδοξία. Όμως οι Βαυαροί παρέδωσαν μαθήματα ποδοσφαίρου στο Τορίνο, διέλυσαν 4-1 τη «Μεγάλη Κυρία» και πήραν αντί αυτής την πρόκριση την τελευταία στιγμή. Κόντρα σε Ιταλούς αγωνίστηκε και στην επόμενη φάση, αποκλείοντας τη Φιορεντίνα. Η γερμανική ομάδα επικράτησε 2-1 στο πρώτο ματς, σκοράροντας στις καθυστερήσεις κάθε ημιχρόνου, ενώ στη ρεβάνς ηττήθηκε με 3-2. Το πραγματικό κρας τεστ όμως την περίμενε στα προημιτελικά.

Μετά τον τελικό του 1999 και τον απίστευτο τρόπο που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ της στέρησε το Champions League, η Μπάγερν ήταν φυσικό να ψάχνει μια ανάλογου επιπέδου εκδίκηση. Οι οιωνοί δεν προδίκαζαν κάτι τέτοιο, αφού οι Άγγλοι ήταν φαβορί και προηγήθηκαν μάλιστα μόλις στο 2’ με τον Ρούνεϊ μέσα στην «Αλιάντς Αρένα». Ποτέ μην λες ποτέ όμως. Δύο γκολ στα τελευταία λεπτά έγραψαν το τελικό 2-1, αλλάζοντας τα δεδομένα ενόψει της ρεβάνς. Στο «Ολντ Τράφορντ» μετά από 41 λεπτά το… ταμπλό έγραφε 3-0 υπέρ των «κόκκινων διαβόλων». Οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα είχε υποταχθεί στη μοίρα της, αλλά όχι οι Βαυαροί. Η φανερή αδυναμία του Ρούνεϊ να βοηθήσει λόγω τραυματισμού, ένα γκολ του Όλιτς στο 43’ και η αποβολή του Ράφαελ στις αρχές του δεύτερου μέρους, έφεραν πλήρη ανατροπή του σκηνικού. Η γκολάρα του Ρόμπεν έγραψε το 3-2 και έστειλε την Μπάγερν στα ημιτελικά. Εκεί η Λιόν αποδείχθηκε πολύ μικρό μέγεθος όπως μαρτυρούν οι δύο νίκες εναντίον της (1-0, 3-0).



Σε τεντωμένο σχοινί περπάτησε και η Ίντερ στη φάση των ομίλων. Στο άκουσμα της κλήρωσης οι Ιταλοί και η Μπαρτσελόνα φάνταζαν τα ακλόνητα φαβορί του 5ου γκρουπ, όμως Ρούμπιν Καζάν και Ντιναμό Κιέβου κόντεψαν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Οι «νερατζούρι» ξεκίνησαν μουδιασμένα με τρεις σερί ισοπαλίες, 0-0 και 2-2 εντός έδρας κόντρα σε Καταλανούς και Ουκρανούς και 1-1 στη Ρωσία. Η πρώτη νίκη ήρθε στο Κίεβο με σκορ 2-1 και ακολούθησε η ήττα με 2-0 στο «Καμπ Νου». Την τελευταία αγωνιστική η Ίντερ κρατούσε την τύχη της στα δικά της χέρια, νίκησε 2-0 τη Ρούμπιν και πέρασε στην επόμενη φάση, ενώ αυτό που έμεινε στη μνήμη όλων ήταν η παροιμιώδης ψυχραιμία και σιγουριά του Ζοσέ Μουρίνιο, ακόμη και όταν τα αποτελέσματα δεν ήταν τα καλύτερα.

Στους «16» ο Πορτογάλος προπονητής επέστρεφε ως αντίπαλος στο «Σταμφορντ Μπριτζ» και ήξερε πως θα έπρεπε να σκοτώσει την προηγούμενή του αγάπη, την Τσέλσι. Στο ποδόσφαιρο δεν χωρούν συναισθηματισμοί και αυτό έγινε φανερό από τα αποτελέσματα των δύο αγώνων. Νίκες 2-1 στο «Μεάτσα» και 1-0 στην Αγγλία, σε ένα παιχνίδι αποθέωση της τακτικής, έφεραν την Ίντερ στα προημιτελικά. Εκεί επικράτησε δύο φορές με το φτωχό πλην τίμιο και επαγγελματικό 1-0 της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και βρέθηκε μια ανάσα από τον τελικό.

Για να φτάσει εκεί όμως έπρεπε να βγάλει εκτός διοργάνωσης την πρωταθλήτρια Ευρώπης και για πολλούς κορυφαία ομάδα στον κόσμο, την Μπαρτσελόνα. Οι Καταλανοί ήταν το ξεκάθαρο φαβορί, μα στο Μιλάνο φάνηκε το αντίθετο. Η Ίντερ του Μουρίνιο έφτασε σε έναν απίστευτο θρίαμβο με σκορ 3-1, αν και βρέθηκε πίσω από το 19’. Τα τέρματα των Σνάιντερ (30’), Μαϊκόν (48’) και Μιλίτο (61’), έριξαν την Μπαρτσελόνα στο καναβάτσο. Στη ρεβάνς η Ίντερ και ο Μουρίνιο ίσως έκαναν πολλούς φίλους, σίγουρα όμως και πολλούς εχθρούς. Η γρήγορη και μάλλον άδικη αποβολή του Μότα στο 28’ άλλαξε τα δεδομένα και η αμυντική τακτική που επέλεξε ο τεχνικός της ιταλικής ομάδας έμοιαζε να είναι βγαλμένη από το κατενάτσιο του προκατόχου του τη δεκαετία του ’60 και δημιουργού της μεγάλης Ίντερ, Eλένιο Eρέρα. Αν το αποτέλεσμα είναι πάνω από όλα, τότε οι Ιταλοί τα κατάφεραν περίφημα, μη δίνοντας την ευκαιρία στην Μπάρτσα να κάνει το παιχνίδι της, νικήθηκαν μόνο στο 84’ από τον Πικέ, ένα γκολ που δεν θα μπορούσε να τους στερήσει, ωστόσο, τη συμμετοχή στον τελικό.



Οι προπονητές

Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι Λούις Φαν Χάαλ και Ζοσέ Μουρίνιο κάποτε συνυπήρξαν στον πάγκο της Μπαρτσελόνα, με τον Πορτογάλο να παραδέχεται ότι έμαθε πολλά δίπλα στον Ολλανδό, ιδιαίτερα σε θέματα που αφορούν την τακτική προσέγγιση μιας αναμέτρησης και την αποκρυπτογράφηση των μυστικών των αντιπάλων.

Ιδιόρρυθμος, βλοσυρός, απόμακρος, λάτρης της σιδηράς πειθαρχίας, τσακωμένος και με τη σκιά του λένε ότι είναι ο Λούις Φαν Χάαλ. Στη Γερμανία όμως φαίνεται ότι όλα αυτά θεωρούνται προσόντα και οι άνθρωποι κάπως έτσι έχουν μάθει να δουλεύουν. Ο Ολλανδός τεχνικός έζησε τις καλύτερες του στιγμές στις αρχές της προπονητικής του καριέρας. Τα αμούστακα πιτσιρίκια του Άγιαξ δεν έβγαζαν κιχ, γεγονός που του εξασφάλιζε ιδανικές συνθήκες δουλειάς. Πρώτα ήρθε το Κύπελλο UEFA του 1992, ενώ η κατάκτηση του Champions League το 1995 και η συμμετοχή στον τελικό την επόμενης χρονιάς αποτέλεσε το επιστέγασμα της επιτυχίας του. Μετά ήρθε ο Μποσμάν και τα άλλαξε όλα. Στην Μπαρτσελόνα έφερε τίτλους μόνο εντός των τειχών, ενώ στην εθνική Ολλανδίας απέτυχε. Στην Άλκμααρ δημιούργησε μια ομάδα από το τίποτα, οδηγώντας την το 2009 στο δεύτερο –μόλις- πρωτάθλημα της ιστορίας της και στη συνέχεια ο δρόμος τον έβγαλε στο Μόναχο, όπου μετά την Bundesliga και το Κύπελλο, θέλει να κάνει το τρεμπλ.

Εγωπαθής, ψώνιο, εγωκεντρικός, υπερόπτης, αλαζόνας είναι μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς που μπορεί κάποιος να προσάψει στον Ζοσέ Μουρίνιο και αυτά είναι μάλλον τα θετικά! Πάντως αποτυχημένο δεν έχει βρεθεί κανένας να τον πει. Ο «Ξεχωριστός» έστρωσε χαρακτήρα την περίοδο που η ενασχόλησή του με την προπονητική ήταν να μεταφράζει τα λόγια του Ρόμπσον στην Μπαρτσελόνα, όμως όταν αυτό σταμάτησε, δεν έχανε ευκαιρία που να μην απολαμβάνει τα φώτα της δημοσιότητας. Μετά τον πάγκο της Μπενφίκα και της Ρίο Άβε, βρέθηκε στην Πόρτο και από εκεί στην ποδοσφαιρική αιωνιότητα. Με τους «δράκους» κατέκτησε –εκτός των άλλων- το Champions League το 2004 και το UEFA ένα χρόνο πριν. Στην Τσέλσι έφερε το πρώτο πρωτάθλημα μετά από κοντά μισό αιώνα και χρησιμοποίησε τα λεφτά του Αμπράμοβιτς για να φτιάξει μια ομάδα αχτύπητη στο Νησί. Η αδυναμία όμως να το συνδυάσει με μια ευρωπαϊκή επιτυχία τον έστειλε στην Ίντερ, αλλά με τους «νερατζούρι» δείχνει έτοιμος να τα καταφέρει. Έχοντας κάνει ήδη το νταμπλ, στοχεύει και στο Champions League. Οι… κακές γλώσσες τον θέλουν από το καλοκαίρι να αναλαμβάνει τη Ρεάλ Μαδρίτης, προκαλώντας κι άλλα πρωτοσέλιδα.

Τα αστέρια

Σε αυτήν τη θέση για την Μπάγερν στην αρχή της σεζόν φαινόταν ότι θα ήταν ο Ριμπερί. Οι ηγέτες όμως φαίνονται μέσα στο γήπεδο και ο Γάλλος στα κρίσιμα ραντεβού ήταν απών, το ίδιο θα γίνει και στον τελικό λόγω της αποβολής του κόντρα στη Λιόν. Το κουπί θα το τραβήξουν ο Ίβιτσα Όλιτς και ο Άριεν Ρόμπεν. Ο 30χρονος Κροάτης σε εννιά συμμετοχές, πέτυχε εφτά γκολ, συμπεριλαμβανομένων δύο κόντρα στη Γιουνάιτεντ και το χατ-τρικ του ημιτελικού. Δίπλα του ο Ολλανδός μέσος, που αποδεικνύει ότι όταν είναι υγιής, μπορεί να πετύχει τα πάντα μέσα στο γήπεδο. Στη φετινή χρονιά έχει προσφέρει στιγμές μαγείας, με κορυφαία το απίστευτο γκολ με βολ πλανέ στο «Ολντ Τράφορντ».

Δεν χαίρονται μόνο οι Βαυαροί για τα λάθη της Ρεάλ Μαδρίτης. Εκτός του Ρόμπεν, οι «μερένχες» έδιωξαν ως αποτυχημένο και τον Γουέσλι Σνάιντερ, ο οποίος στην Ίντερ αποδείχθηκε το «δέκα το καλό», οργώνοντας το κέντρο, ενώ συνεχίζει να έχει επαφή με το γκολ, αφού βρήκε δίχτυα τρεις φορές στο Champions League και μοίρασε πέντε ασίστ. Όλα τα «λεφτά», όμως παραμένει ο «βιονικός» Χαβιέ Ζανέτι. Ο 36χρονος αμυντικός αγωνίστηκε και στα 12 ευρωπαϊκά ματς, αναγκάζοντας με την απόδοσή του πολλούς να πουν ότι ίσως ο Ντιέγκο Μαραντόνα όφειλε να τον συμπεριλάβει στις κλήσεις της εθνικής Αργεντινής για το προσεχές Μουντιάλ.

Σάββατο 22 Μαΐου στις 21.45, ο μεγάλος τελικός του Champions League, Μπάγερν Μονάχου-Ίντερ στον NovaΣΠΟΡ FM 94.6, σε περιγραφή Χρήστου Σωτηρακόπουλου και σχόλιο του Ντάρκο Κοβάσεβιτς.