Πέρασαν κιόλας 20 χρόνια! Ήμουν νιος και γέρασα…

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω ένα επετειακό κείμενο για τα γενέθλια του ΣΠΟΡ FM, θεώρησα ότι θα ήταν ό,τι πιο εύκολο έχω κάνει.

Τόσες και τόσες προσωπικές ιστορίες, αμέτρητα περιστατικά έχω ζήσει σε αυτόν τον σταθμό, δεκάδες άνθρωποι μοιράστηκαν δίπλα μου μεγάλες, χαρούμενες, δύσκολες, αστείες, μαγικές στιγμές. Το μόνο που είχα να πράξω ήταν να επιλέξω μια ιστορία και να σας τη διηγηθώ. Τότε αντιλήφθηκα ότι αυτό ήταν το πιο δύσκολο από όλα!

Τόσα χρόνια, πώς να διαλέξεις μια και μόνη στιγμή; Όσο κι αν πιέστηκα, δεν κατάφερα να ξεχωρίσω κάτι, ένιωθα ότι παράλληλα θα αδικούσα πολλές άλλες! Πρωτοπάτησα το πόδι μου στον ΣΠΟΡ FM στα 19 μου χρόνια, με πολλά περισσότερα μαλλιά και σαράντα κιλά λιγότερα και τώρα κοιτάζοντας πίσω, βλέπω όλη μου τη ζωή να περνάει και μετά τα σχολικά χρόνια, το απόλυτο σημείο αναφοράς μου, να είναι αυτό το ραδιόφωνο!

Αν με ρωτούσε κάποιος τι είναι ο ΣΠΟΡ FM, το πρώτο που θα του απαντούσα είναι: οι άνθρωποι! Ειδικά για όλους εμάς τους παλιούς, που με την κοινή πορεία μας είδαμε αυτό το Μέσο από τα σπάργανά του, να γιγαντώνεται. Οι άνθρωποί του και οι ιστορίες που ποτέ δεν βγήκαν στα μικρόφωνα και μετά αυτά που ακούστηκαν στον αέρα μας.

Τι είναι για μένα ΣΠΟΡ FM;

Το EURO του 2004

Το συρτάκι

Τα σποτάκια

Τα σαρδάμ μας

Τα όνειρα που κάναμε πιτσιρικάδες όταν μπήκαμε στο χώρο

Το χτυποκάρδι που είχα τις πρώτες φορές που βγήκα στον αέρα

Η πόρτα από το στούντιο (στην πλατεία Δαβάκη) που δεν έκλεινε και όλοι οι θόρυβοι «περνούσαν», ακόμα και αυτός από το καζανάκι

Είναι οι παλιές καρέκλες που έτριζαν

Οι φωνές, το χιούμορ και οι ατάκες του Χελάκη

Η ράθυμη εικόνα του Μπάμπη με τα πόδια πάνω στο γραφείο

Οι ατελείωτες ποδοσφαιροκουβέντες και οι απίθανες ιστορίες του Χρήστου

Ο χαβαλές που έκανα κάθε βράδυ με τα παιδιά του Fight Club

Τα παιδιά που «έφυγαν» νωρίς, ο Χαράλαμπος, ο Αντώνης, ο Μιχάλης, ο Γιώργος

Είναι οι συνεργάτες επί σειρά ετών, που πορευτήκαμε δίπλα δίπλα, Βάιος, Σωτήρης, Λάμπρος, Κώστας, Ντίνα, Βασίλης, Τασία, Τάσος (σταματάω εδώ γιατί θα ξεπεράσω το όριο των λέξεων που μου έχει ζητηθεί)

Οι ατελείωτες πλάκες, ακόμα και στα δύσκολα

Τα αμέτρητα σουβλάκια και γενικότερα οι παραγγελίες φαγητού που έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια

Τα ξέφρενα ξενύχτια μετά τη δουλειά

Τα fan-bets και οι συναδελφικές αλληλοκατηγορίες για το ποιος από όλους γκαντέμιασε το ματσάκι

Η αγωνιά πριν τα μεγάλα ματς, για το αν η γραμμή είναι εντάξει και ο ήχος όπως πρέπει

Η πίεση στην παραγωγή για να είναι τα πάντα στην ώρα τους

Οι εκπομπές με τις γραμμές των ακροατών και τα μηνύματά τους (εκτός από υβριστικά, υπάρχουν και αρκετά που είναι εμπνευσμένα και ιδιαιτέρως χιουμοριστικά)

Είναι οι ομάδες των εργαζομένων που συμμετέχουν στα πρωταθλήματα Τύπου

Ο χαρακτηριστικός ήχος των κλειδιών του Βλαχαδάμη την ώρα που περπατάει

Οι κλασικές πλέον ατάκες μεταξύ των συνεργατών που σπάνια καταλαβαίνουν οι… απ’ έξω, όπως «μάρμαρο», «μπουμπούνατα», «βρέχει», «τώρα αρχίζει το ραδιόφωνο», «τι γίίίνεται;», «είσαι δροσερός», «γλυκός», «σκάστε ζώα, δουλεύουμε», «κούκλα του Σατανά», «κτηνωδία», «μαύρη», «σαλαμάνδρα», «παλιόγρια», «το ραδιόφωνο της εμμηνόπαυσης» και αμέτρητες άλλες.

Ο ΣΠΟΡ FM 20 χρόνια τώρα μεγάλωσε γενιές και ίσως εν μέρει τις γαλούχησε κιόλας. Μαζί του μεγαλώσαμε και μεις, φτιάχνοντάς μας τους ανθρώπους που είμαστε τώρα. Πλέον «βαρέθηκα» να ακούω την ατάκα «μαζί σας μεγάλωσα» και να απαντώ με το «και γω μαζί σας μεγάλωσα».

Όταν γυρίζω νοερά πίσω, δεν μπορώ να ξεχωρίσω στιγμές και άτομα, δεν μπορώ να ιεραρχήσω σχεδόν τίποτα, όλα περνούν από το μυαλό μου με καταιγιστικούς ρυθμούς. Όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι εκείνη την ώρα ζωγραφίζεται ασυναίσθητα ένα αμυδρό χαμόγελο και το βλέμμα μου ταξιδεύει νοσταλγικά στα περασμένα…