Παγκόσμιο 1994: Η… ανταρσία του Φασούλα και η γλυκιά πορεία μέχρι τα ημιτελικά!

Το 12ο Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ αποτέλεσε την τρίτη συμμετοχή σε τελική φάση για την Εθνική μας ομάδα και έμελλε να αποδειχθεί ως η πιο επιτυχημένη πορεία μας, μετά φυσικά και από το έπος του 2006 στη Σαϊτάμα της Ιαπωνίας!

Λίγους μόλις μήνες μετά την παρουσία της Ελλάδας στην Αμερική και στο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου στα γήπεδα των ΗΠΑ, η «επίσημη αγαπημένη» έκανε και εκείνη το υπερατλαντικό ταξίδι ώστε να δώσει το «παρών» στο Μουντομπάσκετ του 1994 που διεξήχθη λίγο πιο βόρεια, στα παρκέ του Καναδά.



Ένα ταξίδι που πέρασε από… πολλά κύματα, καθώς οι καλές πορείες στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ του 1993 στη Γερμανία (4η θέση), αλλά και η 6η θέση στο Παγκόσμιο τρία χρόνια νωρίτερα, είχαν δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες. Παρ’ όλα αυτά, τα πάντα πήγαν να «τιναχθούν» στον αέρα παραμονές της έναρξης του τουρνουά, με τις σχέσεις του Ομοσπονδιακού τεχνικού, Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου, και μερικών διεθνών να έρχονται σε ρήξη.

Αφορμή αποτέλεσε η… ανταρσία του Παναγιώτη Φασούλα, ο οποίος «πήρε» 24ωρη άδεια για να μεταβεί στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης για προσωπική υπόθεση και ενώ ο προπονητής του είχε αρνηθεί. Όλο αυτό δημιούργησε μεγάλη σύγχυση στο εσωτερικό της ομάδας, με τον Κιουμουρτζόγλου να ασκεί… βέτο: «Ή αυτός, ή εγώ…». Παρά τις όποιες προσπάθειες έγιναν, τόσο από την ΕΟΚ, όσο και από τις παλιοσειρές της Εθνικής, ο Έλληνας τεχνικός πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει την ομάδα, επιστρέφοντας στην Ελλάδα. Τη θέση του πήρε ο μέχρι τότε βοηθός του, ο αείμνηστος Μάκης Δενδρινός, με την «αράχνη» να επιστρέφει ξανά στην ομάδα, οδηγώντας την ως ηγέτης λίγες ημέρες αργότερα μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης!



Στην πρώτη φάση των ομίλων, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα αντιμετώπισε την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Γερμανία, την οποία και νίκησε με 68-58, ενώ στη συνέχεια ξεπέρασε εύκολα το εμπόδιο της Αιγύπτου (69-53). Στην τελευταία αγωνιστική, η Εθνική είχε έναν δύσκολο δρόμο να επιλέξει. Αν νικούσε το Πουέρτο Ρίκο ή έχανε έως και 8 πόντους, τότε θα έβγαινε πρώτη, αλλά θα πήγαινε σε πιο δύσκολο όμιλο με Κροατία, Καναδά και Ισπανία. Η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε 4 δευτερόλεπτα πριν το φινάλε και με το σκορ στο 72-63 ο Γιώργος Σιγάλας να στηθεί στην γραμμή των βολών. Η εντολή ρητή: «Στείλ’ τη στο σίδερο». Από… συνήθεια και τύχη, ο Σιγάλας ευστοχεί για το τελικό 72-64, με την Εθνική να οδηγείται στο γκρουπ με τα «θηρία». Σαν από μηχανής Θεός όμως, η Κίνα επικράτησε της Ισπανίας και ήρθε στον όμιλό μας, κάνοντάς τον πιο εύκολο.



Εκεί, η «γαλανόλευκη» λύγισε την οικοδέσποινα με 74-71, χάρη στην ονειρική εμφάνιση του Χριστοδούλου με 26 πόντους και 10 ριμπάουντ. Ο Φασούλας πήρε την σκυτάλη και με 20 πόντους οδήγησε την ομάδα στη νίκη επί της Κίνας (77-61), με την Εθνική μας να ηττάται στην τελευταία αγωνιστική με το βαρύ 81-55 από τους Κροάτες.


Η μεγάλη πρόκριση όμως στα ημιτελικά είχε έρθει, με την Dream Team 2 των ΗΠΑ και των Σακίλ Ο’Νιλ, Ρέτζι Μίλερ, Ντόμινικ Γουίλκινς και Σον Κεμπ να βρίσκονται στον δρόμο μας. Η Ελλάδα ηττήθηκε με 97-58, ωστόσο highlights αποτελεί το μοναδικό «γαλανόλευκο» προβάδισμα για το 17-14 στην πρώτη περίοδο, όπως και επίσης ότι ήμασταν η μοναδική ομάδα που κράτησε τις ΗΠΑ κάτω από τους 100 πόντους σε εκείνο του Μουντομπάσκετ! Μία ημέρα αργότερα, στις 14 Αυγούστου του 1994, η Εθνική μας, εμφανώς καταβεβλημένη από την υπερπροσπάθεια κόντρα στους Αμερικανούς, δεν μπόρεσε να ανέβει στο τρίτο σκαλί του βάθρου, γνωρίζοντας την ήττα με 78-60 από την Κροατία του εξαιρετικού Ντίνο Ράτζα (22π., 8ρ.) στον μικρό τελικό.



Στον τελικό της διοργάνωσης, οι ΗΠΑ στέφθηκαν Παγκόσμιοι Πρωταθλητές για τρίτη φορά στην ιστορία τους, επικρατώντας με το εντυπωσιακό 137-91 της Ρωσίας. Χαρακτηριστικό είναι πως οι οκτώ από τους 12 παίκτες των Αμερικανών είχαν διψήφιο αριθμό πόντων, με τους Γουίλκινς και Ο’ Νιλ να είναι οι πρώτοι σκόρερ με 20 και 18 πόντους αντίστοιχα.

Ο τελευταίος μάλιστα, που εκείνη την εποχή αγωνιζόταν ακόμα στους Ορλάντο Μάτζικ, αναδείχθηκε MVP της διοργάνωσης με 18 πόντους και 8,5 ριμπάουντ μέσο όρο στη διοργάνωση. Την κορυφαία πεντάδα του τουρνουά συμπλήρωσαν ακόμα οι Ρέτζι Μίλερ, Σον Κεμπ, ο Ντίνο Ράτζα και ο… Έλληνας, Σεργκέι Μπαζάρεβιτς.



Όσον αφορά την Παγκόσμια πρωταθλήτρια εκείνης της χρονιάς, οι ΗΠΑ έπαιξαν τότε ένα από τα καλύτερα και πιο εντυπωσιακά μπάσκετ στην ιστορία της διοργάνωσης. Στην πρώτη φάση «κατασπάραξαν» τους Ισπανούς (115-100), τους Κινέζους (132-77) και τους Βραζιλιάνους (105-82), για να ακολουθήσουν οι νίκες επί της Αυστραλίας (130-74), του Πουέρτο Ρίκο (134-83) και της Ρωσίας (111-94) στη φάση των «8».