Ολυμπιακός: Τα alter ego του τωρινού ρόστερ από το παρελθόν

Μπασκετική μετενσάρκωση δεν υπάρχει. Κάθε παίκτης είναι ξεχωριστός, διαφορετικός από όσους προηγήθηκαν της εποχής του και όσων θα ακολουθήσουν στο μέλλον. Παρ’ όλα αυτά, κάποιους παίκτες μοιάζει να ενώνει μια αόρατη κλωστή με το παρελθόν. Κάποια κοινά χαρακτηριστικά, από αρετές και αδυναμίες, μέχρι… απόδοση και συμβόλαιο, προκαλούν συνειρμούς με τα παλιά. Ας δούμε, λοιπόν, ποιον παίκτη από το παρελθόν φέρνει στο μυαλό κάθε μέλος της τωρινής δωδεκάδας του Ολυμπιακού.

Βεζένκοφ-Πάσπαλι
Ξανθοί, αριστερόχειρες και «πολυβόλα». Ε, δεν θέλει και πολύ κανείς για να κάνει τους συνειρμούς. Ο Ολυμπιακός είχε να δει χρόνια, από την εποχή του Μαυροβούνιου, έναν παίκτη του να σκοράρει τόσο πολύ και με τόσο μεγάλη συνέπεια από τη θέση του φόργουορντ στο top level.


Γουόκαπ-Χάκετ
Ο χωρισμός με τον Χάκετ στενοχώρησε πολλούς φίλους του Ολυμπιακού, αλλά ο ερχομός του Γουόκαπ λίγα χρόνια μετά τον αντικατέστησε στις καρδιές τους. Ψηλά γκαρντ, που παίζουν με τρομερό πάθος και αυταπάρνηση, αλλά δεν υστερούν σε οργανωτικά και εκτελεστικά καθήκοντα, ο Αμερικανός είναι ο άξιος (και… βάλε) διάδοχος του Ιταλού.


Παπανικολάου-Βασιλόπουλος
Όχι πρωταγωνιστές, αλλά πολύτιμοι σε κάθε ομάδα. Παίκτες-«κόλλα» αμφότεροι, με ικανότητα να μαρκάρουν 3-4 θέσεις, επιθετική παρουσία που αν υποτιμηθεί μπορεί να πληγώσει τον αντίπαλο αλλά και πολύτιμη συνεισφορά στα αποδυτήρια. Ο Πυργιώτης δεν μπόρεσε λόγω τραυματισμών να μακροημερεύσει, αλλά ο Τρικαλινός είναι ο άξιος συνεχιστής του και πλέον αρχηγός.


Σλούκας-Σπανούλης
Κάποιοι θεωρούσαν ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Τελικά, πάντως, οι ομοιότητές τους είναι πολύ περισσότερες από τις διαφορές, χωρίς να μπαίνουμε σε άδικες συγκρίσεις. Από μικροί αμφότεροι καλοί σκόρερ, που εξελίχθηκαν σε σπουδαίους δημιουργούς αλλά και τη σπάνια ικανότητα να «καθαρίζουν» παιχνίδια ως clutch players.


ΜακΚίσικ-Τσίλντρες
Η μεγαλύτερη διαφορά τους αφορά στο… συμβόλαιο, αφού κατά τα άλλα αρκετά τους συνδέουν. Τρομερά αθλητικοί αμφότεροι, παίκτες ομάδας με ασυνέπεια στο μακρινό σουτ. Απλώς ΜακΚίσικ ήρθε σε μια πολύ οικονομική συσκευασία σε αντίθεση με τον Τσίλντρες που ήρθε από το ΝΒΑ με 6-7 εκατ. δολάρια το χρόνο και πάντα κρινόταν βάσει αυτού του ποσού.


Λαρεντζάκης-Τόμιτς
Εδώ μιλάμε για άλλες θέσεις, αλλά για δύο… άνιωθους τύπους. Μπορεί ο Τόμιτς να ήταν κατά βάση πλέι μέικερ και ο Λαρεντζάκης να παίζει στο «2» ή το «3», ωστόσο μοιράζονται την ίδια τρέλα, το ίδιο φονικό ένστικτο, την ίδια σύνδεση με την κερκίδα, αλλά και την αρετή να παίζουν σε κρίσιμες κατοχές χωρίς να τους βαραίνει το άγχος.


Κάνααν-Γκόλντγουαϊρ
Περίπου ίδια «κοψιά», βραχύσωμοι και «χτιστοί», με over 230 παιχνίδια στο ΝΒΑ αμφότεροι, αλλά αμφότεροι με όχι μεγάλη σταθερότητα στο παιχνίδι τους παρά την αναμφισβήτητη ποιότητά τους. Ο πρώτος τη σεζόν 1998/99 και ο δεύτερος τώρα, δεν έχουν καλύψει πλήρως τις προσδοκίες που υπήρχαν βάσει του βιογραφικού τους πλην κάποιων εκλάμψεων.


Φαλ-Μιλουτίνοφ
Οι δύο τελευταίοι «δεινόσαυροι» του Ολυμπιακού μοιάζουν προέκταση ο ένας του άλλου. Ο Φαλ κάλυψε, με μικρό χρονικό κενό, την αποχώρηση του Μιλουτίνοφ. Θεόρατοι, πολύ δυνατοί, αρκετά σβέλτοι για το μέγεθός τους και με καλή αντίληψη του παιχνιδιού αμφότεροι. Λέτε να τους δούμε σύντομα και συμπαίκτες;


Μπλακ-Ντάνστον
Μιλάμε για «ταυριά». Αν και όχι seven footers, βάζουν τα γυαλιά σε πολλούς τέτοιους με την παρουσία τους. Τρομερά δυναμικοί σε άμυνα κι επίθεση, χωρίς μεγάλο range στο σκοράρισμά τους αλλά πολύ αποτελεσματικοί όταν τροφοδοτηθούν κοντά στο καλάθι. Και πέραν όλων αυτών, αμφότεροι κόστισαν ελάχιστα στον Ολυμπιακό και έπαιξαν για πολύ παραπάνω από το συμβόλαιό τους.


Πίτερς-Έρτσεγκ
Τεσσάρια που παίζουν σχεδόν αποκλειστικά με πρόσωπο, με «φονικό» μακρινό σουτ, αλλά περιορισμένη γκάμα στην επίθεση και αλλεργικοί στην επαφή. Ουδείς αμφισβητεί το ταλέντο τους, αλλά αμφότεροι έχουν δείξει την ποιότητά τους σε λίγα παιχνίδια. Ελαφρυντικό για αμφότερους, πως έπεσαν σε σεζόν που η παρουσία Πρίντεζη και Βεζένκοφ άφηνε λίγο χρόνο για να λάμψουν.


Μπολομπόι-Μπιρτς
Σύγχρονοι, σούπερ αθλητικοί ψηλοί, με γρήγορα πόδια και τρομερό άλμα. Όμως αμφότεροι με έλλειψη σταθερότητας και τεχνικές ελλείψεις. Ο Καναδός, πάντως, βρήκε το δρόμο του προς το ΝΒΑ κάνοντας μια συμπαθητική καριέρα εκεί τα τελευταία έξι χρόνια. Ο Μπολομπόι με την ως τώρα παρουσία του δεν πείθει ότι θα μακροημερεύσει στον Ολυμπιακό.


Λούντζης-Μάντζαρης
Σχεδόν δίμετρα γκαρντ αμφότεροι, εξαιρετικοί αμυντικοί που μπορούν να δώσουν την ισορροπία δίπλα σε περιφερειακούς με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Στη βραδιά τους μπορούν να προσφέρουν πολλά και στο μακρινό σουτ. Ο δεύτερος αποτέλεσε για χρόνια το συμπλήρωμα του Σπανούλη, ενώ ο πρώτος προσπαθεί και συνήθως αξιοποιεί τις λίγες ευκαιρίες που παίρνει.