Πάολο Ρόσι: Η απίθανη ιστορία ενός παρεξηγημένου ήρωα

Έτσι το ήθελε η μοίρα του ποδοσφαίρου και έμελλε η κόντρα του ιταλικού Βορρά-Νότου της δεκαετίας του 1980 να συνεχιστεί και στη «γειτονιά των Αγγέλων». Διότι λίγες μέρες από τον χαμό του «Θεού» Ντιέγκο Μαραντόνα, έφυγε για το μακρινό και αιώνιο ταξίδι ο Πάολο Ρόσι.

Ο «Παμπλίτο» σε ηλικία μόλις 64 ετών έχασε τη μάχη με τον καρκίνο, αλλά θα μείνει στις μνήμες όλων των ρομαντικών του ποδοσφαίρου ως ο παρεξηγημένος ήρωας που πήρε από το χέρι την «σκουάντρα ατζούρα» το 1982 και από το πουθενά την οδήγησε στην κορυφή του κόσμου στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας.

Η εθνική Ιταλίας όχι μόνο στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου στα γήπεδα της Ισπανίας χωρίς κανείς να αντιληφθεί το πώς το κατάφερε, αφού κανείς δεν την υπολόγιζε, αλλά το έκανε έχοντας αποκλείσει τους καλύτερους της διοργάνωσης για να αναγνωριστεί καθολικά.
Μάλιστα, στα μάτια όλων αυτό έμοιαζε ακόμα μεγαλύτερο, αν σκεφτεί κανείς ότι το ποδόσφαιρο της χώρας είχε συγκλονιστεί από το σκάνδαλο των στημένων αγώνων στις αρχές του 1980, όταν αποκαλύφθηκε ότι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές συνεργάζονταν για να χειραγωγούν αποτελέσματα αγώνων της Serie A και της Serie B.



Ένας από τους παίκτες που κατηγορήθηκε και τιμωρήθηκε μάλιστα με τρία χρόνια από την ιταλική ομοσπονδία ήταν ο Πάολο Ρόσι. Η παρουσία του στη Βιντσέντσα και στη συνέχεια ο δανεισμός του στην Περούτζια χάλασαν το όνομα που είχε χτίσει ήδη στο Μουντιάλ του 1978 και έφτασαν στο ναδίρ την καριέρα του.

Έχοντας χάσει τη συμμετοχή του στο Euro 1980 μπήκε σχεδόν από το παράθυρο στην ομάδα που πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο δύο χρόνια αργότερα, έχοντας αγωνιστεί μόλις σε τρία παιχνίδια πρωταθλήματος και έξι Κυπέλλου στο τέλος της σεζόν 1981-82.

Αργότερα ο Μπεαρτσότ θα δήλωνε για τον «Παμπλίτο»: «Το να τον βάλω κατευθείαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν τζόγος. Ήταν ρίσκο να εμπιστευτώ ότι θα βρει ρυθμό σε τέτοιο απαιτητικό τουρνουά και ότι θα έχει την επιθυμία να διορθώσει τα λάθη του, αλλά χρειαζόμουν έναν σκόρερ, κάποιον να βάλει την μπάλα στα δίχτυα από την περιοχή με τέτοιο τρόπο που ταίριαζε στο στιλ παιχνιδιού που ήθελα. Αν δεν τον έπαιρνα, δεν θα είχα κάποιον να προκαλεί αναστάτωση στην περιοχή. Στα δύο χρόνια που ήταν εκτός, δεν μπόρεσα να βρω κάποιον να τον αντικαταστήσει».



Ωστόσο, το ρίσκο το πήρε και δικαιώθηκε… με τον Ρόσι να οδηγεί εκείνη την ομάδα στο τρίτο της Μουντιάλ, σε μια τρελή πορεία που καθάρισε τις μεγάλες παραδοσιακές δυνάμεις.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 ήταν για τον Ρόσι η ολοκλήρωση ενός μοναδικού παραμυθιού για εκείνο το παιδί που γεννήθηκε στα τέλη του Σεπτέμβρη το 1956 στο Πράτο.

Ο Πάολο Ρόσι δεν ήταν ποτέ ο τυπικός επιθετικός της εποχής του, ούτε το κλασικό «9» που θα επέλεγε μια ομάδα στα μέσα του 1970 για το ρόστερ της. Ήταν μικροκαμωμένος, πολλές φορές αδύναμος και δεν είχε την τεχνική που είχαν άλλοι Ιταλοί επιθετικοί εκείνη την εποχή. Μάλλον αυτός ήταν και ο λόγος πως παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε την καριέρα του στη Γιουβέντους, χρειάστηκε ένα μακρύ αγροτικό και οκτώ χρόνια να φορέσει κανονικά τη φανέλα της «Γηραιάς Κυρίας».

Μετά από τρία χειρουργεία στα γόνατα στο ξεκίνημα της καριέρας του, κατάφερε να σηκωθεί στα πόδια του και με 21 γκολ να οδηγήσει την Βιντσέτζα στην πρώτη κατηγορία το 1978. Την αμέσως επόμενη σεζόν, στα σαλόνια πια του ιταλικού ποδοσφαίρου πέτυχε 24 τέρματα με τους «μπιανκορόσι» και έγινε για δεύτερη συνεχόμενη φορά o Capocanonniere του πρωταθλήματος. Η παρουσία του στο Μουντιάλ του 1978 και τα τρία γκολ που πέτυχε, άρχισαν να φτιάχνουν το όνομα του να συζητείτε έντονα στα ποδοσφαιρικά σοκάκια της χώρας.



Κάπως έτσι έφτασε στο ονειρικό Μουντιάλ της Ισπανίας και την κορυφή. Σχεδόν αθόρυβα για να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ και καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης, έχοντας πίσω του το χατ τρικ στον προημιτελικό με τη Βραζιλία των Ζίκο και Σώκρατες (3-2), τα δύο γκολ με την Πολωνία στον ημιτελικό (0-2) και ακόμη ένα στο 3-1 του μεγάλου τελικού με τη Γερμανία.

Το «Χρυσό Παπούτσι» εκείνης της χρονιάς, το μοναδικό ονειρώδες ταξίδι στην Ιβηρική εκείνο το καυτό καλοκαίρι και κυρίως το ποδοσφαιρικό θράσος του «Παμπλίτο» που είχε πέσει στα τάρταρα πριν φτάσει στην κορυφή, χάραξαν τον δρόμο για τον παίκτη που στην χώρα του είχε τη φήμη του Πελέ.