Πινγκ πονγκ χωρίς χέρια!

«Υπάρχει πάντα ένας τρόπος, αν είσαι αποφασισμένος», είχε πει κάποτε ο Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας Άντονι Ρόμπινς και ο Ιμπραήμ Χαμαντού βάλθηκε να επιβεβαιώσει το παραπάνω γνωμικό. Πώς; Παίζοντας πινγκ πονγκ με το στόμα!

Γεννήθηκε το 1973 στην Αίγυπτο. Πιο συγκεκριμένα, στην πόλη Δαμιέτη περίπου 200 χιλιόμετρα βόρεια από το Κάιρο, ενώ μεγάλωσε στο χωριό Καφρ Σαάντ Ελ Μπάλαντ.

Από πολύ μικρή ηλικία ξεκίνησε να εργάζεται ως ξυλουργός στη Δαμιέτη. Για αυτό το λόγο, έπαιρνε κάθε μέρα το πρωί το τρένο για να φτάσει στον προορισμό του και επέστρεφε σπίτι του το απόγευμα. Ωστόσο, ένα τραγικό ατύχημα σε ηλικία δέκα ετών έμελλε να αλλάξει τη ζωή του για πάντα.



«Εκείνη την ημέρα, μπήκα στο τρένο και στη δεύτερη στάση - ακριβώς ύστερα από αυτή που υπήρχε στο χωριό μου- στεκόμουν κοντά στην πόρτα και έπεσα στο κενό ανάμεσα στο τρένο και στο πεζοδρόμιο. Όταν ξύπνησα από το κώμα, συνειδητοποίησα πως τα δυο μου χέρια ήταν ακρωτηριασμένα», θυμάται αρχικά σε μια συνέντευξή του.

Όσον αφορά στις συνέπειες τις οποίες είχε το τραγικό συμβάν στην ψυχολογία του παραδέχεται ότι «Δεν έβγαινα από το σπίτι μετά το ατύχημα για έναν ολόκληρο χρόνο παρά μόνο πολύ αργά τη νύχτα. Δεν ήθελα να αντικρίσω την έκφραση της λύπησης και της συμπόνιας προς εμένα στα πρόσωπα των άλλων ανθρώπων.

Πριν το ατύχημα δεν ασχολιόμουν με κανένα άθλημα. Έπειτα από αυτό, δοκίμασα να παίξω ποδόσφαιρο, εντούτοις τραυματιζόμουν πολύ συχνά, επειδή δεν είχα καλή ισορροπία. Όταν επισκέφτηκα το προπονητικό κέντρο της περιοχής, το πινγκ πονγκ κέντρισε αμέσως την προσοχή μου», εξομολογείται.

«Το πρώτο πράγμα που προσπάθησα να κάνω ήταν να στεριώσω τη ρακέτα κάτω από τη μασχάλη μου, όμως απέτυχα. Αφού δοκίμασα αρκετά πράγματα που δεν απέφεραν καρπούς, τελικά αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το στόμα μου για λίγο. Τότε αναρωτήθηκα: ’’Γιατί να μην επιχειρήσω να παίξω με το στόμα;’’. Την επομένη βρισκόμουν στην αίθουσα από τις 7:00 το πρωί και κάπως έτσι άρχισαν όλα», επισημαίνει στην ιστοσελίδα «Give me Sport».

«Δεν είναι καθόλου εύκολο»

Παράλληλα, προσθέτει: «Τη στιγμή που ο κόσμος με βλέπει να κρατάω τη ρακέτα στο στόμα μου και να μετακινούμαι στο τραπέζι επιθυμεί να με μιμηθεί, νομίζοντας πως πρόκειται για κάτι εύκολο. Σας διαβεβαιώνω πως δεν είναι καθόλου εύκολο. Στην πραγματικότητα όλο μου το σώμα κινείται σαν μια ενότητα. Είναι απαραίτητο να δυναμώνω συνεχώς τα πόδια μου, διότι βασίζομαι σε αυτά περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο παίκτη. Αυτό ισχύει για το λαιμό μου, το ίδιο δυνατά πρέπει να είναι και τα δόντια μου. Η ρακέτα δεν πρέπει να κουνηθεί στο ελάχιστο. Αν συμβεί, θα χάσω τον πόντο σίγουρα».

Όσο για το πώς κάνει σερβίς; Στεριώνει το μπαλάκι ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών του, το πετάει ψηλά και κατόπιν το χτυπάει με τη ρακέτα.

«Συχνά σπαταλώ μια μέρα ολόκληρη για να μπορέσω να τελειοποιήσω το σερβίς μου. Πρέπει να κερδίζω πόντους όσο το δυνατόν γρηγορότερα».

«Ποτέ μην τα παρατάς»

Όσο για το μότο της ζωής του; «Ποτέ μην τα παρατάς».

Μολονότι ο Χαμαντού δεν διαθέτει άνω άκρα, το «κενό» υπερκαλύπτεται από την ακόρεστη δίψα του για διάκριση, την ατσάλινη θέληση, την ακλόνητη πίστη, την αλύγιστη αποφασιστικότητα, το άσβεστο πάθος του.



Η ιστορία -σύμβολο ανθρώπινης δύναμης- δεν άργησε βέβαια να γίνει γνωστή σε όλο τον κόσμο. Ως αποτέλεσμα, ο πρωταγωνιστής έλαβε το 2014 τιμητική πρόσκληση για να αγωνιστεί σε φιλικές αναμετρήσεις απέναντι στην αφρόκρεμα των αρτιμελών σε διεθνές επίπεδο. Το άλλοτε Νο 1 της παγκόσμιας κατάταξης, Μα Λονγκ, και ορισμένοι άλλοι «θρύλοι», όπως ο Ιάπωνας Γιουν Μιζουτάνι και ο Λευκορώσος Βλαντιμίρ Σαμσόνοφ, υποκλίθηκαν στο μεγαλείο του Αιγύπτιου άσου.



Ο περί ου ο λόγος ασχολείται με την επιτραπέζια αντισφαίριση από το 1986. Παρόλα αυτά, εμφανίστηκε στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα μόλις το 2015. Αγωνίζεται στην κατηγορία TT6 (οι αθλητές χωρίζονται σε κατηγορίες ανάλογα με το μέγεθος και το είδος της αναπηρίας τους. Η κατηγορία ΤΤ6 αποτελείται από όρθιους αθλητές, ενώ όσο ανεβαίνει στις κατηγορίες συναντά κανείς όρθιους με αναπηρίες σε μικρότερο βαθμό). Η καλύτερη θέση που έχει καταγράψει ποτέ στην παγκόσμια κατάταξη είναι το Νο 32 τον Οκτώβριο του 2006.

Οι σπουδαιότερες διακρίσεις του έως τώρα: Τα τρία ασημένια μετάλλια (2011, 2013, 2015) στο αφρικανικό πρωτάθλημα.

Το όνειρο της συμμετοχής στους Παραολυμπιακούς Αγώνες πήρε σάρκα και οστά το 2016 στο Ρίο της Βραζιλίας. Αν και ηττήθηκε σε όλα τα παιχνίδια τα οποία έδωσε, κέρδισε το σεβασμό και το ζεστό χειροκρότημα.



Όπως εξηγεί: «Θα είναι θαύμα, εφόσον κατορθώσω να δώσω το ‘’παρών’’ σε δεύτερη συνεχόμενη Παραολυμπιάδα, δηλαδή αυτή στο Τόκιο. Ομολογώ πως θα χαρακτηριζόταν ένα όμορφο τέλος στην αθλητική μου σταδιοδρομία». Πάντως, για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να του δοθεί wild card, καθώς δεν κατοικεί στις πρώτες θέσεις της κατάταξης.

Σε κάθε περίπτωση, είτε προκριθεί, είτε όχι, είτε πάρει το χρυσό μετάλλιο στη διοργάνωση είτε όχι, πρόκειται αναμφίβολα για έναν πρωταθλητή της ζωής!

Επιμέλεια: Παναγιώτης Ιωάννου