Όταν ο Άγιαξ του Κρόιφ υποκλίθηκε στον Κούδα

Οι ασυμβίβαστα εμμονικοί εραστές της «στρογγυλής θεάς» ανακάλυψαν ότι υπάρχει Θεός στις αρχές του 1970.

Τότε, οι προσευχές τους εισακούστηκαν και ανέτειλε στη γη το άστρο της πληρέστερης ομάδας που είδε ποτέ η οικουμένη σε συλλογικό επίπεδο, δηλαδή του Άγιαξ. Της ομάδας που έκανε τους ανθρώπους να δουν το ποδόσφαιρο με άλλα μάτια. Με τα μάτια της καρδιάς.

Στο λυκαυγές της πορείας του και έχοντας σκαρφαλώσει ήδη δύο συνεχόμενες φορές στο Έβερεστ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ο Άγιαξ είχε δώσει τα ηνία στον Ρουμάνο Στέφαν Κόβατς.

Γράφει ο Παναγιώτης Ιωάννου

Ο πρωταθλητής Ευρώπης είχε κερδίσει τον παγκόσμιο θαυμασμό λόγω του τρόπου παιχνιδιού που εφάρμοζε, του περίφημου ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου (total football). Η βασική αρχή ήταν ότι ο χώρος του γηπέδου είναι ευμετάβλητος.

Μπορεί να μεγαλώσει ή να μικρύνει αναλόγως του πώς επιθυμεί να τον χρησιμοποιήσει κανείς. Παράλληλα, ο θεμέλιος λίθος της φιλοσοφίας αυτής συνοψιζόταν στην αέναη κίνηση των ποδοσφαιριστών χωρίς την μπάλα και στην πεποίθηση ότι ο εκάστοτε παίκτης οφείλει να είναι ικανός να αγωνιστεί σε κάθε θέση.

Όσο οι παίκτες του Άγιαξ είχαν την μπάλα στην κατοχή τους, απλώνονταν στο γήπεδο επιδιώκοντας να μεγαλώσουν τις πραγματικές του διαστάσεις. Στον αντίποδα, όταν έχαναν την κατοχή, πίεζαν συντονισμένα ψηλά προς την αντίπαλη περιοχή με σκοπό να μικρύνουν τις διαστάσεις του γηπέδου.

Οι πρωταθλητές Ευρώπης απάντησαν καταφατικά στο αίτημα των ανθρώπων του ΠΑΟΚ, αναφορικά με την διεξαγωγή ενός φιλικού. Σκοπός των Θεσσαλονικέων ήταν να κρατηθούν σε όσο το δυνατόν υψηλότερο βαθμό ετοιμότητας ενόψει των υποχρεώσεων τους και ταυτόχρονα να συλλέξουν πολύτιμες εμπειρίες.

Ο «Αίαντας» (που πήρε το όνομά του από τον ήρωα του Τρωικού Πολέμου, τον Αίαντα τον Τελαμώνιο) δέχθηκε με την προϋπόθεση η διοίκηση του «Δικεφάλου του Βορρά» να καταβάλει αδρή αμοιβή στους λαμπερούς αστέρες του ολλανδικού συλλόγου, της τάξεως συνολικά του 1.000.000 δραχμές.

Πράγματι, δύο ημέρες μετά η αποστολή του «Αίαντα» κατέφθασε εν χορδαίς και οργάνοις στην Ελλάδα για τον προγραμματισμένο αγώνα. Όμως το παιχνίδι έμελλε να μην μεταδοθεί ποτέ από την τηλεόραση.

«Θα το θυμούνταν για δεκαετίες οι παλαιότεροι»

Ο Γιώργος Κούδας, στην αυτοβιογραφία του με τίτλο: «ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ», την οποία επιμελήθηκε ο Κώστας Μπλιάτκας θυμάται:

«Η Θεσσαλονίκη συζητούσε γι’ αυτόν τον αγώνα επί μέρες, ενώ τα εισιτήρια είχαν γίνει ανάρπαστα. Σπανίως, για να πω την αλήθεια, είχε γίνει τέτοιος ‘’πανζουρλισμός’’ για τα εισιτήρια ενός φιλικού ματς.

Και μέσα σε όλα αυτά προέκυψε και ασυμφωνία μεταξύ της κρατικής τηλεόρασης και του ΠΑΟΚ για το ύψος της αποζημίωσης για τη μετάδοση του ματς και έτσι η αναμέτρηση έγινε χωρίς κάμερες μέσα στην Τούμπα.

Ματαίως περίμεναν με ανοιχτούς τους δέκτες τους εκατομμύρια φιλάθλων να γίνει η πολυπόθητη σύνδεση με το γήπεδο. Κάποιοι διέδιδαν ότι το ματς θα μεταδοθεί ζωντανά αλλά… ‘’δεν το λένε για να εξαντληθούν και τα τελευταία εισιτήρια’’.

{…} Είχαμε παίξει πολύ καλά απέναντι στους πολυδιαφημισμένους αντιπάλους μας. Έμειναν όμως μόνο οι φωτογραφίες και τα ρεπορτάζ των εφημερίδων. Δυστυχώς, αυτή τη μεγάλη ημέρα του ΠΑΟΚ, έστω και σε φιλικό ματς, δεν μπόρεσε να την απολαύσει το πανελλήνιο. Δεν είναι τόσο που το ματς απέναντι στον ανίκητο τότε Άγιαξ έληξε με 1-1.

Είναι που όλος ο κόσμος, που βρέθηκε εκείνη τη μέρα στην Τούμπα ευχαριστήθηκε ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό ισχυρίζομαι ότι αυτά τα ματς έπρεπε να τα δείχνει η τηλεόραση. Το συγκεκριμένο, ειδικά, θα το θυμούνταν για δεκαετίες οι παλαιότεροι».



Εντούτοις, τα απρόοπτα δεν τελείωσαν εκεί. Προς απογοήτευση των 45.000 υποστηρικτών των «ασπρόμαυρων», ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» αποχώρησε από τον αγωνιστικό χώρο λόγω τραυματισμού στο 25’ της συνάντησης.

Την απογοήτευση αυτή μετέτρεψε σε ουρανομήκεις ιαχές ενθουσιασμού ο Σταύρος Σαράφης, όταν έπειτα από εξαιρετική συνεργασία μεταξύ του αρχηγού Κούδα και του Αποστολίδη, «κεραυνοβόλησε» τον γκολκίπερ Στούι και άνοιξε το σκορ στο 36’.



Αν και η απουσία του αδιαφιλονίκητου ηγέτη τους ήταν αισθητή, οι φιλοξενούμενοι συνεπήραν τα πλήθη, αιχμαλωτίζοντας το ενδιαφέρον με τους περίτεχνους συνδυασμούς και τις δαντελένιες ντρίμπλες τους.

Μπορεί να ξεδίπλωσαν και την τελευταία ικμάδα των δημιουργικών αρετών τους, μα αδυνατούσαν να βρουν αντίδοτο στη πολυπρόσωπη άμυνα των γηπεδούχων.

Όλα αυτά μέχρι το 87’. Τότε ήταν που ο Άρι Χάαν με άπιαστη εκτέλεση φάουλ νίκησε τον Στέφα, γράφοντας το τελικό 1-1. Σαν σε ένα περίεργο deja vu της μοίρας, ο Χάαν έμελλε να αναλάβει χρέη προπονητή στην ομάδα που «πλήγωσε» 26 χρόνια αργότερα.

Τα ασπρόμαυρα ενσταντανέ της εποχής ξυπνούν μνήμες που είχαν βυθιστεί στη λήθη για τους πολλούς, μη προνομιούχους, οι οποίοι απέτυχαν να είναι παρόντες εκείνη την αλησμόνητη ημέρα. Ωστόσο, την πανδαισία των χρωμάτων που τόσο λείπει την προσθέτει η φαντασία.

ΠΑΟΚ (Λες Σάνον): Στέφας, Γούναρης, Μπέλλης (75’ Παρίδης), Ιωσηφίδης, Παπαδόπουλος, Τερζανίδης, Χατζηαντωνίου, Σαράφης, Αποστολίδης, Κούδας (79’ Λάζος), Ασλανίδης.

ΑΓΙΑΞ: (Στέφαν Κόβατς): Στούι, Σουρμπίρ, Ρεπ, Χουλσόφ, Κρολ, Χάαν, Νέεσκενς, Γκέε, Γκέρι Μιούρεν, Κρόιφ (25’ Αρ. Μιούρεν), Μπλάκενμπουργκ, Κάιζερ (75’ Κλέιτον).